Morgunblaðið - 05.06.1987, Blaðsíða 27

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. JÚNÍ 1987
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. JÚNÍ 1987
27
Plnrgmi Útgefandi nÞIitfcife Árvakur, Reykjavík
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Aöstoöarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guömundsson,
Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson,
Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar: Aöalstræti 6, sími 22480. Afgreiösla: Kringlan 1, sími 83033. Áskriftargjald 550 kr. á mánuöi innanlands. í lausasölu 50 kr. eintakiö.
Fjörutíu ár frá
Marshall-aðstoð
Idag eru liðin fjörutíu ár frá
því George Marshall, þáver-
andi utanríkisráðherra Banda-
ríkjanna, kynnti í skólaslitaræðu
við Harvardháskóla stórhuga
áætlun um efnahagslega við-
reisn Evrópu eftir hildarleik
síðari heimsstyrjaldarinnar.
Aætlun þessi, sem kennd hefur
verið við hinn bandaríska ráð-
herra, fólst í umfangsmikilli
fjárhagslegri aðstoð, lánum og
styrkjum, bandaríkjastjómar við
stjómvöld í Evrópu. Skilyrði
Bandaríkjamanna var að ríkin
sem aðstoðina þægju kæmu sér
saman um áætlun um viðreisn
efnahagslífsins, sem heita má
að hafi verið í rústum. í þessari
áætlun átti að felast að fram-
leiðsla yrði aukin, ríkin drægju
úr verðbólgu, lækkuðu vemdar-
tolla og leiðréttu gengi gjald-
miðla sinna gagnvart Banda-
ríkjadollar. Bretar og Frakkar
höfðu fmmkvæði að því að
skipuleggja viðbrögð Vestur-
Evrópuríkja. Þau vom jákvæð
og rúmum mánuði eftir að Mars-
ha.ll flutti ræðu sína höfðu
fjórtán ríki í álfunni gerst stofn-
aðilar Efnahagssamvinnustofn-
unarinnar í París — OEEC —
(sem síðar varð Efnahags- og
framfarastofnun Evrópu —
OECD). Það varð verkefni sam-
takanna að útdeila þeim þrettán
milljörðum dollara sem Banda-
ríkjastjóm lét af hendi rakna á
ámnum 1948-1951. Sé þessi
upphæð framreiknuð til núvirðis
má ætla að um sé að ræða 90
milljarða dollara.
íslendingar vom í hópi þeirra
þjóða er þágu Marshall-aðstoð
frá Bandaríkjunum. Samningur
um aðstoðina var staðfestur af
íslands hálfu í júlí 1948 og á
næstu fimm ámm fengu íslend-
ingar tæplega 39 milljónir
dollara frá Bandaríkjunum.
Bróðurpartur þess, tæplega 30
milljónir, var í formi óaftur-
kræfra framlaga. Þessu fé var
veitt til að kaupa 10 nýja togara
frá Bretlandi og landbúnaðar-
vélar, byggja hraðfrystihús og
fiskimjölsverksmiðjur, smíða
dráttarbrautir, halda áfram
virkjunum við Sogið og Laxá í
Þingeyjarsýslu, svo hið helsta
sé nefnt. Aðildin að Marshall-
aðstoðinni var samþykkt á
Alþingi eftir nokkrar deilur, en
þingmenn Sósíalistaflokksins
snemst öndverðir gegn henni.
Þar réð skammsýni og pólitísk
blinda ferðinni sem endranær.
Enginn vafí er á því að hin
rausnarlega aðstoð Bandaríkja-
manna varð efnahagslífi Islend-
inga mikil lyftistöng.
