Morgunblaðið - 21.03.1974, Blaðsíða 27

hversu vel honum tókst að láta
margt óvant fólk flytja margar
perlur tónbókmenntanna, svo að
unun var á að hlýða. Slíkt gera
ekki aðrir en afburðamenn. Hann
kom til íslands ungur að árum,
flóttamaður frá Hitlers Þýska-
landi, en sú vitfirringsstefna
flæmdi marga bestu syni Þýska-
lands í útlegð, eins og öllum er
kunnugt. Þetta varð oft til góðs
fyrir þær þjóðir, sem tóku við
þessu fólki, og þar á meðal erum
við íslendingar, sem fengum að
njóta starfskrafta manna eins og
dr. Edelstein, dr. Urbancic og dr.
Róberts o.fl. Svona geta hlutirnir
stundum snúist til góðs, þó að þeir
virðast alveg vonlausir fyrst. Dr.
Róbert náði snemma mjög góðu
valdi á isienskri tungu, og er mér
ekki aiveg grunlaust um, að hann
hafi kunnað málið betur en marg-
ur ,,innfæddur“. Persónulega áég
dr. Róbert margt að þakka, og ég
minnist þess nú með þakklæti,
þegar ég hafði þá ánægju að spila
með honum 1. konsert Tsjæ-
kovskís í mars 1953, og ári síðar 3.
konsert Beethovens, en hann
stjórnaði hljómsveitinni. Eg
gleymi aldrei þeirri alúð, sem
hann lagði í starfið, og þvi músi-
kalska innsæi sem hann sýndi.
Guðríður kona dr. Róberts, átti
sinn mikla hlut í afrekum bónda
síns. Hún stóð alltaf eins og klett-
ur á bak við hann og studdi hann
eins vel og hún mátti. Fyrir það á
hún skilið alþjóðarþökk. Ég og
fjölskylda mfn sendum henni og
fólki hennar okkar dýpstu samúð.
Rögnvaldur Sigurjónsson
Mér hefur ekki brugðið við
andlátsfregn nokkurs manns, sem
mér var óskyldur, svo mjög sem
við fregnina um fráfall Róberts
Abrahams Ottóssonar. Svo mikið
og vandfyllt skarð lætur hann eft-
ir sig í íslenzku menningarlffi og
svo mikils finnst mér ég persónu-
lega hafa misst, nú þegar hann er
til moldar borinn.
Kynni okkar Róberts hófust á
Akureyri veturinn 1935—’36.
Hann var þá nýkominn til ís-
lands, kornungur maður, fullur af
eldmóði og áhuga, gáfaður og há-
menntaður, glæsilegur fulltrúi
þeirrar evrópsku tónmenningar,
sem við skólapiltar á Akureyri
þekktum varla nema af óljósri af-
spurn. Þó að aldursmunur á okk-
ur væri nokkur og enn meiri mun-
ur á þekkingu og þroska, stofnað-
ist brátt með okkur góður
kunningsskapur og varð með
árunum að vináttu, sem aldrei bar
skugga á. <
Þegar ég nú lít til baka yfir
nálega fjögurra áratuga kynni,
finnst mér sem hann hafi jafnan
verið veitandinn, en ég þiggjand-
inn i samskiptum okkar. Því verð-
ur ekki breytt héðan af. Þess
vefena verður að láta sitja við fá-
tækleg þakkarorð á skiinaðar-
stundu.
Róbert A. Ottósson helgaði tón-
listinni líf sitt og allt starf. Um
aðra menn gæti slík staðhæfing
látið í eyrum sem innantóm orð.
En um hann eru þau bókstaf legur
sannleikur. Ævilöng þjónusta
hans í musteri tónlistargyðjunn-
ar, bæði sem listamanns og
visindamanns, var honum heilög
köllun, og sú staðreynd setti mark
sitt á öll verk hans.
