Morgunblaðið - 10.11.1981, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. NÓVEMBER 1981
39
Asthildur Briem
hjúkrunarkona frá
Viðey - Minning
vinna. Líka byggði hann á eigin
reikning, sem hann seldi á frjáls-
um markaði. Allt fór honum þetta
vel úr hendi, enda maður traustur
og ábyggilegur hvar sem á var lit-
ið.
I þessum löngu og erfiðu veik-
indum Tómasar lágu leiðir okkar
saman aftur, meira en höfðu verið
um nokkurt skeið. Meðal annars
vorum við saman á Heilsuhæli
Náttúrulækningafélagsins í
Hveragerði, var þá áður búið að
gera á honum miklar aðgerðir á
Landakotsspítala, sem bundnar
voru nokkrar vonir við, en reynd-
ust skammvinnar, enda sjúkdóm-
urinn erfiður viðfangs. Ræddum
við þá saman, enda nægur tími,
bæði um gleðifundi og erfiðleika
sem henda vini á langri lífsleið,
ennfremur um veikindi hans.
Minnist ég þess þegar við fórum út
að ganga okkur til hressingar, að
eftir stutta göngu þurfti hann að
tilla sér á stein sér til hvíldar, til
að geta haldið göngunni áfram.
Ekki að gefast upp, eða snúa til
baka. Enda gerði Tómas það aldrei
á lífsleiðinni.
Hann tók veikindum sinum af
mikilli karlmennsku, því þótt
hann væri oft sárþjáður, var hann
jafnan kátur og brosandi, og lét
engan bilbug á sér finna á nein
hátt. Og þegar ég heimsótti hann
á Landakoti tveimur dögum fyrir
andlát hans, þá mátti hann vart
mæla, en var með fullri meðvit-
und. Voru það okkar síðustu fund-
ir. Rétti ég honum hönd mína í
kveðjuskyni, og hann sína til mín
af veikum mætti. Var hann þá
með bros á vör, og blik í augum, og
æðrulaus með öllu. Það er mann-
bætandi hverjum manni að kynn-
ast slíkum persónuleika, og verða
samferðamaður hans hér á langri
lífsbraut. Ég votta börnum hans
og öðrum ástvinum mína dýpstu
samúð.
Haraldur B. Kjarnason.
Fædd: 21. marz 1903.
Dáin: 31. oklóber 1981.
Látin er í Reykjavík enn ein
merkiskona af aldamótakynslóð-
inni, frú Ásthildur Briem, hjúkr-
unarkona frá Viðey. Foreldrar
hennar voru Katrín Pétursdóttir,
Jens Thorsteinsonar kaupmanns
og útgerðarmanns frá Bíldudal og
Eggert Eiríksson Briem, óðals-
bóndi í Viðey. Hún lauk
gagnfræðaprófi frá Menntaskól-
anum í Reykjavík árið 1918, þá 15
ára, missti móður sína ári síðar,
en hefur fljótlega ákveðið að ger-
ast hjúkrunarkona, því að í maí
1924, þá 21 árs, útskrifaðis hún
sem slík, frá Winnipeg General
Hospital í Kanada.
Stórhuga hefur hún alla tíð ver-
ið, því að flestar jafnöldrur henn-
ar í hjúkrunarnáminu létu sér
nægja að velja Danmörku, Noreg
og England, en á þeim tíma þurfti
að sækja nám í hjúkrunarfræðum
til útlanda. Nú er það komið alla
leið upp í Háskóla Islands.
I Hjúkrunarkvennatalinu, þar
sem saman eru komnar margar
fegurstu og kjarkmestu konur
þessa lands, má lesa um Ásthildi
efst á bls. 44: Deildarhjúkrunar-
kona við San Haven berklahælið í
Dunseith, North Dakota 1924—26,
yfirhjúkrunarkona Bronx Hospit-
al í New York, fæðingard. 1926,
hjúkrunarkona á Vífilsstöðum til
október 1927, yfirhjúkrunarkona
Bronx Hospital í New York
1927—29. Á þessari upptalningu
sést, að hún hefur snemma komizt
í álit, og Þórunn Kvaran, móður-
systir mín, sem bjó í Winnipeg
þegar Ásthildur var við nám þar,
segir mér, að þeir úti hafi sótzt
mjög eftir því að fá hana til fram-
tíðarstarfa vegna þess hve efnileg
hún þótti. En hún fór heim og réði
sig fyrst til Seyðisfjarðar í 1 ár.
