Morgunblaðið - 09.06.1985, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLADIÐ, SUNNUDAGUR 9. JÚNÍ1985
Minning:
Hersteinn Magnús
son yfirvarðstjóri
Fcddur 4. febrúar 1946
Dáinn 1. júní 1985
Á morgun, mánudaginn 10. júní,
verður kvaddur frá Bústaðakirkju
i Reykjavík Hersteinn Magnússon
yfirvárðstjóri ritsímans í Reykja-
vík. Þegar okkur samstarfs-
mönnum Hersteins barst andláts-
fregn hans, var sem ský drægi
fyrir sólu og meðal okkar ríkir nú
K djúpur söknuður.
Hersteinn ólst upp í Reykjavík,
hann var sonur hjónanna Þórdísar
Árnadóttur og Magnúsar Guð-
mundssonar. Þegar hann hafði
lokið gagnfræðanámi lá leiðin i
Loftskeytaskóiann og þaðan lauk
hann prófi árið 1965 með góðum
vitnisburði. Hann valdi fjar-
skiptaþjónustuna, sem framtíð-
arstarf, byrjaði á sjónum og starf-
aði þar sem loftskeytamaður til
ársins 1971. Þá hóf hann störf á
fjarskiptasviði Pósts og síma hjá
ritsíma símstöðvarinnar í Reykja-
vík. Það var mikill fengur fyrir
stofnunina að fá Herstein til
starfa, því hann hafði brennandi
áhuga á öllu, sem varðaði fjar-
skipti, því voru honum falin mörg
trúnaðar- og fræðslustörf. Hann
kenndi við Póst- og símaskólann
þær námsgreinar, sem tilheyra
telex- og skeytaþjónustu með góð-
um árangri, því Hersteinn var
góður uppfræðari og mikill náms-
maður. Það sýndi sig þegar hann
lauk stúdentsprófi frá Oldunga-
deild Menntaskólans við Hamra-
hlíð fyrir tveimur árum og þar á
eftir innritaði hann sig í dönsku
við heimspekideild Háskóla ís-
lands og stundaði nám samhliða
vinnu sinni, án þess að það kæmi
niður á störfum hans. Þvert á
móti kom þetta starfi hans til
góða, því hann var óspar á að
miðla þeim sem störfuðu með hon-
um af kunnáttu sinni. Oft var
hann spurður, hvort hugurinn
stefndi ekki inn á aðrar brautir,
sem gæfu meira í aðra hönd eftir
að vera búinn að afla sér svona
staðgóðrar menntunar. Svar hans
var nei, hér liði honum vel og á
þessu hefði hann áhuga. Það kom
sér líka vel fyrir stofnunina, því
nú á síðustu árum hafa orðið
stórkostlegar tækniframfarir á
fjarskiptasviðinu og uppbygging
nýrra þjónustugreina, sem Her-
» steinn hefur unnið mikið að fyrir
ritsímann.
Hersteinn og kona hans, Sigríð-
ur Skúladóttir hjúkrunarkona,
hafa verið mjög samhent í að
byggja sér og dætrum sínum fal-
legt heimili að Birkigrund 21,
Kópavogi. Þau gengu í hjónaband
24. okt. 1970 og eignuðust tvær
mannvænlegar dætur, Herdísi,
sem var fermd nú í vor, og Ásl-
augu, sem er yngri.
Hersteinn er kvaddur með virð-
ingu og þakklæti, en þungum
söknuði okkar, sem störfuðum
með honum. Frá mér og minni
fjölskyldu eru færðar dýpstu sam-
úðarkveðjur eiginkonu hans, Sig-
* ríði, dætrunum Herdísi og Ás-
laugu, móður hans, tengdamóður,
bróður, systur og fjölskyldum
þeirra.
Megi minningin um hlýjan
dreng og góðan verða sorginni yf-
irsterkari.
Ólafur Eyjólfsson
Dauðinn kveður dyra þegar
minnst varir. Við skyndilegt og
ótímabært fráfall vinar og sam-
starfsmanns verða orð svo lítils
megnug. Hersteinn er horfinn yfir
móðuna miklu í blóma lífsins
langt um aldur fram.
Leiðir okkar Hersteins lágu
fyrst saman þegar ég hóf störf við
Ritsímann fyrir 12 árum. Þó við
værum ólíkir menn að upplagi
tókust snemma með okkur góð
kynni. Haustið 1979 hófum við
saman nám í Öldungadeild MH.
