Morgunblaðið - 25.04.1976, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 25.04.1976, Blaðsíða 32
32 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. APRlL 1976 EN þEGAR HÚN FER AÐ LAöA ------------ KJÓLINN •• ^ Ö5KURUSKA f y W'- Æ,Æ /NÚ VEf?Ð ÉG AÐ L'ATA KJÓLINM BiÓA' — Rvíkurbréf Framhald af bls. 25 ástærta til að láta þá ttjalda starfs- ins frokar en stjórnmálamenn, því art frjáls blartamennska er hornsteinn lýrtræðis, eins oj> kunnutít er, ojj án þessarar frjálsu hlartamennsku eru einrærtisblikUr á lofti. Eitt hirt fvrsta. sem einvaldar sora er aó leftííja nirtur daftblört þeim andsttert. (>g stofna ný undir fögrum nöfnum: Pravdá o.sv.frh. Starf blartamannsins er því mikilvæf't oj> í anda þess bezta, sem virt trúum á. En því mirtur eru blört stundum noturt eins or svartur fjaldur, full af upphröpunum, hálfsannleika erta persónulefju nirti unt pólitíska andsta'rtinfta of> hafa ýmsir svo- kallartir blartamenn hér á landi órrtirt til þess art nota artstöðu sína í blörtum til þess art koma óorrti á blartamennsku eins ofj rónarnir komu óorrti á brennivinirt, svo að vitnart sé í Arna Pálsson pröfessor. Górtir blartamenn fjera meiri kriifur til sjálfra sin en annarra. Þeir lúta ekki art lægstu hvötum. Þeir umgangast samtíð sína ekki eins og sá, sem valdirt hefur, heldur í anda þeirrar hóg- værðar, sem boðurt er í Bókinni um veginn. Górtur stjórnmála- martur og górtur blartamaður eiga þart sameiginlegt að standast freistingar valdsins. Og umfram allt: að verrta ekki tizku að bráð, enda er hún einna valtastur vina. Góður blaðamaður umgengst ekki startreyndir eins og skrattinn biblíuna. Sannleikurinn er ekki afstærtur. Þroski og reynsla Það var skemmtilegt að hlusta á, hve hógværir og máiefnalegir þeir voru, Eysteinn Jónssöri og Hannibal Valdimarsson, i fyrr- nefndum þætti. Það var ekki laust við það hvarlaði að manni, að þá fyrst væru stjórnmálamenn í raun og sannleika hlutgengir á Alþingi, þegar þeir hefðu hlotið þann þroska og þá reynslu, svo aö ekki sé talart um þá eldskírn, sem hefur mótart þá eftir langa baráttu og mikla lífsreynslu. Það var eins' og þeir væru nú loks búnir aö hlaupa af sér pólitísku hornin. Engu líkara en þeir ættu nú loks erindi á þing. Þegar menn hafa losað sig við hnútana í sálarlífinu afvegaleidd- an metnað og óbilgirni sem er heimskan uppmáluð, þegar þeir hafa örtlazt þann þroska og þann húmanisma sem dýrmæt rcynsla gefur í artra hönd, þá fyrst eiga þeir erindi við andlegt og verald- legt líf þjórtarinnar og geta lagt af mörkum þart sem um tnuriar. En þvi mirtur endist fæstum lífirt til að ná því eftirsóknarverrta márk- mirti. En þart var f senn frórtlegt og uppbyggilegt art hlusta á eld- hugana líta af hærri sjönarhóli yfir þjórtlífirt en þeir voru vanir. meta líðandi stund og skyggnast inn i framtiðina. Bártír voru þeir Eysteinn og Hannibal þeirrar skortunar, art enda þótt nú syrti í álinn um stund, mundi élinu slota. og ættu þeir báðir art geta metírt þart réttilega, svo oft sem þeir sjálfir hafa þurft að horfast i augu virt óverturský, annar fjár- málarártherra á myrkustu árum kreppunnar, hinn verkalýðsleið- togr meðan skilningur á þörfum hinna verst settu var ekki mert þeim hætti, sem síðar hefur orrtirt. Eysteinn Jónsson benti á. art virt ættum, nú þegar illa árar og naurt- synlegt er art minnka heldur sókn- ina í þorskinn en auka hana. art gera okkur far um að finna nýjar lejrtir í útgerð, veiða nýjar teg- undir og leggja i kostnart við nýja útgerðarhætti, eins og gert var á kreppuárunutn. Við skulum ekki láta þessi orð sem vind um eyru þjóta, heldur hafa hlirtsjón af þeim við úrlausn á erfiðum tímum. Hannibal Valdimarsson sagði að enginn byggi við skort á ís- landi og eru það vonandi orð að sönnu. Það gengur raunar krafta- verki næst, þegar haft er í huga, hversu útlitið hefur verið svart frá því núverandi ríkisstjórn tók við völdum og ekki sizt með tilliti til þess að alls staðar í nálægum löndum er stórfellt atvinnuleysi, sem setur mark sitt á þjóðlifið allt, t.a.m. Bretlandi. Þó að ýmsir hafi margt við núverandi stjórn að athuga, eins og alltaf er í lýð- ræðisríkjum, ættu menn að staldra við þessa staðreynd. Eins og kunnugt er þykist Þjóð- viljinn vera helzta málgagn verkaiýössamtakanna og þeirra sem minnst bera úr býtum i lifs- baráttunni, en nær sanni er, að blaðið er ekki annað en einkamál- gagn valdaklíku sem reynir að nota launastéttirnar í pólitískri baráttu sinni. Enda þótt blaða- mennsku hafi farið eitthvað fram á undanförnum