Morgunblaðið - 16.07.1988, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 1988
43
Minning:
Bjöm Stefánsson,
Kálfafelli
Fæddur 30. september 1896
Dáinn 7. júlí 1988
Því fólki sem fæddist fyrir alda-
mót fækkar nú óðum, enda orðið
aldurhnigið. Þetta fólk tengir sam--
an svo ólíka tíma að þeir sem fædd-
ust eftir tilkomu síma, útvarps, bíla
og alls kyns nýjunga, sem auðvelda
brauðstritið, eiga erfitt með og
munu raunar alls ekki skilja þá
lífsbaráttu sem aldamótafólkið háði
fyrstu áratugi ævi sinnar. Það háði
í fyrstu ósköp svipaða lifsbaráttu
og íslenska þjóðin hafði gert í ald-
ir, munurinn er sá að það ól okkur
og við lifðum með því, við munum
það. Að búa við birtu og yl og ætla
að setja sig inn í aðbúð fjögurra
ára drengs árið 1900 er ekki hægt,
slíkt verður ekki veruleiki heldur
dagdraumur. Þetta fólk og svo
margir aðrir, bæði yngri og eldri,
er samt fólkið sem gerði okkur
mögulegt að búa nú í þessu landi.
Þótt margir þurfi að láta í minni
pokann fyrir harðneskju lífsins og
hyrfu af þessum heimi í bernsku
og á unglingsárum, þá urðu hinir
nógu margir sem háðu lífsbaráttuna
til að skila okkur inn í nútímann.
Nu týnir það tölunni og tekur með
sér í gröfina þá lífsreynslu sem
ekki kemur aftur. Minningar um
þessa lífsreynslu geymum við nú á
söfnum og í bókum en raunveruleik-
inn hverfur.
Bjöm Stefánsson á Kálfafelli,
sem var fjögurra ára drengur árið
1900, lést að morgni fímmtudagsins
7. júlí. Með honum eins og öðrum
aldamótamönnum fór hluti af fortíð
landsins. Orkan sem hann hafði
fram á miðjan aldur til að eija jörð-
ina og aflá sér og sínum lífsviður-
væris var falin í höndum hans og
þarfasta þjóninum.
Kjarkur aldamótamannsins,
Bjöms á Kálfafelli, ef til vill fremur
harka, er nokkuð sem ofraun er að
skilja þeim sem nú ganga við götu-
ljós og aka í hlýjum bílum. Aleinn
á pósthestum á miðjum Skeiðarár-
sandi, veglausum og svörtum í vetr-
arskammdegi, með viðsjárverðar ár
í bak og fyrir væri ekki öllum lagið
nú á tímum. í afskekktu hafnlausu
héraði þar sem óbrúaðar ár vom
alltaf á báðar hendur var þetta
ferðamátinn. Þetta var bara einn
þáttur lífsins og aðrir vom í svipuð-
um dúr. Björn var ekki einn um
þetta en hann var líka einn af þeim.
Maðurinn sem alltaf skyldi standa
í skilum, skar fekar við nögl sér,
mátti aldrei æðrast eða sýna van-
mátt sinn.
En erfiðisvinnumaðurinn mátti
heyja aðra baráttu en baráttuna við
landið og íslenska veðráttu. Um það
leyti sem upphaf nútímatækni gaf
honum kost á aðstoð við erfiðið fór
Björn að kenna þess sjúkdóms sem
hann bjó við í áratugi og gerði hann
hægt og sígandi að fötluðum manni.
Það má því segja að frá honum
hafi verið tekinn möguleikinn til að
njóta þeirra þæginda og möguleika
sem okkar tímar bjóða upp á þótt
hann hafi lifað þá. Það var ekki
bara líkamlegur sársauki sem hann
leið meðan beinkölkunin var að
leggja hann undir sig. Hann þurfti
einnig að horfa upp á líkama sinn
taka hægt og sígandi þeim breyt-
ingum sem sjúkdómurinn olli. Um
það voru ekki höfð mörg orð, held-
ur var hlutunum tekið með þögn,
en oft hlýtur hugurinn að hafa ver-
ið raunamæddur. Þessi sjúkdómur
var raunar hlutskipti ótrúlega
margra sveitunga Björns.
Björn var ferðamaður í eðli sínu
og margar ánægjustundur var hann
búinn að eiga á hestunum sínum.
í þeim ferðum lenti hann líka í því
sem margur myndi kalla erfiðleika
í dag, en þá hluti vildi hann ekki
ræða. Allt fram á síðustu ár hafði
hann mikla ánægju af að skreppa
á smá bílferð, sjá árnar sem hann
hafði glímt við, líta tún og bæi
manna og sjá hvað var að gerast.
