Morgunblaðið - 09.12.1978, Blaðsíða 36
36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 1978
Minning:
Ingvar Valdimar
Valdimarsson
Fæddur 3. janúar 1921
Dáinn 27. nóvember 1978
Ég varð harmi sleginn þegar
mér barst til eyrna sú sorgarfrétt
að Ingvar, frændi minn og nafni,
hefði látist skyndilega að heimili
sínu í Bandaríkjunum af hjarta-
slagi.
Hvernig það má vera að hraust-
ur, reglusamur maður á besta
aldri og á hátindi starfsferils síns
er kallaður svo skyndilega burtu
frá þessari tilvist og ástvinum
sínum fær enginn maður skilið, en
fyrir því hlýtur að vera tilgangur
sem Hann einn veit sem öllu
ræður.
Foreldrar Ingvars voru
dugnaðarhjónin Ingvar Benedikts-
son skipstjóri og kona hans Ásdís
Jónsdóttir. Þau eru bæði látin
fyrir mörgum árum, en eldri
Reykvíkingar muna án efa þau
ágætu hjón.
Fyrir síðari heimsstyrjöldina
var ekki um auðugan garð að
gresja í tæknimenntun hér á landi
en hugur margra ungra manna
stóð þá — engu að síður en nú —
til þeirrar menntunar því hennar
þarfnaðist þjóðin. Ingvar var einn
þessara ungu manna, og hélt hann
utan til Danmörku, hóf þar nám í
rafvélavirkjun og lauk sveinsprófi
í þeirri grein í Kaupmannahöfn
árið 1943. Settist hann síðan í
Köbens E1 Teknikum og lauk
þaðan prófi í raforkufræðum árið
1947. Hann varð því einn þeirra
fjölmörgu sem urðu innlyksa í
Danmörku öll stríðsárin. Þar
öðjaðist hann mikla lífsreynslu
sem reyndi á og staðfesti mann-
gildi hans og menntun. Frændi
sagði mér frá mörgu þegar hann
kom heim að stríði loknu. Hann
varð að berjast til þess að geta
lifað og stundað nám. Ég læt hér
nægja að nefna eitt starf sem
hann hélt lengi, en það var að bera
mjólk í hús frá kl. 5 á morgnana til
kl. 7 en þá þurfti hann að vera
kominn á vinnustað þar sem hann
var við sitt verklega nám. Að námi
loknu í Danmörku vann hann sem
raffræðingur á Raforkumálaskrif-
stofunni frá 1947 til 1949, en hóf
þá störf sem kennari við raf-
magnsdeild Vélskólans í Reykja-
vík. Þar varð hann sérlega vel
liðinn sem frábær kennari í
rafmagnsfræðum en kennslu hætti
hann árið 1957. Stóð hugur hans
þá til enn meira náms. Ingvar fór
það ár til Bandaríkjanna og lauk
þar MS prófi í raforkuverkfræði
frá IIT í Chicago 1958. Hóf hann
síðan aftur störf hjá Raforku-
málaskrifstofunni og vann þar í
eitt ár, en bauðst þá starf sem
kennari í rafmagnsverkfræði við
Union College Schenectady NY og
vann þar til ársins 1965. Á þessum
árum var þörfin orðin brýn hér
heima fyrir millistigs menntun frá
iðnmenntun að verkfræði, þ.e.a.s.
tæknifræðinga vantaði til þess að
brúa það bil.
Þá var Tækniskóli íslands stofn-
aður. Verkfræðingafélag Islands
benti þáverandi stjórnvöldum á
Ingvar sem rétta forystumanninn
þar og varð hann skólastjóri
Tækniskólans fyrstu árin,
1964—1966 en hafði orlof fyrsta
árið vegna skuldbindinga við
Union College í Schenectady.
Hann hóf samt þegar undirbúning
að uppbyggingu skólans. Þegar
hann fékk tóm til ferðaðist hann
m.a. um Norðurlöndin til þess að
kynnast þróun sambærilegra skóla
þar. Um þær mundir urðu miklar
breytingar á kennsluháttum og
námsskrám bæði í Evrópu og
Bandaríkjunum. Ekki reyndist létt
verk að koma Tækniskóla íslands
á fót. Fjárvana og húsnæðislaus
menntastofnun var í mótun og
þurfti því sérstakan skilning
valdhafanna, ekki síst fjár-
veitingavaldsins. Hér var á
ferðinni sú tegund fyrirtækis sem
Vorið 1964 bar fundum okkar
Lárusar saman þegar við hófum
flugvirkjastörf hjá Loftleiðum.
