Skagfirðingabók - 01.01.2011, Síða 90

SKAGFIRÐINGABÓK
leiðis en raunin varð, ef élinu hefð i
ekki slotað fljótlega.
Söngæfingar
Við bræður vorum félagar í karlakór­
unum Heimi og Feyki. Það hefur
senni lega verið erfiðara fyrir okkur en
aðra kórfélaga flesta, að sækja söngæf­
ingar. Héðan var ekki hægt að komast
frá bæ án þess að fara yfir eina eða fleir i
kvíslar Vatnanna og ósjaldan heftu
þau för. Og þó að kvísl arnar hér sitt
hvoru megin bæjar væru á traustum ís
var ýmislegt annað sem gat tafið ferð.
Venjulega gengum við upp að Glaum­
bæ, Hátúni eða yfir í Frostastaði. Það
var t.d. ekkert of gott að halda réttri
stefnu ef veður var fremur kyrrt en
nokkur snjókoma, logndrífa, enda
lítið um kennileiti á Eylendinu. Og
þó við værum komnir upp á Langholt
eða yfir í Blönduhlíð var ekki á vísan
að róa með bílferð. Raddæfingar voru
alloft að degi til, einkum á haustin, og
þá stundum boð aðar með skömmum
fyrirvara. Gat þá einatt brugðið til
beggja vona með farkost, þó komnir
værum við á bíl veg. Við urðum því
stundum að rölta lengra en hér þvert
yfir Eylendið. Ég minnist þess, að við
Gísli gengum að minnsta kosti þríveg­
is yfir í Frostastaði og örkuðum ásamt
Frosta fram að vegamótunum sunnan
við Mið­Grun d.
Og þó stundum væri nokkuð erfitt
að sækja söngæfingar héðan frá Holti,
minn ist ég þess ekki að nein hætta
væri því samfara. Trúlega hefur þó
ekki mun að miklu einu sinni, en þá
voru þeir Magnús, Konráð, Rögn­
valdur og Kolbeinn á heimleið af
söng æfingu í Varmahlíð seint um
kvöld eða fyrri hluta nætur 18. janúar
1946. Þeir höfðu gengið Suðurkvísl­
ina á ís er þeir fóru heimanað. En
komnir að kvíslinni á heimleið sáu
þeir, að kom in var vök þar sem þeir
höfðu gengið yfir fáeinum klukkutím­
um áður. Þeir hugðust vaða yfir vök­
ina, hnýttu sam an trefla sína svo þeir
gætu haldið hver í annan. Magnús á
Frostastöðum hefur greint frá þessari
heimferð á prenti, og verður ekki fjall­
að um hana hér.4
Líklega hefur þó Sveinn teflt nokk­
uð djarft, en þá var hann á heimleið af
söngæfingu. Hann varð kórfélögum
sín um úr Blönduhlíð samferða að
Grundarstokksbrú, hugðist ganga yfir
Sandana og út Borgareyju. Vötnin
voru að ryðja sig þar framfrá, einnig
Sandarnir. Þeir voru ekki djúpir, vel í
mitt læri. Hann lenti í nokkru klaka­
hröngli sem kom í Sandana úr Vötn­
unum og tafði honum ferð. Hann
sagðist hafa orðið dálítið smeykur að
vaða útfyrir, einkum vegna þess að
hann var einn á ferð og komið myrkur.
Trúlega hefði getað farið illa, ef stór
ísjaki hefði lent á honum er hann óð
Sandana. Ekki var um neina hraðferð
að ræða, hann hélt að hann hefði verið
allt að því eina klukkustund eða meira
frá brúnni og út í Grundarnes.
Það hefur komið fram, að oft hafi
verið erfitt að sækja söngæfingar héð­
an frá Holti, og stundum raunar úti­
lok að. Vötn in oft erfið yfirferðar eða
alveg ófær. Svo var og 6. febrúar 1947.
4 Magnús H. Gíslason: Margs er að minnast. Tindastóll, 4. árg. 1. tbl., Sauðárkróki 1963, bls. 8–11.
90