Morgunblaðið - 15.10.1988, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. OKTÓBER 1988
48
Minning:
Sævar Guðnason
Fæddur 27. desember 1949
Dáinn 29. september 1988
í dag verður Sævar Guðnason
jarðsettur á ísafirði.
Þótt Sævar hafi einungis verið
38 ára þegar hann lést, þann 29.
september síðastliðinn, var hann
kominn langan veg og hafði lifað
fleira en margur jafnaldri hans.
Sævar fæddist á ísafirði og ólst
þar upp en fluttist síðan suður sem
ungur maður í leit að farvegi fyrir
líf sitt. En ekki fann hann það sem
hann leitaði að fyrir sunnan og það
var ekki fyrr en hann flutti til Kaup-
mannahafnar árið 1976 að hann
fann sér samastað.
Ég hitti Sævar fyrst vorið 1987
á heimili hans í Kaupmannahöfn.
Ég hafði verið á eyðniráðstefnu í
Stokkhólmi og kom við í Kaup-
mannahöfn í nokkra daga og fékk
þá inni hjá Sævari. Þá hafði hann
verið veikur af eyðni f rúm tvö ár
en tók þó á móti mér af slíkri
lífsgleði og hlýju og með slíkri reisn
að erfitt var að sjá að þar færi
maður sem barðist við vágestinn
eyðni. Ég var ekki fyrr stiginn inn
fyrir þröskuldinn hjá honum en mér
fannst við hafa þekkst alla tíð. Þær
voru ófáar ánægjustundimar sem
ég átti með honum og sambýlis-
manni hans Ole Frederiksen þessa
daga sem ég dvaldist hjá þeim.
Þegar ég færði það í tal við Sævar
hvemig hann færi að því að halda
gieði sinni og lífsþrótti, svo veikur
sem hann var, sagðist hann reyna
að njóta hvers dags og þakka fyrir
hvem þann dag sem honum væri
gefinn. Sævar var einn af þeim
mönnum sem óx við mótlæti og
honum tókst það með æðruleysi
sínu og skapfestu að lifa með sjúk-
dómi sínum að svo miklu leyti sem
slíkt er unnt. Það verður seint full-
þakkað að Sævar veitti eyðnismit-
uðum og sjúkum hér á landi rödd
með viðtölum í sjónvarpi, blöðum
og tímaritum þar sem hann ræddi
aðstöðu smitaðra og sjúkra og lagði
þannig sitt af mörkum til að eyða
þögninni, sektinni og óttánum sem
fylgt hefur þessum sjúkdómi og
hefur verið mikið vandamál þeim
sem smitast hafa og veikst.
Sævar var af þeirri kynslóð sam-
kynhneigðs fólks sem að mörgu
leyti var hrakin.úr landi. Það var
fyrsta kynslóðin sem gerði kröfu
til að lifa opnu og eðlilegu lffí og
galt þess lfka að vera f farar-
broddi. Þá kom ekki til greina af
samfélagsins hálfu að ást, sambúð-
arform og lífsstíll samkynhneigðra
væri eðlilegur og virðingarverður
og sjálfsvirðingin væri þeim sjálf-
sögð. Eins og margir af þessari
kynslóð mátti Sævar oft reyna
óblíðu fólks á sjálfum sér en því
var ekki fyrir að fara að það gerði
Sævar bitran. Hann var heilli og
þroskaðri maður en svo að hann
léti það sem hann fékk ekki breytt
ræna sig Iífsgieðinni.
En ekki má gleyuma því að Sæv-
ar átti góða að. Samband Ole og
Sævars var svo náið og þroskað að
einungis þeir lánsömu fá að reyna
slíkt. Þá langar mig að nefna bróð-
ur Sævars og mágkonu, Guðna og
Petru, sem búa í Kaupmannahöfn
og veittu Sævari ómetanlega um-
hyggju og aðstoð öll þau ár sem
hann barðist við sjúkdóm sinn. For-
eldrar Sævars og systkini tóku hon-
um og Ole opnum örmum þegar
þeir komu hingað heim í sumar og
gerðu allt sem í þeirra valdi stóð
til að ferð þeirra félaga yrði sem
ánægjulegust. Þess væri óskandi
að allar fjölskyldur væru jafnsam-
hentar og umhyggjusamar.
Ég veit að ég tala fyrir fleiri en
sjálfan mig þegar ég segi að eigi
það eftir að henda mig að smitast
og veikjast af eyðni þá hefur Sævar
meira en allir aðrir kennt mér
hvemig farsælast er að lifa með
þessum sjúkdómi að því marki sem
slíkt verður kennt.
