Morgunblaðið - 15.02.1984, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 15. FEBRÚAR 1984
37
Sundbys segir hann nauðsynlegt
að fá fram „fordæmingu á ógnar-
jafnvæginu, sem er í raun og veru
það öryggiskerfi, sem haldið er
dauðahaldi í“. Hér bregzt honum
dómgreindin í meira lagi, ef hann
hyggur það mál verða leyst með
einhliða frumkvæði þess aðilans,
sem á í vök að verjast. Hvort sem
okkur líkar það betur eða verr, er
það einmitt þetta ógnarjafnvægi,
sem hefur tryggt friðinn í Evrópu
í rúma þrjá áratugi, ekki aðeins
með því að afstýra kjarnorku-
stríði, sem báðir aðilar vita, að
yrði þeirra síðasta, heldur og með
því að stöðva öll hefðbundin stríð í
álfunni, vegna þess að kjarnorku-
ógnin verkar letjandi á alla hern-
aðartilburði. Að betrumbæta
þetta tryggingarkerfi friðarins er
ekki fólgið í einhliða röskun þess
ógnarjafnvægis, heldur í spennu-
slökun á báðar hliðar.
í viðtalinu í Mbl. segir dr. Pétur
Pétursson við Sundby erkibiskup:
„Nú hafa friðarhreyfingarnar á
Vesturlöndum verið gagnrýndar
fyrir það, að starfsemi þeirra sé
fyrst og fremst stuðningur við
Sovétríkin." — Hér á eftir fer sá
hluti svars hans, sem Þjóðviljinn
tók upp, ásamt þessum einkenni-
legu inngangsorðum, sem blaða-
maður þess blaðs bætti við frá eig-
in brjósti (auðk. hér, JVJ):
„Og þegar hann er spurður út í
þær aðdróttanir, sem við þekkjum
bezt úr Morgunblaðinu, að frið-
arhreyfingar og kirkjan séu hand-
bendi Kremlverja, segir Olof
Sundby: „Þetta er runnið undan
rifjum þeirra, sem ekkert geta eða
vilja ekkert leggja á sig til lausnar
þessum ógnarlegu vandamálum“.“
Hvar, spyr ég, hefur Mbl. sagt, að
kirkjan sé handbendi Kremlverja?
Ég hef ekki einu sinni rekizt á
slíkar aðdróttanir þar um kristna
friðarsinna. En framsetning Þjóð-
viljans á þessu er enn eitt dæmið
um áróðurskennda viðleitni þess
blaðs til að sníkja sér samúð hjá
hinni kristnu friðarhreyfingu og
róa undir vantrausti á fréttaflutn-
ingi stærsta blaðs landsins.
Annar biskup
misnotaður
Öll var meðferð Þjóðviljans á
Sundby erkibiskupi til marks um
það, hve ósvífið blaðið getur orðið,
þegar það færir sér í nyt sumt af
því, sem kristnir menn hafa lagt
til friðarbaráttunnar. Það er ekki
aðeins, að róttækustu ummæli
þeirra séu gripin á lofti úr öllu
samhengi (og eins þótt þau hafi
verið afsönnuð), heldur eru þau
jafnvel fölsuð svo, að þau segi allt
annað en það, sem þau gera í raun.
Við höfum dæmin fyrir okkur um
það í þessum greinaflokki.
En endum nú þetta mál með því
að skoða, hvað Þjóðviljinn segir
um afskipti íslenzku Þjóðkirkj-
unnar og biskups hennar af frið-
armálum (auðkennt hér, JVJ):
„íslenzka þjóðkirkjan átti hve
drýgstan hlut að máli, er jólahá-
tíðin, sem nú er gengin um garð,
varð að voldugri friðarhátíð —
með skýlausum boðskap til for-
ráðamanna þessa lands, sem þeir
ættu að skilja öðruvísi en skrif
Morgunblaðsins gefa tilefni til að
halda. I Reykjavík mátti hvar-
vetna sjá friðarljósin tendruð á
aðfangadagskvöld að boði biskups
til áherzlu þeim fridarkröfum, sem
almenningur og kirkjur hafa sett
fram.“
Af þessu er ekki annað að ætla
en að Þjóðkirkjan hafi sagt sig í
sveit með róttækustu öflum frið-
arhreyfingarinnar í vestrænum
löndum. Þær „friðarkröfur, sem
almenningur og kirkjur hafa sett
fram“ eiga auðvitað að vera sú
falska ímynd af viðhorfum krist-
inna kirkna til friðarmála, sem
Þjóðviljinn var búinn að stilla upp
í þessum klippta og skorna þætti
sínum. Og svo er talað um bisk-
upsboð (!) „til áherzlu þeim frið-
arkröfum"!
Hér er nafn herra Péturs Sigur-
geirssonar lagt við hina öfga-
fyllstu „friðarstefnu", sem til er í
Evrópu, þ.e. fylgi við einhliða af-
vopnun og fordæmingu á öllum
kjarnorkuvopnum, jafnvel þegar
þau eru ætluð til þess eins að fæla
frá óvinaárás og koma þannig í
veg fyrir gereyðingarstríð.
Allir vita, að biskupinn yfír ís-
landi hefur tekið af öll tvímæli um
það, að hann er ekki fylgjandi ein-
hliða afvopnun, heldur gagnkvæmri.
