Morgunblaðið - 16.09.1990, Blaðsíða 38

38
KARLAR
... að koma
á réttum
tíma...
Stundum finnst mér eins og lífið
snúist um það eitt að bíða eft-
ir karlmönnum.
Eiginmaðurinn, synirnir, póst-
urinn, vinnufélagarnir og vinirnir,
allir láta standa á
sér á erfiðustu
stundum.
Æ, þið vitið ör-
ugglega hvað ég á
við, ein biðmínúta
er eins og sólar-
hringur þegar
ekkert bólar á
manninum. Loks
koma þeir, ég orð-
in eldrauð af æsingi og á alltaf von
á afsökunarbeiðni. En í staðinn
heyri ég eitthvert rugl eins og „Hæ,
hefur einhver hringt?" (eiginmað-
urinn) „Er kaffi á könnunni?", -
(pósturinn) „Er búið að fara i bank-
ann?“ (vinnufélaginn). Ekki orð
um það hvers vegna ég er látin
bíða lon og don. Ef ég svo voga
mér að spyrja hversiags háttalag
þetta er, „þá eru þeir annaðhvort
að bjarga mannslifi, vininum eða
bílnum". Þvílíkir kvennatraðk-
•arar. Konur, jú, jú, viðgetum alltaf
beðið, varla merkilegt það sem við
gerum. Vonandi er ég bara ein sem
hef þetta vandamál, því stelpur,
þetta er óþolandi. Er ekki sann-
leikur í orðunum „Kona án karl-
manns er eins og fiskur án reið-
hjóls". Eða „þegar kona giftir sig
lætur hún áhuga margra karl-
manna fyrir áhugaleysi eins". Svo
er fólk að hneykslast á drauma-
prinsinum.
Súsanna skrifaði um daginn að
hún hefði ekki fundið drauma-
prinsinn, það er alveg ótrúlegt
^hvað við konurnar verðum að
kyssa heilan djöf . . .dóm af frosk-
um áður en við finnum drauma-
prinsinn. Jólin koma vist bara
einu sinni á ári (gott að vera ekki
jólin . . . smá spaug svona).
Súsanna hefur nægan tíma, og
þó svo að hjónabandið sé dásamleg
stofnun, þá er ekkert sjálfgefið að
allir vilji eyða ævinni í stofnun.
Ég neita því ekki að þegar, ef svo
ólíklega vildi til, að eiginmaðurinn
kæmi á réttum tíma, með blóm í
hendi, demantshring og nýjan bíl.
Hvað maður gæti verið þakklátur
og þó svo að við giftu konurnar
eigum okkur sjálfar, i raun og veru,
þá er nú alltaf gaman að splæsa á
aðra!
Já nýjan bíl, ég fékk nú reyndar
nýjan bíl þegar ég flutti til Svíþjóð-
^ar frá draumaprinsinum. Nefni-
lega Volvo. Undrandi? Málið er að
draumaprinsinn minn er krati.
Hann getur ekki gert að því, hann
fæddist víst svona. Hugsið ykkur
þvílík örlög að fæðast krati. Jæja,
í öllu falli, aka jafnaðarmenn í
Svíþjóð á Volvo. Volvo er góður fjöl-
skyldubíll, ekki mjög áberandi og
eyðir litlu. Sérkennilegt að oft þeg-
ar ég skrifa um karla dettur mér i
hug bílar, einhvers konar freud-
ískar vangaveltur.
Annars á maður ekki að kvarta,
hvað með það þó við konurnar
biðum öðru hvoru eftir að karl-
mennirnir komi. Hvað að vera að
öfundast út í Súsönnu þó hún þurfi
aldrei að biða. Er ekki grasið alltaf
grænna á gröf náungans? Og
'X. hvernig komast svo stúlkur yfir
að eignast mink? Súsanna, jú rétt
eins og minkur kemst yfir mink.
Valið er jú okkar, því eins og Ösku-
buska forðum getum við alltaf
hlaupið (munið bara eftir að hafa
fengið minkinn áður). Það er nefni-
lega fljótlegra að hlaupa með pilsið
upp um sig en með buxurnar á
hælunum.
Jæja þarna kemur harin loks-
ins . . .
„Sæll elskan, hvernig gekk í
vinnunni? Maturinn er á eldavél-
inni, börnin sofnuð, ég ætla að
strjúka yfir gólfin áður en ég slæ
í nokkra botna. Hvíldu þig nú, ást-
~ í- in mín. Ekki eðlllegt hvað lagt er
á ykkur læknana. Þær verða að
hjálpa ykkur meira þessar hjúkk-
ur, svo þið komist fyrr heim á
kvöldin . . .“ „Ég? Jú, jú, ég var að
skrlfa greinina mina í Morgunblað-
ið . . .“ „Alþýðublaðið? Jú, jú ég
gæti svo sem boðið þeim grein. Eru
einhverjar konur i flokknum? . . .