Þau ár sem þá fóru í hönd tengd-
umst við sterkum böndum. Við
unnum mikið saman og höfðum
stuðning hvor af öðrum. Við deild-
um saman erfiðinu og ánægjunni
þegar hver áfangi var að baki. Við
þessar aðstæður fór ekki hjá því
að við kynntumst náið. Hersteinn
lauk stúdentsprófi 1983 með góð-
um árangri.
Hersteinn hafði mikla ánægju
af starfi sínu og sýndi stöðugt á
sér nýjar hliðar þegar honum var
falin meiri ábyrgð. Hann bjó yfir
þeim hæfileika að vaxa með
hverju verkefni og var óragur að
takast á við þau vandamál sem
upp komu í hita og þunga dagsins.
Hann hafði óvenju gott lag á fólki,
lipur og greiðvikinn en jafnframt
ákveðinn og úrræðagóður. Síðast-
liðið ár hafði hann tekið að sér ný
verkefni sem tengdust notkun
tölvutækni við starfið. Hann tókst
á við þessi verkefni af elju og at-
orku og hafði náð góðum árangri.
Hann hafði jafnframt hug á að
afla sér frekari þekkingar á því
sviði. Undanfarið eitt og hálft ár
stundaði hann nám við Háskóla
íslands í dönsku. Til þess notaði
hann frítíma sinn og lýsir það vel
því starfsþreki sem hann bjó yfir.
Hann hafði því mörg járn í eldin-
um án þess þó að eitt kæmi niður
á öðru.
Þaö fór ekki fram hjá neinum
sem til þekkti að Hersteinn var
gæfumaður í einkalífi og fjöl-
skyldan einstaklega samhent. Því
er missir þeirra mikill. Megi al-
mættið styrkja Siggu og dæturnar
í sorg þeirra og minningin um
góðan dreng verða sorginni yfir-
sterkari.
Árni Arnarson
Hlý og góð orð kosta lítið, en
þau varpa alltaf ánægjugeislum á
lífsbraut þess, sem þau eru töluð
til. Þessi orðu komu fyrst í huga
minn þegar ég frétti hið skyndi-
lega fráfall Hersteins Magnússon-
ar, en hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu þann fyrsta þessa
mánaðar, aðeins 39 ára gamall.
Það rifjaðist upp fyrir mér, þegar
ég sá þennan vin minn fyrst, að-
eins 5 ára, það var þegar ég og
fjölskylda mín fluttum í sama hús
á Skúlagötunni og hann átti
heima í, já lítill hnokki með
hrokkið hár og tindrandi augu,
gægðist niður í stigann til að
fylgjast með flutningunum. Síðan
hef ég fylgst með þessum vini
mínum, en á milli heimilanna á
Skúlagötu hafa haldist tryggða-
bönd alla tíð, þó svo að við flyttum
þaðan.
Hersteinn, eða Hessi eins og
hann var alltaf kallaður, fæddist í
Reykjavík 4. febrúar 1946, sonur
sæmdarhjónanna Þórdísar Árna-
dóttur og Magnúsar Guðmunds-
sonar, sem lést árið 1984. Hann
var yngstur barna þeirra en hin
eru Árni og Jensína. Fá systkini
þekkti ég sem voru samrýndari,
enda öll vel af guði gerð og til
sóma fyrir foreldra sína. Þegar
Hessi var ungur drengur var eitt
hans mesta áhugamál fótbolti, og
hafði ég mikla ánægju af að fylgj-
ast með honum og knettinum, við
ræddum oft um knattspyrnu og
höfðum ánægju af þessum umræð-
um. Þegar Hessi byrjaði í gagn-
fræðaskóla kom hann að máli við
mig og bað mig að lesa með sér
dönsku, var það auðsótt og höfð-
um við báðir ánægju af þessu
samstarfi. Þegar ég lít til baka og
hugsa um þennan vin minn,
hrannast upp minningar, en þær
eru allar á einn veg.
Hann var einstakur drengur,
unglingur og heimilisfaðir, alltaf
sama prúðmennið og stutt í bros-
ið. Þórdís mín, Hessi var sonur
eins og alla foreldra dreymir um
að eignast, þú þurftir aldrei að
hafa áhyggjur af honum, hann
hafði allt sem prýtt getur einn
mann, sannkallaður sólargeisli.
