Morgunblaðið - 01.08.1990, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. ÁGÚST 1990
Friðrik Árnason,
Eskifirði - Minning
Fæddur 7. maí 1896
Dáinn 25. júlí 1990
Móðurbróðir minn, Friðrik Áma-
son, er látinn. Löng og góð ævi að
baki og léttu lundinni sinni fékk
hann að halda alla ævi. Við hitt-
umst á ættarmóti í fyrra á Eski-
fírði. Og þetta mót er sterkt í minn-
ingu minni. Og enn gátum við sung-
ið saman. Þótt hann væri fæddur
á Högnastöðum var þar skömm
dvöl, því fyrit' aldamót flutti hann
til Eskifjarðar og þar átti hann alla
tíð heima, já, og heimakær því ekki
held ég að þær hafi verið margar
ferðimar sem hann fór út fyrir
Reyðarfjarðarhrepp hinn forna.
Varla naut hann tilskilinnar barna-
fræðslu en því betur notfærði hann
sér hana því skriftin hans og reikn-
ingurinn báru því glöggt vitni. Og
það var annað sem hann aldrei
gleymdi og það var að vinna vel
og alla tíð voru verk hans og trú-
mennskan svo af bar. Félagslyndur
var hann og sönghneigður. Siguijón
Markússon sýslumaður stofnaði kór
á Eskifirði þegar Friðrik var rúm-
lega tvítugur og honum þjónaði
Friðrik vel og minntist lengi. I
karlakórnum Glað vorum við sam-
an. Ég man hann í tvísöng og kvart-
ett og ég man einnig þegar hann
fékk litla orgelið sitt og lærði að
spila og við bömin flykktumst í
kring um og sungum. Þá var hátíð
í bæ. Jólin okkar með Björn og
Friðrik í kringum jólatréð voru svo
eðlileg og hátíðleg og get ég tekið
undir með Matthíasi þegar hann
segir: Aldrei skyn né skilningskraft-
úr minn, skildi betur jólaboðskap-
inn. Og þá vom jólin hátíð, sem
hjartað unni mest. Afi og amma
áttu 6 börn sem komust upp. Eitt
þeirra, Kristín, gullfalleg stúlka
varð berklunum að bráð rúmlega
tvítug. Hin komust til fullorðinsára,
héldu svo vel saman að þetta var
eins og eitt stórt heimili. Byijuðu
öll þeirra búskap í húsinu fyrir neð-
+
Konan mín og móðir okkar,
TORFHILDUR SIGURÐARDÓTTIR
frá Hallormsstað,
Vestmannaeyjum,
lést þann 30. júlí. Jarðarförin auglýst síðar.
Óskar Friðbjörnsson,
Birna Óskarsdóttir Fawcett, Sigþór Óskarsson.
Faðir okkar,
JÓN BEKK ÁGÚSTSSON
Skipasundi 80,
Reykjavík,
lést að morgni mánudagsins 30. júlí.
Dætur hins látna.
+
Eiqinmaður minn, faðir, afi og langafi,
EMIL GUNNAR PÉTURSSON
vélstjóri,
Dalbraut 20,
Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum 30. júlí sl. Jarðarförin auglýst síðar.
ína Jóhannsdóttir,
Erla Emilsdóttir,
Hulda Ríkharðsdóttir, Halldór P. Þorsteinsson,
Gunnar Ríkharðsson, Helga Thoroddsen,
Hörður Ríkharðsson, Sigriður Aadnegard
og barnabarnabörn.
+
Útför móður minnar, fósturmóður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HILDAR VIGFÚSDÓTTUR,
sem andaðist á Sólvangi þann 23. júlí, fer fram frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 2. ágúst kl. 13.30.
Ragnhildur ísaksdóttir, Lárus Ö. Jörundsson,
Haukur R. ísaksson, Sigrfður Elentínusdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Jarðarför
ÓSKARS GÍSLASONAR
Ijósmyndara,
fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 2. ágúst kl. 15.00.
ingibjörg Einarsdóttir,
Alvar Óskarsson, Kristfn Karlsdóttir,
Klara Óskarsdóttir,
Sigríður Óskarsdóttir, Ingiberjgur Helgason,
Óskar Óskarsson, Jonna A. Sondun,
Einar Laxness, Elsa Theódórsdóttir,
barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.
an götuna á Hlíðarenda sem afi og
amma og pabbi og mamma áttu,
en þegar var orðið þröngt um of,
byggðu þeir bræðurnir Friðrik og
Bjöm fyrir ofan veg og kölluðu
Brú, en Guðrún svolítið ofar og
kallaði Sigurhæð. Ekkert breyttist
við þetta. Keðjan bara þéttist.
Sterkir stofnar frá afa og ömmu
hafa frekar styrkst með árunum
þótt dreifðir séu víða um land og
erlendis.
