Morgunblaðið - 15.02.1986, Síða 44

44
MORGUNBLAÐID, LAUGARDAGUR15. FEBRÚAR1986
CI960 Uwtvool froi Syndtcof
/2-6
,, Eg skipti ó. bam'mu. Hvab svo
?"
*
Aster___

..; að lesa gömlu
ástarbréfin hvort
fyrirannað.
TM Rag U.S. PaL OTf.—all rights reserved
• 1982 Los Angeies Times Syndicate
Með
morgunkaffinu
Sá sem ekki kann að taka
ósigri er vonlaus!
HÖGNI HREKKVlSI
Olærður sjálfsvarnarkennari
í haust sá ég auglýsingu frá
„sjálfsvamarfélagi" nokkru hér í
borg. Þar sem ég hafði ekki ræktað
líkama minn um nokkurt skeið taldi
ég að þama gæti ég slegið tvær
flugur í einu höggi með því að læra
kung-fu að auki. Auglýsingin tók
fram að þar væri kennt kung-fu
og nokkrar aðrar sjálfsvamaríþrótt-
ir. Nú hafði ég lært karate áður í
skamman tíma og þótti mér strax
í fyrstu tímunum hjá sjálfsvamarfé-
laginu að kunnátta kennarans á
efninu væri af skomum skammti.
Hann sagðist hafa lært kung-fu f
eitt ár á Keflavíkurvellinum en
hvorki hafði hann neina pappíra né
belti til að sanna árangur sinn á
því sviði.
Eftir því sem leið á námskeiðið
fóm að renna tvær grímur á mig
og aðra nemendur. Gat verið mögu-
legt að við hefðum greitt fyrir
sjálfsvamamámskeið en síðan væri
þama ólærður kennari aðeins í leit
að auðfengnum peningum? Ég vissi
frá fyrri reynslu minni í karate að
mörg ár tekur að öðlast næga
kunnáttu í þeirri íþrótt til að geta
miðlað kunnáttu til nemenda, jafn-
vel 5—6 ár. Um áramótin gekk ég
síðan úr „sjálfsvamarfétaginu" og
fór að æfa shotokan-karate og fór
ég þá að sjá þvílíkt gabb hefði verið
á ferðinni. Það hefur því ásótt mig
undanfarið að fyöidi fólks lætur
eflaust ginnast og fer að æfa hjá
þessum sjálfsvamarkennara í félag-
inu hans sem enn hefur ekki að
því ég best veit neina stjóm, nema
þjálfarinn sem er þá líklega formað-
ur, gjaldkeri og ritari. Ég hef talað
við karate-menn um það hvort ekki
sé hægt að stöðva slíka starfsemi
eins og þama virðist vera á ferðinni
en þeir segja mér að öllum sé fijálst
að stofna félög og spríkla að eigin
vild. Ég vil ekki sætta mig við það
samt sem áður að einhver maður
úti í bæ sé að stunda svona starf-
semi, alveg ólærður og með enga
kunnáttu í því sem hann er að gera.
Það getur verið blátt áfram stór-
hættulegt fyrir fólkið sem lendir í
því saklaust, að stunda æfingar
hjá honum.
Að lokum, fólk ætti að hugsa sig
tvisvar um áður en það lætur skrá
sig á námskeið hjá óþekktum og
ólærðum mönnum sem em að kenna
íþróttir af einhveijum annarlegum
ástæðum. Þeir sem áhuga hafa á
sjálfsvamaríþróttum ættu að snúa
sér til viðurkenndra karate- og
júdófélaga sem bjóða upp á lærða
kennara.
Guðbrandur Jónatansson
Um óhöpp
íbeinm
útsendingu
Fyrst vil ég þakka fyrir frábæra
sjónvarpsdagskrá undanfamar vik-
ur. Framhaldsflokkurinn um sjón-
varpið er einkar fræðandi og
skemmtilegur og bendir á ýmsar
hliðar sjónvarps sem annars yrðu
ekki ljósar.
Nýlega var allri umgjörð íslensku
fréttanna breytt og tel ég þær til
bóta, enda vanir menn í hveiju rúmi.
En alltaf furða ég mig á því hvað
fréttamenn verða taugaóstyrkir
þegar eitthvað bjátar á í útsendingu,
t.d. ef mynd kemur ekki jafnharðan
á skjáinn. Hér er um að ræða úrvals-
fólk sem hefur margsannað og sýnt
að það er starfí sínu vaxið. En ein-
mitt þess vegna þurfa þeir ekki að
taka smávægileg óhöpp svona nærri
sér og það í beinni útsendingu. Ég
er síður en svo að mæla mistökunum
bót. En þegar þau hafa eitt sinn
orðið verða þau ekki aftur tekin með
því að stara á áhorfendur og fara
hjá sér, heldur þvert á móti verða
mun meira áberandi. Margir hafa
gagnrýnt tæknistjóm í sjónvarpinu,
en ég tel að þessi smávægilegu
óhöpp myndu gleymast fljótt ef
fréttamenn slægju á léttari strengi,
þegar þeim og öðrum verður á í
messunni.
Sigríður Magnúsdóttir
Víkverji skrifar
Fyrir skömmu átti Víkveiji þess
kost að ræða við menn í þjón-
ustu tölvufyrirtækis, sem m.a. vill
selja fólki og fyrirtækjum aðgang
að alls kyns upplýsingum. Mjög
margt hagnýtt kom fram í máli
þessara manna og þar á ofan gerðu
þeir lítið úr áhyggjum Víkveija af
misnotkun alls kyns upplýsinga,
sem safnað er saman í slíka upplýs-
ingabanka. Tóku jafnvel það djúpt
í árinni að segja þær óþarfar.