Þá var öldungurinn glaður í sinni.
Oft var hlegið mikið þegar barna-
bömin komu í heimsókn og ærsluð-
ust í kringum hann. Þá kom stafur-
inn í góðar þarfir til að pota í einn
og krækja í annan, en eitt vom
lög, stafinn urðu þau að láta í friði.
Þrátt fyrir allt átti bóndinn sínar
ánægjustundir.
Hann Björn á Kálfafelli, afi okk-
ar, undi oft við suðurgluggann sinn
Minning:
Óskar Ólafsson
í dag kveðjum við bamabörnin
Óskar afa okkar í hinsta sinn. Við
vonum og trúum því að sál hans
lifi um ókomna tíð og að hann öðl-
ist gott og friðsælt líf hinum megin
við jarðneskt líf.
Við barnabömin í Hveragerði
höfum átt því láni að fagna að búa
lengst af í næsta húsi við afa og
ömmu frá því að við fæddumst. Það
er því stórt skarð sem afi skilur
eftir í hugum okkar.
Afi var trésmiður og átti hann
verkstæði í næsta húsi þar sem
hann undi sér daglangt. Það leið
varla sá dagur að eitthvert af okk-
ur kíkti ekki inn á verkstæðið til
hans, því hann var aldrei svo upp-
tekinn að hann tæki ekki á móti
okkur, og oftar en ekki leyndist
brjóstsykurspoki í einni skúffunni
hjá honum. Svo var alltaf hægt að
finna afgangsspýtur til að smíða úr.
Það hvíldi alltaf mikil ró yfir afa.
Hann sagði ekki mikið og tjáði ekki
tilfinningar í orði, en þeim mun
meira í verki. Hann var alltaf tilbú-
inn að hjálpa til og gera allt fyrir
alla.
Það sem einkenndi afa gagnvart
okkur krökkunum var að hann
veitti svo mörgu athygli sem við
vomm að gera. T.d. þegar við heim-
sóttum hann, sem við gerðum yfir-
leitt oft á dag, fórum við iðulega
inn í stofu og glömruðum á píánó-
ið, en þegar við hættum þá bað afi
okkur um að spila meira. Þannig
minnumst við afa, hann hjartgóður
og hlýr maður. En það sem veitir
okkur aðstandendum hans styrk á
sorgarstundu er vissa ömmu fyrir
því að hans bíði gott og notalegt
líf meðal látinna og þetta sé hinn
góði vegur Guðs.
Blessuð sé minning afa.
Hermann, Kristín og Elínborg.
Arný S. Jóhannes-
dóttir — Minning
síðustu árin og fylgdist þaðan með
erli dagsins. Það var auðvelt að
kalla til hennar Valgerðar ömmu
ef um eitthvað vanhagaði, eða rölta
til hennar fram í eldhús og fá sér
kaffísopa. Nærveru ömmu gat hann
alltaf treyst og ekki bara það, hún
var alltaf reiðubúin.
Elsku amma; við vitum að á
næstunni verða stundirnar stundum
einmanalegar þegar ekki þarf leng-
ur að rölta inn til hans afa. En
huggum okkur við að nú hefur hann
verið leystur frá erfiðleikunum.
Laugardaginn 16. júlí verður afi
jarðsettur. Þegar útför hans fer
fram á jörðinni sem hann byggði
afkomu sína á næstum alla sína
ævi, er engin ósk heitari en sú að
sál hans fái við hlið skapara síns
að yfirlíta sveitina sína í nýju ljósi
og hann fái ríkulega umbun fyrir
erfiði sitt.
Friður fylgi elsku afa í hinum
nýju heimkynnum. Gefist honum
kostur á að sjá gasið grænna og
fjöllin fegurri í Fljótshverfinu en
nokkru sini fyrr. Guð blessi afa.
Rósa og Valgerður
Guðjónsdætur.
Fædd 22. mars 1939
Dáin 27. júní 1988
Ég var stödd á flugvellinum í
Lúxemborg á leið minni heim þegar
ég frétti um andlát Öddu. Það var
blendin tilfínning að vera að koma
heim og að vita að svo lífsglöð kona
sem Adda var væri dáin.
Ég gat ekki fylgt Öddu til grafar
og því vil ég minnast hennar hér í
örfáum orðum.
Eitt það fyrsta sem ég hugsaði
eftir hina sorglegu frétt var hvað
Adda hafði alltaf verið lífsglöð og
hress manneskja. Alltaf hlæjandi.
Og hláturinn er einmitt það sem
lifir mest í minningu minni um
hana.
