Morgunblaðið - 21.04.1990, Blaðsíða 46
46
0G61 jimha ,ts auoAaítAnn/ ' wiftAviavíTiöH1
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. APRIL 1990
-t
„/Vl&irzi ué Jegja cjæ-tL málcuS betur
en þe.tta.. "
/■
... að hjálpa henni
í skíðaskóna.
TM Reg. U.S. Pat Off — all rights reserved
© 1990 Los Angeles Times Syndicate
POLLUX 320
Hefurðu rétt eina ferðina
enn flutt húsgögnin?
HÖGNI HREKKVÍSI
// pB-TTA BR L-ISTINN VF'K.
NÝJÁESHEiTW HANS PÁPA PlNS. "
Kennarinn o g hárgreiðslustofan
Til Velvakanda:
Ég er grunnskólakennari í pá-
skaleyfi. Fyrsta dag páskafrísins
vaknaði ég snemma eins og venju-
lega. Ég dró fyrir aftur og reyndi
að sofna, en það tókst ekki, enda
venur maður sig ekki af því að
vakna snemma svona einn, tveir
og þrír, þegar bjart er orðið, þótt
sumarið sé enn langt undan. Ég
dreif mig í garmana, mánudagur
og engin blöð og skapið seig neð-
ar. Ég leit í spegil, ég leit ömur-
lega út. Nú var tækifærið að gera
eitthvað fyrir útlitið. Fríið fram-
undan, nægur tími, og ég ætlaði
að líta vel út. um páskana. Ég
hringdi í hárgreiðslustofuna mína.
„Nei, því miður, enginn tími laus
fyrr en eftir páska.“
Hvað var til ráða? Ég fletti
hárgreiðsluauglýsingum síma-
skrárinnar. Ein hárgreiðslustofa
var í nágrenninu, gamalgróin, sem
ég fór stundum til hér áður fyrr.
Af hveiju hætti ég því aftur? Þá
mundi ég það allt í einu. Hún var
nokkuð dýr, en þjónustan var góð.
Ég hringdi, ég mátti koma strax.
Það skal tekið fram að hár mitt
er stutt og þunnt og nokkuð farið
að grána. Ég bað um lit og smá-
klippingu. Það átti rétt að særa.
Klukkan var 10.25 þegar ég sett-
ist í stólinn. Ég lét fara vel um
mig, las kvennablöðin og hugsaði
með ánægju um að nú liti ég vel
út um páskana. Ég fékk lit og
„smáklippingu" pg ætlaði síðan
að standa upp. „A ekki að blása?"
sagði stúlkan. „Það er óþarfi,"
sagði ég. „En er ekki rétt að
þurrka það, það er svo kalt úti,“
sagði stúlkan. Allt í lagi, ég var
í góðu skapi og lét blása. SVo leit
ég ánægð í spegil, fékk nafn stúlk-
unnar — hún var svo almennileg
— og bjó mig undir að borga.
,jÞetta eru sléttar 4.000 krónur."
Ég bað ekki um reikning. Ég borg-
aði og gekk þessa fáu metra heim
til mín. En þá var góða skagið
farið. Fjögur þúsund krónur. Ég
leit á klukkuna, hana vantaði kort-
er í tólf. Ég hafði verið þarna í
klukkutíma og tuttugu mínútur
og meirihluta þess tíma beðið
meðan liturinn var að verka. Hvað
skyldi hafa farið mikill litur í mitt
þunna hár? Og stúlkan var 10
mínútur að klippa mig og 5 mínút-
ur að þurrka hárið. Ég hringdi í
stofuna og fékk þetta sundurliðað.
Litun 2.300, klipping 1.150 og
blástur 550. Virðisaukaskatts var
ekki getið. Stofan var hugguleg,
stúlkan almennileg, en Drottinn
minn dýri — fjögur þúsund krón-
ur, þetta er algjört rán. Mér var
hugsað til minna kennaralauna
eftir þriggja ára háskólanám.
Hvað er svona merkilegt við að
greiða hár, að það réttlæti þetta
verð?
Ég hringdi í Verðlagsstofnun.
Hann Hermann sagði mér að það
væri frjáls álagning á vinnu hár-
greiðslustofa, og ekkert við þessu
að gera. Hann fengi daglega
margar kvartanir. „Er þá réttur
neytandans enginn?" Hér spyr sá
sem ekki veit.