í hinni sögufrægu ræðu Ge-
orgs Marshall við Harvard-
háskóla lagði hann áherslu á að
aðstoðin þjónaði ekki pólitískum
tilgangi, heldur væri henni beint
gegn „hungri, fátækt, örvænt-
ingu og ringulreið . . .“
Bandaríkjamenn sýndu það í
framkvæmd að þeir meintu
þetta og buðu sósíalísku ríkjun-
um að gerast þátttakendur í
áætluninni. Sovétstjómin hafn-
aði því boði, og tók þar þrönga
sérhagsmuni valdastéttarinnar
fram yfir hagsmuni almennings.
Tékkar og Pólveijar vildu hins
vegar slást í hóp með Vestur-
Evrópuríkjunum, en var meinað
það af Kremlveijum. Auðvitað
varð Marshall-aðstoðin Banda-
ríkjamönnum sjálfum einnig
lyftistöng, því hún treysti
pólitísk og viðskiptaleg bönd við
Evrópu og skapaði stærri mark-
að fyrir vömr þeirra og þjón-
ustu. Marshall-aðstoðin hefur
vafalaust einnig dregið úr
pólitísku fylgi öfgahópa til
hægri og vinstri í Evrópu, en
slíkir hópar nærast sem kunnugt
er á efnahagslegum þrenging-
um. í þessu sambandi er líklega
mikilvægast að hagsældin sem
fylgdi í kjölfar Marshall-aðstoð-
arinnar átti þátt í því að forða
Evrópu frá hörmungum komm-
únismans. Skyldu þeir ekki vera
fáir, íbúar hinnar fijálsu Evr-
ópu, sem í ljósi reynslunnar
hefðu frekar kosið þjóðfélags-
þróun af því tagi sem varð í
Rússlandi og Austur-Evrópu?
George Shultz, utanríkisráð-
herra Bandaríkjanna, lét svo um
mælt á dögunum, þegar út kom
síðasta bindi nýrrar ævisögu
Marshalls, fyrirrennara hans, að
hagsældin sem fylgdi Marshall-
aðstoðinni í Evrópu hefði ekki
átt sér nein fordæmi. Þjóðar-
framleiðsla Vestur-Evrópuríkja
hefði aukist um þriðjung á þeim
fimm áram sem Marshall-áætl-
unin var í gildi. Þjóðarfram-
leiðsla hefði einnig aukist
vemlega í Bandaríkjunum á
þessu árabili vegna efnahags-
samstarfsins við Evrópu. Shultz
taldi Marshall-aðstoðina einn af
vendipunktum í sögu þessarar
aldar. Það er nú aðeins minni-
hluti Evrópubúa sem man
hörmungar síðari heimsstyijald-
ar og þau víðtæku vandamál
sem blöstu við að styijöldinni
lokinni. Þess vegna er kannski
skiljanlegt að menn átti sig ekki
almennt á sannindum þessara
orða. En fyrir þá sem beina
reynslu hafa til samanburðar og
alla hina sem kynna sér stað-
reyndir sögunnar er mat Shultz
á rökum reist.
Menntaskólanum í
Reykjavík var slitið í
fertugasta og fyrsta sinn síðan
skólinn flutti til Reykjavíkur,
við hátíðlega athöfn í
Háskólabíói í gær.
Brautskráðir voru 166
nýstúdentar.
í upphafi ræðu sinnar minntist Guðni
Guðmundsson rektor tveggja fyrrver-
andi kennara við skólann, sem féllu frá
á skólaárinu; Einars Magnússonar
rektors og Þórodds Oddsonar yhrkenn-
ara. Risu viðstaddir úr sætum til
heiðurs minningar þeirra.
Guðni gerði grein fyrir því helsta,
sem gerðist á skólaárinu. Skólaárið var
óvenjulegt að því leyti, að í marsmán-
uði gerðist það, að í annað sinn á
tveimur árum féll niður kennsla um
tíma vegna verkfalls kennara. Varð
vegna þess dráttur á útskrift um eina
viku. „Ég get ekki annað en undrast,
að þjóð, sem virðist eiga það að sameig-
inlegu markmiði að svitna á sólarströnd
vetur, sumar, vor og haust og flytur
inn og kaupir 16.000 bfla á ári, telur
sig ekki hafa efni á að greiða uppalend-
um sínum þau laun, að skólamir séu
samkeppnisfærir við vinnuafl án verk-
falla. Það er eitthvað bogið við for-
gangsröðun í slíku þjóðfélagi."
