SunnudagsMogginn - 20.11.2011, Blaðsíða 17

20. nóvember 2011 17
Georg Davíð Mileris, höfundur örlaga-
sögu Fjólu ömmu sinnar, sem Salka
gefur út, á sér líka merkilega sögu.
Hann er sonur Georges, eina sonar
Fjólu sem enn er á lífi, og fyrstu konu
hans, hinnar spænsku Mariu Carmen.
Foreldrar hans kynntust á Spáni, þar
sem Vladimir, afi Georgs, var með ann-
an fótinn um langa hríð en Georg ólst
líka að hluta til upp í Síerra Leóne.
Flutti þangað síðan aftur á fullorðins-
árum til að taka við rekstri veitingahúss
föður síns. Sú dvöl varð endaslepp
enda geisaði borgarastyrjöld í landinu.
Georg komst undan við illan leik. „Enn
get ég fundið hið kalda hlaup riffilsins
við enni mér og séð kulda augnanna
sem á mér hvíldu,“ segir hann í bókinni
um samskipti sín við vopnaða hermenn.
Þegar Georg var sjö ára skildu for-
eldrar hans og Georg flutti með móður
sinni og systur til Íslands. Með í för
voru líka föðurbróðir hans, Alex, líbönsk
eiginkona hans og börnin þeirra tvö.
Þeirri líbönsku gekk illa að laga sig að
landinu og fluttu þau Alex aftur utan
þremur árum síðar. Móðir Georgs varð
hins vegar eftir og bjó hér í hálfan ann-
an áratug. Kynntist raunar íslenskum
manni sem hún giftist og eignaðist fleiri
börn með. Þau búa nú á Spáni. Sjálfur
hefur Georg búið á Englandi, Spáni og á
Íslandi og er með próf í viðskiptafræði
frá Háskóla Íslands.
lensku, sama hvar ég er.“
Georg hefur lengi langað til að segja
sögu ömmu sinnar og afa og upp-
haflega var hugmyndin að hafa „kaftein-
inn“ í forgrunni. Það breyttist og Georg
sér síður en svo eftir því að hafa leitt
ömmu sína til öndvegis. „Það á hún svo
sannarlega skilið.“
Heldurðu að einhver
nenni að lesa þetta?
Hann segir erfitt hafa verið að byrja en
þegar hann var kominn af stað gat
Georg ekki numið staðar. „Þetta var svo
ótrúlega spennandi og ævintýralegt lífs-
hlaup, ég gat ekki stoppað. Því meira
sem ég heyrði, þeim mun merkilegri
varð sagan. Sannleikurinn er oft miklu
ótrúlegri en skáldskapurinn,“ segir
hann en auk þess að ræða ítarlega við
ömmu sína, fékk hann upplýsingar frá
föður sínum og afa. „Bæði sagði afi
mér frá ýmsu meðan hann var á lífi og
síðan hafði ég líka heilmikið gagn af
fimm tíma langri segulbandsupptöku,
þar sem pabbi ræðir við afa um líf
hans.“
Þegar hann bar hugmyndina undir
ömmu sína varð henni í hógværð sinni
strax að orði: „Heldurðu að einhver
nenni að lesa þetta, elsku drengurinn
minn?“
Látum bókaþjóðina um að svara
þeirri spurningu.
„Ég sé mig fyrst og fremst sem Ís-
lending enda þótt ég líti ekki út fyrir að
vera það,“ segir Georg hlæjandi. Þrátt
fyrir dökkt yfirbragðið tala Spánverjar
alltaf um hann sem Íslendinginn. „Ég
hugsa á íslensku þegar ég er hér en á
spænsku þegar ég er úti. Ég stend mig
hins vegar alltaf að því að telja á ís-
Sannleikurinn oft ótrúlegri en skáldskapurinn
-ing fyrir aftan íslensku orðin. Það virkaði
ágætlega.“
En Bretland var bara áningarstaður,
Vladimir skyldi áfram til Ástralíu. Illa
gekk að fá far með skipi, þar sem breskir
ríkisborgarar gengu fyrir. Vladimir brá því
á það ráð að kaupa gamalt skip í félagi við
fleiri menn sem hann hugðist sigla sjálfur
til Ástralíu – enda með skipstjórnarrétt-
indi úr Stýrimannaskólanum í Reykjavík.
Farkosturinn var ekki af verri end-
anum, 75 tonna seglskútan Deerhound,
sem krónprinsinn Edward, síðar Játvarður
konungur VII., hafði átt fyrir aldamótin
1900. Skipið var reyndar lúið en Vladimir
setti það ekki fyrir sig, frekar en annað,
gerði það bara upp ásamt breskum með-
eigendum sínum.
Syni bjargað frá drukknun
Meðan á viðgerð skipsins stóð bjó fjöl-
skyldan um borð og í eitt skipti munaði
aðeins hársbreidd að illa færi. Eldri son-
urinn, Oleg, fimm ára, slapp þá úr augsýn
móður sinnar og féll útbyrðis. Aðeins
yngri bróðir hans, Alex, þriggja ára, varð
vitni að óhappinu og gat látið vita. Varð
það til þess að Oleg var bjargað. „Ég
gleymi aldrei skelfingu minni að sjá líf-
vana lítinn líkamann en eftir að dreng-
urinn var hristur til, fór hann að hósta og
kasta upp vatni,“ segir Fjóla í bókinni.
„Flytja þurfti barnið á spítala og mátti ekki
tæpara standa. Í margar nætur á eftir hafði
ég martraðir um þennan atburð, hrökk
upp af svefni og lofaði forsjónina fyrir
mildi sína.“
Skömmu síðar, í febrúar 1947, ól Fjóla
þriðja soninn, George Theodore, um borð í
á Afríkustrendur
Morgunblaðið/RAX
Deerhound sem Vladimir og Fjóla sigldu á til Afríku var áður í eigu Játvarðs konungs.
Synir Fjólu og Vladimirs á góðri stundu í Afríku: Oleg, Alex, George og Andre.