Um leið og konu Róberts,
Guðrfði Magnúsdóttur, einkasyni
þeirra hjóna og öðrum vanda-
mönnum er vottuð djúp samúð
við þessi hörmulegu og óvæntu
umskipti, hljóta allir vinir
Róberts að flytja Guðríði sérstak-
ar þakkir fyrir þann mikla þátt,
sem hún átti í því, að hann gat
gengið svo óskiptur að hugðarefn-
um sínum sem raun var á. Hlutur
hennar i ævistarfi og lífs-
hamingju Róberts verður seint of-
metinn eða fullþakkaður.
Jón Þórarinsson.
Við andlát Róberts A. Ottósson-
ar svo löngu fyrir aldur frant get
ég ekki stillt mig um að senda
honum fátæklega vinarkveðju. Ég
man þá stund, er hann kom fyrst
til min í Brekkugötu 9 á Akureyri
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. MARZ 1974
27
eins og það væri í dag. Er ég leit í
augu hans fannst mér gneista af
honum dvanalega miklar gáfur,
en á bak við þær fann ég líka
bjarta og hlýja barnslund, sem
mér fannst verma mig, og þannig
hafa mín kynni verið af honum til
hinztu stundar.
Ég vil nú þakka fyrir mitt leyti
alla ánægju og vináttu, sem verð-
ur mér ógleymanleg. Þar sem ég
veit ekki, hvort nokkur úr litla
samkórnum hans Róberts á Akur-
eyri muni taka sér penna í hönd
og senda honum hinztu kveðju,
leyfi ég mér að þakka honum fyr-
ir hönd okkar allra þær stundir,
sem hann fórnaði okkur. Ekki er
því að leyna, að allstrangur var
hann stundum, því að falska tóna
þoldi hann ekki og gat þá komizt í
nokkurn ham, en það get ég líka
sagt, að sjaldan hitti ég félaga úr
þessum kór hans svo ekki væri
minnzt á, hversu ómetahlegur
timi það hafði verið, er við nutum
leiðsagnar hans, og geislaði þá
hvert andlit við minningarnar og
voru þau orð látin falla, að slíkan
söngstjóra ættum við eflaust ekki
eftir að fá í annað sinn. Það kunni
vel að meta að verðleikum hans
frábæru hæfileika.
Eg kveð Róbert með þúsund
þökkum fyrir alla hlýju mér auð-
sýnda. Góður Guð blessi og vermi
sál hans og gefi honum óendan-
lega möguleika til að vinna að
hugðarefnum sínum á landi ljóss
og friðar.
Elskulegri eiginkonu hans og
fjölskyldu sendi ég mínar fyllstu
samúðarkveðjur. Guð styrki þau
til að bera hina miklu sorg, en
minningin um ástkæran maka og
föður mun að eilífu lifa.
Sesselja Eldjárn.
Gunnlaugur Markússon
Akureyri - Minning
Fæddur 11. janúar 1906
Dáinn 24. febrúar 1974.
Gunnlaugur Markússon fæddist
að Mel við Reyðarfjörð. Foreldrar
hans voru hjónin Sigrún Einars-
dóttir og Markús Gissurarson.
Móðir Gunnlaugs dó er hún ól sitt
níunda barn. Þá var heimiiið leyst
upp og Gunnlaugur, þá tveggja
ára gamall, tekinn í fóstur af Þor-
björgu Jónsdóttur að Hrauni við
Reyðarfjörð. Hún var þá ógift, en
giftist síðar og eignaðist fimm
börn, sem Gunnlaugur leit jafnan
á sem systkini sin. Samband við
eigin systkini var hins vegar lítið
þar til á fullorðinsárum, en þá
voru tekin upp fjölskyldutengsl á
ný.
Gunnlaugur dvaldist á Hrauni
þar til um fermingu, en þá fór
hann að vinna fyrir sér og var
ýmist á Fáskrúðsfirði hjá Mar-
teini Einarssyni, útgerðarmanni,
eða á Reyðarfirði, og hélt tengsl-
um við fóstru sina og fjölskyldu
hennar.