Rektor vék síðan að verðmæti
menntunar í víðasta skilningi og
sagði:„í hnotskum virðist mér tilhneig-
ing manna vera fyrst og fremst að líta
á skólagöngu, allt til stúdentspróf, sem
nauðsynlegt framhald leikskólans, er
leiði helst til eins konar starfsréttinda.
Nýstúdentar frá M.R. setja upp hvítu kolllana. Morgunblaðið/KGA
Menntaskólinn í Reykjavík:
Tómas Zoega sýnir Guðna Guðmundssyni rektor mynd
af þeim síðarnefnda, sem 25 ára stúdentar gáfu skólanum.
„Menn famir að líta á stúdentspróf
sem nauðsynlegt framhald leikskóla“
- sagði Guðni Guðmundsson rektor
Það virðist líka vera stefna í svokall-
aðri æðri menntun, ekki síst í Háskól-
anum, að líta fyrst og fremst á notagildi
menntunar, það er að segja tensl henn-
ar við atvinnulífíð. Hin gamla trú á
giidi menntunarinnar sem slíkrar, á þá
þjálfun hugans við hin margvíslegustu
vísindi, sem menntunin veitti, á þá
víðsýni og umburðarlyndi, sem þekk-
ingu á fortíðinni og tilhlökkun framtíð-
arinnar gáfu ungum sálum, virðist vera
að kafna í einhverjum pragmatisma,
þar sem allt miðast við krónur og aura
og skólaganga miðast við að undirbúa
menn undir ákveðin störf í „tengslum
við atvinnulífíð. „O tempora, o mores.““
Rektor vék síðan að því sem hann
kallaði eilífðarvandamál skólans, sem
allir rektorar í rúm 140 ár hefðu þurft
að glíma við, en það eru húsnæðisvand-
ræðiskólans. „Það er skemmst frá því
að segja að ekkert gerist. Þrátt fyrir
milljónir og aftur milljónir króna, sem-
hægt er að eyða í smíði nýrra skólahúsa
úti um allt land, gerist ekkert hjá okk-
ur.“
Innritaðir nemendur í upphafí skóla-
árs voru 818 talsins. Af þeim voru 353
piltar og 466 stúlkur. 779 nemendur
fóru í próf, 168 í stúdentspróf og 611
í millibekkjapróf. Bekkjardeildir voru
samtals 37, 28 fyrir hádegi og 9 þriðju-
bekkir síðdegis.
Kennt var á 5 stöðum, í gamla skóla-
húsinu, Fjósinu, Casa Nova, Villa Nova
og Þrúðvangi. 69 kennarar störfuðu
við skólann. Einn þeirra, Magnús Guð-
mundsson íslenskukennari lætur nú af
störfum fyrir aldurssakir. Færði Guðni
honum þakkir fyrir góð störf.
Guðni afhenti því næst nýstúdentum
skírtein sín. Undir próf gengu 168
nemendur og luku 166 nemendur prófi.
49 útskrifuðust úr máladeildum, 47 úr
eðlisfræðideildum og 70 úr náttúru-
fræðideildum. Einn stúdent hlaut
ágætiseinkunn, 54 I. einkunn, 74 II.
einkunn og 37 IH.einkunn. Dux
árgangsins var Inga Dóra Sigfúsdóttir,
6.C, með 9.13, en semi-dux Ari Krist-
inn Jónsson, sem sat í 5.bekk til jóla en
í 6.bekk eftir jól, 8.90.
