Morgunblaðið - 10.06.1988, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. JÚNÍ 1988
t
Eiginkona mín,
SVAVA INGVARSDÓTTIR,
Dalbraut 20,
Raykjavfk,
lést á öldrunardeild Landspítalans 9. þessa mánaöar.
Kristinn Ólason.
■ Faðir okkar og tengdafaöir,
JÓN GUÐMUNDSSON
rafvlrkjameistari,
áður Skipasundi 47,
lóst á Hrafnistu að morgni 8. júní. Jaröarför auglýst síðar.
Gígja Björnsson,
Harpa Jónsdóttir, Vilhjálmur Hjartarson,
Guðrún Ferrier, James A. Ferrier,
Elsa Jónsdóttir, Baldvin Hermannsson,
Björg Jónsdóttir, Geir Árnason,
Helga Jónsdóttir, Guðjón Bernharðsson,
Líneik Jónsdóttir, Halldór Ólafsson,
Guðmundur H. Jónsson, Fjóla Erllngsdóttir.
t
Bróðir minn,
ÁSMUNDUR STEINGRÍMSSON,
verður jarðsunginn frá Siglufjarðarkirkju laugardaginn 11. júní kl.
14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á líknarstofnanir.
Þórveig Steingrímsdóttir.
t
Útför móður okkar og tengdamóður,
SIGRÍÐAR ÓLAFSDÓTTUR HANSEN,
Aðalstrœti 16,
Patreksflrði,
fer fram laugardaginn 11. júní frá Patreksfjaröarkirkju kl. 14.00.
Ólafur D. Hansen, Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Sigrfður Daníelsdóttir, Loftur Hafliðason.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
KRISTÍN JÓNSDÓTTIR
fyrrum húsfreyja ó Jaðri,
verður jarösungin frá Bústaðakirkju í Reykjavík mánudaginn 13.
júnf kl. 13.30.
Unnur Árnadóttir,
Stefanfa Sigurjónsdóttir,
Elsa Þorvaldsdóttir,
Magna Runólfsdóttir,
Garðar H. Jóhannesson,
Jónasfna Jóelsdóttir,
Sigurjón Guðnason,
Jón Guðnason,
Davfð Guðnason,
Guðbergur Guðnason,
Jóhanna Guðnadóttir,
Guðmundur Guðnason,
Guðrún Guðnadóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HALLA GUÐRÚN MARKÚSDÓTTIR,
Bollagörðum 7,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsungin frá Reykholtskirkju laugardaginn 11. júní kl.
14.00. Rútuferö verður frá Umferðarmiöstöðinni kl. 10.30.
Guðrún Guömundsdóttir,
Laufey Guðmundsdóttir,
Lilja Guðmundsdóttir,
Sveinbjörg Guðmundsdóttlr,
Kristfn Guðmundsdóttir,
Albert Sœvar Guðmundsson,
Halla Guðrún Ingibergsdóttir,
og barnabörn.
Kjartan Markússon,
Ólafur Þorbjörnsson,
Sigurbjörn Haraldsson,
Eysteinn Jósefsson,
Margrót Ragnarsdóttir,
Dagnýr Vigfússon
t
Þökkum innilega samúö og hlýhug við andlát og jarðarför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdafööur, afa og langafa,
GUNNARS VILHJÁLMSSONAR,
Álfheimum 42.
Guö blessi ykkur öll.
Guðveig Hinriksdóttir,
Gunnlaugur Gunnarsson, Þorbjörg Einarsdóttir,
Ema Gunnarsdóttir, Kristinn Sigurðsson,
Guðný Gunnarsdóttlr, Jón Pálsson,
Vlgdfs Gunnarsdóttir,
Agnar Logi Axelsson, Ágústa Hallsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Hörður G. Jóhannes
son blikksmiður
Fæddur 5. maí 1944
Dáinn 1. júní 1988
I dag er til moldar borinn frændi
minn, Hörður Guðmar Johannes-
son, en hann varð að láta undan í
baráttunni við einn skæðasta sjúk-
dóm sem mannkynið á í baráttu
við. Sjúkdómssaga Harðar var til-
tölulega stutt, aðeins einn mánuður
frá því að hann lagðist inn og þar
til yfir lauk. Þessi mánuður var
mjög erfíður fyrir mig og aðra ætt-
ingja og þó sérstaklega ömmu, Sig-
urbjörgu Ólafsdóttur, móður Harð-
ar.