Eins og þá var títt um fram-
gjarna unga menn, leitaði Gunn-
laugur í síldina á Siglufirði. Það
var ein mesta gæfa hans, því þar
kynntist hann lífsförunaut sínum,
Önnu Halldórsdóttur frá Bakka-
seli i Öxnadal og vöru þau gefin
saman árið 1930. Þau hjón settust
að á Akureyri og fluttust árið
1935 f nýtt hús, sem þau höfðu
reist að Munkaþverárstræti 12.
Þar bjuggu þau til dauðadags
Júlíana Magnúsdóttir
Bolungarvík - Minning
Júlíana andaðist 18. febr. sl. í
Bolungarvík. Hún fæddist 9. marz
1896 að Kollabúðum við Þorska-
fjörð. Foreldrar hennar voru þau
góðu hjón Sigriður Halldórsdóttir
Og Magnús Þórðarson. Ung flutt-
ist hún með þeim til Bolungarvík-
ur, en þar áttu þau heimili æ
síðan.
Móðir mín andaðist árið 1925
aðeins 31 árs gömul frá fimm
börnum. Þá tóku þau Magnús og
Sigríður að sér tvö okkar syst-
kina, þau Jóhannes og Kristinu,
en Kristín lézt svo aðeins 6 ára
gömul. Þegar mamma dó var Júlí-
ana við störf í Noregi, en hún kom
fljótlega heim til að hjálpa for-
eldrum sínum með barnahópinn,
enda voru tvær fósturdætur fyrir
á heimili foreldra hennar, — þær
Hólmfriður og Rannveig.
Júlíana giftist föður minum,
Magnúsi Kristjánssyni, 31. des.
1932. Hjónaband þeirra var far-
sæltog eignuðust þau 4 börn, sem
öll hafa komizt á legg og reynzt
mætar manneskjur. Þau eru:
Hans, nú hreppstjóri í Hólmavík,
kvæntur Steinunni Guðbrands-
dóttur. Kristín, sem býr í Bolung-
arvik og er gift Sigurjóni Svein-
björnssyni múrara, en þau góðu
hjón reyndust stoð og stytta Júlf-
önu, þegar hún mest þurfti á að-
stoð að halda. Og svo yngri syst-
urnar tvær, báðar búsettar f
Reykjavík, Sigríður Maggy, gift
Asgeiri Sverrissyni fulltr. hjá
Samvinnutryggingum, og Salome
Halldóra, gift Jóni Helgasyni
verzlstj. hjá Kristjáni Siggeirs-
syni.
Þegar Júlíana og pabbi höfðu
komið barnahópnum upp tóku
þau börn tveggja dætra sinna á
heimilið og önnuðust uppeldi
þeirra á meðan líf og heilsa ent-
ust, en pabbi dó 1970, þau eru
Júlíana yngri og Guðmundur.
Júliana heitin var mjög félags-
lynd kona og naut hún þess að
syngja i kirkjukórnum heima i
Bolungarvík, enda gerði hún það
jafn lengi og heilsa hennar leyfði.
Hún tók þátt i hvers konar félags-
málum, en leiklistin var í miklu
uppáhaldi hjá henni. Hún var
glaðvær, kímin, góðsöm og sann-
trúuð kona og þakka ég henni
mikla góðsemi við mig og þá
drenglund, sem hún bæði sýndi
mér og systkinum mínum ungum
og alla tíð. Ég bið guð að blessa
hana. Jósíana Magnúsdóttir.
beggja, en Anna andaðist 24. okt.
1968. Heimilið var þekkt að mynd-
arskap, þangað komu ættingjar og
vinir, þar var gjarnan gist og virt-
ist ekki þröngt.
Gunnlaugur starfaði m.a. sem
hleðslustjóri i skipum, sem lest-
uðu saltsíld og ferðaðist þá um
Norðurland með skipunum.
Fyrstu árin sín á Akureyri vann
hann öll algeng verkamannastörf,
mest þó við höfnina, og alltaf var
hann reiðubúinn til að vinna,
hvort sem var á nóttu eða degi.
