Morgunblaðið - 09.04.1986, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL1986.
37
Minning:
Sigurleifur F.G.
Jóhannsson, ísafirði
Fæddur 26. maí 1920
Dáinn 2. apríl 1986
Sigurleifur Friðrik Guðmundur
Jónsson, eins og hann hét fullu
nafni, andaðist í Landakotsspítalan-
um í Reykjavík miðvikudaginn 2.
apríl sl., laust fyrir miðnætti. Hann
hafði þá átt í marga mánuði við
veikindi að stríða.
Hann fæddist á Auðkúlu í Amar-
firði 26. maí 1920. Foreldrar hans
voru hjónin Bjamey J. Friðriksdóttir
og Jóhann Jónsson, skipstjóri og
bóndi, sem bæði em löngu látin.
Sigurleifur var yngstur 9 barna
foreldra sinna. Af systkinum hans,
sem öll komust til fullorðinsára,
voru þijú látin á undan honum,
tvær systur og einn bróðir. Sigur-
leifur flutti með móður sinni til Isa-
fjarðar á árinu 1935 og átti þar
heima síðan. Sama árið fluttist
bróðir hans, Jón Ásbjörn, yfirlög-
regluþjónn og síðar skattstjóri,
einnig til Isafjarðar og nokkm síðar
systir hans, Jensína, kona Guðjóns
E. Jónssonar, bankastjóra.
Árið 1949 kvæntist Sigurleifur
eftirlifandi eiginkonu sinni, Ingu
Andrésdóttur Straumland, frá
Fossá í Barðastrandarsýslu, hinni
mætustu konu. Þau eignuðust þtjár
dætur, sem allar em búsettar í
Reykjavík: Svala er myndlistarmað-
ur, Bjamey er hjúkmnarfræðingur
og á hún þijá unga syni. Maður
hennar er Vilmundur Þorsteinsson,
smiður. Kristín er kennari og á hún
eina dóttur. Maður hennar er Krist-
ján Sveinbjömsson, rafvirki.
Starfsævi Sigurleifs var öll á
ísafirði. Fljótlega eftir komu sína
til ísafjarðar réðst hann í bygginga-
vinnu til sveitunga síns, Páls Krist-
jánssonar frá Stapadal, sem þá
byggði m.a. kennarabústaðina við
Urðarveg. Nokkm síðar hóf hann
svo nám í járnsmíði hjá Vélsmiðj-
unni Þór í Hæstakaupstað. Hann
hafði því starfað að iðn sinni í
nærfellt hálfa öld, þegar veikindin
knúðu hann til að leggja niður störf
nokkm fyrir síðustu áramót. Um
1950 stofnsetti henn eigin vél-
smiðju, sem hann rak nokkur fyrstu
árin í samvinnu við gamlan starfs-
félaga sinn úr Þór, Benóný Bald-
vinsson. Upp frá því má segja, að
lífsstarf hans væri samofíð upp-
byggingu frystiiðnaðarins á
ísafirði. Tilviljanir og framþróun á
ýmsum sviðum ráða oft miklu um
örlög manna. Ég held, að það hafi
þó ekki verið tilviljun, að lífsstarf
Sigurleifs Jóhannssonar og upp-
bygging þessarar atvinnugreinar á
ísafirði tengdust svo mjög, sem
raun bar vitni. Þar fór margt
saman. Frystihúsin á ísaflrði vom
að byggja upp starfsemi sína ein-
mitt á þeim ámm , sem hann var
ungur námssveinn í Þór, og þá kom
til ný tækni í iðngrein hans — raf-
suðan — sem átti eftir að valda
algjörri byltingu í iðngreininni.
Hann var opinn fyrir nýjungum og
fljótur að tileinka sér þessa tækni
og sagði mér frá því sjálfur og lagði
á það mikla áherzlu, að nú gerðu
menn sér ekki grein fyrir þeirri stór-
kostlegu breytingu, sem rafsuðan
olli á sínum tíma. Væri þar lflrt á
komið og með aðrar framfarir, sem
eftir á þykja sjálfsagðir hlutir.
