Morgunblaðið - 16.02.1991, Blaðsíða 31

úr fréttatíma, hvort heldur var í
útvarpi eða sjónvarpi. Snemma kom
fram hjá honum áhugi er snerist
um útgerð og sjómennsku. Hann
fylgdist vel með sjósókn og afla-
brögðum í fréttum, átti sér m.a.
uppáhalds fiskiskip. Eftir nám í
grunnskóla settist Magnús á skóla-
bekk við Menntaskólann að Laugar-
vatni. Honum sóttist námið vel og
lauk því með stúdentsprófi vorið
1984. Á menntaskólaárum sínum
vann Magnús á sumrin með bygg-
ingaflokk frá Hvolsvelli er byggði
yfir búpening bænda víðsvegar á
Suðurlandi. Það kom mér ekki á
óvart að Magnús hugðist nema eitt-
hvað er sneri að fiskirækt eða út-
gerð, að loknu stúdentsprófi. Um
það leyti var fiskeldi mjög að ryðja
sér til rúms í atvinnulífi lands-
manna. Hann kynnti sér störf fisk-
eldisstöðvanna og í framhaldi af því
lét hann draum sinn um sjómennsku
rætast. í nokkur misseri var hann
sjómaður á bát frá Grindavík áður
en hann hélt utan til náms. Á sumr-
in fór hann iðulega á sjóinn svo og
í flestum sínum leyfum frá skólan-
um, svo átti einnig að vera nú í
jólaleyfinu en ekkert varð úr vegna
loðnubrests. Hann átti ætíð víst
pláss á þekktu aflaskipi frá
Grindavík og er það vitnisburður
um hve góður starfsmaður Magnús
var. Nú þegar leiðir skilja um sinn
og góður vinur er kvaddur vil ég
þakka honum fyrir allar samveru-
stundirnar er við áttum saman við
leik og störf. Til góðs vinar liggja
gangvegir og þar sem góðir menn
fara eru guðsvegir. Innilegar sam-
úðarkveðjur til foreldra Magnúsar,
ömmu og annarra ástvina frá okkur
Hrafnhildi og Unni Bergmann. Út-
för Magnúsar verður í dag frá Stór-
ólfshvolskirkju.
Gils Jóhannsson
Það er erfitt fyrir okkur að skilja
að hann sé farinn frá okkur. Fregn-
in um andlát hans var áfall fyrir
okkur öll. Hann var nýkominn til
baka til Tromsö og hlakkaði til að
takast á við námið að nýju. Hann
byijaði í sama bekk og við haustið
1988, eftir að hafa tekið sér eins
árs frí frá námi. Við vissum ekki
svo mikið um hann þá, en fundum
strax að áhugi hans á sjávarútvegi
var mikill, hvort sem um var að
ræða í námi eða utan þess. Þegar
fram liðu tímar kynntumst við hon-
um betur og uppgötvuðum hversu
félagslyndur og umhyggjusamur
drengur hann var. Þegar bekkurinn
hittist gátum við verið viss um að
hann mundi mæta. Á slíkum stund-
um yljaði hann okkur með léttleika
sínum og einstakri kímnigáfu. Við
viljum þakka honum fyrir alla þá
vinnu sem hann lagði í námsferð
okkar til íslands síðasta haust. Sá
anlegt fyrir hann sagði hann okkur.
Þökk sé henni og öllu því starfsfólki
Sjúkrahússins sem réttu honum
hjálparhönd og önnuðust hann í erf-
iðum veikindum. Síðastliðin tvö ár
þurfti hann mjög mikla hjúkrun.
Mjög var kært með þeim systkin-
um Önnu og Einari. Á hveiju ári
fóru Anna og maður hennar Einar
til Seyðisijarðar í heimsókn til hans
og dvöldu þá um kyrrt í vikutíma.
Þau geta ekki fylgt honum síðasta
spölinn, en þau eru með honum í
huganum og kveðja hann með hjart-
ans þökk og svo er einnig um fleiri
systkini hans sem ekki geta verið
viðstödd.
Blessuð sé minning hans. _
Einar og Ólöf.
Látinn er í hárri elli Einar Guð-
mundsson frá Seyðisfirði. Einar
fæddist 24. september 1904. Foreldr-
ar hans voru þau hjónin Vilborg Jóns-
dóttir og Guðmundur Bekk Einars-
son, sem lengst bjuggu á Þórarins-
staðaeyrum við Seyðisfjörð. Einar
var þriðji í röð fjögurra systkina sem
upp komust. Hin eru Sveinbjörg,
Anna og Jón og lifa þau öll bróður
sinn.