Fyrir um það bil 30 árum fór
Gunnlaugur að vinna við pipu-
lagnir hjá Kaupfélagi Eyfirðinga
og vann þar síðan til æviloka.
Hann öðlaðist full starfsréttindi i
iðninni. Auk vinnu sinnar við
pípulagnir annaðist hann margs
konar viðhald á húseignum KEA
á Akureyri og annars staðar.
Gunnlaugur var annálaður
dugnaðarmaður, kappsamur, sam-
vizkusamur og greiðvikinn, ósér-
hlifinn og afkastamikill við
vinnu. Honum var sérstaklega
umhugað um það, að störf þau,
sem honum voru falin, væru vel
af hendi leyst og alltaf þurfti að
vinna það strax, sem gera þurfti. í
mörg ár var Gunnlaugur í slökkvi-
liðinu á Akureyri og þurfti að
sinna kalli fyrirvaralaust. Hann
var alltaf fljótur til og viðbúinn,
hvort sem það var síld, skipakoma
til Akureyrar, viðgerð hjá KEA,
útkall slökkviliðs, eða margvísleg
störf fyrir ýmsa Akureyringa,
sem leituðu til Gunnlaugs, þegar
leysa þurfti vanda.
Gunnlaugur hafði fastar
skoðanir á mönnum og málefnum
og var þekktur fyrir að vera
ómyrkur í máli og hafði óbeit á
þeim, sem hann taldí ónytjunga
og letingja, enda samrýmdist slfkt
ekki skapferli hans. Hann var
traustur og virtur af starfsfélög-
um.
Gunnlaugur saknaði Önnu konu
sinnar mikið og fór margar ferðir
upp í kirkjugarð til að hlúa að
leiði hennar. Síðasta kallið kom
jafn skyndilega og svo mörg önn-
ur. Hann var lagður inn á sjúkra-
hús á laugardegi og andaðist að
kvöldi daginn eftir, sunnudaginn
24. febr., konudaginn. Um
morguninn hafði hann beðið þess,
að blóm yrðu sett á leiði Önnu í
tilefni dagsins.Nú hvílir hann við
hlið hennar í kirkjugarðinum.
Kynni okkar Gunnlaugs hófust
vorið 1940. Þá kom ég til Akureyr-
ar til þess að taka inntökupróf í
Menntaskólann, þá nýfermdur.
Mér hafði verið komið fyrir hjá
Gunnlaugi og Önnu, frænku
minni. Gunnlaugur hafði farið á
fætur um hánótt til þess að taka á
móti mér. Næstu sex vetur var ég
Minning:
Þorsteinn Ingvarsson
Mig langar með örfáum orðum
að minnast afa míns Þorsteins
Ingvarssonar, er lézt þ. 11. marz
1-974.
A slíkri stundu sem þessari er
margs að minnast frá liðnum ár-
um. Hann, sem alltaf var svo létt-
ur í lund og miðdepill allsfagnað-
ar, hvort sem var með fjölskyld-
unni eða utan hennar, er allt í
einu horfinn okkur sjónum.
Minningarnar frá liðnum árum
lifa þó áfram og eru okkur hugg-
un í sorginni.
Sérstaklega minnist ég jólanna,
þegar öll fjölskyldan safnaðist
saman heima hjá foreldrum mfn-
um. Þá var með sanni hægt að
segja, að afi kæmi með jólin inn á
heimilið. Hann var vanur að spila
jólalög á píanóið og við krakkarn-
ir sungum með. Þó var hátindur
jólagleðinnar, þegar afi settist á
stól umkringdur jólagjöfum og
barnabörnum og las á jólapakk-
ana. Eitt er vist, að á slíkum hátíð-
um fjölskyldunnar munum við
sárast sakna afa i framtíðinni.
