Morgunblaðið - 16.02.1980, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1980
«■
HLAÐVARPINN
Loftfimleikar
í 72 m hæð yfir
Laugarnesinu
Lagt af stað áleiðis upp i himinhvolfið. Ljósm. RAX.
Fjörutiu og níu, fimmtíu,
fimmtíu og eitt. Þá vorum við
komnir upp fyrsta áfangann.
Nóg var nú samt eftir, því aðeins
var f jórðungur að baki, en alls er
reykháfurinn 72 metra hár.
Strompurinn er á Kletti, síldar-
og fiskimjölsverksmiðjunni, i
Laugarnesinu.
Við héldum áfram eftir stutta
hvíld og stöðvuðum enn að loknum
öðrum fimmtíu þrepum. Þá vorum
við hálfnaðir, komnir í 36 m hæð
samkvæmt útreikningum með
deilingaraðferðinni. Þreytan tók
að segja til sín, því það þarf ekki
síður að vega sig upp á höndunum
þegar prílað er lóðrétt. Við minn-
umst ekki ennþá á hitt sem hrjáði
okkur, (nei, nei, ekki lofthræðsl-
an), það var engu líkara en
strompurinn titraði. Kannski
skalf ljósmyndarinn svona mikið.
Þórður Guðlaugsson verkstjóri
tjáði okkur að sjaldan væri farið
upp í reykháfinn, en nokkrum
sinnum samt. Var áður fyrr haft
eftirlit með ljósunum rauðu sem
prýða hann með vissu millibili.
Það eru ekki jólaljós heldur eitt-
hvað fyrir flugvélarnar. Sem fyrr
segir er hann 72 m hár, 2 metrum
hærri en strompurinn þeirra á
Skaganum og var hann 3 vikur í
smíðum.
Enn var lagt á brattann, enn
hægði á ferðinni og við næsta pall
varð hvíldin enn lengri. Þá voru
aðeins eftir 17 metrar. Við skutum
á ráðstefnu og reyndum að finna
út hvort væru gáfulegra að halda
áfram eða snúa við. Þá rákum við
augun í einn verkstjórann, sem
fylgdist með okkur og máttum að
sjálfsögðu ekki láta hann halda að
við værum hræddir. (En auðvitað
gat hann vel séð þarna neðan frá
að við vorum skíthræddir.) Á
leiðinni upp virtum við fyrir okkur
stigafestingarnar. Þær voru
rammbyggðar, vel steyptar inn í
strompinn og strompurinn sjálfur
vel járnbentur.
Útsýnið var ágætt. Vel sást yfir
sundin, Sundahöfnina og Sunda-
borg auðvitað (þessa úr auglýsing-
unum) og síðan litum við niður á
blokkarþökin við Kleppsveginn.
Allt var þetta eintóm smásmíði
séð frá okkur. Það saxaðist á
filmuna og við ákváðum að reyna
að sigrast á síðustu 17 metrunum.
Þá vorum við komnir á leiðarenda,
72 metra hæð yfir jörð (sem er
lítið, en alltof hátt þegar horft er
niður) og búnir að príla upp
rúmlega 200 járnþrep.
Þegar þessu marki var náð kom
í ljós að utan um skorsteininn efst
er pallur og hægt að ganga
hringinn og njóta útsýnis. Geng-
um við hringinn? Nei, það var ekki
hægt því svo mikill var reykurinn
þarna uppi að hætta var á að
villast.
Filmunni var lokið og við sner-
um niður. Horfðum aldrei niður,
því þá hefðum við fengið of snögga
ferð. Annars er ekki hægt að detta
nema 17 metra í einu, því þá
lendir maður á palli og raunar er
engin hætta á að detta neitt, því
utan um stigann er rammgert
virki. Þannig lauk ferðinni einsög
til stóð, en ekki eins og einhverjir
óprúttnir vinnufélagar héldu:
Hvað, eruð þið komnir? Við
héldum að ferðin myndi enda á 2
dálka slysafrétt á baksíðu. Nei, sú
varð ekki raunin, allt fór vel eins
og í ævintýrunum. En það verður
ekki hægt að plata okkur í svona
strompleik aftur.
jt
íleiðinni....
Nám í uppsölum?
í uppsölum eða Uppsölum?
• í hádegisfréttum útvarpsins mátti á dögunum heyra eftirfar-
andi niðurlag fréttar nokkurrar um námsferil einhvers ágæts
íslendings:
„...og var það liður i námi hans i uppsölum.“
Bréf frá Parramatta
MORGUNBLAÐINU hefur borist bréf frá Parramatta í Ástralíu.
Nýlega voru sýndir í íslenzka sjónvarpinu sjónvarpsþættir, sem á
frummálinu hétu „Against the wind“ en í íslenzkri þýðingu voru
kallaðir Andstreymi. í þessum þáttum kom Parramatta mikið við
sögu.
Bréfið sendi Russel Johnson, post office box 83, Parramatta,
N.S.W., Ástralíu. Hann b;5ur um íslenzkan pennavin, en bréfið er
svohljóðandi:
„Ég skrifa að ráðum konsúls íslands í Sydney í von um að komast
í samband við stúlku sem pennavin.
Ég dái ísland og íslenzku þjóðina og það yrði stórkostlegt að
komast í samband við einhvern íslending.
Ég er 25 ára gamall og hef áhuga á nútímatónlist, diskótónlist,
bréfaskriftum, ferðalögum, fótbolta og flestu sem vekur áhuga.
Ég þakka þér, sem lest þetta, og vona að þú getir hjálpað mér.“
Þótt Fischerssundið sé ekki ýkja fjölfarin gata í Reykjavík
kemur það sér oft illa fyrir vegfarendur að geta ekki komist um
hana hindrunarlaust þegar svo ber við. Stundum þurfa nefnilega
sendibilar miklir að afferma í geymslur í sundinu eða færa
kaupmönnum vörur og er af því hið mesta óhagræði. Mætti ekki
setja á þetta timamörk rétt eins og með Laugaveginn?
* Einkunnarorð þorskfriðunga.
„Þorskfriðungar“ næst?
í FYRSTA tölublaði Ægis á þessu ári er greint frá Nýfundnalands-
mönnum, sem hafa stofnað félagsskap „þorskfriðunga". Hefur
félagsskapurinn tekið „grænfriðunga" (Greenpeace) sér til fyrir-
myndar og er eina málið sem „þorskfriðungar" hafa á stefnuskrá
sinni „verndun þorsksins gegn hinu hryllilega fjöldamorði sem
selurinn fremur á þessari göfugu dýrategund", segir í klausu
þessari sem er í „Reytingi" Ægis, að til athugunar sé að gera
félagsskapinn að alþjóðasamtökum og yrðum vér Islendingar
vafalítið fyrstir til að ganga í þennan flokk.
Ljósm. RAX