Morgunblaðið - 18.12.1990, Blaðsíða 77

Morgunblaðið - 18.12.1990, Blaðsíða 77
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. DESEMBER 1990 77 Minning: Sigríður Þorsteins- dóttir Bjarkan Fædd 22. júní 1912 Dáin 12. desember 1990 Amma mín, Sigríður Þorsteins- dóttir Bjarkan, lést í Landspítalanum aðfaranótt 12. desember sl. Síðustu mánuði hafði heilsu hennar hrakað mjög og trúi ég því að hún hafi ver- ið hvíldinni þakklát. Ég minnist margra ánægjustunda sem ég átti með henni. Hún var hafsjór fróðleiks og deildi þeim fróð- leik oft með mér. Kvæði, vísur og stökur kunni hún ógrynni af og gat farið með utanbókar. Auk þess var gaman að hlusta á sögur sem hún sagði af lífi sínu á árunum þegar hún bjó á Blönduósi og var í Menntaskó- lanum á Akureyri. Sögur af sam- ferðamönnum og lífsháttum þess tíma voru bráðskemmtilegar og fróð- legar og margar hveijar rríjög minn- isstæðar. Ef það var eitthvað sem vafðist fyrir manni í lærdómnum var alltaf hægt að hringja eða fara til ömmu og fá svör við erfiðum spurningum. Hún var vel að sér í fjölda tungu- mála enda þurfti hún oft að grípa til þeirrar kunnáttu í starfi sínu. Mér hefur alltaf fundist að amma hafi verið mikil nútímakona. Hún fór í menntaskóla þegar fáar ungar stúlkur gerðu slíkt, þó að henni hafi ekki auðnast að klára lokapróf. En hún hætti aldrei að viða að sér þekk- ingu og furðaði ég mig oft á því hversu frábært minni hennar var. Stundum ræddum við um íslendinga- sögurnar sem ég var að lesa í skóian- um og hún mundi sögurnar flestar þó langt hefði liðið síðan hún leit síðast í þær. Og gaman var að ræða við hana um heimsbókmenntirnar og ýmsa þekkta höfunda, bæði erlenda og innlenda. Þar var hún vel að sér eins og á svo mörgum öðrum sviðum, Hávamálin voru henni hugleikin og gat hún skotið að manni einni og einni hendingu þegar við átti. Heimili hennar var búið fallegum húsgögnum og munum að ógleymd- um öllum bókunum sem voru á íslensku og fjölda annarra tungu- mála. Gaman var að koma til hennar á Grenimelinn. Amma starfaði utan heimilis alla ævi, hún rak verslun á Blönduósi ásamt eiginmanni sínum, Konráði Díómedessyni, afa mínum sem ég fékk ekki tækifæri til að kynnast því hann lést fyrir aldur fram 7. júní árið 1955. Nokkru eftir andlát hans flutti hún til Reykjavíkur og starfaði þar við verslunarstörf og saumaskap, allt til ársins 1988. Hún giftist Skúla Bjarkan 19. maí 1962 og áttu þau skemmtileg ár saman, en hann lést 18. október 1983. Amma eignaðist tvö böm, Þorstein Bjarkan (d. 1976) og móður mína, Margréti Konráðsdóttur. Amma var mjög lagin við sauma- skap og fannst mér það sem hún saumaði oft á tíðum hrein meistara- verk. Það var ósjaldan sem leitað var til ömmu þegar skólaböll, árshátíðir, nemendamót, dimmissjón eða annað var í nánd. Alltaf var hún tilbúin að gera allt fyrir mann sem í hennar valdi stóð. Og oft þó tíminn væri naumur þá var kjóll eða annað það sem fara átti í alltaf tilbúið á réttum tíma. Og veit ég að stundum sat hún lengi við svo saumaskapnum yrði lokið þegar barnabarnið kom til hennar að vitja um fötin. Amma hafði ákveðnar skoðanir á mörgum hlutum og fannst mér oft að kynslóðabilið væri styttra milli okkar en milli mín og svo foreldra minna. Hún var óspör á hrós til mín þegar henni fannst ég hafa staðið mig vel í einhveiju. Þegar ég var yngri var það stund- um sem ömmu var faiið það hlutverk að sitja yfir mér og bróður mínum, Konráði Jóhanni, eina og eina kvöld- stund. Og þegar svo var þá varð ekki komist hjá því að fara með bænirnar fyrir svefninn. Amma setti þá reglu að ekki mætti tala eftir að hafa farið með bænirnar, ef þessi regla væri brotin yrði að fara með bænirnar aftur. Það eru ekki svo mörg ár síðan ég áttaði mig á því af hveiju hún setti þessa reglu, auð- vitað svo barnabörnin myndu ein- hvern tíma hætta að tala og koma sér í svefninn. Þó reglunni hafi í upphafi ekki ætla að vera til margra ára er hún enn í hávegum höfð. Mig langar með þessum minninga- brotum mínum að þakka ömmu fyrir allt sem hún gerði fyrir mig. Ég á eftir að sakna hennar mjög, en minn- ingarnar ylja. