Morgunblaðið - 22.11.1987, Síða 58

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. NÓVEMBER 1987
KAFLAR ÚR VIÐTALSBÓK HJARTAR GÍSLASONAR VIÐ FIMM SKIPSTJÓRA
MORGUNBLAÐIÐ birtir
hér fimm stutta kafla úr
viðtalsbókinni Aflakóngar
og athafnamenn eftir Hjört
Gíslason. í bókinni er rætt
við fimm skipstjóra, Magna
Kristjánsson, Neskaupstað,
Þorstein Vilhelmsson,
Akureyri, Guðjón A.
Kristjánsson, ísafirði,
Sigurð Georgsson,
Vestmannaeyjum og Ragnar
Guðjónsson, Hellissandi. I
bókinni rekja skipstjórarnir
feril sinn, fjalla um
fiskveiðistjórnun og ýmsa
þætti sjávarútvegsins auk
þess sem gamanmál ber á
góma.
Hjörtur Gíslason er
blaðamaður á
Morgunblaðinu og hefur
undanfarin ár skrifað um
sjávarútveg í blaðið. Þetta
er fyrsta bók höfundar.
Magni Kristjánsson:
„Eg á systur sem
gæti rassskellt þig“
Ég var eitt haust með þessum
skipstjóra á Gerpi NK. í einum túm-
um vomm við að láta bakborðstroll-
ið fara. Þá var um borð maður,
Guðjón Ingibergsson, ákaflega klár
togarasjómaður. Þetta var þegar
hampurinn var og þá rifnaði trollið
stundum undan eigin þunga á
síðunni út frá smá gloppum, þegar
það var látið fara. Karlinn öskrar
„lagó með rópana!" Guðjón var á
afturrópnum og sér að það er rifið
við rópinn og öskrar á móti að það
sé rifið. Hinn rópurinn var farinn,
svo það var lítið hægt að gera ann-
að en láta þetta bara fara allt, en
Guðjóni fannst allt of mikið rifið
og neitar að láta þetta fara. Karlinn
kemur hálfur út um brúargluggann
og öskrar á hann: „Láttu það fara
helvítið þitt!“ Þeir bölva og ragna
hvor á annan og alltaf rifnar trollið
meira og meira. Þá lætur Guðjón
loksins rópinn fara, en karlinn var
svo þijózkur að hann hífir ekki
strax, heldur lætur trollið fara í
botn.
Svo gerðist ekkert í þessu fyrr
en afianum hafði verið landað í
Þýzkalandi. Þá verða báðir fullir
og hittast þannig. Það var eins og
andskotinn hefði hitt ömmu sína.
Þeir byija umsvifalaust að slást.
Skipstjórinn var kattliðugur og
nokkuð sterkur, en Guðjón stór og
þrekinn. Þetta var í eldhúsinu og
þeir slást lengi og tekur að mæða.
Þá setjast þeir af og til hvor í sitt
hom og formæla hvor öðmm meðan
þeir hvflast. Við sáum þetta í gegn-
um lúguna á borðsalnum, en enginn
þorði inn til þeirra. Þeir taka svona
þijár lotur og enda með því að
Guðjón hefur betur og tekur skip-
stjórann í fangið. Ulskan var nú
ekki meiri en svo að hann henti
honum fram á gang og segir, eftir
um klukkutíma slagsmál: „Ég á
systur, sem gæti rassskellt þig.“
Ég man meðal annars eftir einum
manni frá því ég var á Hvalfellinu.
Hann hafði verið drykkjumaður, en
náð að þurrka sig og hafði hangið
þurr í ein tvö ár. Hann var ákaflega
flinkur, en tæpur í bindindinu og
passaði sig á því að sigla aldrei og
koma sér ekki í þannig aðstöðu að
hætta væri á falli. Svo gerist það
að við siglum beint og hann verður
að koma með. Karlinn dettur úti
og það tók okkur sárt. Hann átti
konu og 5 eða 6 böm heima. Við
höfðum þá reglu að stýrimennimir
voru á vakt úti frá því byijað var
að landa aflanum og þar til hann
var seldur. Ég var á fyrri vaktinni
og var laus klukkan 2 um nóttina.
