Morgunblaðið - 04.04.1985, Side 36

36 B
MORGUNBLADID, FIMMTUDAGUR 4. APRlL 1985
A DROTIINSWCI
UMSJÓN: Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
Það boðaði mér
mikinn páskafögnuð
Spjallað við Helgu Magnúsdóttur kennara um
upprisutrú í daglegu lífi
Mig langaði að eiga páskaviðtalið við einhvern, sem vildi tala um upprisutrúna í hversdeginum. Svo að hún
Jónína, sem ég hitti um daginn, fengi að vita hvernig hún ætti að nýta trúna sína við dagleg störf og hann
Sigurgeir fengi líka eitthvert svar. Hann segist hafa sungið í kirkjukór í mörg ár en geti samt aldrei eignazt
sannfæringu um trúna, sem hann er alltaf að syngja um. Eg pantaði viðtal við hana Helgu Magnúsdóttur, sem
einu sinni kenndi í ísaksskóla og seinna í Æfingaskóla kennaraháskólans. Sumir þekkja hana úr Vindáshlíð
eða þá úr Valsskálanum, eins og ég sjálf, frá því að KFUK hafði þar gagnmerkar sumarbúðir fyrir langa löngu
áður en Vindáshlíð var byggð.
Á leiðinni til Helgu er ég að
hugsa um spurningar þeirra
Jónínu og Sigurgeirs og umræð-
ur okkar svo margra um sinnu-
leysið og starfsgleðina í kirkj-
unni, um mótlætið og vakning-
una og ég legg þetta fyrir Helgu
þegar ég er setzt hjá henni inni í
stofu.
Ég á ekki til bölsýni um kirkj-
una, segir Helga. En i rauninni
finnst mér það svo undarlegt
hvað það er margt fólk, sem læt-
ur sig trúna engu skipta.
Hvers vegna heldurðu að fóik sé
sinnulaust?
Fyrir mér er þetta ekki sér-
lega flókið. Mér finnst einfald-
lega að það sé svo margskonar
áróður rekinn fyrir alls konar
ismum og að alltaf sé einhver
áróður i þjóðfélaginu gegn krist-
indómnum. Mér fannst alltaf
gaman að kenna kristinfræði í
skólanum og börnin tóku henni
vel og vildu læra hana. Samt er
eins og mörg þeirra hafni seinna
því, sem þau lærðu. Kannski
þetta sé eitthvað svipað því þeg-
ar börn, sem koma af heimilum,
þar sem enginn reykir, fara samt
aö reykja á unglingsárunum,
þótt þau hafi líka fengið marg-
víslega fræðslu um það hvað
reykingar eru hættulegar. Ég
held að umhverfið hafi meiri
áhrif á börnin núna af þvi að þau
fá ekki jafn sterkt heimilisupp-
eldi og við fengum. Og umhverf-
ið afkristnar margt ungt fólk,
sem sjálft var kristinni trú já-
kvætt fram eftir aldri. En upp úr
þessum jarðvegi vex samt fólk,
sem tekur ákveðna og sterka af-
stöðu með kristinni trú og boðar
hana bæði hér heima og kristni-
boðsakrinum. Kannski varð
þetta neikvæða umhverfi til að
hvetja þau til að taka fasta og
ákveðna afstöðu.
Þú talar um fasta og ákveðna
afstöðu. Mér finnst fólk tala svo
mikið um einhverja óákveðna af-
stöðu til trúarinnar. Hver er þessi
afstaða, sem þú talar um?
Það er trúin á upprisuna. Það
er að taka afstöðu með þeirri
trú. Ég held að þessi óákveðna
afstaða, sem þú ert að tala um,
sé flótti frá því að taka ábyrgð á
trú sinni. Það er sami flóttinn
frá ábyrgð og kemur fram á svo
miklu fleiri sviðum í þjóðfélag-
inu.
Við erum að tala um þessa
ákveðnu afstöðu, sem er köliuð
afturhvarf, að hverfa aftur til
Guðs, sem við höfum snúið frá.