Eftir afhendingu skírteina veitti
rektor remenentum verðlaun; meðal
þeirra var Jóhanna M. Siguijónsdóttir
5.M, sem var dux scholae með einkunn-
ina 9.27. Að því búnu afhenti hann
stúdentum verðlaun. Flest verðlaun
verðlaun hlutu Inga Dóra Sigfúsdóttir,
Ólafur Stephensen, Ari K. Jónsson og
Hanna G. Styrmisdóttir.
„Nú er miklum áfanga náð. Þið eruð
orðin hluti af þeim glæsta og virðulega
hópi, sem á það sameiginlegt að vera
stúdentar frá elstu menntastofnun
þessarar þjóðar. Þið hafið þurft að
hafa tölvert fyrir þessari upphefð, og
er það vel, því að menn kunna alltaf
betur að meta það, sem þeir hafa þurft
að hafa fyrir, en það sem kemur fyrir-
hafnarlaust upp í hendumar."
Að vanda voru viðstaddir margir
eldri stúdentar frá skólanum og bárust
skólanum margar gjafír. Halldór Vig-
fússon talaði talaði fyrir hönd 60 ára
stúdenta, en árgangurinn 1927 var sá
síðasti, sem Menntaskólinn í Reykjavík
var sá eini sem útskrifaði stúdenta. 54
útskrifuðust þá og eru 20 enn á lífí.
Halldór minntist skólaáranna og bar
hlýjar kveðjur til skólans. Árgangurinn
gaf skólanum árbækur Ferðafélags
Islands frá upphafí og nýendurskoðað-
an atlas. Margrét Thoroddsen talaði
fyrir hönd 50 ára stúdenta og gat hún
þess að Sigurkarl Stefánsson væri eini
núlifandi kennarinn þeirra. Árgangur-
inn afhenti skólanum nýjan „lazer“-
prentara. Síðasturtalaði Tómas Zoega,
framkvæmdastjóri Leikfélags
Reykjavíkur, se talaði fyrir hönd 25
ára stúdenta. Afhenti hann skólanum
málverk af Guðna Guðmundssyni,
„með virðingu og þakklæti fyrir vega-
nestið, sem reyndist svo dijúgt. Rektor
sleit því næst athöfninni.
Inga Dóra Sigfúsdóttir, dúx Menntaskólans í Reykjavík:
„Er með króníska bíladellu“
DÚX Menntaskólans í Reykjavík að þessu
sinni var Inga Dóra Sigf úsdóttir, með lokaein-
kunnina 9,13. Inga Dóra útskrifaðist úr
Nýmáladeild II og mun vera mjög óvenjulegt
að dúxinn komi úr þeirri deild.
„Ég ætla í lögfræði í haust við H.í. og leggst
það vel í mig, enda hef ég lúmskan grun um að
það leggist vel í mig.“
Aðspurð um hvort hún hefði legið í námsbókun-
um í vetur, sagði Inga Dóra að svo væri ekki. „Ég
lít á nám sem akkorðsvinnu, sem felst í því að
gera hlutina vel á sem stystum tíma. Ég eyði ekki
miklum tíma í lestur, en reyni að afkasta sem
mestu á þeim tíma. Ég hef margt annað að gera
en lesa námsbækur; mitt helsta áhugamál eru alls
kyns íþróttir, en auk þess er ég með „króníska"
bíladellu og líður mér einna best á kafí í bílvél."
Inga Dóra taldi óhætt að gefa Menntaskólanum
í Reykjavík bestu meðmæli; „þetta er í alla staði Morgunblaðið/KGA
góður skóli, góð kennsla og góður andi.“ Inga Dóra fær árnaðaróskir frá aðdáanda.
Könnun íþrótta- og tómstundaráðs:
Unglingar komast auðveld-
lega inn á vínveitingastaði
SVO virðist sem unglingar eigi
auðvelt með að komast inn á
vínveitingastaði, og þá sérstaklega
stúlkur. Þetta kemur fram í könn-
un, sem íþrótta- og tómstundaráð
Reykjavíkur gerði nú í vetur.
