Morgunblaðið - 05.02.1987, Síða 57

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 1987
57
aðrir sitja eftir um hríð — þar til
röðin kemur að þeim.
Sigríður Tómasdóttir frá Auðs-
holti í Biskupstungum, lengst af
húsfreyja á Vitastíg 20 í Reykjavík,
hefur endað sitt æviskeið. Hún átti
hér marga og farsæla daga og er
nú kvödd með vináttu og þakklæti
af sínum samferðamönnum.
Vilborg, dóttir Sigríðar og eigin-
manns hennar, ísleifs Ólafssonar,
er vinkona mín og vegna þeirrar
vináttu kom ég oft á heimilið á
Vitastíg 20.
Það var alltaf gaman að koma á
Vitastíginn. Sigga, mamma Vil-
borgar, var kát og glöð kona og
með afbrigðum gestrisin. Hún hafði
líka lifandi áhuga á fólkinu í kring-
um sig og lét sig varða hvemig því
famaðist.
Hennar eðli var að gleðja og
gefa, telja kjark í menn. Þannig var
hún í skiptum sínum við fólk.
Það var því ekki að kynja þó
gestkvæmt væri hjá henni. Það
vildu margir njóta hlýlegs viðmóts
heimilismanna á Vitastígnum og
þeirra góðu veitinga sem þar vom
jafnan á borðum.
Eftir að Vilborg vinkona mín gifti
sig Kristjáni Bickel og flutti til
Þýskalands kom ég af og til á Vita-
stíginn til Siggu og ísleifs. Ævin-
lega tóku þau mér og bömum
mínum með kostum og kynjum. Þau
vom bæði sérdeilis bamgóð. Það
var þeim þvf mikil gleðiuppspretta
að umgangast bamaböm sín flög-
ur, syni Vilborgar, Tómas og
Höskuld og sonardætur sínar,
Sigríði og Sunnevu, dætur Tómasar
og Elísabetar, konu hans, en þau
hafa undanfarin ár búið á neðri
hæðinni á Vitastíg 20.
Þó Sigríður væri jafnan kát heim
að sækja örlaði stundum á sámm
undirtóni, þegar spjallað var um
lífið og tilvemna. Fyrsta bam þeirra
hjóna fæddist þroskaheft, sonurinn
Olafur, og var það þung raun ung-
um foreldrum.
Á þeim ámm var erfiðara að
fást við slík mál en nú er. En með
samheldni og dugnaði tókst §öl-
skyldunni á Vitastígnum að
yfirstíga þá erfiðleika sem á vegi
hennar urðu.
Að leiðarlokum kveð ég Sigríði
Tómasdóttur með virktum og er
þakklát fyrir þær góðu stundir sem
ég hef átt á heimili hennar. Eftirlif-
andi eiginmanni, bömum, tengda-
bömum og bamabömum óska ég
velfamaðar alla tíma.
Guðrún Guðlaugsdóttir
„Sjá laufið hiynur, en lífið er eilíft."
Sigríður Tómasdóttir, frænka
mín, andaðist 27. janúar sl. Þegar
ég lít um öxl til liðinna kynna okk-
ar, þá minna samskiptin á ljóðræna
töfra, þar sem var hreint og bjart
yfir hveiju stefi. Sigríður var hús-
móðirin, sem bauð alla gesti vel-
komna, veitti mjmdarlega og sá um
að öllum liði sem best. Það gengu
allir glaðir af hennar fundi. Nú er
stundaglasið tæmt og við þökkum
fyrir allar ánægjustundir á heimili
þeirra hjóna, Sigríðar og ísleifs.
Við vottum bömum þeirra og
bamabömum samúð okkar og
þökkum góð kynni. Sigríður var
trúuð kona og ræddi oft eilífðarmál-
in. Hún var örugg í sinni vissu og
kveið engu. Ég sé hana fyrir mér
bjarta á svip bjóða okkur velkomin
á eilífðarströndinni.
„Býst ég nú brátt til ferðar
brestur þó veganesti.
Þar bíða vinir í varpa
sem von er á gesti."
