Alþýðublaðið - 24.12.1943, Qupperneq 58

58 Jólablað Alþýðublaðsins
v-
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
Ávallt fyrirliggjandi
í góðu úrvali:
Innisloppar fyrir karlmenn
Kamgarnsdúkar
Káputau, mikið úrval
Leðurvörur, alls konar
Hanzkar fyrir dömur og herra
Kvenlúffur úr skinni
Loðsútaðar gærur
Buxur, alls konar
Sokkar
Peysur
Garn og fleira
Sannfærist um verð og vörugæði hjá okkur,
áður en þér festið kaup annars staðar.
Seljum enn fremur hina ágætu „Iðunnarskó“
Verksmiðjuútsalan
Gefjun - Iðunn
Aðalstræti — Sími 2838
S •
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
GLEÐILEGRAJÓLA
óskum við öllum viðskiptavinum okkar.
Kjötbúðin Borg.

GLEÐILEGRAJÓLA
og nýjárs óskar öllum
Verzlun G. Zoega.

við litarhátt hans. Fröken Humals var spönsk kona
með stóran, svartan Carmenar-hatt. Vinnustúlkan
var hollenzk sveitastúlka með kjusu og ökumaðurinn
var Austurlandamaður með kínverskan hatt og svart-
an hárflétting. Sjálf var frú Marteinsson klædd eins
og ungversk óperettusöngkona, skreytt blómum og
hárborðum. Hatturinn hennar var með mestum
glæsibrag, enda hafði hann verið dýrastur.
Öll börnin fjögur höfðu matrósahúfur, og var
letrað á húfuböndin gullnum stöfum orðið „FRIÐ-
UR“.
„Litlu friðarenglarnir,“ hvíslaði fröken Humals
að frú Marteinsson, þegar allar þjóðirnar voru setzt-
ar að snæðingi. „Ljómandi hugmynd,“ bætti hún
við stórhrifin.
Frú Marteinsson ljómaði eins og sól í hádegisstað.
Nokkrum sinnum varð hún þó að neyta til hins
ýtrasta alls friðarvilja síns.
Það mátti ekki tæpara standa, þegar friðarengl-
arnir misstu krukkuna með ítalska salatinu niður í
kjöltu hennar, svo að rauði liturinn á sumarkjólnum
fór að renna til.
„Jæja, allt getur nú komið fyrir,“ sagði frú Mar-
teinsson og brosti dálítið stíft.
í verzluninni hafði henni verið sagt, að efnið
þyldi þvott. Þess minntist hún nú með beiskju í
huga. Og sú hugsun hvarflaði að henni, að hún
skyldi segja verzlunarfólkinu ærlega til syndanna,
þegar hún kæmi þangað næst. En hún tók sig á og
kæfði þessa hugsun í fæðingunni.
Horfurnar voru mjög ískyggilegar, þegar kom til
alvarlegra árekstra milli Tyrklands og Spánar. Var
ekki annað sýnna, en til styrjaldar myndi draga.
Það var súltaninn, sem hafði lagt smjördpsina frá
sér á teppið, meðan Carmen var að draga að sér
vistir. Og það atvikaðist svo, að hún settist á dósina,
þegar hún kom úr leiðangrinum. Þetta var nú einu
sinni bezti kjóllinn hennar, svo að það reyndi á frið-
arviljann til hins ýtrasta.
En Ungverjaland lét ekki sitt eftir liggja. Það
blandaði sér í málið og leitaðist við að lægja öld-
urnar. Hún kunni ráð, sagði hún, sem gat bjargað
kjólnum, svo að engin merki sæjust. Það var ósatt.
En það varð að koma í veg fyrir styrjöld með ein-
hverjum ráðum, og með þessari smávægilegu her-
kænsku tókst að sætta málsaðila.
Þjóðirnar lögðust til hvíldar í grasinu, mettar og
dæsandi, þegar máltíðinni var lokið, en friðarengl-
arnir lögðu undir sig stórt tré og flögruðu þar af
einni grein á aðra.
Vinnustúlkan og ökumaðurinn komu sér fyrir bak
við annað tré og dró þar til mjög innilegs sambands
milli Hollands og Kína.
Það dró ekki nema til minni háttar tíðinda það,
sem eftir var dagsins, svo var frú Marteinsson fyrir
að þakka. En hún var dauðuppgefin af eintómum
friðarvilja, þegar hún kom heim um kvöldið. En