Morgunblaðið - 17.05.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 1979
MOBG-JKí-
KAffinu

Að þú skulið vilja eiga á hættu
að fara úr hálsliðnum þegar
svona gamaldags pfur eru á
ferðinni?
bað er hægt að fá rasssæri af
iðjuleysi. hefurðu hugsað um
það?
Við fengum hjá ykkur tvöfalt
gler í gluggana, en nú sjáum
við könguló á hörkuspani???

VA : : *'J m ' 9í , S '*í >. 1, •
& H « í-fi»l
*&’***' '' %
Hver kom
með bréfið?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í varnaræfingu fá lesendur sér
sæti í suður en félagi okkar í
norður spilar út hjartatfu gegn
fjórum spöðum.
Austur
S. G72
H. D765
T. ÁDG
L. K52
Suður
S. Á86
H. Á
T. 98532
L. ÁD93
Vestungaf og sag
þannig:
Vestur Austur
1 Spaði 2 Tíglar
2 Spaðar 4 Spaðar
Austur sagði þannig fremur
tíglana en hjörtun með svo veikan
lit en við fáum slaginn á ás, vestur
lætur tvistinn, og við þurfum að
ákveða framhaldið.
Við vitum nú þegar mikið um
spilið. Vestur á örugglega bæði
kóng og gosa í hjarta, spaðahjónin
og tígulkónginn þó hann skipti
minna máli en annars á hann ekki
opnun. Og gera verður ráð fyrir,
að hann eigi bara þrjú spil í
hjartanu. Annars hefði hann sagt
frá litnum. En einu háspili má
ekki gleyma. Makker getur átt
laufgosann.
Norður
S. 53
H.109843
T. 107
L. G764
Vestur Austur
S. KD1094 S. G72
H. KG2 H. D765
T. K64 T. ÁDG
L-108 Suður L-K52
S. Á86
H. Á
T. 98532
L. ÁD93
Sigurslagur okkar í vörninni
verður að fást með hjartatrompun
en til þess þarf norður að fá slag á
laufgosann, spilið, sem við vorun
næstum búin að gleyma. Við spil-
um því laufdrottningunni og sagn-
hafi ræður ekki við okkur. Við
fyrsta tækifæri tökum við síðan á
trompás, spilum aftur lágu laufi
og fáum okkar trompun.
COSPER