I könnun, sem fram fór á frístundum
og áhugamálum unglinga í grunnskól-
unum og gerð var í apríl 1986, kom
fram að nokkuð væri um að unglingar
kæmust inn á vínveitingahús. Starfs-
menn íþrótta- og tómstundaráðs
ákváðu að kanna hvað hæft væri í
þessu og fóru ásamt hópi unglinga á
11 vínveitingahús í Reykjavík. Ungl-
ingamir voru á aldrinum 14-17 ára og
var þeim gert að koma sér sjálfum inn
á staðina, en þeim var stranglega bann-
að að nota nafnskírteini annarra, eða
fölsuð skírteini. Þá var þeim einnig
gert að kanna hvort þau fengju af-
greiðslu á bar og hvort eitthvað bæri
á öðrum vímuefnum en áfengi.
Það var misjafnt eftir skemmtistöð-
um hvort unglingamir fengu inngöngu.
Nokkuð var um að dyraverðir létu
nægja að líta á skírteini fullorðinna
fylgdarmanna unglinganna og teldu
aldur þeirra sanna aldur unglinganna.
Þá komust unglingamir stundum inn
með því að halda því fram að kunningj-
ar þeirra væru innan dyra og þeir ættu
stefnumót við þá. Mjög misjafnt var
eftir stöðum hvort unglingarnir þekktu
þar jafnaldra sína, en oftast þekktu
þeir þó einhvem. Þá vom unglingamir
einnig misjafnlega hrifnir af framkomu
dyravarða, sem á stundum þóttu afar
ókurteisir. Ekki urðu unglingamir mik-
ið varir við önnur vímuefni en áfengið,
en fengu undantekningarlaust afgreitt
áfengi eftir að inn á staðina var komið.
í niðurstöðum starfsmanna íþrótta-
og tómstundaráðs segir, að í alltof
mörgum tilfellum hafí unglingunum
tekist að komast inn á vínveitingastaði
án nokkurra fyrirhafnar. Þá segir einn-
ig að það sé áberandi hvað stelpur eigi
auðveldara með að komast inn. „Svo
virðist sem einhver einkennileg pólitík
sé í gangi á skemmtistöðum, þ.e. að
hafa nóg af ungum stelpum á svæð-
inu. Eflaust er þessi stefna engin
nýlunda," segir í niðurstöðunum. Þá
kom það starfsmönnunum einnig á
óvart hversu marga jafnaldra ungling-
amir þekktu á þessum stöðum. Það
var allt frá einum upp í fimmtán manns
á hveijum stað og segja starfsmennim-
ir að því megi áætla að mun fleiri
unglingar séu á skemmtistöðum en
þessi hópur þekkti í hvert sinn. Þessi
fjöldi sé óeðlilega mikill og gæslu við
dyr ig bari sé stórlega ábótavant.
Starfsmennimir komast að þeirri
niðurstöðu að mikil þörf sé fyrir
skemmtistað fyrir unglinga á aldrinum
15-18 ára, þar sem félagsmiðstöðvar
þjóni aðallega 13-15 ára unglingum.
Unglingunum, sem þátt tóku í þessari
könnun, þótti ölvun fólks yfir 20 ára
aldri mest áberandi á þessum stöðum
og fannst það ekki til eftirbreytni.
Starfsmenn íþrótta- og tómstundaráðs
telja þetta benda til að það sé ekki
áfengið sem dragi unglingana til sín
heldur aðstaðan og þörfín fyrir að vera
saman. Þetta undirstriki þörfina á
samastað fyrir eldri unglinga, vímu-
lausan stað, helst í miðbænum.