Eftir að Hessi lauk gagnfræða-
prófi fór hann í Loftskeytaskóla
íslands og útskrifaðist árið 1965,
hann byrjaði til sjós og var þar á
meðan hann var óbundinn. Síðan
hætti hann til sjós þegar hann
gekk að eiga unnustu sína, Sigríði
Skúladóttur, hjúkrunarkonu. í
einkalífinu var hann mikill láns-
maður, Hessi og Sigga voru sér-
staklega samrýnd hjón og báru
djúpa virðingu hvort fyrir öðru.
Þau áttu tvær dætur, Herdísi og
Áslaugu, miklar dugnaðarstúlkur.
Það er gott að vita ekki fram í
tímann, og síst hefði mig grunað
þegar við hjónin fórum í ferming-
arveislu Herdísar sl. vor að þetta
yrði i síðasta sinn sem við sæjum
vin okkar.
Heimilið hjá þeim er sérstakt,
smekklegt og myndarlegt, þar
ríkti sérstakur heimilisandi, þar
sem allir fjölskyldumeðlimir nutu
sín og tóku tillit hver til annars.
Hugur minn stöðvast við orðið
hamingja, hana getum við öðlast
eingöngu með þeim skilyrðum, að
lofa öðrum að eignast hana með
sér. Sigga mín, og litlu stelpurnar
mínar, guð gefi ykkur styrk og
munið að góðar minningar getur
enginn tekið frá ykkur.
Hessi var alla tíð dugnaðarfork-
ur og gott dæmi um það var þegar
hann brá sér í Öldungadeildina og
tók stúdentspróf fyrir fáum árum
og dreif sig í Háskóla íslands til
að stunda dönskunám, en hann
var alltaf hrifinn af dönsku þjóð-
inni og Danmörku. Hann vann
alltaf langan vinnudag, en hlaut í
vöggugjöf stórkostlega skipu-
lagsgáfu, hann virtist komast yfir
svo ótrúlega margt. Þrátt fyrir
mikið annríki gaf hann sér alltaf
góðan tíma fyrir móður sína og
tengdamóður, en þær eru báðar
orðnar ekkjur (og fann hann til
sérstakrar skyldu gagnvart þeim).
Dodda mín, í þeirri miklu sorg á
ég engin orð sem eru nógu stór, en
hugur minn segir mér að hann
Hessi þinn hafi verið kallaður til
æðri starfa. Lífið er stærsta ráð-
gátan, dauðinn mesti leyndardóm-
urinn og guð stærsta hugsunin.
Ég, Ellen og börnin okkar vott-
um okkar dýpstu samúð öllum að-
standendum Hersteins Magnús-
sonar.
Einar Björnsson
Hann fór án fyrirvara hann
Hersteinn Magnússon vinur minn
sem lést laugardaginn 1. júní síð-
astliðinn og verður jarðsettur
mánudaginn 10. júní.
I birtu vorsins hefur dregið upp
dökkt ský á himni okkar sem
þekktum hann. Það er höggvið
skarð sem verður ekki fyllt. Mað-
urinn með Ijáinn hjó snöggt og
óvænt þegar Hersteinn, aðeins 39
ára að aldri, varð bráðkvaddur á
heimili sínu í Kópavogi. Það er
erfitt að sætta sig við að skilja að
Hessi sé ekki á meöal okkar leng-
ur. Og því miður þá munum við
Hessi víst ekki ræða málin í bráð,
en að því hlýtur þó að koma aftur
þegar mitt kerti er brunnið.
Hersteinn var lærður loft-
skeytamaður, hann lauk prófi frá
Loftskeytaskólanum vorið 1965,
þannig að honum var skammtaður
starfsaldur í nákvæm 20 ár.
Framan af starfaði hann aðallega
sem loftskeytamaður á sjó, fyrst á
togaranum Ingólfi Arnarsyni hjá
Bæjarútgerð Reykjavíkur og síðar
hjá Landhelgisgæslunni.