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) Deyr fé, deyja frændr, deyr sjalfr et sama; en orðstírr deyr aldregi, hveim er sér góðan getr. (Úr Hávamálum.) Margrét. Það er Lúsíudagsmorgunn, 13. desember 1990. Hugur minn hvarflar aftur í tímann um nokkra áratugi, og þá til Akureyrar. Ég sé fyrir mér unga, efnilega og fallega stúlku, sem þá var við nám við Menntaskólann á Akureyri. í Svíþjóð þar sem Lúsíuhátíðin er sannkölluð þjóðarhátíð velur hver borg og hérað sína eigin Lúsíu. Er það mjög eftirsóknarvert að verða fyrir því vali. Oftast eru það ljós- hærðar, elskulegar og svipfagrar stúlkur, sem það hnoss hljóta. Mynd mín af Sigríði frá þessum tíma hefði skipað henni sess Lúsíu, ljósadrottn- ingarinnar. Sigríði þekkti ég ekki á þessum árum. Kynni okkar hófust þegar hún sótti um vinnu hjá mér í Kirkjumun- um fyrir hartnær 25 árum. Starf hennar var fyrst og fremst fólgiði í afgreiðslu og fyrirgreiðslú fyrir fólk, sem vildi fela mér að vinna fyrir kirkjur, opinberar byggingar og heimili. Samhliða þessum störfum handsaumaði hún batiklampa og skerma. Oft kom það fyrir, að ég naut aðstoðar hennar við að falda margs konar kirkjuklæði, sem ég hafði ofið, ísaumað eða skreytt með öðrum hætti. Vandvirkni hennar og samviskusemi við þessi störf voru til fyrirmyndar. Við almenn afgreiðlu- störf var hún virðuleg og hafði glæsi- lega framkomu. Sigríður var tilfinningarík og við- kvæm kona. Þessa eiginleika hennar virti ég mikils og var samstarf okkar ætíð farsælt. Smáborgaraskap fann ég aldrei á fari Sigríðar. Hún hélt höfðinglegri reisn á hveiju sem gekk í hennar einkalífi, enda er mér ekki grunlaust um að þar hafi skipst á skin og skúrir, en þess gætti aldrei á vinnustað og hún bar ekki vanda- mál sín á torg. Var það aðalsmerki hennar. Margrét einkadóttir Sigríðar og hennar fjölskylda, var henni mikill gleðigjafi. Votta ég þeim öllum af heilum hug samúð við fráfall þessar- ar mætu konu. Að leiðarlokum þakka ég Sigríði fyrir samstarf, einlæga vináttu og tryggð þau 25 ár sem við áttum sam- an. Megi dýrð ljósanna fylgja henni á fund Guðs. Sign'm Jónsdóttir • •• /• frá honum Náttföt - náttkjólar - sloppar - undirfatnaður úr mjúku silki og satíni. Einstakir hlutir á einstöku verði. Silkislæður frá Louis Férand - engu líkar. Gjafakort - góð lausn fyrir marga. Sendum í póstkröfu. Verið velkomin. TIZKAN LAUGAVEGI 71 • 2. HÆÐ SÍMI 10770 --- MwSmVri » Marokk, U.Æl'VNtAJVUil N OHR ÁSIMSÖGURNAR ELSE-MARIE NOHR Hún hefur aldrei verið mikið fyrir börn, en í fríi sínu verður hún ástfangin af manni nokkrum og kynnist lítilli dóttur hans, sem er hjartveik og bfður eftir því að komast undir læknishendur. í DAG HEFST LÍFIÐ ERIK NERLÖE Aðeins sautján ára gömul er hún að verða fræg og rík. Og margt er að gerast ílífi henn- ar. Hún fær tækifæri sem söngkona; hún verður ástfangin; hún hittir móður sína, sem hún hefur aldrei þekkt, en hefur svo oft dreymt um. HAMINGJUHJARTAÐ EVA STEEN ÆVINTÝRI f MAROKKÓ BARBARA CARTLAND Nevada Van Arden var bæði mjög falleg og vellrík, og hún naut þess að kremja hjörtu ungu mannanna. Tyrone Strome varð æva- reiður, þegar hann komst að raun um, hvernig hún fór með aðdáendur sína, og hve laus hún var við alla tillitssemi og hjartahlýju. I SKUGGA FORTÍÐAR THERESA CHARLES Ilona var dularfull í augum samstarfsfólks sfns. Engu þeirra datt íhug, að hún skrifaði spennusögur í frítíma sínum, eða að þessi ,,Nikulás" sem hún átti að vera trúlofuð, væri aðeins til í hugarheimi hennar. Hún er rekin úr ballettskólanum og fer því til London, þar sem hún gerist þjónustu- stúlka hjá íjölskyldu einni, og gætir lítillar stúlku. Á leiðinni til London kynnist hún ungum manni, sem sýnir henni mikinn á- huga. SKUGGSJÁ BÓKABÚÐ OLIVBRS STEINS SF
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.