Friðrik starfaði að mörgu um
dagana og var eins og hann gæti
leyst öll verkefni en þar var honum
mest hjálp að allir treystu honum
og þá varð að endurgjalda það. Oft
ræddum við um þá gæfu sem að
baki lá. Friðrik var á sjó, bæði reri
hann í fjörðinn eins og sagt var eða
á útvegi föður síns, hann tók líka
skektuna sína út fyrir Nes, átti
góða haglabyssu og veiddi með
henni bæði sel, hnísu og svo svart-
fuglinn. Að þessu gerði hann er í
land kom og auðvitað áttu öll heim-
ilin þetta. Hann varð frystihússtjóri
þegar þau vom á gamla vísu. Á
vetrin var tekinn snjór í þau og
menn fengu vinnu við að fylla þau,
báðum megin við frystiklefana. Á
hveijum degi var snjónum mokað
upp í „stíurnar" umhverfis klefana
og áður stráð salti í og þetta varð
að gera daglega. í einum klefanum
var fryst beita en öðrum kjöt fyrir
bæjarbúa. Tekið á móti og hvert
stykki skráð og spjald bundið við.
Ég dáðist oft að því hvað Friðrik
var fljótur að finna fyrir eigend-
urna, það sem þeir áttu, klefarnir
alveg þéttraðaðir að hausti og oft
mikið að gera um helgar, þegar
eigendur vitjuðu síns. Jafnvel á
sunnudagsmorgna var farið í ís-
húsið ef mikið lá á. Og ekki var
nein sæld að vera lengi inni í frost-
inu. Þegar gamla frystihúsið hafði
gengið sér til húðar, tók annað við
vélvætt á þeirra tímamöguleika og
þætti ekki merkilegt í dag. En betra
en hitt.
Friðrik varð hreppstjóri Eskfírð-
inga 1937 og þar til það embætti
var niðurlagt. Hann var í hrepps-
nefnd þijú kjörtímabil, í sýslunefnd
jafnlangan tíma, í skólanefnd og
skattanefnd. Ýms önnur opinber
störf tók hann að sér og það sýnir
best hvernig hann leysti öll sín mál
að hann var árið 1977 gerður fyrsti
heiðursborgari Eskifjarðar.
Friðrik eignaðist góðan og
traustan lífsförunaut, Elínborgu
Þorláksdóttur, Oddssonar og Ingi-
gerðar Helgadóttur. Hún var systir
föður míns og á hans vegum kom
hún úr Húnaþingi austur. Þeirra
hjónaband var farsælt. Hún var
fædd árið 1891 en lést árið 1945,
langt um aldur fram. Þau eignuð-
ust 9 böm. Nokkrum árum eftir lát
konu sinnar eignaðist Friðrik dóttur
með Sigurlínu Kristmundsdóttur.
Bömin hafa borið foreldrum sínum
vitni, og verið nýtir þegnar þjóðar-
innar og niðjarnir ekki síður og
reynst Friðriki vel. Elínborg var
öllum kær sem henni kynntust og
Friðrikka Guðnumcls-
dóttir — Minning
Fædd 20. nóvember 1913
Dáin 20. júlí 1990
Hún hét fullu nafni Kristín Sigur-
veig Friðrikka og fæddist á Ljóts-
stöðum í Vopnafirði. Foreldrar
hennar voru Kristrún Ingibjörg
Kristjánsdóttir úr Vopnafirði og
Guðmundur Magnússon frá Digra-
nesi í Seltjarnarneshreppi. Þau slitu
samvistir þegar Rikka var barn að
aldri og eftir það ólst hún upp hjá
móður sinni og tveimur eldri systk-
inum, Agötu Kristjbörgu og Kristj-
áni Friðriki.
Árið 1936 flutti Rikka til
Redykjavíkur ásamt fjölskyldu sinni
og átti hér heima síðan. Guðmundur
faðir hennar hafði látist hér í
Reykjavík tveimur árum áður, en á
heimili ekkju hans, Rannveigar
Majasdóttur, og sjö bama þeirra,
var systkinunum að austan fagnað
vel og tókst þá mikill og góður vin-
skapur sem haldist hefur óslitið all-
ar götur síðan.
Rikka stundaði ýmis störf í
Reykjavík, vann t.d. í verksmiðjum
og við afgreiðslu í verslunum, og
hélt heimili með móður sinni þar
til hún lést 1947. Agata systir
Rikku lést rúmlega þrítug árið 1937
og lét eftir sig eina dóttur, Aðal-
heiði Ólafsdóttur, sem ólst að vem-
legu leyti upp hjá þeim Kristrúnu
ömmu sinni og Rikku.
Skömmu eftir lát móður sinnar
giftist Rikka eftirlifandi manni
sínum, Hauki Einarssyni prentara
frá Miðdal í Mosfellssveit. Börn
þeirra eru Rúnar arkitekt, f. 1947,
kvæntur Brynju Guttormsdóttur,
píanóleikara og eiga þau eina dótt-
ur, og Erla Kristín hjúkrunarfræð-
ingur, f. 1952, búsett í Svíþjóð og
á hún þrjá syni, sambýlismaður
hennar er Kjell Gustavson. Áður
hafði Rikka eignast son með Kristj-
áni Hreinssyni sjómanni frá Stokks-
eyri, Hafstein Austmann Kristjáns-
son listmálara, f. 1934, kvæntur
Guðrúnu Þ. Stephensen leikkonu
og eiga þau tvær dætur. Haukur
átti dóttur af fyrra hjónabandi,
Ásgerði, sem kom oft til þeirra og
var mjög kært með þeim Rikku.
