Morgunblaðið - 18.11.1990, Síða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18. NOVEMBER 1990
_J
'Dagar í Jemen:
í „BRÚDKAUPSVEISLU“
OG Á FUND AL FUTAIH
LISTMÁLARA
Texti og myndir: Jóhanno Kristjónsdóttir
Ég skimaði í allar áttir og kreisti nokkur
blóm milli handanna. Hvar var brúðurin? í
veislutjaldinu voru að minnsta kosti tvö
hundruð konur, allar komnar aftur í svartar
eða rósóttar skikkjur. Nokkrar smástelpur í
tjullkjólum. En brúðurin sást hvergi. Ég gaf
sessunaut mínum olnbogaskot og reyndi að
gera henni skiljanlegt hvers ég leitaði. Hún
brosti út að eyrum og kafroðnaði. Stamaði
að þar sem þetta væri þriðji dagur veislunnar
mættu brúðhjónin nú loks hittast tvö og ein.
„Þau hafa ekki sést síðan í gærkvöldi,“
skríkti hún og hélt áfram að roðna og brosa.
Dæmigerð Sana’a-kona.
Borgarhlið gömlu Sana’a.
g var stödd í kvenna-
veislu á brúðkaups-
hátíð í Sana’a. Ég
hafði ekki græna
glóru um hvað brúð-
hjónin hétu en móð-
urbróðir brúðgumans
Hamid Zohra hafði
boðið mér hátíðlega
í kvennaveisluna þennan dag. Auð-
vitað hafði ég tekið því fagnandi,
keypt fáein blóm á leiðinni og það
virtist enginn hissa þegar ég birtist
í veislunni. Hins vegar hafði þetta
allt gengið dálítið skringilega
fyrir sig.
Ég hafði sett. litfilmu í myndavél-
ina; það skyldi þó aldrei renna upp
sú stund sem ég hef hingað til ekki
átt í Jemen og víðar í þessum heims-
hluta að ég fengi að taka myndir
af konum óskýldum. Við komuna
hafði ég litið í kringum mig eftir
húsfreyjunni en sá engan meiri
myndugleika í einni svartklæddu
þústinni umfram aðra. Mér var vísað
inn í jemenska stofu þar sem sátu
á sessum við veggina nokkrar konur
á öllum aldri. Þær höfðu kastað af
sér skikkjunum og klæddar í
munstraða silkjóla, með skart og
skraut og fagurlega málaðar. Þær
voru niðursokknar í samræður og
skiptu sér sáralítið af mér. Inn í
þessa vistarveru voru einlægt að
slæðast fleiri og fleiri konur. Með
einu handtaki sviptu þær af sér
hulum, grímum og skikkjum og svo
heilsuðust þær eftir kúnstarinnar
reglum. Þær eldri kysstu yngri kon-
urnar ekki á kinnina, heldur snertu
eigið handarbak með vörunum og
réttu að þeim yngri sem báru það
síðan að vörum sér og skiluðu því
svo aftur til eldri dömunnar.
Þær voru augsýnilega nokkuð tor-
tryggnar í minn garð og þegar ég
tók upp myndavélina og bað um leyfi
til að fá að smella af nokkrum mynd-
um fór óánægjumurr um stofuna.
Þær hristu höfuðið mjög ákveðnar
á svip og sumar stukku á fætur og
bjuggust til að steypa kuflinum yfir
sig aftur ef ske kynni ég bryti það
lögmál sem skal virt; konur eru ekki
myndaðar hér. Ég lagði afsakandi
frá mér vélina og sneri mér kumpán-
leg að þeim sem næstar mér voru.
En það kom fyrir ekki og þýðlég
framkoma þeirra við mig var rokin
út í veður og vind. Þær horfðu á
mig illilegar á svip og ég hélt um
tíma að þær myndu rífa af mér
myndavélina og síðan yrði mér kast-
að út með skömm. Mér var ekkert
sérlega rótt en tautaði eitthvað um
að þær væru bara í svo fallegum
kjólum og allt það. Þær yngri mild-
uðust ögn en hinar eldri færðu sig
lengra frá mér, stungu saman nefj-
um og pískruðu reiðilega og gutu á
Fuad A1 Futaih við eitt verka sirina.
„Þrjár konur“ eftir Al-Futaih.
I