Lárus kom frá Flugfélagi íslands
þar sem hann hafði lært iðn sína
og starfað um árabil. Það var gott
að hefja starf sitt við hlið Lárusar.
Hann var fús að leiðbeina mér,
nýliðanum og brátt urðum við
góðir félagar og vinir.
Margar minningar þyrlast upp í
huganum sem oft langt yrði að
festa á blað nú. Aðeins fáeinar
minningar, nú þegar við kveðjum
starfsfélaga og vin. Lárus var
vaktstjóri „D“ vaktar flugvirkja
Loftleiða á Keflavíkurflugvelli í
mörg ár. Hann var starfssamur
vaktstjóri, ósérhlífinn og um leið
hvetjandi. Góður félagsandi réð
þar ríkjum, Lárus var yfirleitt
glaðlyndur og kunni frá mörgu
skemmtilegu að segja. Oft voru
líflegar samræður yfir kaffibolla
að lokinni vakt. Hann sagði okkur
frá fótboltaferðum sínum til
útlanda með félögum sínum hjá
Flugfélaginu. Úrræði hans við
ýmsum atvikum voru með afbrigð-
um góð og komu oft skemmtilega á
óvart. Hafði hann gaman af því að
segja okkur frá þeim og við að
hlusta. Þessar samræðustundir
voru okkur öllum til ánægju ekki
síst fyrir þá sök að þær snerust
ávallt um áhugamál okkar, flug-
vélar og bíla. Það var Lárusi ekki
eiginlegt að hallmæla fólki og lét
hann heldur í minni pokann til að
friður mætti ríkja. Sagt er að sá
vægi sem vitið hefur meira.
Áhugi hans á gömlum bílum var
óslökkvandi. Hagleikur hans kom
vel í ljós í viðgerðum hans og
endursmíði gömlu .fordanna hans.
Hann hafði átt þá nokkra. Vara-
hlutir og peningar voru ekki of
miklir í þá góðu gömlu daga. Það
stöðvaði ekki Lárus. Hlutirnir léku
í höndum hans. Var oft safnast í
kring um hann þegar vandasamt
verk lá fyrir til þess að sjá hann
leysa það. Skipti ekki máli hvort
það var bíll eða flugvél. Fór þá
saman kunnátta, vandvirkni og
samvizkusemi. Oft komu
kunningjar Lárusar til hans með
brotnar reykjarpípur sínar til
viðgerðar. Hann gerði við þær þótt
framleiðendurnir sjálfir treystu
sér ekki til þess. Þetta held ég að
hafi verið stolt fínsmíða Lárusar.
Lárus var ekki kröfuharður
fyrir sjálfan sig. Nægjusemi hans
og ómæld umhyggja fyrir eigin-
konu sinni og börnum þeirra kom
ljóst fram í hegðun hans allri og
tali. Heimili hans og fjölskylda var
hamingjubrunnur hans. Við
starfsfélagar hans nutuin líka
umhyggju hans sem hann auð-
sýndi okkar. Á þessum árum
hvað mest hefði um munað til
framleiðslu á praktisku vinnuafli
til t'æknivæðingar og stjórnunar
vítt og breitt á íslenskum atvinnu-
sviðum.
Fæðingahríðar þessa óskabarns
þjóðarinnar og ekki síður Ingvars,
urðu með þeim hætti að hann
missti trúna á að nægur vilji
ráðamanna væri fyrir hendi um að
gera þetta að þeirri raunverulegu
fyrirmyndar menntastofnun sem
hann taldi þurfa. Yfirgaf hann
land sitt bæði sár og leiður af því
hvernig til tókst. Þykist ég þess
fullviss að við brottför hans hafi
vaknað annar og raunhæfari
skilningur á þörfum Tækniskóla
Islands, en var meðan hann
barðist fyrir því að koma þeirri
stofnun á fót. Hann fór aftur til
Bandaríkjanna og var boðin
prófessorsstaða í rafmagnsverk-
fræði við skólann sem hann áður
hafði kennt við, Union College í
Schenectady, og starfaði þar til
dauðadags.
Ingvar var tvívegis gesta-
prófessor við verkfræðiháskólann í
Kaupmannahöfn, fyrst árið 1969
til ’70 og aftur 1976—1977 þar sem
hann kenndi, flutti fyrirlestra og
vann að rannsóknarstörfum. Hann
fann upp nýja aðferð til þess að
nýta vindkraftinn til upphitunar
reistu þau hjónin sér hús í
Garðabæ. Flestöll handverk þar
eru Lárusar. Hver frístund var
notuð og fórst honum það vel af
hendi. Linnulaust var unnið þar til
þau fluttu í húsið.