Kristín Gestsdóttir
Víkverji skrifar
Imörgum fyrirtækjum hafa á und-
anförnum misserum farið fram
róttækar skipulagsbreytingar sem
miða að því að styrkja stöðu þeirra
í aukinni samkeppni og efnahags-
legri óvissu. I einstaka fyrirtækjum
hefur slík uppstokkun leitt til stór-
felldra uppsagna. Fyrir skömmu var
t.d. sagt upp fjölda manns hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga. Það vakti
þó óhug Víkveija að fylgjast með
aðförum stjórnenda KEA er þeir
sögðu upp á einu bretti fjölda
manns sem starfað hafa hjá félag-
inu í áratugi og helgað því starfs-
krafta sína. Hin nýja samvinnuhug-
sjón virðist felast í því að henda
burtu starfsfólki þegar það er kom-
ið yfir fimmtugt en halda eftir ungu
og lítt reyndu fólki. Þessi afstaða
sýnir virðingarleysi fyrir gömlu og
grónu starfsfólki og dýrmætri
reynslu þess. Viðkomandi starfs-
menn fengu, að eigin sögn, engan
fyrii'vara annan en samningar
kveða á um. Þá finnst Víkveija að
stjórnendur KEA vanmeti þá
gríðarlega miklu starfsreynslu sem
menn um fimmtugt hljóta.að hafa,
ekki síst eftir að hafa unnið hjá
félaginu blómatíma lífs síns. Auð-
vitað ber framsýnum stjórnendum
að veðja á ungt vel menntað fólk
til framtíðarstarfa. En ef um leið
er kastað fyrir róða hæfum starfs-
mönnum, aðeins vegna þess að þeir
eru komnir að sextugu, þá er illa
komið fyrir félagi, sem í orði kveðnu
kennir sig við mannúð og sam-
vinnu. Sjálfsagt finnst einhveijum
hinn nýi stjórnunarstíll sumra kaup-
félagsstjóra og Sambandstoppa
„töff“ og nútímalegur, en Víkveiji
hefur um hann miklar efasemdir.
Þau orð sem höfð voru eftir ónafn-
greindum aðalfundarfulltrúum
KEA, eftir að uppsagnirnar voru
kunngerðar, að félagið væri ekki
nein hjálparstofnun, voru félaginu
til mikillar vansæmdar.
Mikil átök hafa verið innan sam-
vinnuhreyfingarinnar á
undanfömum árum og eru þau af
mörgum toga. A stundum er erfitt
að átta sig á því um hvað sú tog-
streita stendur. Víkverji hefur all
lengi fylgst með tilraun Sambands-
forystunnar til að koma böndum á
kaupfélögin í því augnamiði að rétta
af rekstur einstakra deilda Sam-
bandsins og þá helst Verslunar-
deildarinnar, sem er rekin með ógn-
vekjandi tapi ár eftir ár. Kaupfé-
lagsmenn vítt og breitt um landið
hafa hingað til neitað að láta Sam-
bandið neyða sig til að skipta meira
við Verslunardeildina og í trássi við
forstjóraveldið átt viðskipti við þá
heildsala sem best bjóða hveiju
sinni. Þessum félögum fækkar
reyndar stöðugt og verðlag úti á
landi hækkar í samræmi við það.
Enda hlýtur það að vera nokkuð
augljóst reikningsdæmi, að neyt-
endum úti á landi er ætlað að borga
tap Verslunardeildarinnar, með
auknum viðskiptum kaupfélaganna
við hana. Markmið samvinnufélaga
um lægra vöruverð til handa neyt-
endum virðist gleymt og grafið. Það
eru sjálfstæðir kaupmenn sem þar
standa alls staðar og tvímæialaust
í fararbroddi. Hið eina rétta væri
auðvitað að selja Verslunardeildina
og leyfa hæfileikum, reynslu og
hæfni starfsfólks hennar að njóta
sín á fijálsum markaði í samkeppni
sem myndi leiða til lægra vöru-
verðs. Forstjóraveldi Sambandsins
hefur hins vegar reynt að þvinga
kaupfélögin til samstarfs, og jafn-
vel má skoða mannabreytingar og
brottvikningar í kaupfélögum víða
um iand í ljósi þessa. Þar hafa þeir
þurft að láta í minni pokann sem
barist hafa fyrir sjálfstæði kaupfé-
laganna gagnvart ofurveldi Sam-
bandsins.