Morgunblaðið - 10.06.1988, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 1988
Minning:
Guðrún I. Siguijóns-
dóttir hjúkrunarkona
Fædd 31. ágúst 1903
Dáin 21. apríl 1988
Hún kvaddi þennan heim að
morgni sumardagsins fyrsta, 21.
apríl sl. Það kom ættingjum henn-
ar og vinum ekki á óvart. Bæði
var aldurinn orðinn hár og svo
hafði hún átt við vanheilsu að
stríða. Heilsubresturinn hafði
reynst henni erfíður. Áður hjúkraði
hún öðrum og þar sómdi hún sér
vel. í það lagði hún hjarta sitt og
tilfinningar. Það átti ekki eins vel
við hana að láta aðra þjóna sér.
Guðrún var aldamótabam, fædd
31. ágúst 1903 í Garðbæ, litlu býli
í landi Stóm-Vatnsleysu á Vatns-
leysuströnd. I Garðbæ bjuggu þá
foreldrar hennar, hjónin Sigurjón
Jónsson Jónssonar frá Ási við
Hafnarfjrð og Sigríðar Ásgríms-
dóttur og Guðrún Filippusdóttir
Eyjólfssonar frá Ægissíðu á Rang-
árvöllum og Guðrúnar Jónsdóttur.
Faðir hennar stundaði jöfnum
höndum búskap og sjóróðra eins
og aðrir, sem bjuggu í litlu býlun-
um á Ströndinni. Móðir hennar var
sérstök myndarkona og var oft
fengin til að baka og sinna mat-
seld á stærri heimilum. Þama ólst
hún upp, ásamt systur sinni,
Jónínu, (f. 18.4.1901) og vöndust
þær fljótt á að sinna öllum algeng-
um störfum og að standa við hlið
foreldra sinna í lífsbaráttunni. Með
þeim systram vora alla tíð miklir
kærleikar. Þótt langur vegur skildi
að seinni árin, vora böndin sterk
milli þeirra.
En árið 1920 fluttist Qölskyldan
til Hafnaifyarðar, þegar Garðbær
var rifinn og fluttur að Hjallabraut
og endurbyggður þar. Dvölin þar
stóð ekki lengi, því 1923 lést móð-
ir hennar. Við það leystist heimilið
upp og fluttist Guðrún þá til
Reykjavíkur. Hóf hún þá að vinna
fyrir sér með saumaskap og varð
útlærð saumakona.
Eins og fleiri af aldamótakyn-
slóðinni var Guðrún stórhuga. Hún
hóf nám í hjúkran og lauk prófí
frá Hjúkranarkvennaskóla íslands
í maí 1936 en um sumarið starfaði
hún sem hjúkranarkona við Land-
spítalann. Það hefur þurft dug til
og kjark á kreppuáram að ráðast
í slíkt ein og óstudd. En hún hugs-
aði enn hærra. Um haustið hélt
hún til Danmerkur til að víkka
sjóndeildarhring sinn. Hún starfaði
fyrst í átta mánuði við Sct. Hans
Hospital í Kaupmannahöfn og fjóra
mánuði við Köbenhavns Amts Syg-
eus, Gentofte. Þegar heim kom
starfaði hún um skeið við Landspít-
alann. Hjúkrunarstarfíð tók hug
hennar allan og þar fann hún að
hún átti heima enda varð það henn-
ar ævistarf.
Árið 1937 fluttist Guðrún til
Vestmannaeyja og gerðist heilsu-
vemdarhjúkranarkona þar. Vann
hún mjög gott starf og var vel
látin eins og alls staðar þar sem
hún starfaði. Þar kynntist hún
manni sínum, Jóni Olafssyni út-
vegsbónda frá Hólmi í Vestmanna-
eyjum, og gengu þau í hjónaband
1940. Þau eignuðust einn son, Ólaf
Minning:
Anton Isaksson
Fæddur 23. desember 1915
Dáinn 1. júní 1988
í dag er lagður til hinstu hvílu
nágranni minn og vinur, Anton ís-
aksson, er lést á heimili sínu 1.
þessa mánaðar. Kynni okkar hófust
er þau Margrét, kona hans, og son-
ur þeirra, Siguijón, fluttu í sama
hús og ég bjó í. Það urðu góðir
nágrannar. Dyr íbúða okkar stóðust
á, var því stutt að skjótast í kaffí-
sopa og spjall er tími gafst. Anton
veiktist alvarlega þann 24. desem-
ber 1978 og varð fyrir því áfalli
að lamast svo að alla tíð upp frá
því var hann öðram háður. Nærri
má geta að svo mikill atorkumaður
sem hann var hafí átt erfítt með
að sætta sig við orðinn hlut. Með
skapfestu horfðist hann í augu við
staðreyndir og fór að sjá bjartari
hliðar tilverannar.