Vorið 1971 hóf Lárus flugvél-
stjórastarf hjá Loftleiðum. Um
haustið verður samdráttur í flug-
inu. Mannaskipti verða á „D“
vaktinni og Lárus flyzt til Luxem-
borgar ásamt fjölskyldu sinni og
hefur störf hjá Cargolux. Hefur
heimili þeirra verið þar síðan. Það
heimili hefur ávallt verið opið og
hjálpsemi þar ómæld.
Við sem við flugið störfum
höfum nú síðustu vikur orðið fyrir
þungum búsyfjum. Við sjáum að
baki góðum starfsfélögum og
vinum. Lárus var einn þeirra.
Hann hafði átt við veikindi að
stríða undanfarið sem endaði á
þann veg sem við ekki ætluðum.
Við sjáum smæð okkar og van-
mátt.
Jesús segir: „Sá sem trúir á mig
mun lifa þótt hann deyi“. Já,
lausnari okkar lifir. Guð hjálpi
okkur til þess að lifa í trú á Hann
svo að við fáum að hittast hjá
lausnara okkar. Við hjónin biðjum
góðan Guð um styrk til þeirra sem
eiga nú um sárt að binda. Einnig
að Hann blessi okkur öllum kærar
minningar um Lárus Thorarensen,
veiti eiginkonu hans, börnum og
ættingjum styrk og frið.
Asgeir M. Jónsson.
Við félagar Lalla hjá Cargolux
eigum ennþá erfitt með að átta
okkur á að hann sé farinn frá
okkur. Svo skyndilega var hann
kallaður á brott. Við eigum eftir
að sakna hans mikið. Lalli var
skapmaður mikill en missti aldrei
kímnigáfuna. Hann var framúr-
skarandi flugvélstjóri sem við
félagar hans kunnum vel að meta
og fullkomlega að treysta. Lalli
var sönn lýsing á hugtakinu góður
drengur. Blessuð veri minning
hans.
Steini.
Kvaddur er góður kunningi. Með
Lárusi er fallinn í valinn einn af
mínum bestu vinum og með trega
en vanmætti finn ég mig knúinn
til að minnast hans.
Leiðir okkar lágu fýrst saman er
ég réðst til Loftleiða en þar
starfaði hann sem flugvélstjóri og
hafði áður starfað þar og hjá
Flugfélagi Islands sem flugvirki í
mörg ár.
Skömmu seinna fluttist hann til
Luxemborgar og gerðist þar einn
húsa. Aðferðin byggist á því að
láta álplötu snúast í segulsviði og
láta hvirfilstrauma sem myndast
hita upp vatn sem nota má í
vatnshitakerfi með miðlun þegar
of lítill vindur er. Meðan hann
vann sem gestaprófesssor við
Verkfræðiháskólann í
Kaupmannahöfn voru gerðar
víðtækar rannsóknir á aðferð hans
og urðu niðurstöður mjög
jákvæðar. Átti hann að halda þeim
áfram, hvað sem nú verður.
Á fyrirlestrarferðum sínum gat
Ingvar oft komið því við að kynna
land sitt og þjóð og í eitt skipti
vissi ég til þess að hann var
fenginn til þess að kynna ísland og
íslendinga á Scandinavian Forum
í Bandaríkjunum og sýndi þar m.a.
kvikmynd af gosinu í Heimaey og
af laxveiðum á íslandi.
Hann kvæntist árið 1947 eftirlif-
andi konu sinni Karenu Helgu
fæddri 1. janúar 1923 í Reykjavík.
Hún var dóttir þeirra hjóna
Hilberts F. Götze járnsmíðameist-
ara og Ingibjargar Ragnheiðar
Sigurðardóttur prentara. Þau eru
bæði látin. Karen og Ingvar
eignuðust tvær dætur sem voru
augasteinar þeirra, þær Ingi-
björgu Ásthildi f. 29. sept. 1947 í
Reykjavík, en hún giftist nú í
sumar sænskum efnismanni
af fyrstu starfsmönnum Cargolux
og þar átti forsjónin eftir að leiða
okkur aftur saman er ég réðst
Maths Nilsson, og Nönnu f. 1. sept.
1961 i New York en hún bjó enn
hjá foreldrum sínum og stundar
framhaldsnám.