Eftir að hann varð fjölskyldu-
maður kaus hann heldur að starfa
í landi. Þar hóf hann störf hjá
Pósti og síma, fyrst í loft-
skeytastöðinni í Gufunesi þar sem
hann hafði reyndar unnið um
skamma hríð áður en hann fór á
sjóinn og síðan hjá ritsímanum í
Reykjavík. Hersteinn var yfir-
varðstjóri hjá ritsímanum þegar
hann lést. Auk þess tók Hersteinn
stúdentspróf úr öldungadeild
menntaskólans í Hamrahlíð fyrir
tveim árum og stundaði í fram-
haldi af því dönskunám við Há-
skóla íslands. Allt þetta nám
stundaði Hersteinn með fullri
vinnu.
Hersteinn var ávallt hress í um-
gengni, hann reytti af sér brand-
arana ef svo bar undir og var mað-
ur hjálpsamur. Ég á honum
óþakkaðar þær stundir sem hann
eyddi með mér í mótarif og mal-
armokstur þegar ég stóð í hús-
byggingu. Um þá aðstoð þurfti
ekki að biðja, hún var boðin fram.
En hann var einnig harður bar-
áttumaður, dugmikill og ákveðinn
með fastar skoðanir. Hann barðist
hart fyrir sínu máli ef hann taldi
að sér vegið.
Árið 1970 gekk Hersteinn að
eiga Sigríði Skúladóttur hjúkrun-
arkonu. Þau eignuðust tvær dæt-
ur, Herdísi sem nú er 14 ára og
Áslaugu sem er 11 ára.
Sigríður var Hersteini einstak-
lega góð eiginkona og dæturnar
augasteinar og stolt föðurins. Því
er nokkur huggun í harmi sú
vissa, að Hersteinn var gæfumað-
ur þann tíma sem hann átti í
þessu jarðlífi. En það er mikið
áfall fyrir samhenta fjölskyldu að
missa eiginmann og föður, harmur
sem einungis tíminn getur grætt.
Það var ávallt gott og gaman að
koma á heimili þeirra Siggu og
Hessa að Birkigrund 21, Kópavogi,
til að ræða málin og rifja upp
gamlar minningar. Vináttan við
Siggu og Hessa er mér og fjöl-
skyldu minni mikils virði og á
tímamótum sem þessum saknar
maöur mest að hafa ekki rækt vin-
áttuna enn betur.
Við komum síðast í heimsókn til
þeirra í vor þegar eldri dóttirin,
hún Herdís, var fermd. Það var
ánægjustund, það geislaði af gleði
og Hersteinn naut sín sem rausn-
arlegur og kátur gestgjafi. Ekkert
var fjær huga okkar þá en að þetta
væri í síðasta sinn sem við sæjum
hann á lífi. Við munum geyma
hann í minningunni eins og hann
var þá, og reyndar alltaf hress og
kátur.
Elsku Sigga, Herdís og Áslaug,
orð eru til lítils megnug, en við
Anna sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Við Hessi kynntumst ungir í
skóla og höfum verið góðir vinir
síðan. Margar ánægjulegustu
minningar unglingsáranna eru
tengdar samstarfi okkar Hessa,
þegar við brölluðum saman ýmis-
legt eins og unglingar gera. Þá var
alltaf gott að koma í heimsókn á
æskuheimili Hessa í Ásgarði 33,
því foreldrar hans, þau Þórdís
Árnadóttir og Magnús Guð-
mundsson, voru alltaf einstaklega
elskuleg og áttu í manni nánast
hvert bein.
Magnús faðir Hertseins lést
fyrir um ári, en móður hans, henni
Þórdísi sem þarf að sjá á bak
yngsta syni sínum, votta ég mina
innilegustu samúð og einnig
systkinum hans, þeim Árna og
Lilly, og fjölskyldum þeirra.
Benni
Dagur er að kvöldi kominn. Við
erum saman komin til að eiga
Ijúfa kvöldstund og halda upp á 20
ára útskrift úr Loftskeytaskólan-
um. Gleðin skín úr hverju andliti
og allir gleðjast. Engan grunar
hve skammt er í stóru höggin.
Fáeinum stundum síðar er
Hersteinn Magnússon vinur okkar
allur. Þannig er lífsins gangur,
enginn veit hvar eða hvenær
næsta högg ríður. Eftir stöndum
við hljóð og slegin því stóru högg-
in verka vítt.
Vottum Siggu og dætrunum
ásamt ættingjum og vinum okkar
einlægustu hluttekningu.