Þess varð ekki langt að bíða, að
ýmsir aðilar sæktust eftir vinnu
hans. Einn þeirra manna var Hálf-
dán í Búð. Fljótlega eftir að Sigur-
leifur byijaði í Þór tókst með þeim
vinátta, þó að aldursmunur væri
mikill, og leitaði Hálfdán strax til
hans, þegar hann hóf uppbyggingu
sína í Norðurtanganum árið 1942.
Enginn annar en Sigurleifur mátti
vinna ýmis verk fyrir hann og kunni
hann af því margar skemmtilegar
sögur. Kemur það raunar engum á
óvart, sem fylgzt hefír með störfum
Sigurleifs á liðnum árum og þekktu
jafnframt Hálfdán í Búð.
Fundum okkar Sigurleifs bar
fyrst saman vorið 1945, þegar ég
hóf störf hjá Þórði Finnbogasyni,
rafvirkjameistara, sem þá hafði
starfsemi sína í Hæstakaupstaðar-
búðinni. Gangvegir lágu milli vinnu-
staða okkar, svo að við hittumst
nær daglega á þeim árum. Tíminn
leið og samskiptin urðu minni, en
seinustu tvo áratugina hafa sam-
skiptin verið náin og get ég vart
hugsað mér ráðhollari mann. Hann
var einstaklega hugkvæmur og
verklaginn maður, sannkallaður
völdundur. Hann var vandfysinn á
alla vinnu og frágang og þoldi illa
að sjá ljótt handbragð eða hroð-
virknislegan frágang. Átti hann til
að gera óþægilegar athugasemdir,
þegar honum þótti iðnaðarmenn
ekki vanda verk sitt nægilega vel
og bætti þá oft við í gamansömum
tón, að ekki yrði sér þakkað fyrir
slíkan frágang.
Sigurleifur var mikill verkmaður.
Lengst af var störfum hans þannig
háttað, að hann þurfti oft að vinna
um helgar og á þeim tíma sólar-
hringsins, sem aðrir voru ekki að
störfum, svo að framleiðslustörfm
gætu haldið ótruflað áfram. Hann
lauk dagsverki sínu skömmu fyrir
síðustu áramót. Þá lagði hann
suðutækin frá sér, þrotinn að kröft-
um. Þegar hann skilaði síðasta
verkinu frá sér lét hann svo um
mælt, að hann vissi ekki, hvort það
félli í sinn hlut að koma því fyrir.
Þá duldist engum, sem til þekkti,
að lífskrafturinn var þrotinn.
Sigurleifur var heilsteyptur
maður, einarður og traustur. Hann
gat oft verið spaugsamur og átti
létt með að kasta fram vísum. Hafði
hann oft gaman af að skilja eftir
vísur hjá vinnufélögum sínum,
ú
þegar hann hafði lokið dagsverki,
og ætlaðist þá að sjálfsögðu til svars
í bundnu máli. Að eðlisfari var hann
þó miklu fremur dulur maður. Kom
það glöggt fram í veikindum hans
undir lokin. Hann brá sér lítt, þó
að sjúkleikinn lamaði starfsþrek
hans og ekkert virtist honum fjar-
lægara, en kikna undan því oki, sem
þannig var á hann lagt. Hann stóð
meðan stætt var og skilaði frá sér
þeim verkefnum, sem hann hafði
tekið að sér.
Hann var án alls efa umhyggju-
samur eiginmaður, góður faðir og
traustur vinur. Hamingja fjölskyld-
unnar var hamingja hans. Þannig
kynntist ég þessum fallna heiðurs-
manni. Samfélagið er fátækara við
brottför hans.
Ég votta aðstandendum hans
öllum einlæga samúð.
Jón Páll Halldórsson
Það eru ekki mörg ár síðan forlögin
höguðu því svo til að við Sigurleifur
kynntumst. Það var um Jónsmess-
una 1981, að fundum okkar Kristín-
ar dóttur hans bar saman. Það var
um jólin sama ár, að hann kom
suður frá ísafirði. Þau hjónin ætl-
uðu að halda jólin hér fyrir sunnan
og um leið að kanna þann mann
sem dóttir þeirra var farin að búa
með. Þó eilítillar spennu hafi gætt
þegar við heilsuðumst fyrst, þá
hvarf hún fljótt þegar við fórum
að spjalla saman.
