Morgunblaðið - 21.04.1990, Blaðsíða 37

miklu ástfóstri við staðinn.
Og þar lifðu þau Andrés og Gerða
góða tíma í faðmi fjallanna. Þor-
gerður var mikill dýravinur og hafði
næmt auga fyrir líðan þeirra. Hún
hafði mikinn áhuga á hestum enda
áttu þau hjónin alltaf góða hesta,
og ef stund gafst var oft sprett úr
spori á góðviðrisdögum og þá var
húsmóðirin í Vatnsdal enginn eftir-
bátur frekar en endranær. Gerða
var mjög vandvirk og ætíð snyrti-
leg, og kjörorð hennar til sinna
barna var, að það sem þú gerir, þá
gerðu það vel. Hún var mjög traust
og úrræðagóða kona, og hafði mik-
ið þrek, bæði til hugar og handa
og var hvað sterkust er mest á
reyndi.
En árin liðu og börnin uxu úr
grasi og flugu burt úr hreiðrinu
hvert af öðru. Eífar hefur verið
foreldrum sínum stoð og stytta allt
frá unglingsárum og þegar aldurinn
færðist yfir Andrés og Þorgerði,
veitti Elfar þeim það skjól og ör-
yggi sem þau þurftu. 20. apríl 1988
lést Andrés á heimili sínu eftir stutt
veikindi og mikill harmur var kveð-
inn að Þorgerði, sem hún bar sem
hetja eins og hennar var lag. Áfall-
ið var mikið, Andrés og Gerða höfðu
búið saman í 53 ár og voru einstak-
lega samrýmd. En Gerða gafst ekki
upp og hélt áfram búskap með El-
fari allt fram á dánardag. En fyrir
rúmu ári veiktist hún hastarlega
af þeim sjúkdómi, sem hún varð
að lúta í lægra haldi fyrir. Og eftir
oft og tíðum erfið veikindi sl. ár
lést hún í Borgarspítalanum aðfara-
nótt þriðjudagsins 10. apríl. Þótt
ég hafi fest þessar fátæklegu línur
út og heilsaði upp á dóttur mína
og brosti sínu fallega brosi sem
hlýjaði okkur í vetrarkuldanum.
Elsku Húbbi, Gunna, Kalli og
litlu dætur. Við systkinin á Helgu-
götu 9 sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Minningin
um elskulega konu mun lifa með
okkur. Hafi Dísa þökk fyrir allt og
allt.
Gurrý
okkar. Og Ásdís gat orðið sérlega
orðheppin, einkum ef henni hitnaði
svojítið í hamsi.
Ásdís átti mrga vini og kunn-
ingja, sem heimsóttu hana oft og
nutu vináttu hennar og einstæðrar
gestrisni. Hún átti miklu barnaláni
að fagna. Það var ánægjulegt að
fylgjast með umhyggju barna henn-
ar og tengdabarna, hversu þau voru
alltaf boðin og búin að koma henni
til aðstoðar hvenær sem þau héldu
að hana vanhagaði um eitthvað. í
þessu tilliti vil ég sérstaklega minn-
ast Elísabetar, dóttur hennar, sem
alltaf var að vitja hennar, þegar
hún gat framast komið því við, og
móðir hennar var henni innilega
þakklát fyrir. Og ömmubörnin, það
þarf varla að geta þess, að þau
áttu alltaf gott skjól hjá ömmu sinni
og fengu að njóta hennar miklu
umhyggju, hvenær sem þau voru í
návist hennar, og það var oft.
Já, oft áðum við hjónin hjá Ás-
dísi þegar við fórum af bæ. Þar
þurfti ekki að gera boð á undan
sér, að koma þar inn fyrir dyr var
í hvert sinn eins og að vera boðinn
til nýs fagnaðar. Slíkt heldur áfram
að vera til og er hafið yfir allan
hverfulleika.
Óskar Aðalsteinn
MORGÚNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. APRÍL 1990
37
Systkinaminning:
Ástríður Pálsdóttir
Þorsteinn Pálsson
á blað, um lífshlaup Þorgerðar í
Vatnsdal, er það meira en svo, að
hægj, sé að gera því skil í stuttri
minningargrein, enda var Þorgerð-
ur þannig gerð að hún kunni ekki
við sig í sviðsljósinu. Ég læt hér
því staðar numið og vil sérstaklega
votta Elfari samúð mína vegna frá-
falls kærrar móður sinnar, en ég
veit að hann hefur hennar styrk til
að bera og þarf því ekki að kvíða,
og einnig votta ég systkinunum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um mína samúð, en minningarnar
um mikilhæfa konu, góða móður,
tengdamóður og ömmu munu ylja
okkur sem eftir lifum.
Við kveðjum hér Þorgerði Sveins-
dóttur í Vatnsdal hinstu kveðju,
með þakklæti fyrir allt sem hún
hefur gert fyrir okkur.
Hvíli hún í friði.