Af ferli Ingvars sem ég hefi
rakið hér að framan sést að þau
hjónin hafa verið búsett í þremur
þjóðlöndum og oftar en einu sinni í
þeim öllum. Það gefur því auga
leið að húsmóðurhlutverkið hefur
ekki verið létt, en eitt eru allir
sammála um sem til þekkja að
hamingjusamari og viðmótsþýðari
eiginkonu var vart hægt að hugsa
sér og sem húsmóðir er Karen til
fyrirmyndar. Heimili þeirra bar
því ávallt glöggt vitni í hvaða
landi sem þau annars bjuggu. Þar
sem þessi góði drengur er nú
fallinn í valinn er skarð fyrir
skildi í fámennri, en samhentri
fjölskyldu og því sorg ástvina hans
mikil. Ég bið góðan guð að styrkja
og vernda þá á erfiðri stund.
Systkinum Ingvars þeim Hólm-
fríði Jónu sem gift er Haraldi
Sæmundssyni rafvirkjameistara
og Benedikt verkstjóra í Vél-
smiðjunni Hamar h/f giftum
Hjördísi Þorkelsdóttur og fjöl-
skyldum þeirra votta ég fyrir mína
hönd og fjölskyldu minnar dýpstu
samúð.
Ingvar Jóhannsson
Njarðvík.
stuttu seinna til sama fyrirtækis.
Lárus var vinsæll maður og
vinmargur enda maður rökfastur,
ræðinn og átti auðvelt með að sjá
hinar björtu hliðar lífsins og
öllum, er honum kynntust,
ógleymanlegur fyrir orðheppni. Ég
og öll fjölskylda mín höfum átt því
láni að fagna að eiga margar og
ógleymanlegar ánægjustundir með
Lárusi og hans fjölskyldu öll þau
ár sem við höfum starfað saman
og sérstaklega minnist ég þess hve
gott var að hafa traustan og
hæfan mann við hlið sér á okkar
löngu ferðum vítt og breitt um
heiminn,
Með þakklæti fyrir góða við-
kynningu vinar og félaga kveð ég
hann með ósk um að minning góðs
drengs megi lifa meðal vina og
ættingja og Guð megi styrkja og
styðja konu hans og börn um
ókomin ár.
Björgvin Guðmundsson.
SVAR MITT L:
r/fll #rf f f # EFTIR BILLY GRAHAM
Prcsturinn okkar var í tygjum við unga konu í söfnuðinum.
Ilann yíirgaf kirkjuna og er orðinn bflasali. Hvernig cr hægt
að útskýra þess konar atburði fyrir fólki, sem cr utan
kirkjunnar?
Margir menn leiðast út í prestsskap, án þess að Guð
hafi í raun og veru kallað þá til þess. Það kitlar þá
kannski, að þeir halda, að þar muni þeir eiga „góða
daga“, njóta virðingar í þjóðfélaginu og hitta fólk úr
ýmsum stéttum og stigum, eða þeir telja sig knúna af
hugsjónum og mannúð. Oft hafa þessir svikaprestar
„talanda" og eru gefnir fyrir að koma fram opinberlega.
Stundum skortir þá siðferðisstyrk og kristilega
reynslu, og þá láta þeir fólk af sama sauðahúsi teyma
sig aftur út í heiminn. Það ætti ekki að koma okkur á
óvart, því að þar áttu þeir alltaf heima.
Maður í veraldlegu starfi getur verið siðleysingi. (Ég
er ekki að gefa í skyn, að þeir séu það allir eða flestir).
Samt getur hann verið góður starfsmaður. Læknir getur
haft siðferðisbrest, þó að biðstofan hans sé alltaf full af
fólki. En þegar prestur fer að rifa seglin, hefur hann
þegar fyrirgert rétti sínum til prestsþjónustunnar.
Samt munuð þér komast að raun um, að færri menn
hafa beðið skipbrot í þessu efni meðal presta en í
nokkurri annarri stétt. Kinsey sagði, að 67 af hundraði
allra karlmanna, sem hann ræddi við hefðu haft
kynmök utan hjónabands. Það er viðburður að heyra um
prest, sem hefur brotið af sér að þessu leyti.
Ég þekki mörg hundruð presta, sem eru helgaðir,
hreinir og einlægir menn. Ég get talið þá á fingrum mér,
sem hafa ánetjazt siðleysi nútímans. Það er hörmulegt,
þegar slíkt kemur fyrir. Ef til vill vill er orsökin að
einhverju leyti þjóðfélagið, sem þeir lífa í. Það er
saurgað af kynórum. En auðvitað er sökin fyrst og
fremst þeil-ra sjálfra. Þeir hafa óhlýðnazt Guði og
brugðizt fagnaðarerindinu.
Lárus Thorarensen —
Nokkur minningarorð