Morgunblaðið - 21.09.1986, Qupperneq 41

v I
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. SEPTEMBER 1986
41
(Ljósm. BR.
Þegar hitinn var hvað mestur yfir miðjan daginn reistum við sólhlíf til að fá skugga.
(Ljósm. ÓÞ.)
Þetta er inngangurinn að stærra tjaldinu, sem við vorum með (við höfðum tvö). Það
var fjögurra manna og veitti ekki af.
að ganga með pokana slakaði ég
Óskari niður 100 metra með báða
pokana en ég gekk síðan niður
á eftir. Veðrið var hálffúlt,
skyggni nær ekkert og snjókoma
allan tímann og því ekkert
myndavélaveður. Við sigum nið-
ur nær allan hrygginn og allt
gilið og það var ekki fyrr en í
miðju gilinu sem eitthvað spenn-
andi gerðist en þá fengum við
allstórt púðursnjóflóð í hausinn
sem stóð í 20—30 sek. Það var
það snjómikið að þrátt fyrir að
við staeðum í um 40° halla sett-
ist á okkur um einn meter af
snjó. (Dagbók BR.)
Ferðin niður skriðjökulinn gekk
stóráfallalaust en var hundleiðinleg
með þungar snjóþotumar í eftir-
dragi sem runnu í allar áttir þangað
til við hömdum þær með því að
binda þær á milli okkar. Jökullinn
var krosssprunginn og gjörbreyttur
frá því að við fórum þama um 10
dögum áður.
Við flugum síðan til Talkeetna
þann 24. júní, alveg ótrúlega lítið
svekktir yflr því að hafa ekki kom-
ist á sjálfan toppinn því þrátt fyrir
það var þetta í alla staði stórfeng-
leg reynsla og okkur fannst það
mikilvægara að komast óskaddaðir
frá þessu en að komast á sjálfan
tindinn.
Eftir að þessi hluti ferðarinnar
var að baki var ætlunin að reyna
við fleiri fyöll niðrí Washington og
Colorado. Við héldum þvf suður á
bóginn eftir nokkurra daga hvfld
og komum til Seattle 1. julí.
Við dvöldum í hálfan mánuð
þama á vesturströndinni og biðum
eftir því að fá gott veður til að reyna
við Mt. Rainier en það kom aldrei.
Tímanum vörðum við í að skoða
Heimssýninguna í Vancouver (Expo
86) og borgimar Seattle og Van-
couver. Meðan við dvöldum þama
gistum við hjá kunningum Óskars,
Emmu og Lailu, og kunnum við
þeim bestu þakkir fyrir aðstoðina
svo og öðmm sem hjálpuðu okkur.
Frá Seattle fórum við til Colorado
með viðkomu í Uath þar sem við
heimsóttum Sólveigu sem er félagi
okkar úr hjálparsveitinni og var hún
að æfa sig í fallhlífarstökki í Salt
Lake City.
í Colorado dvöldum við síðan í 9
daga og bröltum aðeins í kiettum
milli þess sem við lékum túrista.
Veðrið var vægast sagt frábært og
ekki skemmdi útsýnið fyrir en við
vomm lengst uppi í klettafjöllunum
í smábæ sem heitir Estes Park.
Til Chicago komum við síðan 31.
júlí og höfðum þannig lokað þessum
17.500 km langa kring án þess að
lenda nokkm sinni í alvarlegum
vandræðum.
Ég flaug síðan heim þann 3.
ágúst en Oskar var ekki búinn að
fá nóg og ætlar að bæta á sig ein-
um mánuði í viðbót á rútuferðalagi
um Bandaríkin.
Að lokum viljum við þakka Morg-
unblaðinu og Hjálparsveit skáta,
Kópavogi, fyrir veittan stuðning.
Höfundur er líffræðinemi yin Hís-éíá
| Isiands.
(Ljósm. ÓÞ.)
Þetta er brattasti hlutinn á leiðinni. Brattinn fór þarna upp í u.þ.b. 50o
á köflum.
(Ljósm. Ót
Búðir 5 í 3750 m hæð. Eins og sjá má er tjaldstæðið ekki ýkja stórt.
hefðu fundist nálægt toppi fjallsins,
matarlausir, bensínlausir, vatns-
lausir, kalnir og veikir. En það
heyrði enginn í okkur í talstöðinni
þannig að talstöðvarnotkun okkar
lauk með því að við tókum raf-
hlöðumar úr talstöðinni og settum
þau í vasadiskóið.
„21. júní. Það fyrsta sem ég
kemst að um morguninn er að
ég er með niðurgang sem er
hreint ekki svo skemmtilegt við
þessar aðstæður. Við lögðum að
stað uppí efstu búðir rétt fyrir
hádegi. Veðrið var skaplegt, þoka
en alltof heitt fyrir minn smekk,
enda fór það svo að lokum þegar
við komum að búðunum í 5.050
m hæð að ég var allt að því
óvinnufær vegna hita. Ég mókti
inni í tjaldi fram til 8 um kvöld-
ið. Að öðru leyti leið okkur vel
og höfðum góða matarlyst en
vorum þó komnir með smá haus-
verk í fyrsta skipti í túrnum.
Eftir að hafa étið og fellt tjaldið
héldum við af stað í síðasta
áfangann. Allt gekk vel í fyrstu,
við vorum báðir í góðu formi og
héldum vel áfram. 15.200 m hæð
gengum við fram á efstu búðir
Kananna sem höfðu þá komið
þrem mönnum á toppinn. Þá var
komið miðnætti og nýr dagur
ranri í garð.
22. júní. Við héldum áfram upp
klettarana sem var allbrattur á
köflum, nú sem áður. Fljótlega
fór okkur þó að kólna enda frost-
ið orðið meira en 25°€ og jókst
stöðugt. Að lokum fór svo að við
gátum ekki haldið á okkur hita
á göngu þrátt fyrir að við værum
í öllum okkar fötum. í 5.540 m
hæð stoppuðum við til að reyna
að koma niður einhverri næringu,
en þá vorum við búnir að ákveða
að snúa við, enda ekkert vit í því
að halda áfram, þar sem við átt-
um á hættu að ofkælast og kala
o.s.frv.
Þegar ég var búinn að drekka
einn bolla af sykruðum djús og
maula nokkrar rúsínur, um-
hverfðist maginn í mér og ég
ældi öllu sem í honum var. Þá
fórum við beint niður í tjald...
Ferðin niður gekk fljótt og vel
fyrir sig. Þar sem brattinn var
of mikill til þess að hægt væri
Mt. Hunter að nóttu til.
(Ljósm. BR.)
(Ljósm. BR.
Útsýni til vesturs úr búðum 6.
C
m