Morgunblaðið - 21.12.1976, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 1976
15
Þðrunn Elfa Magnúsdóttir
„Ég veinaði:
V*gð! Ó, v*gð!
Vesalings hjartað mitt
þolir ekki
Þennan grimma leik.
Svar þitt var hlátur,
sem nlsti hold mitt og bein
og frysti blöð mitt.
Þú hélzt leiknum áfram
I girndargleði.
Ég rétti fram hendurnar
og bað I dauðans angist:
Skilaðu mér
hjartanu mlnu aftur,
þó að það sé
kramið og kvaiið.“
En veigamesta, djúptækasta og
fegursta ljóðið I þessari bók er
það, sem ber heitið Slokknað ljós.
Það túlkar þann unað, þá eftir-
væntingu og þann ótta, sem kon-
an ein getur haft af að segja, og
þá sorg og þann söknuð, sem
sannri konu mun sárri en tárum
taki. Þetta átakanlega erindi með
hinu frábærlega vel valda loka-
orði gefur verðuga hugmynd um
hið harmræna efni þessa eftir-
minnilega ljóðs, sem ég man ekki
til að eigi sér nokkra hliðstæðu í
íslenzkri ljóðagerð:
„Nætur og daga
bað þln móðir
I einsemd og ugg
að þitt veika llf
yrði sterkt.
t ðtta hennar
fólst feigðar fyrirboði.
Nótt eina
varð blóð þinnar móður
þln banavök."
Og sfðan fylgdi sá ægiuggur,
sem ómennsk og gamalgróin
Framhald á bls. 34
sálarlif þeirra ekki jafnstórt,
jafnmikil ráðgáta? Mannlýsing-
arnar í sögu þessari eru grunn-
færnislegri en svo að persón-
urnar loði eftir i minni manns
að lestri loknum. Hugmyndin
er út af fyrir sig sniðug. Það er
alls ekki óraunsætt að láta
dreng eins og Markús (svo heit-
ir drengurinn í Kerlingarslóð-
um) elta konu heim til sin og
þráspyrja hana hvað hún geymi
í skúrnum slnum. Börn eru i
eðli sínu forvitin og spyrja
gjarnan beint og formálalaust.
En þau eru vissulega lifandi
mannverur, og rækilega það, og
tjá sig með ótal mörgu móti,
miklu fleira en orðum og miklu
fleira en fram kemur í þessum
Kerlingarslóðum. Markús litli
er ágætis piltur en að minni
hyggju of bókleg persóna til að
svara til þess hlutverks sem
honum er ætlað að gegna, of
mikil skrifborðsvinna til að
vandamál hans verði verulega
hugstæð.
Ekki þykir mér skáldkonunni
takast betur í hversdagslífslýs-
ingum sínum. Svo finlegir geta
drættirnir orðið í skáldsögu að
það skipti t.d. máli hvort kona
fer I bæinn í nýju kápunni
sinni eður ei. En hér skortir
forsendurnar fyrir slíkri ná-
kvæmni. Tilþrifameiri eru frá-
sagnir Líneyjar af hænum kerl-
ingar.
Sagan endar á að söguþulur
klökknar og fær ,,kökk í háls-
inn“. Það bendir til að skáld-
konan hafi lagt í sögu sína ærna
tilfinning. Gallinn er að sú til-
finning kemst treglega til skila.
Hið besta sem að mínum dómi
verður sagt um þessa stuttu
skáldsögu er að hún muni vera
samin I góðri meiningu. Og
mannúð og samkennd er að
sönnu mikils virði.
Erlendur Jónsson
VANTAR ÞIG VINNU
VANTAR ÞIG FÓLK 0
ÞL' AUGLYSIR UM ALLT
LAND ÞEGAR ÞÚ AUG-
LÝSIR í MORGUNBLAÐINU