Nefndu þeir sem dæmi þjóðskrá
sem hægt væri að geyma í slíkum
upplýsingabanka með öllum þeim
upplýsingum, er menn vildu þar
hafa. Aðgang fólks að upplýsingun-
um væri svo hægt að takmarka,
eins og lög mæltu fyrir um, þannig
að viðkomandi fengi aðgang að
vissum upplýsingum en öðrum ekki.
Þannig sögðu þessir menn að
hægt væri að byggja upp öll upplýs-
ingakerfí, hugsanlegt væri að allir
gætu fengið aðgang að almennasta
hluta upplýsingabankans, en síðan
þrengdist hópurinn eftir því sem
persónulegri upplýsinga væri leitað.
Víkveiji benti á, að ýmsar fréttir
bærust af því erlendis frá að menn
kæmust óboðnir inn í upplýsinga-
banka, en tölvumenn sögðu það
helzt gerast í Bandaríkjunum, þar
sem hægt væri að komast beint í
samband við upplýsingabankann.
Slíkt væri hins vegar ekki hægt hér,
þar sem menn yrðu að fá sérstakt
leyfí hveiju sinni.
Því er þetta samtal rifjað upp,
að nú berast frá Svíþjóð fréttir þess
efnis, að við Stokkhólmsháskóla
hafí í Qölda ára verið framkvæmdar
alls kyns tölvurannsóknir á fólki án
þess að „fómarlömbin" hefðu hug-
mynd um það. Tölvunefndin ís-
lenzka hefur auglýst, að ný lög um
kerfisbundna skráningu á upplýs-
ingum hafí tekið gildi nú í byijun
þessa árs. Samkvæmt þeim auglýs-
ingum sýnist Víkveija, að slíkir
hlutir sem í Stokkhólmi, eigi ekki
að geta gerzt hér á landi. Vonandi
er því rétt að hér sé betur um þessa
hnúta bundið en annars staðar.
XXX
egar gamlar myndir frá
Reykjavík eru skoðaðar verður
fljótlega ljóst hversu mjög er orðið
öðru vísi umhorfs meðfram strand-
lengjunni heldur en var fyrir nokkr-
um áratugum. Nýjasta dæmið um
þetta er Skúlagatan. Þar er nú
komin malbikuð gata þar sem aldan
brotnaði á klettum áður. Sömu sögu
er að segja frá Sætúni og alla leið
inn í Elliðavog hefur orðið gjör-
breyting á strandlengjunni. Vestur
í Örfírisey er nú komin þyrping
fískvinnslu- og þjónustufyrirtækja
við sjávarútveginn á landi þar sem
áður ólgaði sjórinn. Ef þessir „land-
vinningar“ væru reiknaðir yfír í
hektara væri það ekki lítil spilda,
sem mynduð hefur verið með upp-
fyllingu.
XXX
Lítill drengur sat við sjónvarpið
og horfði á bandarískan
skemmtiþátt. Athyglin var í tæpu
meðallagi og greinilegt að strákur
fylgdist af hálfum huga með því
sem var að gerast. Allt í einu sperrti
hann eyrun og sagði síðan við föður
sinn: „Heyrðu pabbi, þeir tala ís-
lensku, ég heyrði að hann sagði „ó
boj“.“
Tveir þættir hafa nú verið sýndir
I Sjónvarpinu um ævintýri
tveggja stráka og seinheppins frænda
þeirra undir nafninu „Á fálkaveiðum".
Efnið er ætlað fólki á öllum aldri og
er landslagið við Mývatn og annars
staðar í Þingeyjarsýslum stórkostleg
umgerð um þessa þætti. Víkveiji getur
hins vegar ekki orða bundist yfír blóts-
yrðunum, sem óspart hafa verið lögð
í munn leikaranna. Með það í huga
að þættimir eru ætlaðir allri fjölskyld-
unni og sýndir á sunnudagskvöldum
hefði slíkt verið með öllu óþarft.
XXX
Víkveiji heyrði því fleygt á
dögunum að nóg væri komið
af myndum og frásögnum af frama
Hólmfríðar Karlsdóttur á erlendri
grund. Undir þessi orð verður ekki
tekið. Um síðustu helgi kom hún
fram í einum vinsælasta þætti
franska sjónvarpsins og er talið að
hátt í 15 milljónir áhorfenda hafi
fylgst með þættinum. Svo fannst
frönskum blöðum mikið til alheims-
drottningarinnar koma að þeir birtu
myndir af henni á forsíðu.
Annan frábæran „sendiherra"
áttu íslendingar í sjónvarpsþættin-
um, leikarann heimsfræga Peter
Ustinov. Viðstöddum íslendingum
fannst þekking hans á íslandi og
íslendingum með ólíkindum. Hann
kunni deili á íslenzkum dagblöðum
og vissi hvert upplag þeirra var
fyrir nokkrum árum. Hann sagði
sögur af þekktum Islendingum og
dró enga dul á hversu hrifinn hann
er aflandiogþjóð.
Hólmfríður Karlsdóttir er rétt að
byija starf sitt sem „ungfrú heim-
ur“. Hún á eftir að fara víða og út
þetta ár eiga örugglega eftir að
berast linnulítið fréttir af frama
hennarogsigrum. Vonandi.