Að lokum langar mig til að votta
sambýlismanni Sævars, Ole Frede-
riksen, innilegustu samúð mína,
sem og yndislegum foreldrum hans,
Guðrúnu Veturliðadóttur og Guðna
Ingibjartssjmi, og systkinum hans
öllum.
Böðvar Björnsson
Minning:
Ulfúr Gunnarsson
yfírlæknir
Fæddur 12. nóvember 1919
Dáinn 29. september 1988
Óhjákvæmilegur þáttur í því að
eldast og fullorðnast er að sjá á bak
vinum og ættingjum þessa lífs.
Þegar ég frétti lát Úlfs læknis
fannst mér ég eldast um nokkur
ár, því með honum er gengið eitt
af átrúnaðargoðum æsku minnar.
Mig langar því að minnast hans
með nokkrum orðum.
Fjölskylda Úlfs og Qölskylda mín
voru nágrannar um margra ára
skeið, bæði að vetrinum til í Aðal-
stræti og að sumrinu í sumarbú-
stöðum okkar í Tungudal. Auk þess
var Úlfur okkar læknir eins og vel-
flestra ísfirðinga á þessum árum.
Bömum Úlfs og okkur systkinunum
varð líka vel til vina og þá var
margt brallað, sem eftir á að hyggja
Úlfur hafði lúmskt gaman af, þó
hann reyndi stundum að skakka
leikinn og hasta á okkur.
Úlfur var nærgætinn læknir,
mannvinur og stórskemmtilegur
húmoristi. Og ógleymanleg em
sumrin „inni í Skógi" þegar mér
finnst að alltaf hafi verið sól. Ein-
hvers staðar í öllu þessu sólskini
stendur Úlfur á stuttbuxunum og
hlynnir að vængbrotnum þresti,
sem við krakkamir færðum honum,
því Úlfur var sá snillingur sem allra
mein bætti og því þá ekki fuglanna
lfka.
diktu, erlent og spennandi. Blöð og
bækur á ýmsum tungumálum,
öðmvísi matur en maður átti að
venjast og blómaskrúð mikið.
A sumrin tíndum við krakkamir
gjama sveppi sem Benedikta mat-
reiddi með hvítlauk og kjammiklu
kiyddi. Þetta var á þeim tíma sem
íslendingar lögðu sér almennt ekki
slíkan jarðargróður til munns, en
þama fékk ég forsmekk af útlönd-
um. Allt var þetta mjög framandi
og ég bar vissa lotningu fyrir þeim
hjónum sem vafalaust vék oft fyrir
brellum bemskunnar, en allt var
það fyrirgefið.
Þegar síðan bemska mín vék
fyrir fullorðinsárum, fann ég enn
hvílíkt valmenni Úlfur var. Ég átti
mín böm og hann hlúði að þeim
eins og mér áður. Hann var alltaf
reiðubúinn að koma þegar annarra
ráð brugðust, enda fannst mér eng-
inn læknir hans jafnoki. Hann var
ímynd hins fómfúsa heimilislæknis,
sem með nærgætni og hlýju leysti
vandræði manns og átti í tilbót
gamanyrði og glens til að létta
manni stríðið. Þeir em fáir eftir,
Hótel Saga Simi 1 2013
Önnur mynd er af Úlfi undir stýri
á forláta blæjubíl og í farþegasæt-
um eru þriú lög af krökkum á leið
í bfó út á Isafjörð. Úlfur skipar öll-
um að beygja sig, því löggan sé
framundan. Auðvitað var ekkert
rúm til þess og þá hló Úlfur. Mér
fannst alltaf ríkja framandi and-
rúmsloft á heimili Úlfs og Bene-
Kransa-og
kistuskreytingar.
Heimsendingarþjónusta.
Sími 12013.
Opið laugardaga
til kl. 18.00.
þessir heiðursmenn af gamla skól-
anum, sem báru með sér að hafa
valið þessa atvinnu af hugsjón.
Ifyrir hönd fjölskyldu minnar, vil
ég þakka Úlfi samveruna, sem mér
finnst í eigingimi minni að hafi
verið allt of stutt. Við vottum Bene-
diktu og bömum þeirra okkar ein-
lægustu samúð.
Mér finnst ekkert ólíklegt að
Úlfur verði einhvers staðar nær-
staddur að hjálpa okkur í fæðingar-
hríðum annars lífs, eins og hann
aðstoðaði okkur svo oft í þessu.
