Morgunblaðið - 16.02.1980, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1980
vik> "Mr
MORötJlv- v
KAFPINO Vl
"1 , S=^.
((’ ________________^
ML.
GRANI GÖSLARI
Þá hefur mér loks tekizt að sigra þennan tind!
Það er kúfur á súpunni
— aldrei séð það fyrr?
: f; i- \.u i
Stjórnarandstöðu
ber að gæta hófs
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Trompin eru dýrmætur gjald-
miðill og séu þau meðhöndluð
réttiiega má láta þau fram-
kvæma minniháttar kraftaverk. í
spilinu að neðan virðast fjórir
tapslagir vera fyrir hendi en sé
vel á haldið má fækka þeim um
einn.
Gjafari suður engin game.
Norður
S. G943
H. 95
T. G74
L. Á862
Vestur Austur
S. D107 S. 5
H. 106 H. DG874
T. K93 T. ÁD85
L. KD1043 L. G75
Suður
S. ÁK862
H. ÁK32
T. 1062
L. 9
Vestur spilar út laufkóng gegn
fjórum spöðum. Suður sér þrjá
tapslagi í tíglinum, má því varla
gefa slag á tromp en tvö hjörtu
verður í öllu falli að trompa í
blindum. Eins og spilið liggur
verður ekki komist hjá því að gefa
slag á trompdrottninguna en í
staðinn er hugsanlegt, að smærri
trompin geti forðað falli.
Útspilið er tekið í blindum og
næst verður að trompa lauf
heima. Að því loknu tekur suður
tvo slagi á tromp og í ljós kemur,
að vestur mun fá slag á drottning-
una. Nú er gott að hafa byrjað á
að trompa laufið því enn eru
innkomur fyrir hendi til að
trompa þau, sem eftir eru.
Hjartaás og kóngur taka tvo
næstu slagina og þegar suður
spilar þriðja hjartanu gagnar ekki
fyrir vestur að trompa. Hann
lætur því lauf, trompað í blindum
og lauf trompað heima. Þá spilar
suður fjórða hjartanu og trompar
en vestur verður að láta tígul því
annars verður fjórða laufið í
blindum fríspil. Og vestur verður
að fylgja lit þegar síðasta laufið er
trompað. Þar með hefur saður
fengið fimm slagi á trompin sín og
aðeins þrjú spil eftir á hendi. Allt
slagir sem vörnin má fá og mun
fá.
n,18 Þessi endalok spils verða
ávallt þungur biti að klingja fyrir
vörnina. Fjórir öruggir slagir
verða að þrem og ekkert við því að
gera.
COSPER
8251 CQSPEiL.
„Heill og sæll, Velvakandi góð-
ur. Enn langar mig að biðja þig
þeirrar bónar að birta pistilinn
minn. Ég vil þakka þér fyrir frá 1.
þ.m., fjallið um áratuginn og allt
það. Það er skelfing hvað menn
eru skrítnir að vera að skrifa um
þetta fram og aftur, hvenær ára-
tug er lokið. Það er sem að segja
hvítt sé svart, þegar sagt er að nýr
áratugur hafi hafist um s.l. ára-
mót. Alveg eins er hægt að segja
það séu 4,5 ár í hálfum áratug,
ellegar það séu 9 krónur í tíkallin-
um. En ekki meira með það.
I morgun var beðið um lag í
óskalagaþætti sjúklinga í útvarp-
inu. Það kitlaði mig dálítið undar-
lega, þegar stjórnandinn sagði, að
sem jólalagi, sem lagið var, yrði
því kippt til hliðar og annað lag
flutt í þess stað, þar sem svo
skammt er frá jólum liðið — og
langt til jóla. Þess var og vænst,
að hlustendur skildu sjónarmið
stjórnanda þáttarins.
Þetta sjónarmið felli ég mig
ekki vel við. Mér finnast jólalög,
sem önnur lög, eiga fullan rétt og
jafnan á flutningi í útvarpi hve-
nær sem er á árinu. Vona ég næst,
þegar beðið verður um flutning á
bessu fallega lagi í óskalagaþætti,
sem og öðrum jólalögum, að þau
verði flutt athugasemdalaust,
hvort sem það eru jól eða ekki.
Og svo er það pólitíkin. Nú
hefur Gunnari Thoroddsen tekist
hið ótrúlega, að mynda starfhæfa
ríkisstjórn, leyst þann vandann,
sem flokksforingjarnir hafa glímt
við árangurslaust svo vikum
skiptir ef ekki mánuðum. Það væri
ekki ótrúlegt að stjórnmálamenn-
imir þökkuðu þetta framtak, því
vonandi dylst þeim ekki að land-
inu er meiri þörf á styrkri stjórn
heldur en endalausu þrefi og togi,
karpi um kóngsins skegg.
Það er mikil ábyrgð sem hvílir á
hinni nýju stjórn að leiða mál til
farsælla lykta fyrir land og þjóð.
