Morgunblaðið - 01.08.1990, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. ÁGÚST 1990
„Selur&u Otfi'naeliSrtertur-
ú snei&um. ? "
Ast er
. . . að gera hana áð blóma-
drottningu.
TM Rofl. U.S. Pat Ott —all riflhts roservtKÍ
* 1990 Los Anfleles Times Syndicate
Með
morgunkaffínu
Kannski færri nauðganir ef
drengir væru betur upplýstir
Til Velvakanda.
í Kastljósi á sunnudagskvöldi var
verið að fjalla um nauðganir, m.a.
með það í huga að útihátíðir væru
framundan. Það kom mér á óvart
í viðtölum við konur hjá Stígamót-
um að þær ræddu einungis um
stúlkur og foreldra þeirra. M.a.
kom fram hvernig hægt væri að
undirbúa stúlkur fyrir útihátíðir.
Þær skyldu m.a. varast að drekka
of mikið áfengi, því þar með væru
þær orðnar of auðveld bráð fyrir
menn (drengi) sem væru í leit að
varnarlausum stúlkum. Og þær
skyldu læra að segja nei.
En hvað með okkur foreldra
drengjanna? Sjálf á ég þrjá drengi,
að vísu ennþá unga, en er það ekki
hlutverk okkar foreldranna að
kenna þeim að virða líkama ungra
stúlkna og kvenna og sýna þeim
fram á hvaða skaða stúlka hlýtur
af nauðgun? Ef foreldrar sinntu líka
upplýsingahlutverki sínu gagnvart
strákum yrði e.t.v. um færri nauðg-
anir að ræða.
Móðir
Erfíttað kom-
ast inn í kirkj-
ur utan venju-
legs messutíma
Til Velvakanda.
Fyrir skömmu var ég á ferð um
Húnavatnssýslur þar sem fyrir
augu bar hina fegurstu steinkirkju.
Gerði ég mér ferð upp að kirkjunni
til þess að skoða hana nánar og
fannst mér hún listavel úr garði
gerð. Ekki síst fyrir það að hún er
byggð að tilhlutan manns sem bjó
að Þingeyrum, auk þess sem gijó-
tið í kirkjuna er flutt að margra
kílómetra leið.
En þegar ég gerði mig líklegan
til að ganga inn í þetta tígulega
Guðshús, kom ég að öllu harðlæstu.
Þetta fannst mér í hæsta máta
öfugsnúið þar sem stóð stórum stöf-
um fyrir ofan kirkjudyrnar eftirfar-
andi tilvitnun úr Sálmi 122: Látum
gleðjast, og göngum í hús Drottins.
Fannst mér slíkt til háborinnar
skammar kristni í landinu. Komst
ég að eftirfarandi niðurstöðu úti í
guðsgrænni náttúru íslands: Erfíð-
ara er að komast inn í kirkju á ís-
landi utan messutíma, sem er einu
sinni í viku á sunnudögum, en að
bijótast út úr rammbyggðustu tugt-
húsum hinnar veraldlegu réttvísi.
Einar Ingvi Magnússon
Heilræði
Munum eftir björgunarvestum á alla.
- KOMUM HEIL HEIM -
jTrrrui*
Víkveiji skrifar
Víkveiji telur sig sæmilega skil-
vísan. Hann leggur sig til
dæmis fram um að greiða skatta
sína til hins opinbera á réttum gjald-
daga og sömu sögu er að segja um
reikninga vegna hita og rafmagns.
Af sköttunum hefur hann ekki
áhyggjur, því að þeir eru teknir af
launum hans. Gírsóseðla frá hita-
veitu og rafmagnsveitu tekur hann
með seðlasúpunni um hver mánað-
mót. Afnotagjald af útvarpi ríkisins
lætur Víkveiji taka af greiðslukorti
og gerist það sjálfkrafa um hver
mánaðamót samkvæmt reglum,
sem um það gilda.
Telur Víkveiji sér skylt að inna
þessar greiðslur af hendi án tillits
til þess, hvernig hinum opinberu
fyrirtækjum er stjómað eða hveijir
eru þar í fyrirsvari. Hefur aldrei
hvarflað að honum að með skilvísi
sé hann að votta hinum opinberu
stofnunum sérstakt traust; hann
telur sig einfaldlega vera að greiða
fyrir samfélagslega þjónustu eða
þá orku sem honum er sérstaklega
látin í té. Allir sem vilja hlusta^ á
útvarp eða horfa á sjónvarp á Is-
landi verða að borga afnotagjald til
útvarps ríkisins, hvort sem þeir
kveikja nokkru sinni á einhverri
stöð þess eða ekki.
Við lestur á grein eftir útvarps-
stjóra ríkisins hér í blaðinu sl.
föstudag hrökk Víkverji í kút, þeg-
ar hann sá, að á skilvísi hans á
afnotagjöldum væri litið sem eitt-
hvert sérstakt traust á útvarps-
starfsemi ríksins. I greininni stóð:
„Menntamálaráðherra gat þess á
Alþingi í vetur, að árangur hjá Rík-
isútvarpinu væri með því bezta í
almennri, opinberri innheimtu. Og
hver er staðan eftir hækkunina 1.
júlí og darraðardans fjölmiðla? Eru
þeir búnir að gagnsefja þjóðina með
því að djöflast svona á Ríkisútvarp-
inu? Það kemur nefnilega á daginn
að innheimtuhlutfall afnotagjald-
anna hefur sjaldan verið betra á
eindaga en einmitt 15. júlí sl. Og
þó eru menn að heiman, á ferð og
flugi í sumarleyfí, í þessum mán-
uði. Innheimtan var nærri 70% nú
en var um 64% í júlí 1989“
Hér fer ekkert á milli mála.
Þessi orð vekja þá spurningu, hvort
menn eigi nokkurra annarra kosta
völ en greiða þann opinbera skatt,
sem afnotagjöldin eru. Þegar þann-
ig skylda hvílir á fólki vill það auð-
vitað helst geta greitt á réttum tíma
til að losna undan aukakostnaði og
óþægindum. Víkveiji telur að skilv-
ísi ráði meiru í þessu tilviki en
stuðningsyfírlýsing við útvarps-
rekstur ríkisins. Ef þessi skilvísi er
þátttaka í einhvers konar vinsælda-
keppni er kannski ástæða til að
hætta að greiða afnotagjöldin með
greiðslukorti?
XXX
egar Bandaríkjamenn ræða um
ríkisútgjöld nota þeir jafn an
orðin taxpayer’s money, það er
skattfé almennings. í umræðum hér
er yfírleitt talað um opinbera fjár-
muni eða útgjöld ríkissjóðs og virð-
ist oft gæta meiri umhyggju fyrir
ríkissjóði og fjárþörf hans en þeim,
sem borga brúsann, skattgreiðend-
um. Ættu fjölmiðlamenn að hyggja
sérstaklega að þessu og tileinka sér
aðaldið sem felst í því að ræða um
skattfé almennings. Orðið „afnota-
gjöld“ um hinn sérstaka útvarps-
skatt til ríkisins sem keppir síðan
við einkaaðila á almennum auglýs-
ingamarkaði gefur ekki rétta mynd
af þessari opinberu gjaldtöku.