©PIB
COPINHAGIN
Því svararðu ekki í símann???
Öðrum ritstjóra Morgunblaðs-
ins barst þ. 15. maí bréf, sem var í
umslagi frá Happdrætti Krabba-
meinsfélagsins, en strikað var yfir
nafn happdrættisins og tekið fram
á umslaginu, að þetta væru ekki
happdrættismjðar.
Innihald bréfsins er hugvegja í
ljóðformi vegna greinar Þorsteins
Gylfasonar um líknardráp.
Nú vill viðkomandi ritstjóri
biðja höfund að hafa samband við
sig vegna þessa bréfs, en nafn
höfundar vantar og hugvekjan
verður ekki birt nafnlaus.
• Mannúðar-
leysi við
grásleppuveiðar
Dráp á dýrum eru alltaf held-
ur óhugnanleg, því öll dýr eiga
sinn rétt til lífsins, rétt eins og við
menn. En ekki er sama á hvern
hátt dýradráp fer fram. í slátur-
húsum mun reynt vera að aflífa
dýrin á sem mannúðlegastan hátt
og kvalalaust, að minnsta kosti
hér á landi, og er það vel, enda
skal opinbert eftirlit haft með
slíku starfi.
Öðru máli gegnir með veiðidýr.
Þar virðist svo, sem mannúðin fari
oft niður í algjört lágmark, og svo
virðist jafnvel, sem hverjum ein-
um veiðimanni sé í sjálfsvald sett,
hverjar drápsaðferðir hann notar.
Fer það svo eftir innræti og
geðþótta veiðimannsins, hvernig
hann hegðar sér í þessum sökum.
Nú er grásleppuveiði yfirstand-
andi. Hún hefur gefið þeim, er
hana hafa stundað undanfarin
vor, mikið fé í aðra hönd. Er þó
ekkert af grásleppunni hirt, nema
hrognin. í sjálfu sér má það heita
glæpur gagnvart lífinu að eyða því
og hirða svo af dýrinu aðeins
lítinn hluta, en fleygja meirihlut-
anum. Allt líf sem drepið er ætti
að fullnýta.
En annað er þó enn verra, að því
er varðar veiðar á grásleppu, og
það er, hve svívirðilegum aðferð-
um er stundum beitt við að drepa
hana. Eða réttara sagt: Sjómenn-
irnir, sumir hverjir a.m.k., gefa
sér alls ekki tíma til að drepa
hana á hreinlegan og kvalalausan
hátt. Nei, þeir 4aka við henni
bráðlifandi úr netinu, og síðan
rista þeir hana bara á kvið, ná úr
henni hrognunum og fleygja henni
svo aftur útbyrðis, lifandi og
sundurflakandi. En hún syndir í
burtu frá bátnum, niður í djúpið,
þar sem hennar bíður langdreg-
inn, kvalafullur dauðdagi, því
mjög mun hún vera lífseig, eins og
mörg önnur sjávardýr, sem hafa
kalt blóð.
Sem betur fer, munu slíkar
aðferðir ekki tíðkast nema hjá
sumum, því aðrir munu drepa
Hverfi skelfingarinnar
45
— Og gerði hún það í viður-
vist ykkar?
Merete leit á hann eins og
hún væri að velta fyrir sér af
hverju væri sprottinn áhugi
hans á atriðum sem svo lítilvæg
væru.
— Nei, svaraði hún. — Caja
fór fram á baðherbergið og
lokaði á eftir sér.
Þegar hann hafði lokið að
ræða við Merete var röðin kom-
in að vinkonunni Astu sem var
tíu árum eldri. Hún gat þó engu
við bætt og bar í öllu saman við
það sem Merete hafði sagt.
— Vitið þér hvað ég gæti
hugsað mér, spurði lögreglufor-
inginn þegar dyrnar höfðu lok-
ast á eftir Astu.
— Ég gæti hugsað mér, sagði
hann með dreymandi augnaráði
— að rífa plásturinn af henni
Caju litlu og sjá hvað er undir
honum.
11, kafli
Hraðlestin mjakaðist út af
stöðinni. Flóttamaðurinn lok-
aði augunum. Ekki vegna þess
hann gerði sér neina von um að
geta fest blund en hann hlyti að
geta fengið sér nokkra hvíld.
Hann hrökk í kút og glennti
skelfdur upp augun, þegar
klefadyrunum var hrundið upp.
— Gott kvöld. Má ég sjá
miðann?
Hann bandaði afsakandi frá
sér hendinni. — Miðasalan var
lokuð, en ég geri ráð fyrir að ég
geti keypt miða hjá yður?
Eftirlitsmaðurinn sté inn (
klefann og scttist andspænis
honum. Þetta var miðaldra
maður, þéttur á velli og gæða-
Iegur ( bezta Iagi. Hann dró
sígarettupakka upp úr vasa
s(num og kveikti (. Tóbakssult-
urinn valt upp (Bo.
— Þér gætuð náttúriega
ekki verið svo elskulegur að
gefa mér sfgarettu, spurði hann
vandræðalega. Haldið þér ég
hafi ekki verið svo klaufskur að
gleyma sfgarettunum. Hann
hafði tekið fram pyngjuna.
— Kostar ekkert, sagði hann
og rétti honum sígarettu —
nema þér viljið fá kannski
heilan pakka.
— Ef þér getið selt mér
hann. Bo horfði fullur þakklæt-
is á manninn og þótt þetta væru
ekki þær sígarettur sem hann
reykti að jafnaði var honum þó
létt.
Eftir að hafa gefið sér góðan
tfma hvarf maðurinn á braut
eftir að hafa reynt að telja Bo á
að fá sér svefnklefa.
— Það er ódýrt, sagði hann
ðg það er svo ólfkt þægilegra en
húka (svona sætum.
En Bo hristi höfuðið. — Ég
þarf að Ijúka skriftum áður en
við komum til Kaupmannahafn-
ar.
En sannleikurinn var vitan-
lega sá, að hann þorði hreiniega
ekki að leggjast fyrir uppi (
koju þaðan sem flóttamöguleik-
ar hans væru f lágmarki.
Skömmu áður en komið var
tii Vejle dró lestin úr hraðanum
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á islenzku.
og Bo teygði sig út um glugg-
ann og andaði að sér svölu
næturloftinu og vegna hraðans
á lestinni skall loftið framan (
hann eins og steypibað. Mfnút-
urnar snigluðust áfram meðan
lestin stóð kyrr á stöðinni og
sama máli gegndi um aðrar
stöðvar sem numið var staðar á.
Bo fann slá út um sig köldum
svita af ótta við það að eftirför-
in væri hafin og hann yrði
kannski handsamaður.
Strax eftir komuna til Kaup-
mannahafnar arkaði Bo inn (
næsta símaklefa til að hringja
heim.
Kirsten hrökk við þegar sím-
inn hringdi en lét svo fallast
aftur niður í stólinn.
— Mér finnst þér ættuð að
svara frú Elmer, hvatti Jacob-
sen hana til, sem sat á móti
henni. — Það er áreiðanlega
maðurinn yðar. Segið honum að
hegða sér skynsamlega og gefa
sig fram við lögregluna. Það
mun verða öllum fyrir beztu.
Kirsten kreisti hendurnar og