Það er ekki minni ábyrgð, sem
hvílir á stjórnarandstöðunni, að
haga andstöðu sinni á þann máta
að allir hafi sæmd af, en ekki
skaðann og skömmina. Því miður
hefur stjórnarandstöðu stundum
brugðist bogalistin, en þess má
gjarnan gæta að feilskotin hitta
hana sjálfa heima, og því er
stjórnarandstöðunni mikilvægt að
huga vel að málum, og skemma
ekki fyrir sér og öðrum, þjóðinni
allri.
í raun og veru erum við öll, hin
Viljið þér konjak með kaffinu — þá ætla ég að sækja
fingurbjörgina mína?
Maigret og vínkaupmaöurinn
47
varð honum einhverra hluta
vegna hugsáð til samtals þess
sem hann hafði átt í dyngjunni
á Place des Vosges daginn áður
og tautaði lágt:
— Undarleg kona!
— Hver tekur nú við stjórn
fyrirtækisins?
— Hún.
— Er hún inni í málunum?
— Nei, það hcld ég ekki, en
hún verður fljót að setja sig inn
í þau og ég er nokkurn veginn
viss um að hún kemur til með
að standa sig með sóma og
sann. Ég gæti ímyndað mér það
liði ekki á löngu unz hún léti
Louceck fá reisupassann.
Hann var að lesa grein um
hafsbotninn þegar þeirri hugs-
un skaut allt í einu upp i
kollinn á honum. hvað það hefði
nú aftur verið sem Gíraffinn
hefði sagt um bókarann? Að
hann væri næstum splunkunýr
starfsmaður. Að hann hefði
aðeins unnið þar fáeina mán-
uði. Hafði fyrirrennari hans
farið af eigin hvötum, eða hafði
honum verið sagt upp? Hann
þurfti að fá svar við þessu á
samri stundu. Þessi hugsun
kom honum i nokkurt uppnám,
hann fletti upp í símaskránni
og fann nafn ungu stúlkunnar.
Siminn hringdi mörgum
sinnum, en það var ekki svarað.
Kannski Giraffinn og móðir
hennar hafi farið i bió eða i
heimsókn til ættingja sinna.
Klukkan hálf átta um kvöldið
hringdi hann aftur, en allt kom
fyrir ekki.
— Heldurðu að hún viti eitt-
hvað?
— Ég efast um að hún hafi
gert sér grein fyrir að það hafi
haft nokkra þýðingu fyrst hún
heíur ekki minnzt á það. Reynd-
ar getur vel verið að þetta sé
eintómur hugarburður í mér.
Ég held að það séu svo margir
lausir endar í þessu máli að það
sé eiginlega ekkert sem veru-
lega er hægt að festa hendur á.
Þrátt fyrir allt var þetta nú
ágætur sunnudagur. Um kvöld-
ið borðuðu þau kalt kjöt og ost
og klukkan tíu voru þau komin
í rúmið.
Og I staðinn fyrir að fara
rakleitt á Quai dcs Orfevres
næsta morgun hringdi Maigret
til Lapointc og bað hann að
koma og sækja sig í bíl.
— Hafið þér getað hvílst um
helgina, húsbóndi góður?
— Eiginiega hef ég varla
risið upp úr hægindastólnum
mínum alla helgina. Það liggur
við ég sé stirður í skrokknum.
Allir voru mættir þegar hann
kom á Quai de Charenton en
allt var með róiegum og yfir-
veguðum brag eins og starfs-
fólkið virtist ganga að vinnu
sinni rétt eins og aðra daga.
— Meðan þú bíður eftir mér
geturðu skraíað dálítið við bók-
arann.
Hann gekk upp stigann,
barði að dyrunum og sá Gíraff-
ann líta á sig og brosa glaðlega.
Það var alltaf á henni þannig
svipur sem henni væri eilítið
skemmt innra með sér.
Eftir Georges Slmenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
sneri á islensku
— Þér voruð ekki við útför-
ina, sagði hann.
— Starfsliðið var beðið um
að koma ekki.
— Hvcr gaf þau fyrirmæli?
— Hr. Louceck. Hann sendi
boð um það.
— í gær datt mér allt í einu
dálítið í hug. Ég hef satt að
segja ekki velt þvi fyrir mér
áður. Þegar þér minntust á
bókarann held ég að þér hafið
sagt að hann væri nýr í starfi?
— Já, hann byrjaði 1. júlí.
Það er einkennilegt að þér
skulið einmitt nefna það í dag.
— Ilvers vegna?
— Vegna þess að mér varð
sjálfri allt í einu hugsað um það
í gær, þegar ég sat og var að
horfa á biómynd og þá datt mér
líka í hug, að kannski ætti ég að
segja yður frá manninum, sem
var í þessu starfi á undan
honum. Gilbert Pigou. Hann
hætti í fyrirtækinu í júní, síðast
í mánuðinum, ef ég man rétt og
þess vegna var ég satt að segja
ekkert með hugann við hann og