Magnea og Friðrik
Kveðjuorð:
Njáll Guðmundsson
Fæddur 28. október 1916
Dáinn 25. janúar 1987
Njáll fæddist á Litla-Sandi á
Hvalfjarðarströnd. Foreldrar hans
vora Guðbjörg Jónsdóttir, söðla-
smiðs og bónda í Brennu, Lundar-
reykjadal í Borgarfirði og
Guðmundur Brynjólfsson bóndi á
Sóleyjarbakka í Hranamanna-
hreppi, Amessýslu.
Foreldrar Njáls bjuggu fyrst í
Reykjavík og stundaði Guðmundur
smíðar, enda hagleiksmaður og
góður smiður. Þau hófu búskap á
Melum á Kjalamesi 1908 og bjuggu
þar í 3 ár. Á Litla-Sandi í Hvalfirði
bjuggu þau í 10 ár og þar fæddist
Njáll. Þaðan fluttu þau að Miðdal
í Kjós 1921 og bjuggu þar í 21 ár
og dvöldu þar síðan til dauðadags
í skjóli sonar síns Davíðs og með
Njáli.
Njáll nam við íþróttaskóla Sig-
urðar Greipssonar í Haukadal í
Biskupstungum veturinn 1936—37
enda var hann vel íþróttum búinn
og glímumaður ágætur. Hann sett-
ist í Kennaraskóla íslands haustið
1937 og lauk þaðan burtfararprófi
1940. Njáll gerðist farkennari f
Kjósarhreppi haustið 1940 og fór
svo fram til ársins 1949 er hann
varð skólastjóri í nýreistu skólahúsi
sveitarinnar, sem byggt var sem
heimavistarskóli fýrir bömin í Kjós-
inni og heitir Ásgarður. Njáll var
farsæll kennari og tók auk þess
virkan þátt í öllu félagsstarfí sveit-
arinnar. Hann var formaður umf.
Drengs um 5 ára skeið, og féhirðir
í 4 ár. Hann var í stjóm taflfélags-
ins og vel liðtækur á því sviði,
þátttakandi í spilakvöldum og
keppnum.
Njáll söng með Karlakór Kjós-
veija og var í stjóm hans. Hann
hafði góða kórrödd og hjálpaði
gjaman til við raddæfingar enda
fékk hann tilsögn á harmonium hjá
sr. Halldóri Jónssyni á Reynivöllum.
Njáll söng einnig í kirkjukór Reyni-
vallakirkju á meðan hann átti heima
í Kjósinni og æ síðan við ýmis tæki-
færi.
Njáll var hestfær í besta lagi og
átti góða hesta.
Árið 1962 gerðist Njáll kennari
við Breiðagerðisskóla í Reykjavík
og kenndi hann bömum þar til hann
lét af störfum fyrir aldurssakir.
Njáll var prýðilega lagtækur
maður, eiginlega smiður góður þótt
eigi hafi hann lært til þeirra hluta,
en hann lærði bókband.
Jafnframt því að vera vel búinn
líkamlegu atgervi, þá var andlegur
styrkur hans ótvfræður. Njáll var
ágætur fræðari sem umgekkst sam-
ferðamennina með hógværð og
lipurð og eignaðist, eftir því sem
ég best veit, óvini fáa en þess fleiri
kunningja og vini. Njáll kvæntist
ekki.
Nú býr sár söknuður með hans
nánustu, og öll þökkum við honum
samfylgdina og óskum honum góðr-
ar heimkomu á guðs síns fund. Ég
og Qölskylda mfn vottum aðstand-
endum dýpstu samúð.
Gísli Andrésson
Walter Sigurjóns-
son — Kveðjuorð
Fæddur 13. maí 1952
Dáinn 1. febrúar 1987
Sunnudagurinn 1. febrúar rennur
upp. Ég fæ þá hörmulegu frétt að
vinur minn Wolli sé dáinn. Wolli,
maður í blóma lífsins. Af hveiju,
spyr ég mig. En í mfnum huga mun
hann alltaf lifa.