Skólafélagar úr
Loftskeytaskólanum.
Hann Hessi bróðir er dáinn.
Enn höfum við systkinin ekki
áttað okkur á þessu til fulls, að
hann hafi verið kallaður svo
skyndilega á brott úr blóma lífs-
ins, en hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu aðeins 39 ára. Hann
sem var svo ráðagóður, fylgdist
svo vel með fjölskyldum okkar,
jafnt í gleði og sorg. Hersteinn
fæddist í Reykjavík, 4. febrúar
1946, sonur Magnúsar Guðmunds-
sonar frá Melum í Árneshreppi á
Ströndum, en hann lést 1984, og
Þórdísar Árnadóttur, frá Þver-
hamri í Breiðdal. Fyrstu æviár sín
bjó hann að Skúlagötu 70, og var
þar aðalleiksvæðið sparkvöllur
sem er á milli Skúlagötu og
Laugavegs, og spiluðu strákarnir
þar fótbolta langt fram á kvöld og
gekk móður okkar oft illa að ná
honum inn á kvöldin, því kappið
og leikgleðin var svo mikil.
Síðar gekk hann í Knattspyrnu-
félagið Fram og svo síðar í Víking,
þegar við fluttum inn í Ásgarð 33.
I Víking spilaði hann með yngri
flokkunum og sinn fyrsta leik með
meistaraflokki þegar hann var á
fyrsta ári í 2. flokki. Hersteinn
lauk prófi frá Loftskeytaskólanum
1965. Eftir að hann hafði lokið 1.
bekk í Loftskeytaskólanum bauðst
honum sumarvinna sem loft-
skeytamaður við Raufarhafnar-
radíó og tók hann því þó svo hann
yrði að taka þá ákvörðun að hætta
að æfa með unglingalandsliðinu,
en hann hafði verið valinn til
unglingalandsliðsæfinga það ár.
Eftir loftskeytanám fór Hersteinn
til starfa við Gufunesradíó, en
réðst síðan árið 1%5 sem loft-
skeytamaður á b/v Ingólf Arnar-
son, hjá hinum valinkunna afla-
manni Sigurjóni Stefánssyni, og
var hann á því skipi frá 1965—
1970. Hann dáði alla tíð Sigurjón
og einnig Grím Jónsson 1. stýri-
mann. Árið 1970 fer hann til
Landhelgisgæslunnar og er þar
loftskeytamaður í 1. ár. Hersteinn
gifti sig 1970 Sigríði Skúladóttur,
þá nýútskrifaðri hjúkrunarkonu,
foreldrar hennar eru Skúli
Björnsson, sem lést 1974, og Ás-
laug Ágústsdóttir. Hersteinn og
Sigríður eignuðust tvær dætur,
Herdísi f. 1971 og Áslaugu f. 1973.
Þau stofnuðu heimili á Sogavegi
101 í nýrri íbúð sem Hersteinn
átti, en byggðu síðan hús að Birki-
grund 21 Kópavogi og þar bjó
Hersteinn til dauðadags. Her-
steinn, Sigríður og dæturnar voru
einstaklega sámhent í öllu, og eiga
þær fallegar minningar um góðan
eiginmann og föður. Hersteinn
reyndist föður okkar og móður,
mjög vel í veikindum föður okkar,
einnig var mjög kært með Her-
steini og tengdaforeldrum hans.
Hersteinn hóf störf hjá Ritsím-
anum í Reykjavík, sem símritari
1971 og varð síðan yfirvarðstjóri. I
samtölum okkar systkinanna kom
greinilega fram að hann var mjög
ánægður í sínu starfi.
Hann hóf nám við Menntaskól-
ann í Hamrahlíð, öldungadeild, og
stundaði námið með fullri vinnu.
Hann varð stúdent 1983. Þá um
haustiö hóf hann nám við Háskóla
íslands og hafði lokið tveimur
önnum í dönsku er hann lést. Við
munum sakna mikið okkar kæra
bróður, einnig makar okkar og
börn, minningin um góðan dreng
mun lifa í hjörtum okkar. Her-
steinn verður jarðaður frá
Bústaðakirkju mánudaginn 10.
júní.
Við vottum eiginkonu hans,
dætrum, móður, tengdamóður og
öðrum vandamönnum okkar
dýpstu samúð.
Systkini