Hörður bjó alla tíð hjá ömmu og
síðustu 20 árin í Skálagerði 13,
Reykjavík.
Minning mín um Hörð frænda
er mjög skýr, allt frá unga aldri,
þegar ég sem lítill drengur, fylgdist
með honum gera upp bflhræ að
glæsivagni í bflskúr föður míns.
Hann gerði allt sjálfur og var ein-
staklega laginn og vandvirkur.
Hörður hafði mjög gaman af því
að gera upp gamla bfla og smíða
þá, jafnvel alveg upp á nýtt, og eru
þeir ófáir glæsibflarnir sem bera
merki hans. Það tók hann 3 ár að
gera upp draumabfl sinn, breyta og
bæta, og varð það hans síðasta
verk. Sárt þykir mér til þess að
hugsa að hann skuli ekki hafa get-
að notið hans eins og hann gerði
ráð fyrir, en hans síðasta áður en
hann lagðist í rúmið var að keyra
bflinn um götur bæjarins og heim
þar sem hann fór að kenna sér
meins, sem síðar átti eftir að leiða
til andláts hans.
Hörður var ávallt tilbúinn að
hjálpa mér þegar ég þurfti aðstoð
eða hjálp. Mitt uppeldi í bflabraski,
viðgerðum og öllu sem við kom
bílum, er allt frá honum komið og
mun ég standa í þakkarskuld við
hann alla tíð. Söknuður minn eftir
Hörð frænda er ólýsanlegur með
öllu og eru þessi fáu orð eins og
dropi í hafíð. Að lokum vil ég votta
systkinum og þó sérstaklega móður
hans innilegrar samúðar og styrks
í baráttunni vegna fráfalls hans og
missis.
Aggi
Þann 1. júní sl. andaðist í Land-
spítalanum Hörður Guðmar Jó-
hannesson. Hörður frændi eins og
ég var vön að kalla hann. Hörður
var sonur hjónanna Sigurbjargar
Ólafsdóttur, fædd 1910 á Skerð-
ingsstöðum, Hvammssveit, og Jó-
hannesar Jóhannessonar, fæddur
1902, frá Saurbæ í Dalasýslu, dáinn
1958.
Hörður var næstyngstur fímm
systkina, þau eru: Anna Ólína, fædd
1931, Ragnar Valdimar, fæddur
1936, Ema Svanhvít, fædd 1940
og Grettir Kristinn, fæddur 1946.
Hörður fæddist að Ósi, Saurbæ
í Dalasýslu, og ólst þar upp til 10
ára aldurs. Þá fluttist Q'ölskyldan
til Reykjavíkur og bjuggu í Balbo-
campi 9, frá 1954 til ársins 1962
og eftir það í Skálagerði 13.
Þegar ég fer að rifja upp minn-
ingar mínar um Hörð frænda koma
efst upp í hugann allir fallegu
bflamir hans sem hann hafði yndi
af að laga og gera upp.
Hörður vann alltaf mikið, í mörg
ár var hann í Hjálparsveit skáta,
og var hann örugglega hjálplegur
þar eins og hann var við alla sem
leituðu til hans.
Við þökkum fyrir þær stundir
sem hann var með okkur, aldrei
leið sá aðfangadagur að Hörður og
amma kæmu ekki til að halda jólin
með okkur, síðustu árin í Víðigrund-
inni hjá foreldrum mínum.
Veikindi Harðar báru mjög brátt
að, og ekki grunaði okkur að hann
væri orðinn jafn veikur og raun bar
vitni. En vilji manns má sín lítils í
baráttunni við þennan sjúkdóm.
Ég bið góðan guð að blessa minn-
ingu Harðar frænda og styrkja og
styðja ömu, mömmu og hans systk-
ini.