Ég kynntist Wolla fyrir 10 áram
og hélst kunningsskapur okkar þar
til dauðann bar að. Wolli var góður
vinur og vildi allt fyrir alla gera
og meira til. Hann var vinur vina
sinna. Við áttum margar ánægju-
legar stundir saman sem seint
munu gleymast. Ég minnist Wolla
sem glaðværs og hress vinar. Wolli
átti yndislega fjölskyldu, konu sína
Hrönn og bömin Guðrúnu og Sigur-
jón.
Með þessum stuttu orðum bið ég
Guð að styrkja þig elsku Hrönn og
bömin ykkar og alla aðstandendur
í ykkar miklu sorg.
Guð blessi ykkur.
Henning Haraldsson
Hvert kvöld er við göngum til
hvílu geram við það f þeirri vissu
að allir sem okkur era kærir verði
með okkur að morgni. Að kveðja
mág minn og vin, án þeirrar vissu,
er erfitt. Sársaukinn og tómið sem
umlykur okkur öll nú er við stöndum
máttvana gagnvart dauðans þungu
hönd, er ekki auðvelt að hrekja á
brott. Að kveðja vin minn hinstu
kveðju með örfáum orðum er eitt-
hvað sem mig óraði aldrei fyrir að
þurfa að gera. Á slíkri stundu leita
minningar liðinna ára á hugann,
minningar tengdar bæði bestu og
oft erfíðustu stundum í lífí okkar
beggja. Efst í huga mér er minning
um góðan dreng. Ég minnist þess
aldrei að nokkum tíma hafí Wolli
synjað neinni þeirri bón sem ég leit-
aði til hans með. Kom þar ef til vill
í ljós sá eiginleiki sem ávallt fylgdi
honum, að vilja leysa hvers manns
vanda. Hans já var í einlægni gefið
og án nokkurra kvaða. Ég minnist
þess nú að litli sonur minn sem
hændist að Wolla frá fyrstu tíð,
sagði eitt sinn er ég var að kvarta
vegna einhvers sem ég taldi mér
um megn að gera: „Pabbi, af hveiju
biður þú bara ekki Wolla að gera
það.“ Þessi orð segja meira um
Wolla en fátækleg kveðja mín. í
hvert sinn er ég vildi endurgjalda
honum allt það sem hann hefur
glatt mig með í gegnum árin, var
viðkvæðið alltaf: „Fyrir þig, Maggi
minn, geri ég hvað sem er.“ Ég
veit ekki af hveiju þessi tengsl vin-
áttu og skilnings mynduðust milli
okkar Wolla, en það veit ég að þau
fær dauðinn ekki rofið. Sá kærleik-
ur sem ég ber til Wolla er þáttur í
lífí mínu sem með mér verður til
hinsta dags. Með hlýju og ástúð
kveð ég hann og jafnframt í þeirri
trú að við megum um síðir sjást
hinum megin.
Missir okkar allra, og þá sérstak-
lega Hrannar systur minnar, barna
þeirra, Siguijóns og Guðrúnar, for-
eldra og systkina er mikill. í hljóðri
bæn bið ég þess að guð gefi þeim
styrk til þess að komast yfír þá
sorg sem í huga þeirra býr nú.
Maggi
í dag kveðjum við ástkæran vin
okkar og mág, Walther Siguijóns-
son, eða Wolla, eins og hann var
ævinlega kallaður. Hann fæddist
13. dag maímánaðar 1942 á
Stokkseyri og þar ólst hann upp
fyrstu árin á æskustöðvum föður
síns, en fjölskyldan fluttist síðar til
Reylq'avíkur. Foreldrar hans era
þau Helga Sigríður Helgadóttir og
Siguijón Jónsson, en Wolli var
næstyngstur í hópi íjögurra systk-
ina, hin era Höriður, Halldóra og
Þuríður.
Fyrstu kynni okkar af Wolla vora
þegar Hrönn systir kynnti hann sem
kærasta og verðandi eiginmann.
Hrönn og Wolli gengu í hjónaband
6. október 1973 en böm þeirra era
Guðrún Sylvía fædd 19. maí 1975
og Siguijón Brano fæddur 26. jan-
úar 1977. Fyrstu hjúskaparár
þeirra vora eins og gengur og ger-
ist hjá ungu fólki, vinna og íbúðar-
kaup. Wolli stundaði ýmsa vinnu,
bæði til sjós og lands, en bílar og
vélar áttu þó alltaf hug hans allan.