Oft minnist ég heimilis mfns að
Langholtsvegi 152, þaðan sem ég
á allar mínar æskuminningar. Afi
og amma áttu mikinn þátt í að
skapa þá hlýju og fegurð, sem
alltaf fylgdi þvi húsi, er ég var
barn og unglingur. Garðurinn i
kringum húsið bar af öðrum görð-
um, hvað fegurð og umhirðu
snerti. Þeir, sem leið áttu hjá,
dáðust að honum og undruðust,
hversu vel hirtur hann var, þrátt
fyrir allan barnahópinn i húsinu.
Þessi garður bar verkum afa bet-
ur vitni en nokkuð annað.
siðan heimilisfastur að Munka-
þverárstræti 12, fyrstu árin í
félagi við bróðurson Gunnlaugs,
Jón Einarsson, sem þá stundaði
iðnnám á Akureyri. A ég Gunn-
laugi og fjölskyldu hans margt að
þakka, órjúfandi tryggð og ára-
tuga vináttu.
Fyrir nokkrum vikum sat
Gunnlaugur kvöldstund heima
hjá mér. Var hann þá kominn
suður til þess að taka á móti
uppeldistóttur sinni, Önnu, sem
nýkomin var til landsins með ung-
um manni sínum og lítilli döttur
eftir langa fjarveru. Var Gunn-
laugur þá einstaklega ánægður,
en trúlega hefir hann ekki gengið
alls kostar heill til skógar. Þó
hygg ég, að hvorugan hafi grunað,
að þetta yrðu síðustu fundir.
Dætur þeirra Önnu og Gunn-
laugs eru þrjár, Sigrún kennari f
Reykjavík, ekkja, Kolbrún, tann-
smiður, gift Jóni Birni Helgasyni,
búsett í Kópavogi, og Halla, gift
Þráni Jónssyni að Espilundi á
Akureyri. Hjá þeim Höllu og
Þráni dvaldist Gunniaugur mikið
síðustu árin, enda þótt hann héldi
alltaf heimilinu að Munkaþverár-
stræti. Uppeldisdóttir þeirra
Gunnlaugs og Önnu er Anna
Sverrisdóttir, dóttir Sigrúnar og
Sverris Haraldssonar, listmálara,
eiginmanns Sigrúnar. Þegar Þor-
björg, fóstra Gunnlaugs, dó, flutt-
ist til þeirra hjóna yngsta dóttir
Þorbjargar, sem það var ungling-
ur. Dvaldi hún hjá Gunnlaugi og
Önnu í nokkur ár.
Útför Gunnlaugs var gerð frá
Akureyrarkirkju 2. marz s.l.
Ég votta ættingjum Gunnlaugs
innilegustu samúð og bið Guð að
blessa minningu góðra hjóna.
Hjalti Einarsson.
Allt, sem afi tók sér fyrir hend-
ur um ævina, var unnið af ná-
kvæmni, vandvirkni og reglu-
semi. Heimili hans bar þessum
eiginleikum hansglöggt vitni.
Tónlist var mikill þáttur i lffi
hans, henni unni hann meir en
orð fá lýst. Við, sem urðum þeirr-
ar hamingju aðnjótandi að fá að
kynnast honum, gleymum aldrei
þeim stundum, þegar hann sat við
pianóið eða orgelið og spilaði fyr-
ir okkur. Anægjan, sem hann
hafði af tónlist, kom bezt fram
nokkrum dögum fyrir andlát
hans, þegar hann gat aftur setzt
við orgelið og spilað, eftir að hafa
gengið undir aðgerð með höndina,
þeirri gieði gleyma ekki hans nán-
ustu.
Af öllu því, sem mig langar til
að segja og minnast nú á þessari
stund, er efst í huga minum minn-
ingin um góðan og elskulegan
mann, sem unni öllu fögru og gat
séð bjartari hliðar flestra hluta.
Minningin um lífsgleði hans og
kæti, sem alls staðar smitaði út
frá sér. Elsku hans til sona sinna,
tengdadætra og sautján barna-
barna, að ógleymdu litlu barna-
barnabarni.
Eg þakka afa fyrir öll árin, sem
hans naut við. Guð blessi
minningu hans og gefi hans nán-
ustu styrk í sorg þeirra.
Rebekka.