Hafnfirðingar fengu að njóta
starfskrafta hennar næstu 9 árin,
en einmitt þar kynntist hún fyrri
eiginmanni sínum, Þórði Flygen-
ring, útgerðarmanni, syni Ágústar
Flygenrings, kaupmanns og út-
gerðarmanns þar í bæ. Ég lái
Þórði hreint ekkert þó að hann
hafi fallið fyrir þessari stórglæsi-
legu og gáfuðu ungu konu, sem
komin var sprenglærð alla leið frá
Kanada, auk þess af göfugum ætt-
um og síðast en ekki sízt afar
skemmtileg, blíð og góð. Hjóna-
band þeirra varð ekki langt. Þau
giftust á afmælisdegi hennar árið
1935 og 2. október 1940 var hann
allur. Kunnugir segja mér, að hún
hafi reynzt manni sínum svo vel,
að ekki varð á betra kosið.
Ásthildur starfaði sem bæjar-
hjúkrunarkona árin sín í Firðin-
um og sagði mér, að þá hefði hún
kynnzt margri hetjunni, eignazt
marga sína beztu vini og um leið
þeirri mestu fátækt sem hún
nokkru sinni augum leit og oft
lenti hun í mestu erfiðleikum með
að veita sjúklingum sínum nauð-
synlegustu hjúkrun vegna þess, að
á heimilunum var hvorki til matur
né lín. En hún lét þetta ekki á sig
fá og hlaut að launum ást og
þakklæti.
Ef ég held áfram að rýna í
Hjúkrunarkvennatalið kemur í
ljós, að Ásthildur hefur ráðizt til
starfa á Seyðisfirði, ísafirði, Suð-
ureyri við Súgandafjörð og á NLFÍ
í Hveragerði, oftast sem yfir-
hjúkrunarkona. Frá árinu 1960
dró hún nauðug viljug úr starfi
sínum sem hjúkrunarkona því að
upp úr því fór að bera á kölkun í
mjaðmaliðum sem ágerðist og
gerði hana á skömmum tíma að
öryrkja. Vinur hennar og velgjörð-
armaður, Höskuldur Baldursson
læknir (þúsundþjalasmiður og
mannvinur mesti) veit allt um
það. Læt ég hér lokið skjalföstum
upplýsingum um hjúkrunarkon-
una Ásthildi Briem.
Og þá eru það nokkur orð milli
vina en aðrir mega gjarnan heyra.
Ég á það mömmu að þakka að ég
kynntist Dídí, eins og hún var allt-
af kölluð. Þær voru nefnilega
skólasystur í barnaskóla, Dídí og
hún og líka í Menntaskóla og frá
þeim tíma tókst með þeim ein
heljarmikil vinátta sem ekkert
nema dauðinn gat rofið.
Ég vissi um Dídí frá því að ég
var krakki, því að oft talaði
mamma mín um hana, en það var
ekki fyrr en hún hætti störfum úti
á landi og fór að heimsækja hana
nokkuð reglulega á Fjölnisveginn,
að ég komst í alvörusamband við
hana svo að úr varð vinskapur. Ég
hefi alla tíð verið eins og grár
köttur á æskuheimili mínu og
oftast ófarin heim til mín þegar
Dídí þurfti að komast heim til sín.
Við urðum því oft samferða. Þá
sat ég gjarnan við stýrið en hún
skemmti mér með glefsum úr lífi
sínu og skiptum sínum við sam-
starfsmenn sína, læknana og ann-
að hjúkrunarfólk. Þessar stuttu
sögur sínar sagði hún snilldarvel,
en ég geymi þær fyrir mig. Hún
hafði greinilega séð og upplifað
sjálf allar hliðar hins mannlega
lífs, hina stærstu gleði og dýpstu
sorg. Okkur kom saman um, að
bylgjur sálar hennar hefðu á
stundum risið hærra en góðu hófi
gegndi. En aðalatriðið er, að hún
stóðst allan ölduganginn, þótt hún
fengi stöku sinnum marþlett. Og
eitt er víst, að hún setti aldrei var-
anleg fingraför á frómar sálir
samborgara sinna.
Hún verður kvödd frá Fossvogs-
kirkju kl. 3 í dag og jarðsett að
Mosfelli, nálægt litlu drengjunum
sínum tveimur, sem hófu tilvist
sína í Paradís.
Systkinum hennar óska ég góðs
ævikvöids, en sérstakar kveðjur
sendi ég Köndu minni elskulegri.
En Dídí átti svo sannarlega hauk í
horni, þar sem hún var.
Ragnheidur Ásgeirsdóttir
Leiðrétting
HÖFUNDUR minningargreinar
um Þórð Stefánsson, sem birtist
hér í Mbl. á sunnudag, er Þórarinn
Sveinsson, en ekki Þórður, eins og
stóð undir greininni. — Biður
blaðið greinarhöf. afsökunar á
þessari misritun á nafni hans.