Til hvers? Borðaðu nú, vinur, svo
maturinn frjósi ekki, hann hefur
beðið svo lengi . . .
eftir Jónínu
Benediktsdóttur
MORGUNBLAÐIÐ FOLK I FRETTUM SUNNUDAGUR 16. SEFTEMBER 1990
BRÚÐHJÓN VIKUNNAR
Brúðguminn kom hringn-
um ekki upp á fingurinn
Brúðhjón vikunnar að þessu
sinni eru Melanie Buckles
og John Pelerson sem hefði heitið
Jón Georgsson hefði hann ekki
fæðst og alist upp í Bandaríkjun-
um sem Vestur-Islendingur. Hann
er sonur hjónanna Georgs og
Guðrúnar Peterson. Melanie er
aftur Bandaríkjamaður í húð og
hár. John á ættir að rekja til
Eyjafjarðar gerir það hann gjald-
gengan í þáttinn Brúðhjón vik-
unnar.
Þau Melanie og Jón hafa þekkst
í fjögur ár, en þau kynntust er
hann hóf nám við Háskólann f
Vermillion í Suður-Dakóta. Þá var
hún sest þar á skólabekk og nam
tölvutækni, en Jón fór í viðskipta-
fræði. Melanie lauk námi í fyrra,
en Jón kláraði sitt nám á síðasta
vori og leitar dyrum og dyngjum
að vinnu. Tókust kærleikar með
þeim með þeim afleiðingum sem
menn sjá nú, brúðkaupi.
Brúðkaup eru ekki léttvægar
athafnir, en Bandaríkjamenn vilja
vera stærstir og mestir á því sviði
eins og öðrum. Því er það, að það
dugar engan veginn að hafa
hjónaleysurnar, prestinn og
svaramenn til staðar, heldur
„heiðursbrúðarmeyju“, svara-
mann, fjórar brúðarmeyjar, fjóra
brúðsveina, tvo „leiðsögumenn“ í
kirkjunni, þ.e.a.s. menn sem vísa
til sætis. Sérstakan hringburðar-
mann og kynni auk einsöngvara,
organista og prests. Dugar ekkert
minna og er gefin út nokkurs
konar „leikskrá" með dagskrá
brúðkaupsins prentuð innan í fal-
legt kort. íburðurinn er því tals-
vert meiri heldur en gerist og
gengur á Fróni og svo eru brúð-
hjónum í Bandaríkjunum auðvitað
ekið til og frá á skreyttum „lim-
úsínum“.
Þegar venjulegum forathöfnum
dagsins var lokið hugðist brúður-
inn setjast út í bifreið og láta aka
sér til kirkju. Ekki gekk það eft-
ir, því hinn sérsaumaði brúðar-
kjóll féll þétt að líkamanum, svo
þétt að augljóst var að hann
brysti ef brúðurin léti það eftir
sér að setjast í „limúsínuna“ sem
sótti hana. Nú voru góð ráð dýr,
athöfnin senn að hefjast og allt
útlit fyrir að brúðurin kæmist
ekki án þess að rífa kjólinn! í
skyndingu var pöntuð önnur
glæsibifreið, ekki útlitslakari, en
drjúgum lægri og gat þá brúðurin
smeygt sér inn í bílinn án þess
að rífa flíkina í hengla.
Ekki varð töf af þessu þótt
skuggalega hefði horft um tíma.
Hófst svo athöfnin, en ekki tók
betra við er brúðguminn átti að
renna hringnum upp á fingur eig-
inkoi u sinnar. Tókst það ekki
betur til en svo, að hringurinn sat
fastur fremst á fingrinum og fór
hvergi, sama hvernig brúðguminn
reyndi að lempa hann til og frá.
Brúðhjónin.
Þetta varð til þess að brúðurin
skellti upp úr og þá presturinn,
sr. Timothy Heupel, einnig og loks
allir brúðkaupsgestir með tölu.
Meðan allir hlógu tókst Jóni að
koma hringnum alla leið, athöfnin
hélt áfram og tókst að ljúka henni
án frekai skakkafalla.
Er út kom áttu þau Jón og
Melanie von á að lenda í
skæðadrífu hrísgijóna, en ekki fór
það nú svo. Gestir þeirra höfðu
ákveðið að gera eitthvað annað
og meira, eitthvað litskrúðugra
og tignarlegra. Því var það, að
marglitum blöðrum var sleppt upp
í loftið er brúðhjónin gengu út
úr kirkju.
