Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2003, Side 14

Sigþrúður Ingimundardóttir

Vorkæla
„Brjóstið var tekið“ segi ég.
„Já, það var tekið” er mér svarað.
„Það er gott fyrst svo fór,“ segi ég og lít í kring-
um mig. Þarna sat maðurinn minn við rúm-
stokkinn.
„Þú ert vöknuð, hjartað mitt,“ segir hann og ég
finn hversu sleginn hann er þegar hann faðmar
mig að sér.
Dalurinn er langur og djúpur, girtur hamraveggjum á báðar
hliðar. Fyrir botni hans er langur brattur hjalli að bjargi sem
virðist ná upp í sjálfa himinhvelfinguna. Eg er stödd neðar-
lega í hlíðinni, vegurinn upp virðist ókleifur. Allt í einu sé ég
ljós, himnesk birta flæðir yfir óyfirstíganlegan hamarinn og
ég skynja að gangan þangað upp er möguleg.
,Ætlar þú ekki að vakna? Vaknaðu nú, Sigþrúður mín.“
Ég er um það bil að ná toppnum og ætla ekki að gefast upp,
tindinum skal ég ná. Og viti menn, allt í einu stend ég á
honum böðuð þessu himneska ljósi og ég veit að áfanganum
er náð þótt það virtist vonlaust í byrjun. Jafnframt sigurgleð-
inni skynja ég verki vinstra megin, engu líkara er en að ég sé
í skrúfstykki eða kaðall reyrður utan um mig og ég næ varla
andanum. Ég opna augun og skynja í gegnum svæfingarhul-
una að ég er á gjörgæslu.
Haustið 1986 fór ég í reglubundna skoðun hjá
Leitarstöð Krabbameinsfélagsins, eins og á-
vallt. Mér þótti gott að ljúka þessu því að fram
undan var annasamur vetur hjá mér. Hjúkrun-
arskóli íslands, skólinn minn sem ég hafði
kennt við í níu ár, hafði brautskráð sína síðustu
nemendur og ákveðið var af hálfu menntamála-
ráðuneytisins að bjóða kennurum þar á bæ
stutta námsleið til að afla sér BS-gráðu í hjúkr-
un. Ég hafði gegnt starfi formanns Hjúkrunar-
félags Islands um fjögurra ára skeið og var ný-
byrjuð mitt annað kjörtímabil. Þetta tækifæri
gat ég ekki látið mér úr greipum ganga og sótti
um námsleyfi til stjórnar sem ég og fékk.
Veturinn leið fljótt og fyrr en varði var komið
vor. Eitt sinn er ég stóð frammi fyrir speglinum
12 Tfmarit islenskra hjukrunarfræöinga 1. tbl. 79. árg. 2003