Morgunblaðið - 18.05.1982, Qupperneq 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. MAÍ1982
8 loiöa keöjur.
30 punkta minni.
Snertitakkar.
Lítíl fyrirferöar.
8—50 volta spenna.
Úrtak ffyrír sjálfstýringu.
2ja ára ébyrgö.
Möguleiki á lengd og
breidd.
Gefur upp hraða ásamt
ýmsu fleiru.
Til atgreíbslu strax.
Verð 15.125.
Benco
Bolholti 4, Reykjavík
S: 91-21945/84077
Framkollun samdægurs
er ny þjonusta sem þu færö aöeins hjá
okkur. Komdu í einhverja afgreiösluna
milli kl. 8.30 og 10.00 aö morgni, og náöu
í tilbúnar litmyndir kl. 17.00—18.00 síö-
degis.
Aö sjálfsögöu kemur hraöinn ekki niöur á
gæöunum.
Viö reynum betur.
Hafnarstræti 17, Suöurlandsbraut 20
og hjá Magasín, Auöbrekku 44—46, Kópavogi
DMSFEBS
Komdu fyrir kl. 10.00,
myndirnar tilbúnar
kl. 17.00.
Siglufjörður:
Afmælishátíð 20. maí
SIGLFIRÐINGAR halda að venju
upp á kaupstaðarafmKli sveitarfé-
lags síns 20. maí nk. en þann dag
árið 1918 hlaut Siglufjörður kaup-
staðarréttindi.
Hátíðarsamkoma verður í Nýja
bíói, sem hefst kl. 9 síðdegis. Ingi-
mundur Einarsson, bæjarstjóri,
setur hátíðina, en hatiðarræðu
flytur sr. Bragi Friðriksson, sókn-
arprestur í Garðabæ. Sú venja
hefur skapast að kynna bók-
menntaverk á kaupstaðarafmæli
Siglufjarðar. Að þessu sinni verða
það ljóð Halldórs Laxness, sem
skipa þann dagskrárlið. Félagar
úr Leikfélagi Siglufjarðar lesa úr
ljóðum skáldsins, en Guðjón
Pálsson leikur lög við þau eftir
Jón Ásgeirsson, tónskáld.
Sama dag verður opnuð sýning
á málverkum efitr Hjálmar Þor-
steinsson.
Þjónustuklúbbar í Siglufirði,
Lions-, Kiwanis- og Rotary-
klúbbar, standa að hátíðahaldinu í
samráði við bæjarstjórn.
Sinfónmtónleikar
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Sinfóníuhljómsveit íslands,
Söngsveitin Filharmonía, ein-
söngvararnir Ólöf K. Harðar-
dóttir, Sigríður Ella Magnús-
dóttir, Reynir Guðmundsson og
Halldór Vilhelmsson fluttu und-
ir stjórn Jean-Pierre Jacquillat
„Fjórðu" sinfóniuna og
C-dúr-messuna eftir Beethoven.
Margir ritfærir menn hafa reynt
að flokka t.d. sinfóníur Beethov-
ens og talið sig hafa fram að
færa markverðar skýringar á því
hvers vegna sinfóníur hans eru
svo misfrægar, sem leikið sé með
andstæður eins og dagur og nótt.