AF ERLENDUM VETTVANGI
eftir JÓHÖNNU KRISTJÓNSDÓTTUR
Hvergi hillir undir lausn
Sneypusigling Indverja verður varla tamílum til framdráttar
Hin kynlegu ferð tuttugu indverskra fiskibáta frá Tamil Nadu
áleiðis til Jaffna á Sri Lanka, á miðvikudag, hefur ekki orðið til
að bæta tæpt ástandið á eynni. Fram hefur komið í fréttum, að
indversku fiskibátarnir voru hlaðnir varningi, sjúkragögnum,
matvælum og fleiri nauðsynjum. Tamilar í suðindverska rikinu
Tamil Nadu vildu senda þessar vörur til bræðra sinna í Jaffna.
Þeir sögðu, að ástandið þar væri hið hörmulegasta, eftir að stjórn-
arherinn hefur heijað á borgina undanfarið. Trúlegt er að borgin
sé á valdi stjórnarhersins, en það liggur ekki ljóst fyrir, enda
hafa fréttamenn ekki fengið leyfi að fara á þessar slóðir.
Aþeim bát, sem sigldi fyrir var
aðstoðarutanríkisráðherra
Indlands og hafði Rajiv Gandhi
sent hann sérstaklega í ferðina
til að leggja áherzlu á mikilvægi
fararinnar. Ógetið er um eitt
hundrað fjölmiðlamanna sem voru
að sögn hafnarverkamanna sem
fylgdust með því þegar skipin
sögðu úr höfn,„ æstir og fullir
tilhlökkunar."
Skipin höfðu ekki lengi siglt,
þegar srilönsk varðskip komu á
svæðið og skipuðu þeim að snúa
við. Þetta þurfti ekki að koma á
óvart, því að stjórnin í Colombo
hafði tilkynnt að skipin færu ekki
inn fyrir srilanskra landhelgi.
Talsmaður stjómarinnar sagði, að
í fyrsta lagi væri þessi aðgerð
gróf íhlutun um málefni sjálf-
stæðrar þjóðar og yrði svarað í
samræmi við það. í öðru lagi
væri engin nauð hjá fólki í Jaffna
og því algerlega út í hött að senda
þessa „björgunarsveit “ á vett-
vang. Stjórnin í Colombo tjáði sig
einnig um óánægju yfír því, að
Indveijar gerðu allt hvað þeir
gætu til að draga athygli heimsins
að neikvæðum þáttum á Sri
Lanka. Væri ráð fyrir Indveija
að huga að sínu.
Hvað sem þessu öllu nú leið;
eftir að strandgæzlumenn frá Sri
Lanka og fulltrúar Indveija á
bátunum höfðu þrasað um stund
nokkrar sjómflur undan landi,
sneru indversku bátamir við og
sigldu yfír sundið aftur. Var þar
með björgunaraðgerðin úr sög-
unni. Én þrátt fyrir þessa kynd-
ugu för sem er kannski óviðeig-
andi að kalla „sneypuferð" gaf
indverska stjómin út yfirlýsingu
um að hún myndi í hvívetna styðja
og styrkja baráttu tamila á Sri
Lanka. Myndi indverska stjómin
ekki láta neina stjómarherra í
Colombo segja sér hvemig sú
hjálp ætti að vera reidd af hendi.
Oneitanlega ekki trúverðugri orð
en siglingin yfir sundið frá Jaffna
og til Rameshwaram.
Auðvitað má fagna því, að
ekki sló í brýnu milli Indveija og
Lanka. En á hinn bóginn vefst
fyrir ýmsum að skilja, hvað vakti
fyrir Indveijum, með þessari ferð.
Stjómin í Colombo sagði, að hún
þægi með þökkum hjálp frá Ind-
veijum, í formi lyfja- og matar-
gjafa og myndi verða séð um það
af fulltrúum alþjóðahjálparstofn-
ana að koma þessu til þeirra sem
þyrftu á því að halda. Én augljóst
var að stjómvöld myndu ekki taka
því tveim höndum að Indveijar
ákvæðu að grípa til aðgerða.sem
væru meira í átt við sýndar-
mennsku, og myndu ekki koma
aö neinu gagni.