Símtöl vina styttu honum oft
stundir. Sjón hans leyfði ekki að
hann gæti horft mikið á sjónvarp,
þeim mun betur naut hann því út-
varps og blaða. Hann fylgdist vel
með dægurmálum og hvað efst var
á baugi hveiju sinni. Anton naut
þess að vera heima, vemdaður af
sinni góðu konu, sem umvafði hann
hlýju og umhyggju, þar til yfír lauk.
Um leið og ég efni gefíð loforð,
kveð ég Anton með þakklæti fyrir
góð kynni, hlý handtök og góðar
óskir.
Eiginkonu og ættingjum sendi
ég samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hans.
Emilía Aðalsteinsdóttir
rafvirlq'a, sem er búsettur í
Reykjavík og starfar í slökkviliði
Keflavíkurflugvallar. Eiginkona
hans er Guðlaug Adolphsdóttir og
eiga þau þijú böm, Jón, Erlu og
Ingibjörgu. Og nýlega bættist nýr
ættliður í hópinn, þegar þeim Erlu
og unnusta hennar, Einari Magn-
úsi Moritzsyni, fæddist dóttirin
Margrét Rós.
Ekki varð sambúð þeirra Jóns
og Guðrúnar löng, því hann lést í
desember 1946 og féll þá í hlut
Guðrúnar að standa fyrir útgerð
og fískverkun manns síns til vors.
Vorið eftir fráfall Jóns fluttist
Guðrún til Reykjavíkur. Þar starf-
aði hún á Borgarspítalanum, á
sjúkrahúsinu Sólheimum í Tjamar-
götu og síðast við Heilsuvemdar-
stöðina, þar til hún lét af störfum
vegna aldurs. Hún bjó lengst af á
Karlagötu 9, en þar hafði hún
keypt íbúð við komuna til
Reykjavíkur.
Á efri áram varð hún fyrir því
óláni að lærbrotna þrisvar sinnum
á hægra fæti. í því mikla and-
streymi naut hún eins og alltaf
einstakrar umhyggju einkasonar
síns. Guðrún var innilega trúuð
kona og var trúin hennar mikli
styrkur. Hún hafði alltaf meiri
áhuga á líðan annarra en að ræða
um eigin heilsu, jafnvel síðustu
árin, þegar hún var oft sárþjáð.
Hún gleymdi sjálfri sér en lét sér
umhugað um annarra hag. Þar
kom hjúkranarkonan fram í henni.
Hún var ekki allra en var traustur
vinur vina sinna.
Síðustu þijú árin dvaldi hún á
heimili fyrir aldraða á Kumbara-
vogi við Stokkseyri. Hún andaðist
á sjúkrahúsinu á Selfossi og fór
bálför hennar fram frá Fossvog-
skapellu.
Blessuð sé minning mætrar
konu.
Sigurður Bjarnason
Birting a f-
mælis og
minningar-
greina
Morgunblaðið tekur af-
mælis- og minningargreinar
til birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í
Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnar-
stræti 85, Akureyri.
Kveðjuorð:
Erlendur Sigur-
jonsson,
Fæddur 12. september 1911
Dáinn 17. apríl 1988
Góður bróðir, frændi og vinur er
látinn. Við munum sakna þess lengi,
að sjá hann ekki oftar koma akandi
á nýja bílnum sínum, eða því sem
næst nýjum, til að heilsa vorinu hér
norðanlands og okkur skyldfólkinu,
því hvergi fannst honum vorið jafn
bjart og sumarið eins fallegt og hér
og tryggðin við okkur og sitt æsku-
heimili einstök.
Hann skrapp líka oft hingað
norður, en stansaði sjaldan lengi í
einu því hann hafði skyldum að
gegna við sitt starf, og það gekk
fyrir, eitthvað gæti bilað í hitaveit-
unni á Selfossi og þá yrði hann að
vera við, slíkur er hugsunarháttur
góðra starfsmanna.
Erlendur fæddist á Tindum í
Svínavatnshreppi, A-Hún., 12. sept-
ember 1911. Foreldrar hans vora
Siguijón Þorláksson bóndi á Tind-
um og kona hans, Guðrún Erlends-
dóttir, hún átti ætt sína að rekja í
Kjósina, því Eysteinn afi hennar var
frá Flekkudal í Kjós, en móðurætt-
in var frá Hindisvík á Vatnsnesi.
Siguijón var í móðurætt sína af
hinni svokölluðu Skeggstaðaætt, en
faðir hans Skagfírðingur, rek ég
það ekki nánar enda yrði það of
langt mál í smágrein. Foreldrar
Erlends eignuðust 7 böm og var
hann næstelstur í þeim hópi, og er
nú þriðja systkinið sem kveður
þennan heim, því tvær næstyngstu
systumar létust langt um aldur
fram.