Það var skeinmtilegt að kynnast
Sigurleifl, hann var þessi sanni
Vestfirðingur af Arnarfjarðarkyni.
Hann var harðduglegur, sterkur og
samviskusamur. Hann byggði upp
stórt verkstæði og rak það með
því sniði að hann var allt í öllu.
Leifi var margt til lista lagt, hann
var útsjónarsamur og snjall smiður,
sem margir smíðagripir hans úr
málmi bera vitni. Þá gat hann ort
hinar bestu vísur, sem ortar voru
við ýmis tækifæri til hinna ýmsu
manna.
Þó löng vegalengd væri á milli
okkar, leið vart sú vika að við töluð-
um ekki saman. Leifur fylgdist með
öllu hjá okkur og gaf ráðleggingar
í föðurlegum tón. Hann var heiðar-
legur og rnikfll vinur vina sinna, en
slíkum mönnum fer fækkandi. Við
ræddum stundum pólitík. Hann
þóttist ekki tilheyra neinum flokki,
en hafði þó skoðanir á flestum
málum.
Veikindi Sigurleifs komu í ljós í
nóvember síðastliðnum. Hann fór í
uppskurð og var þá Ijóst hversu
alvarleg veikindi hans voru. Síðustu
mánuðir voru honum erfiðir, en
hann bar sig þó vel alveg fram til
þess síðasta.
Það er mikill missir þegar Sigur-
leifur kveður, aðeins 65 ára gamall.
Þar fellur frá einn af öðlingum
þessa lands. Ég vil votta eftirlifandi
konu hans Ingu Straumland mína
dýpstu samúð.
Kristján Sveinbjörnsson
Hann afi okkar á ísó, Sigurleifur
Jóhannsson ísafirði er látinn.
Að vera barn sem spyr og fær
svör sem það skilur ekki er erfitt.
Af hveiju dó afl, og hvert fór
hann?
Er hann engill núna?
Og skýringar þeirra fullorðnu svo
sem afí þreyttur, afí mikið veikur,
afí sofa, afí á spítala, afí er dáinn.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur. Að eiga afa og
ömmu úti á landi, sem senda boð
og peninga fyrir flugmiðum til ísa-
Q'arðar oft á ári er ekki lítið.
Afa sem býr á sjávarkambi, með
fuglum og bátum. Afa sem fer með
stráka að veiða marhnúta og ufs'á
niður á bryggju á kvöldin. Afa sem
á stóra vélsmiðju með alls kyns
tækjum og tökkum sem læra mátti
á. Afa sem smíðaði rúm og sverð
úr áli á einu kvöldi. Afa sem sagði
sögur og trallaði litla gutta í svefn
á kvöldin, átti alltaf nammi og
teikniblöð.
Afi á ísó hafði alltaf gott sam-
band, hringdi nær daglega í afa- -
stráka sína og ræddi málin.
Sérstaklega ber þó að þakka þá
miklu umhyggju og ástúð sem hann
og amma sýndu elsta bamabami-
sínu Leifí Inga fyrstu árin, en segja
má að afi hafi gengið Leifí í föður-
stað fyrstu þijú æviárin.
Afi vann alltaf mikið, en hafði
oftast tíma og huga hjá afastrákum.
Megi minningin um góðan, hlýjan
afa, í bláum vinnugalla með pijóna-
húfu verma afastrákum um ókomna
framtíð.
Guð styrki ömmu í sorg sinni.
Kveðja frá Leifi Inga, Steina
og Jóa
SNIGILD/CLUR
Frá
WANGEN GMBH
Með eða án
drifbúnaðar.
(^.LANDSSMÐJAN HF.
SÖLVHÓLSGOIU 13-101 REYKJAVlK
SlMI (91) 20680
VERSLUN: ARMÚLA 23.
r
%
borðviftur

UUJ J)\\
■//>«'////'iv
Þekking Reynsla Þjónusta
ISANA