Morgunblaðið - 06.11.1982, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. NÓVEMBER 1982
37
Magnús Armann
Guðjónsson - Minning
Brœðraminning:
Frímann Konráðsson
Nývarð Konráðsson
Bræðurnir
Frímann Konráðsson
og
Nývarð Konráðsson
Fæddir 18. ágúst 1966
Dánir 30. október 1982
í dag eru bornir til moldar
bræðurnir Frímann og Nývarð
Konráðssynir. Eins og kunnugt er
fórust þeir er bifreið, sem þeir
voru í, valt út af veginum fyrir
Ólafsfjarðarmúla. Það má með
sanni segja, að stutt sé á milli
feigs og ófeigs. Þessir knálegu
piltar fullir lífsorku hafa nú fetað
þann veg, sem við öll göngum að
lokum. Eftir standa minningar
þeirra, sem til þekktu og þá sér-
staklega vina og vandamanna.
Bræðurnir eru synir hjónanna
Svövu Friðþjófsdóttur og Konráðs
Gottliebssonar, sem eiga einnig
þrjú önnur börn, þau Sigrúnu,
Gottlieb og Jón.
Það var á árinu 1980, sem þeir
bræður létu fyrst til sín taka í
skíðamótum utan síns héraðs þá á
fyrsta ári í sínum flokki, 13—14
ára. Þá þegar voru þeir í fremstu
sætum, þótt þeir væru á fyrra ári
í flokknum. Eg man það gjörla á
Unglingameistaramóti Islands,
sem var haldið í heimabyggð
þeirra, Ólafsfirði, sama ár, hve
mikill keppnisandi var í þessum
ungu skíðamönnum. Á þessu móti
urðu báðir íslandsmeistarar í boð-
göngu og í öðru og þriðja sæti í
sínum flokki í 5 km göngu. Þetta
ár urðu þeir í fyrstu sætum í öll-
um mótum vetrarins og á Vetrar-
íþróttahátíð ÍSÍ á Akureyri. Á ár-
inu 1981 voru þeir í fremstu röð í
sínum flokki og vann Frímann öll
nema eitt af PM unglinga það árið
og varð Islandsmeistari í 5 km það
árið á Unglingameistaramóti Is-
lands, og saman urðu þeir bræður
Isiandsmeistarar í boðgöngu. Síð-
astliðið ár voru þeir ekki mikið
með utan héraðs, en Frímann varð
í þriðja sinn íslandsmeistari í boð-
göngu á Unglingameistaramóti ís-
lands á Ísafirði. Það fór ekki á
milli mála, að þeir bræður voru
meðal okkar efnilegustu skíða-
manna og hefði verið gaman að
sjá þá ásamt bræðrum sínum og
systur, sem öll hafa orðið marg-
faldir íslandsmeistarar í skíðag-
öngu. Mér er sérstaklega minn-
isstætt hve mikill kraftur var í
þeim bræðrum og hve þeir voru
öflugir göngumenn miðað við ald-
ur, svo óvenjulegt var.
Fyrir okkur í Skíðasambandi ís-
lands er það þungur dagur, þegar
slík harmatíðindi berast. Þessir
tveir ungu og hraustu skíðamenn
hafa verið kallaðir á braut svo
skjótt. Við í stjórn Skíðasambands
íslands viljum með þessum fá-
tæklegu orðum færa foreldrum og
systkinum þeirra bræðra okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Guð veri
með ykkur og gefi ykkur frið.
F.h. Skíðasambands íslands,
Hreggviður Jónsson,
formaður.
Fæddur 17. janúar 1906
Dáinn 7. júlí 1982
„Löng þá sjúkdóms leidin verdur,
lifió hvergi vægir þér.
þrautir magnast þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporió er,
honum treystu hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber,
Drottinn læknar — Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.“
Þetta vers eftir afabróður minn
Sigurð Kristófer Pétursson, kom
oft upp í huga minn, þegar ég sat
við rúm Magnúsar, þar sem hann
háði sína síðustu lífsbaráttu.
Magnús lést í Borgarspítalanum
7. júlí síðastliðinn. Hann var
fæddur 17. janúar 1906, sonur
hjónanna Guðjóns Jónssonar
járnsmiðs og Steinunnar
Gamalíusardóttur. Magnús átti
eina systur, Guðrúnu, og var hún
honum mjög kær. Guðrún lést árið
1960 og veit ég hann harmaði hana
mikið.