Björg
í dag er til moldar borinn elsku-
legur frændi minn, Hörður Guðmar
Jóhannesson, aðeins 44 ára að
aldri. Mér var tilkynnt á sumardag-
inn fyrsta að Hörður væri lagstur
inn á spítala vegna eymsla í auga,
en áfallið kom nokkrum dögum
síðar þegar okkur var sagt að hann
væri með illkynja æxli sem . varð
honum síðar að falli. Hörður lést í
Landspítalanum 1. júní síðastliðinn,
aðeins mánuði seinna.
Hörður frændi var fæddur 5. maí
1944 að Ósi, Saurbæ í Dalasýslu.
Foreldrar hans voru þau Jóhannes
Jóhannesson frá Saurbæ og Sigur-
björg Ólafsdóttir frá Skerðingsstöð-
um í Hvammssveit. Systkini Harðar
eru 4, þau eru: Anna, Ragnar, Ema
og Grettir, sem öll eru á lífí.
Haustið 1954 fluttist Qölskyldan
suður til Reykjavíkur og var Hörður
þá 10 ára gamall. Það var mikill
söknuður hjá fjölskyldunni að þurfa
að kveðja öll dýrin sem þau áttu,
en þó var söknuðurinn mestur hjá
langömmu minni, henni Önnu Jak-
obínu, að þurfa að sjá á eftir fjöl-
skyldunni, en þó allra verst að þurfa
að kveðpa litla augasteininn sinn
hann Hörð. Þau eru ófá bréfín sem
fóru á milli þeirra og hefur Hörður
alltaf varðveitt bréfín frá ömmu
sinni mjög vel því sambandið á
milli þeirra var alveg sérstakt.
Þann 12. júní 1958 var mikið
skarð höggvið í fjölskylduna þegar
afí minn dó, aðeins 55 ára gamall.
Þetta var mikil sorg í fjölskyld-
unni, en þó allra mest hjá ömmu
minni, þar sem missirinn var mikill.
Hörður og amma hafa alla tíð
búið saman því Hörur var ókvæntur
og bamlaus og vildi ekki flytja frá
ömmu. Þau hafa búið í fjöldamörg
ár í Skálagerði 13. Hörður var lærð-
ur blikksmiður frá Blikksmiðjunni
Gretti, þar sem var hans annað
heimili. Hörður keyrði leigubíla og
þar á meðal keyrði hann mikið fyr-
ir föður minn. Hörður var mikill
útivistarmaður og starfaði í mörg
ár með Hjálparsveit skáta í
Reykjavík. Og Þórsmerkurferðimar
voru margar hjá honum eins og
Bláfjallaferðimar á vetuma, þá
annað hvort á snjósleða eða á skíði.
Hann átti þó eitt áhugamál fram
yfir önnur, en það voru bflar. Hann
eyddi öllum sínum frístundum í
smiðjunni að gera draumabfla að
veruleika. í tuttugu ár hafði Hörður
alltaf dreymt um stóran innréttaðan
sendiferðabíl sem hann lét verða
að veruleika. Síðustu þremur árum
hefur Hörður eytt í stóra bílinn og
kom bflnum á götuna fyrir nokkrum
vikum, en gat þó lítið notið hans.
Það síðasta sem hann gerði, áður
en hann veiktist, var að fara í banka
og klippingu og keyra síðan
draumabflnum í hlað í Skálagerð-
inu. Hörður byggði sér stórt raðhús
í Dalseli, en hann flutti þá aldrei
inn í það, seldi það fyrir nokkmm
árum. Ég get þó ekki hugsað til
enda að eyða næstu jólum án Harð-
ar. Frá því að ég man eftir mér
komu amma og Hörður til mömmu
á aðfangadagskvöld og eyddu jóla-
hátíðinni með fjölskyldu minni. Það
var yndisleg sjón að sjá þegar Hörð-
ur kom á fallega bílnum sínum.
