Morgunblaðið - 13.06.1985, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. JÚNl 1985
Ósvikin
dansgleði
- eftir Bryndísi
Schram
Ég var svo heppin að vera boðið
að vera viðstödd frumsýningu á
söngleiknum Chicago í Þjóðleik-
húsinu. Þetta var mjög ánægju-
legt, því að gömlum leikhúsrott-
um, eins og undirritaðri, finnst
einhvern veginn að vorið sé ekki
gengið í garð, fyrr en söngleikur-
inn eða óperettan er komin á svið-
ið. Gamall vani eflaust. Mér finnst
þessi árvissi atburður næstum
jafnómissandi og gargið í kríunni
á tjörninni eða grásleppukarlinn
vestur á Ægissíðu.
Það hefur verið fastur siður í
Þjóðleikhúsinu frá frumbýlingsár-
um þess að taka upp léttara hjal á
vorinu. Eftir drunga vetrarins er
kominn tími til að hleypa inn nýju
lofti. Léttklæddar meyjar og
sveinar syngja ástinni lof og dýrð,
og sumarið fyllir sviðið. Ahorf-
endur hrífast með, gleyma vor-
hretinu og líta ósjálfrátt bjartari
augum til framtíðarinnar.
Á meðan undirrituð var og hét
og var liðtækur þátttakandi í
starfsemi Þjóðleikhúsins, voru
miðevrópskir rómantíkusar í
mestu uppáhaldi hjá stjórnendum
hússins. Þeir félagar Lehár og
Strauss ortu um kátar ekkjur og
brosandi eilífðarstúdenta. Við
dönsuðum valsa og polka, einstaka
sinnum blygðunarlausa can-can
dansa. Daðrið og lauslætið var fal-
ið í fáguðum yfirstéttarumbúðum.
Nú til dags eru höfundar
óprúttnari. Þeir yrkja aðallega um
mellur og dólga, uppáferðir og
ástríðumorð. Það er gengið hreint
til verks, málið er óinnpakkað
götumái, tónlistin hörð en „sexy“.
En takmarkið er hið sama — að
skemmta áhorfendum. Og það sem
meira er, leikgleðin er óspillt.
Það var ekki laust við, að það
færi smátitringur um gömul bein,
og að maður lyftist úr sætinu, þeg-
ar blásið var til leiks úr gryfjunni,
og dansarar vögguðu sér inn á
sviðið. Hin þunga hrynjandi
þriðja áratugarins er undarlega
eggjandi, ég tala nú ekki um, þeg-
ar blásið er af slíkri andagift, sem
okkar menn búa yfir.
I Chicago er fjallað um atburði,
sem áttu sér stað í raunveruleik-
anum. Það er saga ungra kvenna,
sem myrða elskhuga sína í hita
augnabliksins, en með svikum,
táli, prettum og lygum eru þær
dæmdar saklausar. Hið ameríska
réttlæti, eins og þær segja sjálfar.
í rauninni nokkuð merkileg saga,
sem þó er ekki krufin til mergjar.
Enda er það ekki söguþráðurinn í
söngleikjum, sem skiptir höfuð-
máli, heldur söngvarnir, sem
spretta úr sögunni, dansarnir,
hópatriðin, öll umgerðin, sem ger-
ir söguna að söngleik.
Þegar ég las dóma leikgagnrýn-
enda eftir þessa sýningu, fannst
mér þeir ósanngjarnir, vegna þess
að þeir einblíndu um of á efnisrýr-
an söguþráðinn og leikræna upp-
byggingu, en gleymdu að fjalla um
höfuðatriðin.
Sem fyrrverandi dansari langar
mig til þess að leggja orð í belg, þó
að ég ætli mér engan veginn að
taka fram fyrir hendurnar á sér-
fræðingum dagblaðanna. Þeir
hafa þegar fjallað um sýninguna
sem heild og fellt sinn dóm.
Kenn Oldfield starfar nú í ann-
að sinn fyrir Þjóðleikhúsið. Hann
var hér á ferð í fyrra og leikstýrði
ásamt Benedikt Árnasyni og
samdi dansana í Gæja og píur.
Kenn er þekktur í heimalandi sínu
Bryndís Schram
„Ég held, að það sé ekki
á neinn hallað, þó að
það sé fullyrt, að dans-
atriðin í Chicago haidi
sýningunni uppi og gefi
henni lit. Það er sjald-
an, sem maður sér svo
fagmannleg vinnu-
brögð, sem þar er
beitt.“
Bretlandi og eftirsóttur dansahöf-
undur. Sjálfur er hann fyrrver-
andi dansari og gjörþekkir mögu-
leika sviðsins.
Ég held, að það sé ekki á neinn
hallað, þó að það sé fullyrt, að
dansatriðin í Chicago haldi sýn-
ingunni uppi og gefi heni lit. Það
er sjaldan, sem maður sér svo fag-
mannleg vinnubrögð, sem þar er
beitt.