Ung misstu þau systkin foreldra
sína og var aldurinn ekki hár, þeg-
ar þau kynntust hinni miskunn-
arlausu lífsbaráttu. Fjórtán ára
gamall fór hann fyrst til sjós og
oft sagði hann mér sögur frá lífi
togarasjómanna, þegar hann var
ungur maður. Þar var háð hörð
barátta en sem betur fer hefur allt
breyst til batnaðar á þeim sviðum.
Til Slippfélagsins í Reykjavík
réðst Magnús árið 1934 og vann
þar sem vélgæslumaður til dauða-
dags.
Árið 1931, í desember, kvæntist
Magnús eftirlifandi konu sinni
Klöru Sigurðardóttur. Eignuðust
þau einn son, Steinar, f. 1932, og
fósturdóttur, Klöru, f. 1944.
Barnabörn þeirra eru sjö.
Tæplega fór það framhjá nein-
um sem kynntist Klöru og Stein-
ari að pabbi þeirra var þeim
systkinum ofarlega í huga, og ekki
þurfti ég að hafa löng kynni af
föður þeirra, til að sannprófa að
þar fór hógvær og skilningsríkur
maður.
Kynslóðabil var ekki til. Afi var
félagi og vinur. Sýnir það best
þegar sonur okkar Baldur, 16 til 17
ára, tók upp símann og spurt var:
„Hvert ert þú að hringja?" „Til
afa,“ var svarið og þar var rætt
allt milli himins og jarðar. Afi
skildi allt, það vissi Baldur.
Margs er að minnast og margs
að sakna. Aldrei getum við þakkað
Magnúsi sem vert er alla hans
hjálp, þegar við stóðum í bygg-
ingarframkvæmdum, fyrst í
Hraunbæ 100 og síðan í Akraseli
28. Minnisstætt er mér vorið í
byrjun maí 1976. Steinar var þá
erlendis, en þennan tímæ vildi
Magnús nota til að láta múra hús-
ið í Akraselinu að utan. Það var
ekki hikað, talað við múrarann og
ákveðið að byrja strax í næstu
viku. Á sunnudagsmorgni fórum
við upp eftir til að setja plast fyrir
gluggana, ég var vön að hjálpa til
ef ég gat. En nú var hann hús-
bóndinn, það var ekki til að tala
um, ég mátti ekkert gera. Hann
sagði ég hefði nóg með mína
vinnu, börn og bú. Það var helgi og
ég átti að hvíla mig. Að kveldi
þess dags var komið plast fyrir
gluggana. Er Steinar kom heim
var komið langt á veg með að
múra húsið að utan.
Allar minningar mínar um
tengdaföður minn eru tengdar
góðmennsku og hjálpsemi. Hans
fórnfýsi til okkar er ómælanleg.
Sérstaklega bar hann mikla um-
Hrafnkatla Einars-
dóttir — Kveðjuorð
Hún fæddist í Reykjavík 8. nóv-
ember 1928. Móður sína, Ólafíu
Guðmundsdóttur missti hún ung.
Hrafnkatla fór þá til Sigríðar
Finnbogadóttur, sem var ekkja
Jóns Þorkelssonar, lærða, en þeir
Einar Þorkelsson, faðir Hrafn-
kötlu, voru bræður. Dóttir þeirra,
Matthildur, var henni ekki verri
en systir, og skildi ekki leiðir
þeirra meðan báðar lifðu. Sigríður
var skörungur mikill og mann-
kostakona. Er Matthildur þar eng-
inn eftirbátur.