Tryggvi Ingólfsson
í dag kveðjum við hana elsku
ömmu í Vatnsdal. Það er erfitt að
sætta sig við að hún sé horfin frá
okkur, en við huggum okkur við
að amma og afi séu saman á ný
hjá Guði.
Hafi elsku amma og afi hjartans
þakkir fyrir allan kærleikann og
ástúðina sem þau gáfu okkur.
Þú grátnum börnum gleymt ei fær,
Ó, Guð, minn harm það bætir,
þin blessuð hjálp ög hlíf er nær
í hverri neyð, sem mætir.
(Ramus-Sb. 1886-H. Hálfd.)
Barnabörn og
barnabarnabörn.
Ástríður
Fædd 1. október 1924
Dáin 7. apríl 1990
Þorsteinn
Fæddur 20. október 1920
Dáinn 7. mars 1990
Við stöllur vorum ekki háar í
loftinu þegar við komum fyrst að
Steindórsstöðum þar sem systkinin
Ásta og Steini ólust upp og Ásta
bjó síðan alla tíð ásamt eldri systk-
inunurn þeim Einari og Ingibjörgu.
Steini flutti ungur til Reykjavíkur,
en það var auðfundið að hugurinn
var alltaf heima í sveitinni, þar sem
reisulegt býlið bar högum höndum
hans fagurt vitni. Á Steindórsstöð-
um var alla tíð gestkvæmt enda
allir jafnvelkomnir, börn og full-
orðnir, til lengri eða skemmri dval-
ar._
Ásta ól börnin sín þijú, Ragn-
hildi, Pál og Guðfinnu, upp á Stein-
dórsstöðum með dyggri aðstoð
systkina sinna. Þau létu sig þó ekki
muna um að taka á hveiju ári til
sumai'dvalar hóp borgarbarna sem
fýsti í sveitasæluna, en hana var
svo sannarlega að finna á Stein-
dórsstöðum.
I minningunni eru þessi sumur á
Steindórsstöðum ævintýri líkust,
nógir leikfélagar, nóg að sýsla inn-
anhúss og utan, að ógleymdum
hrossunum. Hestamennska og út-
reiðar voru ætíð helsta tómstunda-
gaman þeirra systra Ástu og Ingi-
bjargar sem luku nánast hveijum
vinnudegi með góðum útreiðartúr
um sveitina sína. Þær létu sig held-
ur ekki muna um að kenna okkur
sumarkrökkunum að annast hrossin
og ríða þeim. Þrátt fyrir alvarlegan
heilsubrest síðustu árin hafði Asta
ætíð yndi af hrossunum sínum og
stundaði útreiðar framundir það
síðasta.
Ásta var eins og allt hennar fólk,
einstök manneskja sem gekk okkur
sumarbörnunum í móðurstað fyrstu
árin og gerði aldrei upp á milli að-
komubarna og sinna eigin. Móður-
hlutverkið þróaðist og breyttist með
árunum í hlutverk góðs vinar og
félaga, enda kynslóðabilshugtakið
óþekkt á þeim bænum. Þannig
minnumst við þessarar elskulegu
konu sem við eigum svo margt að
þakka.
Steindórsstaðir voru um árabil
okkar annað heimili og það nægði
okkur vart að dvelja þar einungis
á sumrin. Því notuðum við hvert
tækifæri sem gafst til að skreppa
í sveitina. Þá var gott að eiga
Steina að,-því hann fór alltaf heim
þegar fært var. Aldrei féll honum
verk úr hendi, heldur byggði og
bætti húsakynni og allt sem við-
gerðar þarfnaðist, allt fram á
síðasta dag. Síðasta verkefni hans
var að hjálpa Guðfinnu frænku sinni
og fjölskyldu hennar að reisa mynd-
arlegt nýbýli á Steindórsstöðum.
Þessi stóri, trausti og hlýlegi
maður laðaði ekki aðeins fram það
besta í efniviðnum sem hann
smíðaði úr, heldur einnig í þeim
mörgu mönnum og málleysingjum
sem leituðu til hans á lífsieiðinni.
Missirinn er mikill og söknuður-
inn sár. Við biðjum algóðan Guð
að styrkja ykkur kæru vinir á
Steindórsstöðum, um leið og við
þökkum þá gæfu að hafa kynnst
því góða fólki sem nú er gengið.
Og þegar þú hefur náð ævitindinum, þá fyrst
munt þú hefja fjallgönguna.
Og þegar jöröin krefst líkama þíns, muntu
dansa
í fyrsta sinn. (Úr Spámanninum).
Helga Bragadóttir,
Hildur Helgadóttir
og fjölskyldur.
Happdrætti dvalarheimilis aldraðra sjómanna
að Reykjabyggð 18, Mosfellsbæ,
ertil sýnis með öilum húsbunaði
laugardag og sunnudag kl. 13-18.
Glæsilegt 2ja hæða einbýlishús með blómaskála
og tvöföldum bílskúr, samtals 253 m2 á 17 millj. kr
Leiðin er merkt.
Dregið í 1. flokki 4. maí.