Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 59

LANDNEMAR Í VESTURHEIMI
Ferðalagið vestur mun væntanlega
hafa gengið nokkuð áfallalaust fyrir
fjölskylduna og til Kanada er hún
kom in um haustið þetta sama ár og
dvelur um veturinn 1883–84 á Gimli.
Því miður hafa ekki fundist bréf frá
þeim hjónum um ferðalagið né komu
þeirra til Kanada. Hinsvegar má lesa í
bókinni, Bréf Vestur-Íslendinga I, sem
Böðvar Guðmundsson rithöfundur safn­
aði, ítarlega lýsingu Jónasar Húnfjörð
(Hunford) á þessari ferð til Kanada
1883 með skipinu Camoens sem fór
frá Sauðárkróki 4. ágúst það ár. Jón as
og fjölskylda hans var frá Stafni í Ból­
staðarhlíðarhreppi í Húnavatnssýslu
og bréfið er skrifað 11. október 1883
til tengdamóður hans, Margrét ar Sig­
valdadóttur í Stafni. Þar segir m.a.:
8. ágúst sáum við Shetlandseyjar ...
fengum rok á suðvestan alla leiðina
suður með Skotlandi til Granton. ...
foraðsveður ... margir voru sjóveikir
... 10. ágúst gengum við af Camoens
og sögðum skilið við hann. ... Leiðin
frá Granton til Glasgow er hérumbil
25 enskar mílur og vorum við á þeirri
ferð í 1½ klukkutíma. Fólkinu var
raðað í 25 vagna og fór ágætlega um
það. ... Glasgow er stór staður og
máttum við emigrantar fara fótgang­
andi gegnum hann ... og þótti mér
það óviðurkvæmileg meðferð á okkur
... Í Glasgow fóru farþegar um borð í
skipið Phoenecian ... gamalt hró og
mesti þyngslaskröggur ... Fólkið var
drifið um borð og talið 900 manns
sem á skip gengu, þar af rúmlega 700
Íslendingar, hitt voru enskir, írskir
og skoskir emigrantar ...
Í bréfinu kemur einnig fram að skipið
hafi hreppt mikið dimmviðri og þoku
á leiðinni yfir hafið, margir voru illa
haldnir af lasleika og sjóveiki, en 22.
ágúst er skipið komið til Québec í
Kan ada þar sem farþegar stigu á land.
Þá tók við margra daga erfitt ferðalag
með lestum og bátum þangað til hóp­
urinn var kominn til Winnipeg, sem
var 31. ágúst, en þaðan héldu síðan
margir út á sléttuna til Nýja­Íslands,
þar á meðal Dýrunn og Gísli. Alls dóu
sjö ung börn frá því lagt var af stað frá
Íslandi áður en komið var í áfangastað
í Kanada, fjögur þeirra dóu á leiðinni
yfir hafið.
Gísli og Dýrunn komust heilu og
höldnu með börnin sín til Gimli og
dvöldust þar um veturinn, en um
vorið 1884 fluttust þau norður í Mikl­
ey, (nú Hecla Island), eyju í Winnipeg­
vatni, þar sem þau fengu úthlutað
landi á norðvesturströndinni og reistu
þar bæ sem þau nefndu Skógarhöfða.
Gísli var góður smiður og mikill
dugn aðarmaður sem kom sér vel í
þess u nýja landnámi þar sem allt
þurft i að byggja upp frá grunni.
Nokkr ar íslenskar fjöl skyldur höfðu
áður fengið úthlutað landi austan­
megin á eyjunni Mikley og sest þar að,
en þangað var nokkurra kílómetra leið
frá Skógarhöfða og var bærinn því
fremur einangraður frá ann arri byggð.
Þó bjó önnur íslensk fjölskylda á þessu
svæði, á bæ sem hét Leiravík, hjón að
nafni Árni og Sigríður Egilsson. Land­
kostir þarna voru ekki þeir ákjósan­
leg ustu vegna votlendis sem um­
kringdi þetta svæði, og átti eftir að
aukast þau 14 ár sem Dýr unn og Gísli
bjuggu þarna, og leiddi að lokum til
þess að þau urðu að flytja burtu vegna
vatnavaxta. Þrátt fyrir þessa erfiðleika
liðu þau aldrei skort og komust sæmi­
59