Erlendur var mjög barngóður og
hlýr í viðmóti og nutum við þess
yngri systkinin, og reyndar öll böm,
hans eigin og annarra, sem hann
kynntist. Eins og flestir unglingar
á þeim áram vann hann heima að
búi foreldra sinna fram um tvítugs-
aldur. Þá fór hann í Bændaskólann
á Hólum og nam þar í tvo vetur.
Þá réðu þar húsum og skólastjóm
merkishjónin Steingrímur Stein-
þórsson og frú Theódóra, sem hann
mat ætíð mikils.
Þetta var Erlendi góður tími og
hefír hann á þeim áram ætlað sér
að verða bóndi. Þá var líka fátt um
atvinnumöguleika fyrir ungt fólk
og kreppan og fátæktin allsráð-
andi, og því um fátt að velja annað
en búskap. En þá kom annað til
sögunnar, sem varð til þess að hann
flutti burtu, hann veiktist mjög
hastarlega upp úr mislingasótt sem
hér gekk yfír, og eftir það þoldi
hann ekki í hey að koma að vetrin-
um og þar með var draumurinn
búinn um bóndastarfíð. Eftir þetta
fluttist hann til Suðurlands og sett-
ist að á Selfossi, fyrst sem bílstjóri
vann hann hjá Kaupfélagi Ámes-
inga, og síðar verkstjóri við hita-
veitu Selfoss og sá mikið um upp-
byggingu þess fyrirtækis. Þar vann
hann svo til 70 ára aldurs. Á Sel-
fossi hitti Erlendur konuefni sitt,
Helgu Gísladóttur frá Stóra-Reykj-
um í Hraungerðishreppi. Þau giftu
sig 16. júní 1940. Helga var mikil
myndarkona, sem gekk með reisn
allan sinn æviveg, en hún lést 25.
febrúar 1987, eða fyrir rúmlega
ári. Þetta síðasta ár var Erlendi
erfítt, það þjakaði hann bæði sorg
Selfossi
og heilsuleysi, og nú síðan um ára-
mótin hefír hann mest verið undir
læknishendi og á sjúkrahúsum, og
þár lést hann 17. apríl. Hann gat
ekki lifað án Helgu, og ég vona að
hún hafí átt von á gesti og beðið í
varpanum.
Þau Erlendur og Helga eignuðust
þijá drengi, elstur er Gísli, tækni-
fræðingur að mennt, kvæntur
Jónínu Hjartardóttur. Þá Sigurður
Jóhannes, húsasmiður, kvæntur
Auðbjörgu Einarsdóttur. Yngstur
'var Rögnvaldur, en hann lést um
fímm ára aldur. Auk þess átti Er-
lendur dóttur áður en hann giftist
Helgu, hún er Erla, húsmóðir á
Böðmóðsstöðum í Laugardal, gift
Áma Guðmundssyni og búa þau
þar. Móðir Erlu var Guðrún Sigfús-
dóttir frá Gröf á Höfðaströnd, mik-
il myndarkona, hún er látin.
Erlendur og Helga byggðu sér
stórt og fallegt íbúðarhús og fluttu
í það 1957. Það er Víðivellir 2 á
Selfossi. Þar bjuggu þau þar til
yfír lauk. Áður höfðu þau komið
sér upp bráðabirgðahúsnæði austur
við dælustöð hitaveitunnar að
Laugardælum, og vora þar, þangað
til þau fluttu í nýja húsið. Þau vora
mjög samhent hjón, og vora alltaf
saman í starfí og ferðalögum, ævin-
lega kom Helga með honum hingað
norður. Þau áttu alltaf góðan bíl,
helst nýjan, og vora fljót í ferðum,
en þegar heim skyldi halda var
vaknað snemma og hvort heldur
að hann vildi leggja af stað kl. 5
eða 7 að morgni, var Helga alltaf
tilbúin að fylgja honum. Þökk sé
henni. Ég hef þessi orð ekki fleiri,
en vil að síðustu þakka öllum þeim
sem réttu honum hlýja hönd þetta
síðasta ár. Þökk sé Rósönnu og
Kristjáni, eins nágrönnum hans,
Jóni Guðbrandssyni, dýralækni, og
frú Þóranni, fyrir frábæra hlýju og
vinsemd. Hann sótti til þeirra
traust.
Það er margs að minnast að leið-
arlokum og við hér fyrir norðan
kveðjum kæran bróður, frænda og
vin, og þökkum samfylgdina á liðn-
um áram. Öllum hans aðstandend-
um vottum við innilega samúð.
Eilífðin ein fær að þakka Erlendi
fyrir tryggðina við okkur. Það
fylgdi honum friður og traust. Við
óskum honum fararheilla.
Kristín og fjölskylda, Tindum.
FATASKÁPAR
FRA OKKUR ERU LAUSNIN
AXIS
Smiðjuvegi 9, Kópavogi,
simi (91)43500