Kenn Oldfield er farinn að
þekkja sinn efnivið og tekst að
laða fram allt það bezta í stelpun-
um — og reyndar strákunum líka,
sem þó hafa ekki sömu reynslu að
baki og þær. Þau eru ekki bara
hópdansarar, heldur ólíkar per-
sónur, sem lifa eigin lífi á sviðinu.
Og þar bregzt ekkert þeirra. Þeim
tekst öllum að skemmta, hverju á
sinn hátt. Hópatriðin og dansarn-
ir eru með því bezta, sem sézt hef-
ur, hvergi dauður punktur. Þá hef
ég sérstaklega í huga tukthús-
klefa-tangó og rugl og della. Við
erum vön því að dást að líkams-
fegurð og kynþokka dansmeyj-
anna okkar, sem nýtur sin kannski
bezt í svona söngleikjum. En nú
get ég ekki orða bundizt yfir
þokka karldansaranna, sem dró að
sér athygli áhorfenda og sló jafn-
vel við fegurð kvennanna. (Hrædd
er ég um, að Davíð mætti fara að
vara sig, ef þeir væru margir
svona á næsta borgarstjórnar-
lista!)
Eitt dansatriðið í sýningunni
vekur sérstaka kátínu. Það er
eindans Sigríðar Þorvaldsdóttur,
Getekki gertetta ein. Makalaust
atriði, sprenghlægilegt og vanda-
samt. Og Sigríður bregzt ekki
fremur en endanær. Og þar sem
fagmennskuna brestur, bætir hún
upp með skoplegum tilburðum.
Óborganlegt atriði.
Stelpurnar og strákarnir í Chic-
ago mega vera stolt af sínu fram-
lagi. Þau njóta þess að dansa, og
það kveikir í gömlum glæðum. Ég
mundi vilja sjá Chicago aftur, þó
ekki væri til annars en að upplifa
dansgleðina enn á ný.
Höfundur var um írabil einn helzti
dansari Þjóðleikhússins.
Heflun vega
ábótavant
lA vegakerfls með engan
eða öfugan þverhalla
HEFLUN malarvega landsins er
víða ábótavant, að mati Sverris
Kristjánssonar, verkstjóra hjá Vega-
gerð ríkisins, sem fór hringferð um
landið í fyrrasumar og gerði úttekt á
hefluninni. Sem dæmi um niðurstöð-
ur Sverris má nefna að tæplega
fjórðungur þeirra vega sem hann
skoðaði fékk einkunnina „mjög
slæmt“ fyrir rishalla, sem þýðir að
þar hafi enginn eða jafnvel öfugur
þverhalli verið og rúmur þriðjungur
að auki einkunnina „slæmt“.
Þetta kemur fram í grein eftir
Viktor Ingólfsson í Vegamálum —
fréttabréfi vegagerðarinnar, þar
sem greint er frá helstu niðurstöð-
um úr athugun Sverris Kristjáns-
sonar. I greininni kemur fram að í
ár er áætlað að verja 83 milljónum
kr. til heflunar malarvega og þó sú
upphæð virðist há verði að beita
ítrustu hagkvæmni til að upphæð-
in dugi til nauðsynlegs viðhalds.
Ur niðurstöðum Sverris má
einnig lesa að þverhalli í beygjum
er sjaldan mjög slæmur en aldrei
mjög góður. Slökust af öllu er þó
útkoman í frágangi á rásum og
köntum. 48,1% vega fær einkunn-
ina „slæmt" fyrir frágang rása
(ekkert hefur verið hugsað um að
hreinsa upp úr rásum) og 17,8% fá
„mjög slæmt" (engar rásir, vatn
rennur að veginum og yfir hann).
45,8% vega fá „slæmt" fyrir frá-
gang kanta (litið hugsað um frá-
gang kanta við heflun) og 21,6% fá
„mjög slæmt" (kantar illa unnir
og sóðalegir). Einungis 6—8%
rása og kanta fá einkunnina „mjög
gott“. Ástand slitlags var í flest-
um tilvikum talið gott, eða yfir
60%, en 27% slæmt og tæplega
12% mjög slæmt.
Að lokum eru talin upp nokkur
atriði sem Sverrir telur að betur
megi fara: Of mikið er um hrað-
heflingu sem dugir aðeins í
skamman tíma. Heflað er í of
miklum þurrki og þá sérstaklega
ef um ómerkta vegi er að ræða.
Þegar heflað er með bleytingu er
þess ekki gætt að halda veginum
rökum á meðan hann er að troð-
ast. Þess er ekki gætt að hefla þétt
og létt á vorin til að þiðnun verði
fljótari í veginum, en það er stað-
reynd að ef vel tekst til með vor-
heflingu búa vegir að því allt
sumarið.
MetsöluHadá hverjum degi!
Dansatridi úr Chicago

irættí
Vorha^ ^
Sj álfstæðisflokksins
Dregið
15. júní
Vinsamlega geriö skil á heimsendum miöum. Af- W^GKJUI
greiöslan er í Valhöll, Háaleitisbraut 1. Opiö frá _
8—22. Sími 82900. SGnQUITI
Sjálfstæöisflokkurinn.
'Ái--A