Réttur - 01.07.1938, Blaðsíða 25

„Passionaría".
Stutt æfisaga.
Dolores Ibarruri er dóttir námuverkamanns. MóS-
ir hennar vann í námu, þangað til að hinn fjölmenni
barnahópur hennar neyddi hana til þess að hætta.
Passionaría fæddist árið 1895 í Gallarte, litlu bask-
isku námaþorpi.
Bernska hennar var sár og dapurleg eins og bernska
flestra verkamannabarna. Strax á fyrstu bernskuár-
unum kynntist hún þjáningum og ótta námumannanna,
baráttu þeirra og basli, óskum þeirra og vonum.
Allt frá því að sósíalismanum tók að aukast fylgi á
Spáni voru Baska-héröðin eitthvert sterkasta vígi
hans. Og það voru námumennirnir, sem sköruðu fram
úr í baráttunni — þeir voru ákafastir og fremstir í
flokki hinna byltingasinnuðu verkamanna. Verkföll
þeirra eru einhver glæsilegasti þátturinn í baráttusögu
spánska verkalýðsins. Konur námumannanna voru
vanar því, að mæta varðmönnunum með grjótkasti, er
þeir reyndu að bæla verkföllin niður. Að baki mæðr-
anna stóð hinn fjölmenni skari barnanna. Dolores litla
lét sig aldrei vanta í þann hóp.Þegar bardaginn harðn-
aði tóku varðmennirnir að skjóta. En börnin vöndust
því fljótt. Þau köstuðu sér til jarðar, og tóku síðan upp
baráttuna á nýjan leik.
I þessu baráttuþrungna andrúmslofti ólst Passion-
aría upp. Hæsta ósk hennar var að geta orðið kennslu-
kona. Húiý hafði ákafa ást á námi, og bækur voru á-
stríða hennar. En hún átti ekki kost á því að læra.
Foreldrar hennar voru fátæk og gátu ekki kostað hana
til náms. Þegar hún var fimmtán ára gömul, fór hún
að vinna á skraddarastofu. Þaðan fór hún ári síðar,
og gekk nú í þjónustu ríks kaupmanns. Þar varð hún
að þræla baki brotnu frá því um kl. sex á morgnana
til tvö á nóttunni. Aldrei var augnabliksfriður, tæp-
133