Morgunblaðið - 17.02.1983, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. FEBRÚAR 1983
+
Konan mín, móöir okkar og systir,
GUÐRÚN INGIMARSDÓTTIR DE RIDDER,
frá Laugarási,
lést í Borgarspítalanum 15. þ.m.
Útförin fer fram föstudaginn 18. febrúar kl. 11.30 frá nýju Foss-
vogskapellunni.
Fyrir hönd ættingja,
Harry De Ridder, Ingimar De Ridder
og systkini hinnar látnu.
+
Eiginkona mín,
HULDA DANÍELSDÓTTIR,
Melgeröi 7,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum aö morgni 16. febrúar.
Jónmundur Ólafsson.
+
Sonur okkar,
HALLDÓR SÆVAR KRISTJÁNSSON,
er látinn.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna.
Fyrir hönd systkina og dóttur,
Svandís Gísladóttir,
Kristján Gíslason.
+
Móöir okkar og tengdamóöir,
RÓSA KRISTJÁNSDÓTTIR,
frá Vopnafiröi,
Sunnubraut 6,
Akranesi,
se»n lést þann 13. þessa mánaðar i Sjúkrahúsi Akraness, veröur
iarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík kl. 13.30 föstudaginn 18.
fehrúar.
Erna Gunnarsdóttir, Þóröur Ásmundur Júlíusson,
Knútur Gunnarsson, Kristín Marinósdóttir,
Ragnar Gunnarsson, Petra Jónsdóttir.
+
Eiginkona mín,
LILJA BÓTHILDUR BJARNADÓTTIR,
Oddabraut 13,
Þorlákshöfn,
sem lést þann 10. þ.m. veröur jarösungin frá Þorlákskirkju, Þor-
lákshöfn, laugardaginn 19. febrúar kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaö en þeim sem vilja minnast
hinnar látnu er bent á Krabbameinsfélag fslands.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Sveinn Sumarliöason.
+
BENEDIKT ÞÓRARINN EYJÓLFSSON
frá Hólmavík,
Hverfisgötu 43,
Reykjavík,
veröur jarðsunginn frá Dómkirkjunni, föstudaginn 18. febrúar kl.
15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Elínborg Benediktsdóttir.
+
Eiginmaður minn,
HERMANN GUDBRANDSSON,
deildarstjóri hjá Sjúkrasamlagi Reykjavíkur,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu, föstudaginn 18. þ.m. kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlegast bent á Krabba-
meinsfélag Islands og aðrar líknarstofnanir.
Fyrir hönd aöstandenda.
Oddný Þórarinsdóttir.
Þórdís E. Stephen-
sen - Minningarorð
Fædd 16. apríl 1916
Dáin 9. febrúar 1983
í dag fer fram frá Laugarnes-
kirkju útför frú Þórdísar E.
Stephensen. Hún fæddist að
Hvanneyri í Borgarfirði 16. apríl
1916 og bjó þar í æsku hjá foreldr-
um sínum, Einari Jónssyni, sem
var þar kennari og bústjóri um 13
ára skeið, og konu hans, Guð-
björgu Kristjánsdóttur.
Það mun hafa verið seint á 4.
tug aldarinnar, sem hún sá fyrst
eftirlifandi mann sinn, Guðbjart
Stephensen, á Akranesi. Bæði
voru þá kornung og glæsileg.
Kynni þeirra leiddu til þess, að
þau gengu í hjónaband í júní 1941.
Bjuggu þau fyrst í nokkur ár við
Skúlagötu hér í Reykjavík, en síð-
ar reistu þau sér stórt og fallegt
heimili að Rauðalæk 34.
Það var á því heimili, sem mér
auðnaðist að kynnast ungu hjón-
unum best, og það get ég sagt með
fullkominni hreinskilni, að ég
minnist þess ekki að hafa fyrr eða
síðar kynnst einlægara og fallegra
sambandi milli hjóna. Ekki spillti
það einlægninni og eindrægninni,
þegar Þórdís yngri kom á heimilið,
falleg og indæl stúlka, sem vann
sér allra traust og hefur ætíð verið
sér og sínum til sóma.
Um 1950 fluttist ég frá Keflavík
til Reykjavíkur. Á þeim árum
fékkst ég jöfnum höndum við út-
gerð og verslun. Einn þeirra
manna, sem ég átti hvað nánast
samstarf við á þeim árum, var
Guðbjartur Stephensen, maður
Þórdísar, og hefur hann æ síðan
verið góður og traustur fjölskyldu-
vinur. Það leiddi því af sjálfu sér,
að ég átti oft erindi á heimili
þeirra hjóna við Rauðalæk.
Ég held, að mér sé óhætt að
segja, að vináttan hafi brátt verið
orðin svo náin, að húsið þar hafi
verið mér sem annað heimili. Það
var ætíð gott að koma á heimili
þeirra ágætu hjóna og dvelja þar
með góðum vinum. Þar ríkti jafn-
an glaðværð og heilbrigður andi.
