Skagfirðingabók - 01.01.2011, Side 128

SKAGFIRÐINGABÓK
Kynlegir kvistir
Í Græna húsinu áttu ýmsir kynlegir
kvistir heima. Nefni ég fyrst Svein
Ingi mundarson. Hann varð ungur
blindur en reri samt oft til fiskjar eftir
að hann missti sjónina. Hann var ein­
búi og matreiddi sjálfur ofan í sig.
Mjög var sótugt inni hjá honum en
hann notaði olíuvél til að matreiða á.
Hann var einnig afar sótugur bæði á
höndum og í andliti og fötin hans
voru ekki sem hreinust. Hann fór
flestallra sinna ferða sjálfur en þó var
það svo að við ýmsir krakkar leiddum
Svein oft um göturnar á vetrum þegar
hált var eða pollótt og þáði hann það
með þökkum því þá átti hann næsta
erfitt með að bera sig yfir. Aldrei man
ég til þess að hann fengi neina heim­
ilis hjálp.
Þá nefni ég Jón Hallsson sýtabaun
sem kallaður var vegna orðtaks síns:
„Ég sýti það ekki baun.“ Hann var
hnellinn og skemmtilegur karl, frem­
ur lágur vexti. Aðalstarf hans, að ég
best man, var að skera neftóbak fyrir
ýmsa Króksara. Fór ég æðioft í sendi­
ferðir fyrir hann með neftóbakið til
þeirra sem hann var að skera fyrir.
Þóroddur Sigtryggsson, kenndur
við Spítalann. Áberandi á götum
bæjarins á æskuárum höfundar.
Ljósm.: Hörður Pálsson.
Sveinn Ingimundarson
blindi 70 ára.
Græna húsið.
Vatnslitamynd
eftir Ástu Pálsdóttur.
128