Ólst Hrafnkatla þar upp við
mikið ástríki og umhyggju þeirra
mæðgna í anda menningar og
manngæsku. Mjög ung kom
Hrafnkatla í Landsbankann og
starfaði þar æ síðan meðal heilsan
leyfði, lengst í afurðalánadeild. Ég
kynntist Hrafnkötlu fyrst 1976,
þegar ég, eftir hlé frá störfum, var
send þangað. Ekki var ég hress
yfir því og þekkti þar engan. En
aldrei gleymast mér viðtökurnar
þar. Hrafnkatla var ljúf og elsku-
leg í viðmóti. Hún hafði ekki fyrir
sið að taka nýliðum með fálæti og
varúð eins og algengt er þó í svona
stórum stofnunum. Heldur bauð
hún þá velkomna með hjartahlýju
sinni og glaðværð og vildi engan
úti í kuldanum. Við fundum best,
þegar Hrafnkatla var fjarverandi,
hve góður andi fylgdi henni á
vinnustað. Hrafnkötlu var einkar
lagið að miðla málum og sætta
jafnvel hina verstu ofstopa. Hún
beitti ekki þeirra vopnum, heldur
lagni og skynsemi. Hrafnkatla var
stórgáfuð kona og víðlesin, sjálf-
menntuð og fjölfróð. Hún hafði
yndi af bókum og naut sín mjög
vel, þegar hún starfaði við bóka-
safn Landsbankans um margra
ára skeið, eða þar til hún veiktist
1978. Hrafnkatla barðist æðrulaus
við sjúkdóminn og lét aldrei uppi
annað en að bati væri vís. Trúin
var hennar mikill styrkur, og bati
náðist um stundarsakir. í sept-
ember 1981 hvarf hún aftur út í
afurðalánadeild og vann þar hluta
úr degi fram í mars 1982. Ég sá
Hrafnkötlu síðast fyrir réttu ári.
Sat hún þá í sætinu sínu úti í
afurðalánadeild. Hún var glöð og
hress, kvað sér fara dagbatnandi.
Ekki hvarflaði að mér þá, að svo
stutt yrði þessi stund milli stríða.
Matthildi frænku hennar, sem var
hin styrka stoð í veikindunum, og
öðrum ættingjum votta ég dýpstu
samúð.
Ég trúi því, að henni Hrafnkötlu
verði tekið hinu megin með sömu
hlýjunni og hún veitti svo mörgum
í þessu lífi.
Ilallfríður Kolbeinsdóttir
hyggju fyrir dóttur okkar Guð-
rúnu, sem ekki er heilbrigð.
Á sinn hljóðláta hátt kenndi
tengdafaðir minn mér mikið, hann
vildi ailt gefa, ekkert þiggja. Ég á
nóg af öllu var hans svar.
F’rá því að við Steinar giftum
okkur hafa tengdaforeldrar mínir
alltaf verið hjá okkur á aðfanga-
dagskvöld. Síðustu jól voru þau
með okkur hér í Hamborg þar sem
við erum nú búsett. Það er ekki á
neinn deilt, þótt ég segi, að þau
komu með jólin. Næstu jól verða
trúlega tómleg, en minningin um
allt það góða, sem þau færðu með
sér, hjálpar okkur vonandi með
Guðs hjálp, að halda jól án þeirra.
Þann tíma sem þau dvöldu í Ham-
borg í desember síðastliðnum var
snjór yfir öllu. Á hverjum morgni
er ég kom fram var tengdafaðir
minn búinn að fara út og gefa
fuglunum. Ekkert sýnir betur
hans innri mann, því ekkert var
honum óviðkomandi ef hann gat
hjálpað.
Það verður mér og fjölskyldu
minni ógleymanleg og kær minn-
ing að hafa fengið tengdaforeldr-
ana í heimsókn hingað í desember
sl., og að við sameiginlega gátum
haldið upp á gullbrúðkaupsdag
þeirra þann 11. desember og hald-
ið svo jólin hátíðleg saman.
Svö örslutt er bil milli hlíöu og éls
og hrugðist getur lánið frá morgni til
kveldn.
MJ.
Fjölskyldunni sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Elsku
Klara mín, breytingin er mest hjá
þér og missir þinn er mikill. Megi
góður Guð gefa þér styrk til að
halda lífinu áfram án hans. Guð
blessi minningu þessa mæta
manns.
Ilamborg í október, 1982,
Anna Þóra Baldursdóttir.
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að herast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í siðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig gctið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Frost og fönn eru engin fyrirstaða þegar ATLAS er annarsvegar. ATLAS snjóhjólbarðar: Minni bensíneyðsla, meiri ending og síðast en ekki síst, aukið öryggi fyrir þig, þína og þá sem á vegi ykkar verða. Á ATLAS eru þér allir vegir færir. Útsölustaðir: Hjólbarðasalan Höfðabakka 9 Reykjavík og kaupfélögin um allt land. SAMBANDIÐ ^ VÉLADEILD HJÓLBARÐASALA Höfðabakka 9 /-83490-38900
GÆÐAEFTIRLIT MEÐ GÆÐAVÖRUM *