Heimilið var fallegt, vinalegt og
bar svipmót traustra húsráðenda,
enda húsfreyjan ekki síður sterk-
ur persónuleiki en heimilisfaðir-
inn og mjög listræn. Þannig liðu
árin, eitt af öðru, og alltaf var
gestrisni, glaðværð og virðuleiki í
fyrirrúmi hjá þeim Þórdísi og
Guðbjarti.
En svo reið áfallið yfir. Fyrir
rúmum fjórum árum barst heimil-
isvinum og öðrum sú fregn, að frú
Þórdís hefði lamast. Það var vin-
um hennar mikil harmafregn. Ég
vissi varla, hvað ég átti að gera,
því að ég vildi muna þessa ágætu,
listrænu konu, eins og ég hafði
þekkt hana um langt árabil — al-
úðlega, ötula, veitandi.
Ég afréð loks að ræða þetta mál
við eina bestu vinkonu Þórdísar,
frú Sigríði Ástþórsdóttur, sem
taldi mig hafa tekið rétta ákvörð-
un. Þess vegna heimsótti ég hana
aldrei á hinni löngu og ströngu
legu hennar, en reyndi að hugsa
þeim mun oftar til hennar, ef það
mætti verða að einhverju gagni.
Frú Þórdís var sárþjáð, þegar
leið á veikindi hennar, jafnvel svo
að hennar nánustu áttu erfitt með
að horfa upp á kvöl hennar. En svo
kom lækningin. Dauðinn, hið
dimma orð, læknaði þrautir henn-
ar. Orðið, sem táknar í rauninni
það, sem við trúum, mörg okkar,
að hafið sé nýtt tilverustig, áfram
sé stefnt á þroskabrautinni og
þýði því í rauninni ferðalag.
Ég vona, að mér auðnist ein-
hvern tíma í framtíðinni að mæta
þeim vinkonum, Þórdísi og Sigríði,
brosandi og glæsilegum, eins og ég
sá þær svo oft, einhvers staðar úti
í geimnum á fallegri jörð í fjar-
lægu sólhverfi.
Þessum fáu orðum fylgja inni-
legar samúðarkveðjur frá okkur
hjónunum og syni okkar, Ólafi
Einari, og Þorbjörgu Jónsdóttur
konu hans.
Ólafur E. Einarsson
Það er svo einkennilegt að þegar
sorgin ber að dyrum setur okkur
ætíð hljóð og þótt við hrópum þá
berst rödd okkar ekki til baka eins
og sá klefi sálarinnar sem hýsir
sorgina sé með öllu veggjalaus
nema þá rödd okkar berist lengra
og hljómi í sal hinna framliðnu?
Ég vona að rödd mín finni sam-
hljóm þar sem hún Dísa er þessa
stundina því við sem heimsóttum
hana seinustu mánuðina á
Reykjalund vorum aldrei alveg
viss hvort hún heyrði til okkar. Þó
mátti kenna bros þegar hún Þór-
dís dóttir hennar sagði henni frá
litlu drengjunum okkar eða hann
Guðbjartur maðurinn hennaf
strauk henni um hárið. Auðvitað
getum við aldrei vitað með vissu
hvort hún heyrði til okkar þar sem
hún lá í fjötrum i því einskis-
mannslandi þar sem hvorki guð né
menn ná fótfestu, en einhver
nafnlaus ómennsk þjáning ræður
ríkjum. Það skiptir raunar engu
máli hvað slíkt ástand er nefnt í
læknisfræðiritum eða trúarbók-
um, slík þjáning er handan
hversdagslegrar orðræðu og sann-
arlega er ábyrgð okkar sem eftir
lifum mikil.
Annars var allt með öðru og
léttara svipmóti þegar við Þórdís
hittumst fyrst á Rauðalæknum.
Ég verðandi tengdasonurinn að
sjálfsögðu tvístígandi og feiminn
en hún Dísa bakaði í skyndi vöffl-
ur og þegar ég gekk með baksturs-
ilminn í vitunum um íbúðina sá ég
í sjónhending hvern mann hún
hafði að geyma. Veggir þaktir
myndum máluðum af listamönn-
um og borð og skápar hlaðið
skrautmunum sem kórónuðu lita-
samræmið og ekki nóg með það,
+
Einlægar þakkir fyrir sýnda samúö og hlýhug við lát og útför
eiginkonu minnar, moour okkar og tengdamóöur,
KRISTRÚNAR GUDMUNDSDÓTTUR,
Básenda 2.
Engilbert Sigurðsson,
Guðmundur Már Engilbertsson,
Gunnar Valur Engilbertsson,
Sigurður Haukur Engilbertsson,
Þóra Engilbertsdóttir og Þráinn Finnbogason.

+ + Innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúö og hluttekningu viö and-
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúö lát og útför eiginmanns míns, fööur okkar og afa,
og vinarhug viö andlát og jarðarför eiginmanns míns, fööur okkar. HALLDÓRS BALDURS KRISTINSSONAR,
tengdaföður og afa, málarameistara,
KRISTVINS KRISTINSSONAR, Siglufirói.
Lambastekk 4. Björg Pálína Jóhannsdóttir,
Sérstakar þakkir til verkamannafélagsins Dagsbrúnar fyrir ómet- Kristinn Halldórsson,
anlega aöstoö. Guömundur Ó. Halldórsson,
Þórdís Eiríksdóttir og börn, Jóhann K. Halldórsson,
tengdabörn og barnabörn. Linda S. Halldórsson, Björg Á. Kristinsdóttir.
listamaður fenginn til að velja liti
á veggfleti og jafnvel til að raða
saman flísum á eldhúsgólf. Og
mitt í þessari vin situr Þórdís —
tíguleg þrátt fyrir sjúkdóminn og
ber liti á léreft en ég ét mína
vöfflu. Síðar sagði ég oft við Þórd-
ísi að nú skyldum við halda sýn-
ingu, kannski á Mokka eða Grens-
ás eða á Landspítalanum og hún
lifnaði öll við. Sannarlega var mér
alvara því í litlu myndunum henn-
ar Dísu býr meiri innileiki en
mörgum þeirra verka sem hampað
er í uppsiáttarritum um list. Ég
vona lesandi góður — hvar sem þú
ert staddur að þessi orð nái til þín,
því ekki gat ég tjáð þessa hugsun
meðan hún Dísa lifði.
En draumurinn ljúfi varð aldrei
að veruleika. Hin nafnlausa þján-
ing náði heljartökum á líkama
Þórdísar og hún hvarf smám sam-
an inn til þess lands sem skapar-
inn hefir aldrei ætlað mönnum til
vistar. En hér var ekki aðeins við
hina nafnlausu þjáningu að eiga
heldur og eiðsvarna menn sem
kvörtuðu ákaft um skort á legu-
rými. Þannig hraktist Þórdís deild
af deild, spítala af spítala þar til
hún kom á Reykjalund. Þar tók við
henni fólk sem sinnti svo óaðfinn-
anlega þörfum hins hrjáða líkama
að ekki verður betur gert. Þar sem
ég þekki ekki þetta hjúkrunarfólk
persónulega nema Björn Magn-
ússon lækni vil ég bara taka undir
hlýjar kveðjur þeirra sem næstir
stóðu og vcna að alvaldið sjái
aumur á okkur hinum sem stóðum
hjá skilningsvana. Hún Þórdís og
hann Guðbjartur taka vafalaust
við hlýjum kveðjum frá Dísu.
Sjaldan ef aldrei hef ég séð mann-
eskjur taka skapadómi örlaganna
af meiri karlmennsku. Þau bönd
sem ykkur bundu eru í rauninni
óslítanleg og því munu kveðjur
þeirra enduróma í fjarlægum sal.
Vafalaust er það herbergi fagur-
lega búið og litir valdir af sönnum
listamanni. Fyrir okkur sem eftir
lifum er nóg að líta á myndirnar
hennar Dísu til að sjá hvernig
henni líður á nýja staðnum. Þar
ljómar hver reitur og blóm brosa í
túni rétt eins og að Rauðalæk 34.
Ólafur M. Jóhannesson
Við andlát Dísu móðursystur
minnar, minnist ég sérstaklega
þess hlýja kærleiks, áhuga og al-
úðar sem hún ávallt sýndi mér
sem barni, sér í lagi þegar ég
komst á unglingsár og svo síðar
þegar ég varð fullorðin.
Heimili þeirra Dísu og Bjarts að
Rauðalæk 34, áleit ég alltaf mitt
annað heimili og var ég ætíð jafn
velkomin þar. Ég minnist sér-
staklega þeirrar notaiegu örygg-
istilfinningar sem ég fann í návist
þeirra. Heimili þeirra var fallegt,
hlýlegt og notalegt og alltaf var
mér tekið með opnum örmum.
Við Dísa sátum oft heilu næt-
urnar og röbbuðum saman, hlóg-
um og spekuleruðum í ýmsu. Þess-
ar stundir verða mér minnisstæð-
ar alla tíð og þá sér í lagi sá kær-
leikur sem ég fann streyma frá
henni til mín.
Ég vona að ég hafi getað endur-
goldið mínar tilfinningar í hennar
garð á einhvern hátt því þær voru
sannarlega mjög djúpar og
sterkar.
Hér er mín hinsta kveðja til
dásamlegrar frænku.
s'gga.
Derby, Bretlandi.