Viltu segja nánar hvað þetta af-
turhvarf er.
Ef við höldum okkur við trúar-
kenninguna er það augljóst. Guð
sendi okkur Jesúm Krist á jólun-
um en vill gefa okkur hann alla
ævina. Ég var að rifja upp með
sjálfri mér sálminn „Hin feg-
ursta rósin er fundin“, sem við
syngjum á jólunum. Svo var ég
líka að lesa sálminn „Nú hljómi
lofsöngslag frá lífsins hörpu í
dag, því rósin lífsins rauða er
risin upp af dauða." Þetta er
páskaboðskapurinn, framhald af
boðskap jólanna. Og rósin er
fundin. Við megum treysta því.
Trúin er bara gjöf. Guð gefur
okkur trúna. Það er svo gott að
láta þessa trú umvefja okkur.
Við vorum einu sinni að syngja
úr Messías eftir Hándel í Fíl-
harmóníukórnum hjá Róbert
Abraham og Kristinn Hallsson
söng aríuna „Ég segi yður leynd-
ardóm, vér munum allir um-
breytast vegna upprisunnar".
Hanna Bjarnadóttir söng líka
einsöng, aríuna: „Ég veit að
lausnari minn lifir, og hann mun
síðastur ganga fram á foldu."
Mér fannst þessi boðskapur um-
vefja mig og bera mig uppi þegar
hann var fluttur af þessu fólki,
Helga Magnúsdóttir kennari
sem ég þekkti og okkur öllum í
kórnum.
Segðu okkur hvers vegna það er
svo gott að láta upprisutrúna um-
vefja sig.
Trúin gefur okkur mikinn
innri frið og ró. Það er svo nauð-
synlegt fyrir spennt fólk nútim-
ans. Verður dagurinn ekki ónýt-
ur ef við tökum okkur ekki tíma
til að eiga andaktsstundir, til að
lesa úr Biblíunni í ró og næði
einhverja stund? Það er einmitt
á þeim stundum, sem við eign-
umst innri ró.
Þú situr hérna inni í stofunni
þinni og lest Orðið og finnur frið í
hjarta þér. Svo ferðu út í umferð-
ina og í skólann, þar sem margt
hlýtur að drífa á daginn. Áttu þá
róna ennþá?
Ég reyni að varðveita hana.
Áður en ég fer af stað í umferð-
ina fer ég með vers úti í bílnum
mínum eftir Hallgrím Péturs-
son:
Ég byrja reisu mín,
Jesú, í nafni þín.
Höndin þín helg mig leiði
frá hættu allri greiði
Þessi friður er þá alvörufriður
en ekki það að þú segir sjálfri þér
að nú sé allt í himnalagi og ekkert
að óttast?
Ég held að ég hafi aldrei hugs-
að út í það fyrr en núna. Mér
hefur aldrei dottið í hug að þessi
friður væri ekki raunverulegur
friður. Við þurfum að ihuga trú
okkar til að varðveita þennan
frið. Ég hika nú samt við að nota
orðið íhugun af því að það gæti
valdið misskilningi. Það er notað
um svo margt, sem ég á ekki við.
Og ég fer að hlýða Helgu
ofurlítið yfir lífshlaup hennar.
Ég veit að faðir hennar var
prestur vestur i Ólafsvík og þar
ólst hún upp, kom þaðan i kenn-
araskólann og hóf kennslu við
ísaksskóla. Hún segist hafa
kennt þar i skólanum sem æf-
ingakennari meðan kennara-
nemar sóttu æfingakennsluna
þangað en svo í Æfingaskóla
kennaraháskólans. Hún var
skólastjóri i ísaksskóla eftir lát
ísaks Jónssonar en vildi svo
heldur hverfa aftur að kennsl-
unni og vera með börnunum.
Ég er búin að vera kennari i 40
ár, segir Helga. Ég held að hæfi-
leikarnir, sem í mér bjuggu, hafi
verið á músiksviðinu og ég hefði
orðið söngkennari ef það hefði
tiðkazt þá. Ég var aldrei i vafa,
kennari vildi ég vera.