Hanna Lára Gunnarsdóttir
Minning:
Jón Ingvi Þorgilsson
Fæddur ll.janúar 1931
Dáinn 9. október 1988
Jón er farinn yfir móðuna miklu.
Kallið kom snöggt. Samferðafólk
berst burt með tfmans straumi,
þannig er lífíð. Lögmál okkar er
að fæðast og deyja.
Þegar við lítum til baka streyma
minningamar í huga okkar. Jón var
léttur í lund og félagslyndur, hafði
gaman af tónlist, söngmaður góð-
ur. Margar glaðar stundir höfum
við átt í ferðalögum okkar erlendis
sem og um landið okkar sem Jón
var svo fróður um.
Oft rifjuðum við upp alla þá
mörgu, er bjuggu við Brekastíginn,
og horfnir em, hver með sín sér-
kenni og Jón bætti við: „Að hugsa
sér.“
Við hjónin viljum þakka Jóni
hvað hann hefur verið dóttur okk-
ar, Björk, frá fyretu kynnum og
hans góðu konu, Önnu Fríðu.
Elsku Anna, böm, tengdaböm
og bamaböm, innileg samúð. Jóni
þökkum við fyrir samfylgdina.
Fari hann í friði, drottinn hann
blessi.
Maggý og EIIi
Það er með sámm trega sem við
kveðjum góðan vin. Elsku Anna og
fjölskylda, ykkur sendum við inni-
legustu samúðarkveðjur.
Bubba, Pétur og Aroar
Okkur langar með fáeinum orð-
um að minnast okkar góða vinar
og nábúa Jóns Ingva Þorgilssonar.
Við lát hans leita á hugann margar
góðar minningar. Við fluttum á
Kirlg'uveginn árið 1983, kvíðin yfir
því að vera að flytja í nýtt hús-
næði, frá vinum og kunningjum,
þó það væri ekki í stærri bæ en
Vestmannaeyjum. Þá tóku Jón og
Anna á móti okkur eins og við
væmm þeirra eigin böm og verðum
við þeim ævinlega þakklát fyrir.
Eftir það kom Jón nær daglega á
efri hæðina svona eins og til að
fullvissa sig um að allt væri í lagi
og rétta hjálparhönd ef á þyrfti að
halda.
Það vom ófá skiptin sem fara
þurfti inn í skipalyftu eða á neðri
hæðina til að finna Jón og leita
ráða eða biðja um hjálp ef eitthvað
verkið gekk ekki eins og skyldi. Þvf
Jón var traustur og greiðvikinn.
Síðustu æviárin átti Jón við van-
heilsu að stríða og mætti hann þeim
erfiðleikum með ærðuleysi og karl-
mennsku.
Margs er að minnast,
maigt er hér að þakla.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Maigs er að minnast er við hugs-
um til elsku pabba og afa. Minning-
amar em góðar, því þannig var
hann. Hann var okkur öllum stoð
og stytta og hélt vemdarhendi yfir
okkur öllum, sem og öllu öðm sem
honum var kært.
Við söknum hans meir en orð fá
lýst og veret er að „litlu krílin"
hans fá ekki að vaxa og dafna með
hann sér við hlið, því þau vom hans
líf og yndi.
Við kveðjum elsku pabba og afa
í dag með trega og sorg, en við
vitum að sá tími kemur að við hitt-
umst öll aftur.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(Vald. Briem)
Stefán, Lára, Helena,
tengdaböm og bamaböm.
t
Eiginmaður minn, faöir og tengdafaöir,
HALLGRÍMUR KONRÁÐSSON,
Furugerði 1,
lést í Borgarspítalanum 12. október sl.
Ingibjörg Pélsdóttir,
böm og barnaböm.
t
Faöir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR BJARNASON
frá Lambadal f Dýrafiröi,
bjó á Skúlagötu 62, Raykjavfk,
lést f Borgarspftalanum 13. október.
Fyrir hönd aöstandenda,
BJarni Siguröason,
Steinunn Siguröardóttir,
Ingibjörg Siguröardóttlr, Guömundur Kr. Ólafsson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til ykkar allra fyrir auðsýnda samúö og hlýhug
við andlót og útför eiginmanns mfns, fööur okkar, tengdaföður
og afa,
SIGURÐARÁ. MAGNÚSSONAR,
HJallavagl 20,
Reykjavfk.
Ágústa Guðmundsdóttlr,
börn, tengdabörn og barnabörn.