Þá koma strákamir og segja að
vinurinn sé dottinn í það. Hann
hafði dottið og sé alblóðugur og
spyija hvort ég vilji ekki kíkja á
hann. Hann var með hátt enni og
hársvörðurinn farinn að færast aft-
ur eftir höfðinu. Það var skurður
efst á enninu, eins og vaff í laginu
og ekkert mjög stór, en karlinn var
fullur og erfiður viðfangs, svo ég
setti bara plástur á sárið svona til
bráðabirgða.
Þar með fór hann. Um morgun-
inn er mér sagt að hann hafi farið
í land aftur og lent í lögreglunni,
sem er oft harðhent. Hann hafði
lent á spítala og kemur aftur með
reifaðan haus eins og arabi og
óskaplega aumur. Ég segi við hann
að ég hafi séð skurðinn í gærkvöldi
og þó umbúðimar séu miklar þurfi
hann engar sérstakar áhyggjur að
hafa. Hann vissi auðvitað ekkert
hvað hafði gerzt. Við frestuðum því
eitthvað að taka af honum umbúð-
imar, en þegar næði gafst fór ég
að vefja þetta af hausnum á honum.
Við vomm báðir orðnir nokkuð for-
vitnir, en ég fullvissaði hann um
að þetta væri ekkert. Þegar ég var
aðeins byijaður að veíja af honum
umbúðimar kemur allt í storknuðu
blóði og umbúðimar vom eins og
steypa. Ég þurfti að bræða þetta
af honum með volgu vatni. Mér brá
nú heldur, þegar umbúðimar vom
famar. Þá kom í ijós mikill skurður
eftir endilöngum hausnum, frá enni
og aftur úr. Löggan hefur sennilega
sett kylfu í hausinn á honum og
sprengt höfuðleðrið. Hausinn var
að auki krúnurakaður svo útlitið
var ekki beint glæsilegt. Það hefur
trúlega verið erfitt fyrir karlinn að
koma heim með þennan rokna út-
saum á skallanum.
Þorsteinn Vilhelmsson:
„Mellan í Englandi
hún er dauð“
Eftir þetta sumar tók Gagn-
fræðaskólinn við, en við Ámi Bjama
komumst í jólatúrinn og það þótti
gott á þessum ámm, því jólatúram-
ir með tilheyrandi siglingum gáfu
vel af sér. Þá var kuldinn að drepa
okkur. Grimmdar gaddur var allan
túrinn og talsverð ísing. Mokveiði
var fyrstu dagana og við klámðum
túrinn fljótlega. Þegar átti að sigla,
kom í ljós að það var ekki ætlunin
að hleypa okkur með. Við börðum
það svo í gegn á endanum og kom-
umst í „menninguna" í fyrsta sinn.
Við fómm auðvitað á Rauða ljónið
í Grimsby og bjuggumst við ein-
hveiju stórkostlegu eftir allar
sögumar, en urðum fyrir miklum
vonbrigðum. Ég held að þetta hafí
verið einhver ógeðslegasta búlla,
sem ég hef séð á æfínni. Eftir allar
sögumar þekkti maður orðið kven-
peninginn þama áður en við
komum. Það var sérstaklega ein,
sem við veittum eftirtekt, sem var
kölluð Magga feita eða Magga
skozka. Það var svo nokkmm árum
seinna, að við áttum að landa í
Aberdeen. Við stoppuðum þar í
stuttan tíma, því hætt var við sölu
þar. Menn skmppu þó upp í bæ og
einn fékk þær fréttir að Magga
skozka væri dauð. Þá sagði hann
harmi sleginn upp úr eins manns
hljóði: „Mellan í Englandi hún er
dauð.“
Sumarið eftir kom ekki annað til