Hörður var vinur vina sinna, sem
aldrei sagði nei og vildi allt fyrir
alla gera og þar með okkur systkin-
in. Mér er mjög minnisstætt þegar
ég var 14 ára gömul og langaði út
á gamlárskvöld, þá var leiðinda
rigning og mamma var ekki á því
að leyfa mér að fara, en þá kom
Hörður mér einmitt til hjálpar.
Hann setti upp sitt fallega augna-
ráð sem var alltaf svo sannfærandi
og sagði við mömmu: „Hvað það
er bara rigning og hún blotnar bara
af henni" og þar með var ég farin.
Þessi orð hans mun ég alltaf geyma
í minningu minni til æviloka um
heimsins besta frænda, sem stopp-
aði alltof stutt hjá okkur.
Elsku amma, mamma, Anna,
Ragnar, Grettir og fjölskyldur, Guð
styrki ykkur í þessari miklu sorg
og hjálpi ykkur að geyma minning-
una um góðan son og bróður í
hjarta ykkar.
Helena
Látinn er langt um aldur fram
Hörður vinur okkar eftir stutta en
harða baráttu. Fyrir aðeins nokkr-
um vikum fékk hann að vita, að
hann gengi með ólæknandi sjúk-
dóm. Hann tók bitrum örlögum
sínum af sömu karlmennsku og
æðruleysi og einkennt hafði hann
alla tíð.
Hörður fæddist að Ósi í Saurbæ,
Dalasýslu. Sonur hjónanna Jóhann-
esar Jóhannessonar bónda þar, sem
nú er látinn, og konu hans, Sigur-
bjargar Ólafsdóttur, og ólst þar upp
til tíu ára aldurs. Árið 1954 hættu
þau búskap og fluttu til Reykjavík-
ur ásamt fímm börnum sínum.
Að föður sínum látnum og þegar
systkini hans voru farin að heiman
hélt Hörður áfram heimili með
móður sinni í Skálagerði 13. Reynd-
ist hann henni góður og hjálpsamur
sonur, stoð hennar og stytta.
í apríl 1968 réðst Hörður til
starfa í Blikksmiðjunni Gretti og
átti því 20 starfsár að baki þar er
hann lést. Hörður var traustur
starfsmaður, samviskusamur og
úrræðagóður. Hann var góður og
þolinmóður leiðbeinandi ungum
mönnum, sem voru að hefja störf
og vinsæll af öllum starfsmönnum.
Störf sín leysti hann af hendi á
þann veg, að sómi fyrirtækisins
yrði sem mestur. Hann var svo
húsbóndahollur, að helst leit út fyr-
ir að hann ynni við eigið fyrirtæki.
Það má líka til sanns vegar færa,
að það hafí verið hans annað heim-
ili.
Hann gaf sér ekki mikinn tíma
til tómstundaiðkana. Aðaláhugamál
hans tengdist að nokkru leyti starf-
inu, en það var að gera við bfla.
Sú iðja nýttist vel í starfí hans fyr-
ir Hjálparsveit skáta. Einnig fékkst
hann nokkuð við veiðiskap og minn-
isstæðar eru margar ferðir okkar á
Amarvatnsheiði. Fyrst og fremst
var þó vinnan sjálf áhugamál hans.
Það var eins og hann lifði eftir spak-
mælinu: „Vinnan göfgar manninn."
Eins og margir Islendingar lagði
hann oft nótt við dag til að ljúka
verkum sínum og var ávallt reiðu-
búinn til að leysa aðkallandi vanda-
mál.
Vinnuframlag slíkra manna á
eflaust mestan þátt í þeirri velmeg-
un, sem við búum við í dag, en að
baki henni liggur fyrst og fremst
þrotlaus vinna.
Hörður var dagfarsprúður mað-
ur, hæglátur og reglusamur. Hann
var vinur vina sinna og ræktarsam-
ur við þá og gladdi þá með heim-
sóknum og gjöfum. Böm okkar
nutu hans í ríkum mæli. Hann var
bamavinur. Okkur finnst vísa
Hávamála um vináttu lýsa honum
vel:
Veistu, ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt af honum gott geta
geði skaltu við hann blanda
og gjöfum skipta
fara að finna oft.