Því er erftitt að sjá, hvað getur
orðið framhaldið. Hætt er við að
Indveijar muni ekki eiga greiðan
aðgang að háttsettum embættis-
mönnum í Colombo til að tala
máli tamfla. Og þá var verr farið
en heima setið. Því að ástandið í
landinu er hörmulegra en nokkru
sinni og það verður ekki séð, að
vilji stjórnvalda sé á að breyta því
til hins betra.
Hvemig sem maður veltir
málinu fyrir sér, er ákaflega mikl-
um erfíðleikum bundið að koma
auga á, hvað gæti orðið til þess
að lina g létta af því skelfílega
ástandi sem ríkir á Sri Lanka.
Þegar Jayawardene forseti var
endurkjörinn 1982, sagði hann,
að eitt af forgangsverkefnum
sínum nú yrði að jafna aðstöðu
tamíla og sinhalesa í landinu.
Hann sagði, að það færi ekki á
milli mála, að misrétti til náms
og starfa, skæri í augun. Hann
sagðist mundu breyta þessa snöf-
urlega. Jayawardene sagði að
vissulega væm tamílar í minni-
hluta í landinu, en þeir ættu að
hafa jafnan rétt. Enda hefðu
tamílar sezt að á eynni á undan
sinhalesum.
Hversu mikil alvara var að baki
orða forsetans er auðvitað ekki
gott að segja. Og reyndi heldur
aldrei á. Forsvarsmenn sinhalesa
bmgðust hinir verstu við yfírlýs-
ingum Jayawardene. Þeir kröfð-
ust að halda forréttastöðu sinni í
landinu og neituðu að afsala sér
nokkmm áhrifum og ítökum. Jay-
awardene lagði til, að allir tamílar
flyttu til Jaffna, og settust að þar
í grennd, en þar er aðaltamflar
byggðin í landinu, eins og marg-
sinnis hefur komið fram. Tamflum
þótti sér stórlega misboðið.
Skæmliðar tamfla tóku að láta
að sér kveða og gerðu umfram
allt usla, þar sem þeir gátu nokk-
um veginn gengið út frá því að
sinhalesar yrðu fyrir óþægindum.
Þegar stjómarhemum var svo
sigað á skæmliðana, færðust þeir
enn í aukana og segja m á að
stríðsástand hafi verið í landinu í
nánast þijú ár. Skæmliðar hafa
eflzt mjög þann tíma og fengið
vopn víða. Barátta tamíla hefur
vakið áhuga og samúð, þótt ekki
sé þar með sagt að menn leggi
blessun sína yfír hryðjuverk þar
fremur en annars staðar. En það
er óhjákvæmilegt annað en horf-
ast í augu við, að tamflar hafa
verið sviknir. Þeir hafa ekki feng-
ið neinar úrbætur í sínum málum.
Þeir em annars flokks þegnar í
landi, sem þeir hafa búið í öldum
saman. Stjómarhermönnum er
sigað á þá, nú síðustu vikur af
þvflíkri grimmd, að það virðist
einsætt að stjóm Jayawardene
ætlar sér að reyna að ganga milli
bols og höfuðs á andstæðingum
sínum.
Það er sorglegt til þess að vita,
að engin lausn virðist á næsta
leiti. Kannski ekki einu sinni vilji
fyrir henni. Á meðan svo fer fram
em það eins og venjulega óbreytt-
ir borgarar líða mest. Fegurðin
fer fyrir lítið á þessari paradísa-
reyju hvar hún hvflir í hafinu, eins
og tár sem fallið hafi af hvörmum
Indiands.
heimild: Reuter, South, Far East-
em Economic Review
Tamílskar stúlkur við telaufatínslu
Særðum stjórnarhermanni lyft upp í herþyrlu eftir árás skæru-
liða tamíla hafði verið gerð á herstöð skammt frá Jaffna.