En hvernig stóð á því að þú
gekkst í KFUK?
Ég bjó í Hafnarfirði, hjá ólafi
Þ. Kristjánssyni, þegar ég var í
Flensborg og vinnukonan þar
bauð mér með sér á fund þangað.
Síðan hef ég verið í því félagi.
Og þú varst með í starfínu í
Vindáshlíð frá byrjun?
Já, skálinn þar var byggður
1949 en 2 sumur vorum við þar
áður. En sumarstarfið er eldra.
Ég gæti talað alla vikuna ef ég
færi að segja meira frá starfinu
í Vindáshlíð. Það var mikil lífs-
fylling að vera með í þvi starfi.
Ég ætti kannski frekar að biðja
þig að rifja upp eina páskaminn-
ingu í lokin úr því að við höfum
ekki alla vikuna til að tala saman.
Það hefur verið mér óendan-
lega mikils virði að fara i páska-
messurnar kl. 8 á páskamorgn-
um. Þegar ég var barn fór ég í
kirkju kl. 8 á páskamorgun og
pabbi söng hátíðasöngva séra
Bjarna Þorsteinssonar. Seinna
fór ég i Dómkirkjuna eða aðrar
kirkjur. Ég man sérstaklega eft-
ir einum páskamorgni þegar
sunginn var Páskadagsmorgunn,
eftir Sveinbjöm Sveinbjörnsson.
Það boðaði mér mikinn páska-
fögnuð.
Ég hugsa til Jónínu og Sigur-
geirs og okkar ailra hinna þegar
ég sezt undir stýrið í bilnum
mínum. Megum við öll eiga mik-
inn páskafögnuð.
Jesús
er
upp-
risinn
Eldsnemma á páskamorgun
komu konurnar út að gröfínni.
Konurnar, sem höfðu fylgt Jesú
í Galfleu, konurnar, sem höfðu
ekki fíúið þegar hann var hand-
tekinn, konurnar, sem höfðu
staðió undir krossinum þegar
áann dó. Nú, svo snemma á
láskamorgninum voru þær
Homnar út að gröfinni í kær-
leika sínutn og trúfesti. Gröfin
var tóm. Jesús var farinn. Hann
var upprisinn. Það var ekkert
vafamál. Og eftir fyrstu undrun-
ina eignuðust konurnar fögnuð,
sem þær böfðu ekki þekkt fyrr.
Síðan hefur upprisusöngurinn
hljómað frá öld til aldar, frá
kynslóð til kynslóðar, um úthaf-
ið og örævir., í fjörunni og ölium
uppsveitum. Jesús er upprisinn.
Ég söng þetta með sjálfri mér
þegar ég gekk niður Bankastræt-
ið. En þegar ég var komin niður
á Lækjartorg fór ég samt enn
einu sinni að hugsa um það
hvers vegna sigursöngur pásk-
anna hljómi ekki hátt og fallega
um allar þessar götur og torg á
hverjum einasta degi, i umræðu
og kærleika og bjartsýni okkar
allra, sem göngum hér um. Ég er
orðin svo leið á lognmollunni í
umræðu okkar um trúmál, öllu
masinu um að það sé betra að
reyna að vera góður en trúaður,
jafn gagnlegt að trúa á hvað sem
er af góðu og uppbyggilegu eins
og að trúa á upprisinn Frelsar-
ann. Samt held ég að fleiri og
fleiri, sem ganga þessar götu og
búa og vinna í þessum húsum,
leiti eftir trúnni á Jesúm og
finni hana. Ég held að það sé
vakning í kirkjunni og margir
njóti þar nýs fagnaðar. Og þótt
ekkert okkar kærði sig um þenn-
an fögnuð myndi sigursöngu.
páskanna samt hljóma. Bara
einhvers staðar annars staðar.
Því sigursöngurinn mun hljóma
frá eilífð til eilífðar. Hugleiðum
það. Gleðilega páska, kæru les-
endur.