Minning:
Ragna Sigríður
Guðmundsdóttir
aðilum, og var Þorkell svo eftir-
sóttur til að standa fyrir fram-
kvæmdum, að hann vann mest af
sínum tíma utan heimilis, þar sem
hann var mjög hjálpfús að leysa
vanda annarra, en eigin búsýsla
varð þá að vera útundan.
Á þessum árum vann hann m.a.
við byggingar á heimilisrafstöðv-
um, sem þá voru reistar víða þar
sem einhver skilyrði voru til
vatnsvirkjana. Einnig fór hann á
þessum árum að vinna hjá Raf-
magnsveitum ríkisins, einkum við
að b.vggja spennistöðvar, rafstöðv-
arhús o.fl. Vann hann við þetta og
þvottastöð SÍS í Hveragerði árið
1964 og vann við það starf til
dauðadags.
Árið 1940, þann 30. nóvember,
kvæntist Þorkell eftirlifandi konu
sinni, Ragnheiði Kristínu
Björnsdóttur, Hanssonar, skip-
stjóra í Hafnarfirði.
Fyrstu árin bjuggu þau í
Reykjavík, en fluttu síðan að
Hjarðarfelli 1949, eins og áður er
fram komið, og áttu þar heima til
ársins 1961. Seldu þá nýbýli sitt
Guðbjarti Gunnarssyni, sem er nú
bóndi þar.
Fluttust þau hjón ásamt fjöl-
skyldu sinni, þá til Reykjavíkur og
bjuggu þar í skamman tíma, uns
þau fluttu til Hveragcrðis og áttu
þar heimili ætíð síðan.
Hvar sem heimili þeirra hjóna
stóð, bar það vott myndarskapar
og snyrtimennsku og lét Ragn-
heiður hag heimilisins ætíð vera í
fyrirrúmi.
Þeim hjónum varð ekki barna
auðið, en þau tóku kjörson, sem
Sveinbjörn heitir og ólu auk hans
upp bróðurdóttur Ragnheiðar og
börn hennar. Eru börn þessi hin
mannvænlegustu og var einkar
kært með þeim og fósturforeldr-
unum.
Megi minningin um góðan eig-
inmann og fósturföður lifa skær
og vera þeim leiðarljós á ófarinni
ævibraut.
Að lokum þakka ég kærum
bróður fyrir ógleymanlegar
ánægjustundir, bæði í leik og
starfi.
Guð blessi öllum ættingjum
hans og vinum góðar minningar
um hann.
Fædd 13. desember 1906.
Dáin 2. nóvember 1981.
í dag fer fram útför mágkonu
minnar og vinkonu Rögnu Sigríð-
ar Guðmundsdóttur, sem varð
bráðkvödd að heimili sínu Ból-
staðarhlíð 58, þann 2. nóvember sl.
Hún var fædd 13. desember 1906
að Þjóðólfshaga i Holtum. For-
eldrar hennar voru þau Ragnhild-
ur Jóhannesdóttir og Guðmundur
Þorsteinsson, bóndi. Hún var
þriðja yngst 10 barna þeirra hjóna
og eru nú 2 bræður á lífi að þeim
glaðværa systkinahópi, Ingvar og
Einar Geir.
Ung að árum fluttist Ragna til
Reykjavíkur og fór hún í vist eins
og títt var um ungar stúlkur a
þeim árum. Þar kynntist hún
manni sínum Ásmundi Guð-
mundssyni, bifreiðarstjóra, og
gengu þau í hjónaband 1933. Börn
þeirra eru, Ingibjörg gift Richard
* é '
m **
Hannessyni, forstjóra, Ragnhildur
gift Eyjólfi Guðmundssyni, lögg.
endurskoðanda, Guðmundur, bif-
reiðarstjóri, ókvæntur og Úlfar
Grétar, bankafulltrúi giftur Birnu
Þórðardóttur. Ásmundur lést í
nóvember 1970 og hefur Ragna
síðan haldið heimili með Guð-
mundi syni sínum.
Ragna var fríð kona, létt í lund,
prúðmannleg í framkomu, orðvör
og áreiðaleg með afbrigðum. Hún
var mikil móðir og góð amma.
Löngum var því gestkvæmt á
heimili hennar af fjölskyldu,
frændfólki og vinum. Hún var
kona trúuð og starfaði hún mikið
hin síðari ár fyrir Fríkirkjuna í
Reykjavík og kvenfélag hennar.
Að leiðarlokum vil ég minnast
og þakka okkar góðu vináttu, sem
staðið hefur yfir 50 ár og aldrei
borið skugga á. Ástvinum hennar
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Far þú í friði og friður Guðs þig
blessi.
Guðbjörg Jónsdóttir.
'M
Kri.stján Guðbjartsson