Hann vann við bílaviðgerðir á verk-
stæði Sláturfélags Suðurlands í
Reykjavík. Undir handatjaðri ást-
kærs föður síns hóf hann þar nám
í bifvélavirkjun og lauk sveinsprófí
1983. Hann varð meistari í iðn sinni
í maí 1984. Við sem til hans þekkt-
um vissum að þessi samstarfstími
þeirra feðga var honum bæði ljúfur
ogfarsæll.
í þessum fáu kveðjuorðum era
okkur efst í huga þær minningar
sem við eigum um hann á gleði-
stundum, bæði þeim stundum sem
tengjast ánægjulegum viðburðum í
fjölskyldum okkar en ekki síst þeim
stundum sem við áttum saman á
heimili hans yfir kaffibolla. Það var
alltaf stutt í brosið hans Wolla, sér-
staklega þegar komið var að
áhugamálum hans sem flest tengd-
ust með einum eða öðram hætti
ferðalögum á jeppum og vélsleðum.
Það þurfti ekki mikið til þess að fá
hann af stað þó veðurútlit væri
ekki sem best. Hugurinn bar hann
alltaf hálfa leið og því meiri tvísýna
því meiri spenna. Ég minnist
haustsins 1977 en þá fóram við
vestur á Barðaströnd. Ofsaveður
gerði á leiðinni en allt gekk vel og
við komumst á áfangastað seint og
um síðir, en ofsaveðrið hélst alla
nóttina. Um morguninn var nátt-
úrabamið Wolli kominn fyrstur á
fætur og sestur út til að njóta
blíðunnar sem náttúran sýnir svo
oft eftir hin verstu veður. Þegar
við hin komum á fætur var hann
búinn að taka fram grillið og farinn
að elda. Á svona stundum var hann
fullur bamslegrar gleði yfír því að
vera til.
En allt í einu er Wolli, elsku vin-
urinn, ekki lengur á meðal okkar.
Það er erfitt að horfast í augu við
þá staðreynd, að hann skuli í blóma
lífsins kallaður yfir móðuna miklu
og við munum aldrei framar heyra
stigann tekinn í fáum löngum skref-
um og sjá Wolla snarast inn með
bros á vör. En þannig var hann,
fljótur til að hjálpa og aðstoða og
þegar maður hafði áhyggjur af því
að erfitt gæti reynst að launa hon-
um greiðann þá skipti það hreint
engu máli, það myndi jafiia sig fyrr
en seinna. Þetta er sá Wolli sem
við kveðjum í dag, góður drengur
sem alltaf var boðinn og búinn að
hjálpa öðram og þannig munum við
ævinlega minnast hans. Við biðjum
algóðan Guð að styrkja þig, elsku
Hrönn, blessuð bömin ykkar, for-5~"
eldra hans og systkini.
Svala og Hreggi
ESAB
Rafsuóutæki
vír og
fylgihlutir
Nánast allt til
rafsuðu.
Forysta ESAB
ertrygging
fyrirgæðum
og góðri þjónustu.
Allartækni-
upplýsingar
eru fyrirliggjandi
ísöludeild.
= HÉÐINN =
VÉLAVERSLUN, SELJAVEGI 2.
SIMI24260
ESAB
(. ~
■
■
■
i
*
• i
íi
!
■ <
' ■ í
'«
«
B
1«
.!■<
Viðtalstími borgarfulltrúa
Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík
Borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins
verða til viðtals í Valhöll Háaleitis-
braut 1, á laugardögum frá kl. 10-12.
Er þar tekið á móti hvers kyns fyrir-
spurnum og ábendingum og er öllum
borgarbúum boðið að notfæra sér
viðtalstíma þessa.
Laugardaginn 7. febrúar verða til viðtals Árni Sigfússon formaður félags-
málaráðs og í stjórn heilbrigðisráðs og Ingólfur Sveinsson í stjóm
heilbrigðisráðs og Sjúkrasamlags Reykjavíkur.
I;V
'áL.-r
a
a
a «
B
a
■;
■
■
■
■
■
a
a
a.
■
a