árum, a.m.k. hvað það snertir, að rætnin og óvægið persónuníð á nú síður upp á pallborðið í blöðum en áður var, þá er eins og sumir blaðamenn hafi engu gleymt og ekkert lært í þeim efnum. Ef við lítum á Þjóð- viljann, er íhugunarefni, art stuðningsmenn blaðsins hafa jafnvel ekki sért sér annart fært en art selja haslarlcpa ofan í virt stjórnendur þess og revna aö bæta úr siðferðisbrestunum mert áminningum. En reynslan hefur kennt okkur að meira en litla bjartsýni þarf til að láta sér detta í hug, að unnt sé að kenna þeim Þjóðviljamönnum siðaðra manna hætti í umgengni við annað fólk. Jóhann J. E. Kúld skrifar fasta dálka i Þjóðviljann, eins og kunn- ugt er, en vegna árása á starfs- menn við annan fjölmiðil en Þjóð- viljann hefur hann skrifað blaði sínu bréf þar sem hann segir m.a., að hann telji framsetningu árásarinnar (í Þjóðviljanum) svo rætna, ,,að ég persónulega tel hana ekki birtingarhæfa". Hann ráðleggur félögum sínum ,,sem lfður svo illa á sálinni, að þeir hafi þörf fyrir að ryðja úr sér svo rætnum skrifum, að geyma þau hjá sér.í nokkra daga og brenna síðan“. Og hann dregur enga dul á að skrif í Þjóðviljanum séu ekki ,,að siðaðra manna hætti". Gagnrýni eigi að sjálfsögðu rétt á sér, en hún verði að vera birt- ingarhæf. Þetta voru sannarlega orð i tíma töluð. Annar maður, sem telur sig „velunnara Þjóðviljans", Hjör- leifur Guttormsson i Neskaup- stað, sér sig einnig knúinn til að mótmæla rætnisskrifum í blaði sinu, Þjóðviljanum, og kallar þau „óheilbrigð útbrot á sálarlífi manna". Vegna persónu- níðs Þjóðviljans talar hann um „fúkyrði i garð einstaklinga" og segir, að í Þjóðviljanum sé vegið „með orðbragði og sleggju- dómum, sem Þjóðviljinn má ekki láta sjást, á siðum sinum, ekki einu sinni i slúðurdálki". Þá sjáum við svart á hvítu, að til eru þeir „velunnarar Þjóðvilj- ans“, sern telja, að blaðirt beri á borrt fyrir lesendur sína „slúður- dálk". Síöan talar þessi heiðurs- maður um „subbuleg og órök- studd ummæli" i Þjóðviljanum og segir, að sér sárni „að sjá slíkan óþverra á síðum blartsins". Honum hefur áreiðan- lega ósjaldan sárnað á und- anförnum árum og vafalaust á honum eftir að sárna oft enn, ártur en þeir Þjóðviljamenn hafa tileinkað sér vinnubrögð siðaðra manna og eru viðmælandi án per- sónuníðs og „sjúklegs rudda- skapar", en það er sú einkunn, sem Hjörleifur Guttormsson gef- ur félögum sínum, sem skrifa í málgagn hans og sjást ekki fyrir i hita baráttunnar. Athugasemdum Jóhanns J. E. Kúlds og Hjörleifs Guttormssonar i Neskaupsstað ber að fagna. Það eru slíkir menn, sem geta, ef þart er þá á annað borð á mannlegu valdi, hreinsað andrúmsloftið á Þjóöviljanum og gert hann hlut- gengan á málþingi siðaðs þjóð- félags. Við skulum vona, að þessi skrif verði til einhvers, og a.m.k. er einhver von til þess, að frétta- stjóri blaðsins, Einar Karl Haraldsson, geti haft einhver jákvæð áhrif á skríbenta blaðs síns, því að honum virðist umhugað um að halda leikreglur blaðamanns, a.m.k. að svo miklu leyti, sem hann kemst upp með það fyrir glefsandi slúðurdálka- höfundum blartsins, en hann virð- ist hafa meiri áhuga á nútíma- legri vinnubrögðum í blaða- mennsku en tíðkast hefur á Þjóð- viljanum til þessa. Þó hefur þvi miður litiö áunnizt frá því Jóhann J. E. Kúld og Hjörleifur Gutt- ormsson settu ofan í við ritstjóra Þjóðviljans. „Málgagn alþýðunnar", getur ekki verið þekkt fyrir að vera óuppdregið slúðurdálkablað með „subbuleg" „og órökstudd um- mæli" og „óþverra á síðum blaðs- ins", hvaö þá uppfullt af „rætnum skrifum", sem eru óbirtingarhæf að dómi þeirra Þjóðviljamanna, sem hafa tileinkað sér siðuð vinnubrögð og vilja umgangast annað fólk, jafnt pólitíska and- stæðinga sem aðra, eins og góðum fulltrúum alþýðunnar sæmir, en ekki í anda þeirra mannorðsþjófa, sem helzt setja mark sitt á mál- gagn „sósíalisma, verkalýðshreyf- ingar og þjóðfrelsis". ( Á sama tíma og fyrrgreindir heiðursmenn senda Þjóðviljanum aðfinnslur sínar, reynir blaðið art auka útbreiðslu sína með auglýs- ingaherferðum fyrir mjlljónir króna og allskyns glamri og fagur- gala, sem eru að sjálfsögðu mark- laus, meðan ástandið á blaðinu er þannig, að enginn setning er þar skrifuð, hvort sem hún er í frétt- um eða annars staðar, án póli- tískrar forsendu og þröngra sér- hagsmuna harðssvfraðrar valda- kliku, og helst með það í huga að koma höggi á pólitíska andstæð- inga — undir belti, ef nauðsyn krefur. En því miður — Þjóðviljinn er ekki einn um slík vinnubrögð. CLASSI^

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.