Segja má að í lok athafnar
hafi farið fram hefðbundin veisla,
en síðan héldu hjónin til Arizona
þar sem þau bjuggu í sumarhúsi
á afviknum stað um nokkurra
daga skeið.
LÖGGÆSLA
*
Vinnusemi Islendinga
athyglisverð
Nýlega er farinn af landi brott
Svíinn Hans Leister sem
dvaldi hér í tíu daga á vegum
sænsku ríkisstjórnarinnar. Leister
er yfirlögregluþjónn í Jakobsburg
sem er 100.000 manna nágranna-
bær Stokkhólms, og nánast út-
hverfi höfuðborgarinnar. Leister
var að inna af hendi verkefni sem
fólst í því að fylgjast með því hvern-
ig lögreglan í Reykjavík vinnur ef
vera skyldi að Svíar gætu eitthvað
af Islendingum lært í löggæslumál-
um. Morgunblaðið ræddi við Leister
skömmu áður en hann kvaddi kóng
og prest og hélt til síns heima með
möppu fulla af athugasemdum og
minnispunktum.
Leister sagði fyrst, að í stærstum
dráttum væri unnið að löggæslu-
málum með sama hætti í Svíþjóð
og á íslandi, hins vegar væri vand-
inn að nokkru leyti ekki hinn sami,
því í Reykjavík væru færri afbrot
á ári heldur en þar sem hann rækti
sitt starf, 9.000 afbrot á móti
10.000 afbrotum og til þess að
sinna þeirri afbrotatíðni hefði hann
yfir 160 lögregluþjónum að ráða
en í Reykjavík væru þeir 300 tals-
ins. Þá væri yfirvinnuþak á sænska
lögreglumenn á ársgrundvelli 250
klukkustundir, en margir íslenskir
lögreglumenn ynnu um 1.000 yfir-
vinnustundir á ári. „Ég skil þetta
svo sem að launin á Islandi séu svo
lág og verkalýðsfélög eru ekki að
setja stólinn fyrir dyrnar með eftir-
vinnu. Á íslandi eru lögreglumenn
með helmingi lægri föst laun heldur
en í Svíþjóð. Að vísu er bein skött-
un líklega hvergi hærri heldur en
í Svíþjóð, en þetta eru engu að síður
sláandi tölur. Heima sjá verkalýðs-
félögin til þess að halda yfirvinnu
niðri og það er erfitt að fá því
breytt.“
En hvers vegna ætti Leister að
Morgunblaðið/Bjami Eiríksson
Hans Leister, lögregluforingi frá
Svíþjóð.
vilja breyta því? „Jú, niðurstaðan
er einfaldlega sú, að löggæsla er
ekki nægilega mikil og góð. Það
er mikið um afbrot tengd fíkniefna-
neyslu í Svíþjóð og slíkum afbrotum
fjölgar. Vandi íslendinga af þeim
sökum er lítill miðað við það sem
annars staðar gerist og íslenskir
lögreglumenn geta einbeitt sér að
öðrum verkefnum. Löggæslan
heima mætti batna og það gerist
helst ef fjölgað yrði í lögreglunni
og yfirvinnutími yrði rýmri, en það
er víst ekki á döfínni. Annað sænskt
löggæsluvandamál er yfirmanna-
fargan. Einhveijum þykir kannski
nóg um hér á landi, en þið megið
trúa því að það er hátíð hjá því sem
víða gerist, m.a. í Svíþjóð.“
En upp á hveiju mun Leister
stinga til úrbóta fyrir sænska lög-
gæslu er hann hittir fyrir yfirboð-
ara sína í Svíþjóð? „Ég á nú eftir
að taka athuganir mínar saman og
get því kannski ekki gefíð tæmandi
svar við spurningunni. Atriði eins.
og meiri yfirvinna og fleiri lögreglu-
menn eru liðir sem fást erfiðlega í
gegn. En ég mun ekkert draga
undan í skýrslu minni. Eitt sem ég
mun þó reyna að fá innleitt er sá
góði siður íslendinga, að ráða há-
skólastúdenta í afleysingar á sumr-
in. Það er góð nýting á mannskap
og góður skóli fyrir skólafólk í fríi.
Heima þekkist slíkt ekki,“ sagði
Hans Leister.
Herrasnyrtivörur 4 stk. kr. 814,-
2 kg. Cadbury’s Roses
konfekt kr. 1.898,-
Jólatréslampi
kr. 1.478,-
BÚSÁHÖLD - GJAFAVÖRUR - LEIKFÖNG OFL.
PANTIÐ JÓLAVÖRURNAR NÚNA
PÖNTUNARSÍMI52866.
Verð miðað við gengi 23.8.1990