Ásgerður giftist Jóni Friðriki Ein-
arssyni frá Bolungarvík og eignuð-
ust þau þijú böm, en hún andaðist
löngu fyrir aldur fram.
Rikka frænka mín var einlægur
vinstrisinni. Hún tók virkan þátt í
stéttabaráttunni á árunum fyrir
stríð og síðar og var félagi í Sósíal-
istaflokknum. Hún var líka kven-
réttindakona og starfaði bæði í
Kvenréttindafélaginu og Menning-
ar- og friðarsamtökum íslenskra
kvenna. Á vegum MFIK fór hún
m.a. á friðarráðstefnu í Vínarborg
1958.
„Tíminn, það er fugl sem flýgur
hratt..." Mér fínnst stutt síðan
við Rikka vorum nágrannar og ég
+
Eiginkona mín,
ÞÓRUNN ELÍASDÓTTIR,
Arnartanga 4,
Mosfellsbæ,
er andaðist á Vífilsstöðum 29. júlí, verður jarðsungin frá Lágafells-
kirkju föstudaginn 3. ágúst kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Baldvin Skæringsson.
þá ekki síst ástvinunum. Hún var
ein þeirra fórnfúsustu kvenna sem
ég hefí kynnst á lífsleiðinni og þótt
heimilið væri margmennt var aldrei
neinn vandi að sinna gestum. Þrátt
fyrir fátækt voru þau Elínborg og
Friðrik rík. Ég get sagt að sú auð-
legð í fátæktinni sem ég kynntist
í æsku, hefír verið mér góður skóli.
Um þetta ræddum við Friðrik oft
og vorum sammála. Eftir lát Elín-
borgar var Friðrik í heimili Kristín-
ar og Þorvaldar sonar síns, sem
reyndust honum sérstök. Og í
tengslum við niðja sína var hann
og mat ástúð þeirra. Seinustu árin
var hann á dvalarheimilinu á Eski-
fírði. Helgu dóttur sína misstu Elín-
borg og Friðrik á besta aldri, hún
var þá í þann veginn að stofna eig-
ið heimili með góðum manni. Það
var mikil sorg ástvina hennar. Við
þessi tímamót hrannast upp góðar
minningar, en þær verða ekki
skráðar hér og því best að fara að
ljúka þessum minningarorðum.
Þakklátur hugur fylgir nú frænda
mínum. Hlýju handtökin, kveðjum-
ar allar, gleðin og traustið eru mér
svo mikils virði að ég geymi í hug
og hjarta. Að kistu hans krýpur
klökkur andi minn með þökk og
biður honum blessunar á vegum
nýrrar veraldar sem við vorum sam-
mála um að tæki við. Ég veit að
hann mætir vinum í varpa því það
er rétt sem Jónas segir að anda sem
unnast fær enginn að skilið.
Og mér fínnst tilvalið að ljúka
þessum kveðjuorðum með orðum
frænda okkar sem falla svo vel inn
í ramma lífs hans. Hann minnir á
báru sem bátur lyftir. Fallþunga
fossa og ijallsins brún. Blómstur
sem þekur bakka fljótsins. Ævi og
störf ágætismanns.
Við hjónin sendum aðstandend-
um öllum samúðarkveðjur og biðj-
um þeim blessunar Drottins.
Árni Helgason
kom öðru hveiju til hennar í heim-
sókn með son minn barnungan. Það
var notalegt að sitja í litla eldhúsinu
hennar við Þorfínnsgötuna, drekka
kaffi endalaust og spjalla við hana
um alla heima og geima. Rikka var
greind og fróð kona, hafði unun af
lestri góðra bóka og kunni frá
mörgu að segja. Hún var líka hann-
yrðakona mikil, pijónaði ógrynni
af fallegum lopapeysum og heklaði
fíngerð ulíarsjöl.
Rikka hafði mikinn áhuga á
ræktun og á sumardögum mátti
ganga að henni vísri í garðinum við
Þorfmnsgötuna, nema þegar þau
Haukur brugðu sér í sumarbústað-
inn við Miðdal. Þangað hef ég ekki
komið, en mér er sagt að brekkan
fyrir ofan bústaðinn beri ræktun-
aráhuga frænku minnar fagurt
vitni.
Eftir að Erla dóttir hennar sett-
ist að í Svíþjóð fór hún oft þangað
og dvaldist stundum langdvölum á
heimili Erlu. Hún kunni vel við sig
í Svíþjóð og hafði gaman af að ferð-
ast. En fyrir nokkrum árum fór
heilsu hennar mjög að hraka. Að
morgni 20. júlí sl. kvaddi hún lífið
eftir langvarandi og erfíð veikindi.
Ég votta Hauki, Hafsteini, Rún-
ari, Erlu og Heiðu og fjölskyldum
þeirra innilega samúð mína og fjöl-
skyldu minnar. Góð kona er farin
frá okkur, en minningarnar lifa.
Ingibjörg Haraldsdóttir