Alþýðublaðið - 24.12.1943, Page 10

Jólablað Alþýðublaðsins
GLEÐILEG JÓL!
Prentmyndagerðin
(Ólafur Hvanndal.)
GLEÐILEG JÓL!
Skóbúð Reykjavíkur.
GLEÐILEG JÓL!
Sláturfélag Suðurlands.
GLEÐILEG JÓL!
Þóroddur E. Jónsson.
Heildverzlun — Umboðsverzlun.
GLEÐILEG JÓL!
Bræðurnir Ormsson.
(Eiríkur Ormsson.)
GLEÐILEGJÓL!
Marteinn Einarsson.
GLEÐILEG JÓL!
CUlizlfiUdi,
veður, frost og snjókoma, hafði verið undanfarandi
daga. Veðurfregnir gerðu ráð fyrir stinningskalda
og snjókomu á Norðursjónum, en „Mary“ átti að
sigla, hvað sem liði veðri og jólaskapi. Svo skipaði
einhver skriffinnur, sem sat í þægilegum stól í skrif-
stofu útgerðarfélagsins í Liverpool.
Þegar ég hafði lokið síðustu innkaupum til
jólanna, gekk ég niður að höfninni samkvæmt
gamalli siðvenju. Ég nam staðar í hópnum, sem
safnazt hafði saman á bryggjunni í tilefni af burtför
,,Mary.“ Einn kyndaranna — gamall náungi — kom
upp á þiljur með þennan ómissandi tvisthnoðra í
hendinni. Hann hallaði sér yfir borðstokkinn fjær
bryggjunni, skirpti hraustlega niður á íshroðá
Limafjarðarins og skyggndist til veðurs. Það var
ekki vandséð, að á honum hvíldi nálega öll ábyrgð
um borð. Húfunni hafði hann ýtt aftur á hnakka,
og með augnaráði kunnáttumannsins virti hann
fyrir sér skipið, sjóinn og fólkið á bryggjunni. —
Augnabliki síðar birti yfir andliti hans, þegar ég
þrýsti sótuga hönd hans og klappaði honum á herð-
arnar, en kramarhúsin mín og englarnir ultu út um
allt þilfar.
— Jæja, jæja, hrópaði hann upp. — Þig var ég
einmitt að hugsa um. Mig langaði til að kveðja þig,
áður en ég færi til sjós og segja þér, að skiprúm
fékk ég þó einu sinn enn. Veiðir þú ennþá hornsíli
á Doggerbanka?
— Þú, hélt hann áfram mælgi sinni. Ég er svo
ofsakátur yfir því að vera búinn að fá kolaskóflu
í hendur og hafa tækifæri til að fást við eitthvað,
sem ég ber skyn á, að mér stendur alveg á sama,
þó að jólin fari í hönd. Sú var nú samt tíðin, að
manni þótti súrt í broti að þurfa að halda jólin um
borð. Og hvílíkur hávaði, sem hefði orðið út úr því
að vera skipað til sjós á sjálft jólakvöldið. En nú —
þú getur verið viss um, að þetta verða skemmtileg-
ustu jólin, sem ég hefi lifað, jafnvel þótt ég verði að
kynda fram á jóladagsmorgun.
Þetta var nýr Jens Stagfok, sem ég sá hér fyrir
mér. Á Doggerbanka, á bryggjunni í Esbjerg og alls
staðar annars staðar, þar sem fundum okkar hafði
borið saman, mundi ég eftir honum sem litlum,
óásjálegum og lítillátum manni, er aldrei átti þess
kost að fá atvinnu við sitt hæfi og þjáðist því af
stöðugri minnimáttar- og auðnuleysistilfinningu. En
á þilfari ,,Mary“ var hann réttur maður á réttum
stað. Með tvisthnoðrann í hendinni og húfuna aftur
á hnakka sýndi „the deep wáter sailor“ hvar hann
átti heima.
Reykurinn valt upp úr reykháfnum, skrölt
verksmiðjanna var þagnað, húsabáknin sýndust
draugaleg í sjókomunni, en niðri við bryggjuna
lá gamalt og ryðgað skip með lelega vél og állan út-