Morgunblaðið - 30.10.1979, Page 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 1979
Ef þú kemur inn aftur, farðu þá
úr skónum — mundu það!
Hvar er kímnigáf a
íslendinga?
Kæri Velvakandi,
Laugardagskvöldið h. 20. okt.
s.l. birtist í sjónvarpinu þátturinn
Flugur, og var stjórnandi hans
Jónas R. Jónsson. Elskulegur
maður, broshýr og vel talandi.
Manni hlýnar um hjartarætur í
hvert sinn sem hann birtist á
skjánum. En ekki þótti mér þátt-
urinn skemmtilegur að þessu
sinni. Vel má vera að ungu fólki
hafi þótt gaman. En við sem eldri
erum kunnum lítt að meta gamlar
Chaplín-hreyfingar og fíflalæti.
Enda var höfundur þeirra löngu
búinn að leggja þær niður og
farinn að semja almennilegar
kvikmyndir. Það voru orð í tíma
töluð þegar skáldið Thor Vil-
hjálmsson sagði að við mættum
ekki verða neinu Hallaladderíi að
bráð, og er ég honum hjartanlega
sammála. Atriðið um gamla fólkið
í þættinum held ég sé eitthvert hið
væmnasta sem ég hefi enn séð í
sjónvarpi. Ástæðulaust er að
minna aldrað fólk á gröfina. Hún
þetta að menn deyja hvorki eftir
aldurs- né stafrófsröð. Þá var
músíkin með þessu dæmalausa
atriði ekki upp á marga fiska.
Einhverntíma hefði verið sagt, að
nú væru flestir sótraftar á sjó
dregnir. Hvað er eiginlega orðið af
hinni gömlu góðu kímnigáfu okkar
íslendinga? Að minnsta kosti er
hún ekki hjá unga fólkinu. Á
seinni árum hefur ekki einu sinni
tekist að koma upp almennilegu
skaupi á gamlárskvöld. Er nú ekki
kominn tími til að þáttagerðar-
menn hjá fjölmiðlum fari að
auglýsa eftir skemmtiefni, t.d.
snjallri gamanvísu. Það skyldi nú
ekki vera að fólkið á grafarbakk-
anum lumaði á einhverju brúk-
legu, og gerði það fyrir ekki neitt,
að hjálpa upp á sakirnar. I
morgun sá ég grein frá Kristjáni
Albertssyni í Mogganum. Þar er
fjallað um hávaðann og skröltið í
fjölmiðlunum, og málfarið í óska-
lagaþáttum útvarpsins. Það voru
líka orð í tíma töluð.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sögulegt spil kom fyrir í Ieik
ítala og Formósubúa, meistara
austurlanda fjær, í heimsmeist-
arakeppninni, sem háð var i Rio
de Janeiro á dögunum. ítalirnir
spiluðu sama samning á báðum
borðum, doblaðan á öðru en
redoblaðan á hinu, og spilið féll!
Norður gaf, norður — suður á
hættu.
Norður
S. K65
H. ÁD6
T. D43
L. ÁD102
Vestur Austur
S. 982 S. DG743
H. K2 H. G1083
T. K9 T. G862
L. KG9863 L. -
Suður
S. Á10
H. 9754
T. Á1075
L. 754
Þegar ítalirnir Franco og De-
Falco voru með spil austurs og
vesturs gengu sagnir þannig:
Norður Austur Suður Vestur
1 lauf 1 spaði 1 Kran(j 2 lauf
dobl aflir pass.
Eflaust hefur Franco ekki líkað
að'þurfa að leggja upp spil austurs
í 2 laufum dobluðum eftir að
nörður spilaði út spaða. Enda var
árángurinn ekki glæsilegur. Súður
trompaði þriðja spaðann og tveir á
hjarta, tígulásinn og þrír tromp-
slagir þýddi níu slagir til varnar-
innar, 700 til Formósu.
I lokaða herberginu voru Ital-
irnir með spil norðurs og suðurs
og þar opnaði Belladonna í norður
á einu grandi, austur sagði pass og
Pittala í suður spurði um háliti
með tveim laufum. Þá doblaði
vestur til að segja makker að gott
gæti verið að fá út lauf en
Belladonna sneri vopninu í hendi
hans með redobli og austur ákvað
að láta gott heita.
Út kom laufgosi og sjá má, að
auðvelt hefði verið fyrir Pittala að
fá sömu slagi og vörnin fékk á
hinu borðinu. En hann sleppti
svíningunni í hjartanu, tók heldur
sína átta upplögðu slagi og fékk
710 fyrir og þar með hvorki tapað
né grætt á spilinu.
COSPER
COSPER
, 8178
Ég keypti efnið á útsölunni um daginn — hræódýrt!
bíður okkar allra.