Nafngiftir eins og Hetjusinfóní-
an, Örlagasinfónían, Sveitasælu-
sinfónían, Dansasinfónían og
siðast en ekki síst „Sú níunda",
eða Kóralsinfónían, eru til-
greindar sem nokkurs konar
kennileiti í innihaldi þessara
verka, þar sem vandrötuð leiðin
til hailar listagyðjanna er á
stöku stað vandlega merkt með
stærri og sterklegar hlaðinni
vörðu en gerist og gengur og
vitnar um þrótt og viljaþrek þess
manns, er vörðuna hlóð á leið
sinni um vegleysur, sem öðrum
er vandgengin eða óratfær. Það
er engu líkara, en að aðrar sin-
fóníur Beethovens séu samdar
án tilefnis, án tengsla við
manndáðir, án andríkis eða
nokkurrar dýrkunar en aðeins
sprottnar upp á verkstæði
manns, er á stórum eldstæðum
sinum nýtir til nýsmíði það sem
safnast hefur til afganga, þá er
guðlegur hreinmálmurinn var
myndhverfður. Öll sköpun er
einvera, sem umhverfist í ein-
hvers konar listverk og andstætt
við sjálfa einveruna, sem gleym-
ist því fyrr sem sterkar er mun-
að eftir listverkinu, verður lif-
andi tákn, svo lengi sem fólk
finnur sjálft sig, eða ímynd
hugmynda sinna í verkinu. Þeg-
ar þau tengsl rofna grær yfir
vörðuna og listverkið hverfur í
upprunalega einveru til að
gleymast. Nýjar listastefnur og
breytingar á lifnaðarháttum
manna hafa ráðið miklu um
listmat og það er því nokkurt
umhugsunarefni, að nú á 20. öld-
inni, þegar meira umrót hefur
Reynir Guðmundsson
verið á öllum sviðum en nokkru
sinni áður, skuli gömul list ekki
aðeins halda velli heldur vera
orðin nokkurs konar haldreipi
eða kjölfesta i óvissri leit manna
eftir ókunnum gildum ókomins
tíma. Skiptir munurinn á um-
hverfi og hugmyndum manna ef
til vill ekki máli og þessvegna sé
okkur í dag nóg að horfa í meit-
ilför og samskeyti hlutanna,
sannfærast um snilld smiðanna,
til að hrífast og gleðjast. Hvað
sem veldur, telja þeir sagnfræð-
ingar sem mest hafa fjallað um
list Beethovens, að þau tvö verk,
sem flutt voru á síðustu tónleik-
um Sinfóníuhljómsveitar ís-
lands, hafi nokkra sérstöðu
hvert í sínum flokki. Fjórða sin-
fónían er glæsilega unnin en tal-
in meira leikniverk og minna
„inspírerað" en aðrar sinfóníur
hans, hún sé í flokki með annarri
og áttundu, vel unnin en ekki að
sama skapi þrungin tónsmíð.
Flutningur hljómsveitarinnar,
undir stjórn Jacquillat, var ein-
mitt á köflum ieikandi og stund-
um mjög fallega leikandi.
C-dúr-messan er talin nokkuð
missniðin og oft vitnað til henn-
ar sem andstæðu þess mikil-
fenglega verks, Missa solemnis.
Það sem gerir meðferð Beethov-
ens á texta messunnar sérstæð-
an er tilraun hans til að leika sér
eftir innihaidi hans, en leggja
minni rækt við tignunina.
Söngkvartettinn er ekki hugsað-
ur sem einsöngsleikur, heldur
sem mótvægi við kórinn, lítill
kór gegn stórum eins og tíðkað-
ist í hljóðfæratónlist. Söngsveit-
in Filharmonía átti að flytja
annað verk, sem ekki var hægt
vegna mannfæðar og er þetta í
annað sinn sem viljaleysi ís-
lenskra kórsöngvara verður
opinbert. Islenskir kórmenn
settu alvarlega ofan er hætt var
við að frumflytja stórverk eftir
Jón Leifs á fyrirhugaðri lista-
hátíð og nú má Bruchner bíða,
því syngja þarf ... Uppfærslan á
stórverki Jóns Leifs hefði að lík-
indum getað náð því að teljast til
stórtíðinda í íslenskri tónlistar-
sögu og er þá ekki nema von að
söngfólki þyki sér meiri sómi í
„barber-sjopp"-söng og öðru
„bíum-bíum-bamba“-rauli. Segja
má að kórinn hafi sloppið fyrir
horn í þetta sinn og frá hendi
æfingastjórans, Krystynu Cort-
es, var kórinn vel undirbúinn.
Einsöngvarar voru allir ágætir,
en með í hópnum var einn „ný-
liði“, Reynir Guðmundsson, sem
tæplega er hægt að kalla því
nafni nema hér heima. Reynir
hefur í nokkur ár starfaö og ver-
ið við nám vestan hafs og væri
fróðlegt að heyra hann syngja
eitthvað er reyndi meira á þol og
hæfni, en að syngja í kvartett
C-dúr-messunnar.