Hér er hann á einu máli með Rob-
ert Runcie, erkibiskupi í Kantara-
borg, höfuðleiðtoga anglikönsku
kirkjunnar um heim allan — að
ógleymdum sjálfum páfanum, Jó-
hannesi Páli II, sem einnig hefur
lýst þessu áliti sínu. Hygg ég, að
Pétur biskup sé þar í ólíkt betri
félagsskap en þeim, sem Þjóðvilj-
inn hefur skipað honum á bás með
í þeirri makalausu áróðursgrein,
sem hér hefur verið tekin til
krufningar.
Ályktunarorð
Margir munu hafa undrazt,
hvílík býsn af lygum og rang-
færslum geta leynzt í einni lítilli
Þjóðviljagrein. Spyrja má, hvort
þetta sé ekki óvanalegt dæmi um
geðillsku eða örvilnan yfir eigin
málstað, sem gripið hafi viðkom-
andi blaðamann Þjóðviljans, en sé
að öðru leyti undantekning á reglu
þess blaðs um málefnaumræður.
Ekki aðhyllist ég þá skýringu, en
hitt þori ég heldur ekki að ábyrgj-
ast, að krufning á ásigkomulagi
hinnar pólitísku friðarumræðu
Þjóðviljans myndi ávallt gefa
jafnhörmulegan árangur og
reyndist vera í skoðun okkar á
þessum tiltekna þætti (Klippt og
skorið 29. des.). Ég læt mér nægja
að leggja hér fram þá niðurstöðu,
sem krufning mín á nefndri Þjóð-
viljagrein hefur leitt í ljós: þ.e.
hversu ótrúlega mörgum lygum og
mistúlkunum Þjóðviljinn getur
troðið í einn slíkan þátt. Og vel að
merkja hygg ég, að við stöndum
hér ekki frammi fyrir einangruðu
dæmi. Hér komu fram, þegar
djúpt var skoðað, ýmsar þær
ósönnuðu og oft ósögðu forsendur,
sem hugmyndakerfi Þjóðviljans er
byggt á; einnig það, hversu létt
honum veitist að þegja um stað-
reyndir og víkja sér undan því að
viðurkenna og takast á við gagn-
rök andstæðinga; sem og það,
hversu langt hann er tilbúinn að
ganga í fölsunum og misnotkun á
orðum manna og jafnvel heilla al-
þjóðahreyfinga — og er honum
fátt heilagt í því sambandi. Þegar
Þjóðviljinn er reiðubúinn að gera
þetta í einum aðalþætti sínum,
skrifuðum af einum ritfærasta
manni blaðsins, þá er eitthvað
meira en lítið að á þeim bæ.
En það, sem mest hefur
hneykslað mig, er það, hvernig
Þjóðviljinn hefur dírfzt að mis-
nota sér kirkjuna að vild með
falskri lýsingu á almennum viðh-
orfum kristinna manna. í þeim til-
gangi hafa orð nokkurra kirkjunn-
ar þjóna verið mistúlkuð herfilega
— og sem slíkt tekin í þjónustu
þeirrar Þjóðviljalygi, að nánast
enginn munur sé á gagnrýni sósí-
alista og kristinna kirkna á varn-
arkerfi vestrænna þjóða. Þar helg-
ar tilgangurinn meðalið hjá þeim
Þjóðviljamönnum, því að lygi
þessi á bæði að vera réttlæting
fyrir „friðarstefnu" þeirra sjálfra
og um leið að narra kristna menn
á fölskum forsendum til fylgis við
þá stefnu.
Óvilhöllum mönnum dylst ekki,
að hér níðist Þjóðviljinn á krist-
inni kirkju, samtímis því að reynt
er að spilla friðarumræðunni á ís-
landi, svo að hún renni í farveg
þeirra forsendna, sem sósialistar
telja bezt henta. Ef kristnir frið-
arsinnar á íslandi ættu sér ekki
annan upplýsingamiðil en Þjóð-
viljann, væri örvænt um, að þeir
gætu kynnt sér stefnu bræðra
sinna í kirkjum heimsins eða veg-
ið og metið niðurstöðurnar úr
glímu þeirra við þær siðferðis-
spurningar, sem kjarnorkumálin
hafa vakið.
Lokaályktun mín hlýtur að verða
sú, að kristnir menn ættu eindregið
að forðast að leita til Þjóðviljans um
rök fyrir friðarbaráttu sinni og
leggja heldur þeim mun meiri
áherzlu á að fylgjast betur með og
taka þátt í þeirri mikilvægu friðar-
umræðu, sem nú fer fram í kirkjum
heimsins.
Jón Yalur Jensson er cand. theol.
og forstöðumaður Kvöldskólans í
(safírði.

Unnið að uppsetningu sleppigálga á Eskifirði.
Morgunbladið/ Ævar.
Sleppigálgar settir
í skip á Austfjörðum
Eskifirði, 9. febrúar.
í VETUR hefur verið unnið af þvi að setja sleppigálga fyrir gúmmíbjörgunarbáta 1 skip
hér á Austurlandi. Er það vélaverkstæði Eskifjarðar sem sér um uppsetningu á tæki
þessu, sem smíðað er í vélsmiðju ó. ólsen. Myndin er af þeim Sveini Friðrikssyni og
Björgvin Jóhannssyni er þeir voru að setja sleppigálga í mb. Sólborgu.
Ævar.
Samvinnubankinn á Selfossi
mun frá og með fimmtudeginum 16. febrúar nk.
auka við þjónustusvið sitt og sjá um kaup og sölu
á ferða- og námsmannagjaldeyri.
Þar verður einnig hægt að stofna innlenda
gjaldeyrisreikninga auk þess sem útibúið veitir
alla þjónustu varðandi VISA-greiðslukort.