í hvert sinn sem ég lít í
Morgunblaðið sé ég minningar-
grein um einhverja unga mann-
eskju. Ein fæddist árið sem ég
fermdist, önnur árið sem ég út-
skrifaðist úr gagnfræðaskóla, sú
þriðja giftingarárið mitt. Og
þannig mætti lengi telja. Sannar
Rvk., 24.10. 1979.
Með kærri kveðju.
68 ára húsfreyja.
• Forréttindi?
Birt hefur verið grein í Dag-
blaðinu vegna íbúðar í svokölluð-
um Verkamannabústöðum en um-
Lausnargjald í Persíu^
Eftir Evelyn Anthony
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á íslenzku
100
an sér inn i húsið. Þau fóru upp
og hann hélt henni enn. n . g
Bjáifinn þinn, sagði hann. f
— Ég treysti þér.
Hún sneri sér að honum.
Sársaukinn var slíkur að henni
fannst hún ekki geta afborið að
skynja hann.
— Ég varð að reyna, sagði
hún gráti nær. — Skilurðu það
ekki. Hann lætur ykkur aldrei
fá það sem þið krefjist. Hann
vill mig ckki aftur!
— Þegiðu! hrópaði hann.
Hann skellti dyrunum aftur og
gekk nær henni. Hann var svo
bálvondur að hann varð að
beita sig afli til að lemja hana
ekki.
— Þegiðu! endurtók hann.
— Segðu mér hvað þið báðuð
um, sagði Eileen. — Ég hef rétt
á að vita það.
Auðvitað gerði hún sér ljóst
nú að hún hafði aldrei haft
möguleika á að sleppa þvi að
hliðin voru harðlæst.
— ó, guð minn góður, sagði
hún. — Ég vildi óska þið lykjuð
þessuaf...
— Þú hefðir getað verið
skotin þarna úti, sagði Peters.
— EíjAhmed eða Resnais befðu
séð þíg hefðu þeir skotið þig á
staðnum.
— Það gerist hvort eð er,
sagði hún. — Ég veit það. Þess
vegna rcyndi ég að komast í
burtu.
— Það gerist ekki, sagði
Peters. — Þú tönnlast á því. Eg
veit að hann verður við þvi sem
við förum fram á. Þér verður
ekkert mein gert.
— Þú segir að hann muni
verða við kröfunum, sagði Eil-
ecn. — Hvað báðuð þið Logan
að láta í skiptum fyrir mig.
Hann vildi ekki segja henni
það, hún átti ekki að fá að vita
neitt um það. En hann var
sjáifur að glata voninni vegna
örvæntingar hennar.
— Imshan, sagði hann. —
Hann á að gefa Imshan upp á
bátinn. Þess vegna tekur þetta
svona langan tíma.
— Égskil.
Hún sneri sér frá honum og
settist á rúmstokkinn. Hún ýtti
hárinu frá enninu. — Nú skil
ég hvet£ vegna þið vilduð reyna
að ræná Eifey. nann kynni að
hafa gert þáð fyrir hana. En þið
hafið nú beðið um hið eina í
heiminum, sem maðurinn minn
gerir ekki fyrir mig.
— Þú ert konan hans, sagði
Peters. — Hann vill ckki láta
drepa þig.
— Ilann vill giftast annarri
konu, sagði hún og rödd hennar
var blæbrigðalaus. — Ég kom
aftur frá Teheran vegna þess að
hann bað mig um skilnað. Þið
tókuð rangan gísl.
í fjarska flaug flugvél yfir.
Það var eina hljóðið sem heyrð-
ist um hríð.
Hann starði á hana. Hún sat
hreyfingarlaus. Logan Field
vildi skilnað frá henni. Þau
höfðu rænt henni í staðinn fyrir
barnið og allan tfmann hafði
hún verið þýðingarlaus með
öllu sem gísl. Field mundi
varpa henni fyrir róða. Peters
trúði naumast sínum eigin eyr-
um. Hann gat ekki meðtckið
það sem hún hafði sagt. Hann
greip um axlir hennar.
— Þú ert ekki að skrökva að
mér. Þú ert að segja mér
sannlcikann?
— Janet Armstrong aðstoð-
armaður hans — hann vill
giftast henni, sagði Eileen. Ég
nefndi hana i skilaboðunum til
hans.
— ó, guð minn, Peters
hvislaði orðunum. — Þvilikur
hrærigrautur. Hann hélt svo
fast um axlir henni, að hana
sárkenndi til.
— Ég vildi óska þess þú
hefðir sagt mér þetta fyrr,
sagði hún og rödd hcnnar var
ofur róleg. — Ég hef verið að
vona, hélt að það væru pen-
ingar. Hann myndi greiða allt
það fé fyrir mig sem þið settuð
upp. Ég veit það. En hann gefur
ekki Imshan frá sér — að
minnsta kosti ekki fyrir mig.
Það er mikilvægast í lííi hans.