Adda hefur reynst mér vel því
ég kom oft á heimili hennar sem
krakki í samskiptum mínum við
dætur hennar. Og þar dvaldi maður
ófáar næturnar og ófáa dagana,
alveg sama hvað á dundi. Og alltaf
var maður velkominn. Þar var alltaf
kátt á hjalla og átti Adda ófáan
þáttinn í því.
Það var ekki hægt að sjá að
Adda berðist við svo erfiðan sjúk-
dóm, svo lífsglöð og kát sem hún
var. Eitt sinn er hún var rúmföst
spurði ég hana hvernig hún hefði
það og hún svaraði: „Svona, þú
sérð það nú, hér ligg ég eins og
hver annar aumingi." Og svo hló
hún eins og henni var alltaf svo
lagið.
Adda var gift föðurbróður mínum
Hauk Eiríkssyni frá Vatnshlíð í
Húnavatnssýslu og áttu þau fjögur
börn, þau Jóhannes, Kristínu, Kol-
brúnu og Heimi. Svo áttu þau einn
dótturson Andra Má sem verður
nú að horfa á eftir svo góðri ömmu.
Gefíð mér ósk - ó andlit blómanna feigu,
sem ilmið í dag en á morgun er kastað á glæ,
af aldýrri fegurð, sem hvorki er til láns né leigu,
er leifunum fleygt á stimuð og rotnandi hræ.
Eldfógru blómin min - bliknðu visin og dáin?
Ó, blundið í vetur; í sumar þið verðið ei skert.
Öskuhreinsarinn horfír sljór út í bláinn,
hlemminum skellir,—svo er allt búið og gert.
Lif þitt er horfið - himinsins speglar brostnir,
hörð var glíman uns dauðinn þér rétti sinn ijá.
utangarðsmennimir skjálfa, skelfingu lostnir.
- Skeður nú ekkert? Læst engin heyra né sjá?
Nei, ekkert skeður, - þvi ekki féll goð af stalli.
Enginn blómsveigur skreytir leiði þitt snautt
Það skiptir engu, þótt tár hinna fátæku falli,
og fátæklings blóm vilja rikir að eilífu dautt.
Þið gáfuð mér ósk; sú ósk mun að endingu láta,
uppfyllast von hinna píndu og smáðu með því,
að hugga þá alla sem einir í myrkrinu gráta,
og eilífðarblóm hinna fátæku lifna á ný.
(Ásta Sigurðardóttir)
Elsku frændi og frændsystkini,
megi góður Guð styrkja ykkur í ‘
sorg ykkar vegna missi svo góðrar
eiginkonu, móður og ömmu.
Megi hún hvíla í friði.
Dísa
Guðlaug Jónsdóttir,
Jaðri — Kveðjuorð
Fædd 23. júlí 1893
Dáin ll.júlí 1988
Kallið er komið
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V.Br.)
Lögst er til hinstu hvíldar og
sofnuð svefninum langa elsku
amma okkar, hin mikla heiðurskona
Guðlaug Jónsdóttir, Jaðri, Bolung-
arvík.
Við vitum það og trúum að vel
sé tekið á móti henni af afa okkar
Katli Magnússyni og börnunum
þeirra 6, sem látin eru, en afi og
amma áttu samtals 13 börn.
stundir sem við nutum návistar
hennar, allar þær sendingar sem
hún sendi börnunum okkar, og alla
hennar væntumþykju sem hún gaf
okkur öllum. Þótti oft undrum sæta
hversu minnug hún var á alla af-
mælis- og merkisdaga hvers og
eins.
Amma okkar hefði orðið 95 ára
núna 23. júlí ef hún hefði lifað. En
hvíldin var henni kærkomin eftir
langt ævikvöld.
Með þessum fátæklegu orðum
þökkum við elsku ömmu og
langömmu okkar fyrir innilegar
samveru- og ánægjustundir sem við
áttum saman. Það var okkur öllum
mannbætandi að fá að eiga hana.
Minning hennar er okkur að leið-
arljósi.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Br.)
Böm og bamaböm
Þórunnar Ketilsdóttur og
Kristjáns Finnbjömssonar.
Okkur langar með örfáum orðum
að þakka ömmu okkar fyrir þær
Blóma.- og
W skreytingaþjónusta ©
*' hvert sem tilefnið er.
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Állhcimum 74. sími 84200
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
t
Þökkum auðsýnda samúö og vináttu vegna fráfalls
SIGURBJÖRNS FRIÐBJARNARSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Húsavíkur.
Guð blessi ykkur öll.
Friðrika Rósa Sigurbjörnsdóttir, Kjartan Sigurðsson,
Bergljót Sigurbjörnsdóttir.