Sá er þetta ritar er systursonur
hins látna og var Einar frændi, en
undir því nafni gekk Einar alla tíð
hjá fjölskyldunni allri, stór hluti af
daglegri tilveru minni, en ég bjó fram
yfir fermingu í nágrenni hans, þegar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. FEBRUAR 1991
31
Minning:
Gísli Ólafsson
tími sem við áttum saman á íslandi
verður ógleymanlegur. Það var ekki
síst að þakka góðri skipulagningu
og röggsemi af hans hálfu, hversu
vel þessi ferð tókst. Við öðru var
heldur ekki að búast af honum því
allt það sem hann gerði leysti hann
samviskusamlega og vel af hendi.
Við biðjum guð að styrkja for-
eldra Magnúsar og hans nánustu í
sorg þeirra. Við söknum Mangúsar.
Kveðja, ’87-árgangurinn í
Norges Fiskerihögskole
Kveðja frá íslendingum
í Tromsö
Nú er horfinn frá okkur góður
vinur og skólabróðir, Magnús Krist-
jánsson. Okkur vinum hans langar
til að minnast hans hér með fáein-
um orðum og um leið þakka honum
góðar samverustundir á liðnum
árum.
Magnús var einkabarn foreldra
sinna, þeirra Kristjáns Magnússon-
ar og Erlu Jónsdóttur til heimilis
að Hvolsvegi 28, Hvolsvelli. Hann
lauk prófi frá Menntaskólanum á
Laugarvatni og síðan lá leið hans
til Háskólans í Tromsö í Noregi,
þar sem hann hóf nám í Sjávarút-
vegsfræðum haustið 1986. Hann
var í þann mund að heíja vinnslu
á lokaverkefni námsins er hann
féll frá.
Þegar okkur, vinum Magnúsar
hér í Tromsö, barst fregnin um frá-
fall hans fylltust hugir okkar tóm-
leika og sorg sem ekki verður með
orðum lýst. Á augabragði streymdu
minningarnar fram og ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum stóð sá tími
og samverustundir sem við áttum
með Magnúsi.
Magnús var gæddur þeim eigin-
leika að láta fólki líða vel í návist
sinni og ófáar voru þær stundir er
hann kom af stað skemmtilegum
og fjörugum samræðum um málefni
líðandi stundar og einkum þá um
sjávarútvegsmál, en á þeim hafði
hann mikla þekkingu.
í fríum frá háskólanum stundaði
Magnús sjóinn. Fyrir hann var sjó-
mennskan ekki einungis leið til að
ijármagna námið, heldur einnig leið
til að afla sér reynslu og þekkingar
á þessum undirstöðuatvinnuvegi
þjóðar okkar.
Magnús var afbragðs námsmað-
ur og umtalaður fyrir hæfileika sína
og natni í öllu því er hann tók sér
fyrir hendur. Okkur er minnisstætt
hve góð tök hann hafði á íslensku
máli, og hvernig hann lagði sig fram
við að tala rétt og gott mál.
Við fráfall Magnúsar er í okkar
raðir höggvið skarð, sem aldrei
verður fyllt, en eftir situr minningin
um góðan dreng og sannan vin.
Við vottum foreldrum Magnúsar
og öðrum aðstandendum hans okk-
ar dýpstu samúð á þessum erfiðu
tímum og biðjum góðan guð um
að styðja þá í sorg þeirra.
Ekki óraði mig fyrir því þegar
við Magnús vinur minn röbbuðum
saman um síðastliðin jól að það
yrðu okkar síðustu samverustundir.
Enginn veit sína ævi fyrr en öll er
og nú er Maggi dáinn, aðeins 26
ára gamall. Magnús lést af völdum
hjartastöðvunar sem gerði engin
boð á undan sér.
Við Magnús vorum æskufélagar,
kynntumst í barnaskóla og var hann
þá þegar kappsfullur náms- og
íþróttamaður. I þá daga var félags-
heimilið Hvoll okkar annað heimili
þar sem við stunduðum íþróttir
góðan part úr degi hveijum. -Á
menntaskólaárum okkar á Laugar-
vatni deildum við saman herbergi
á heimavist skólans. Magnús var
félagslyndur, vel að sér í þjóðféiags-
umræðunni og sagði skemmtilega
frá. Það-var því oft þéttsetið af
kunningjum kringum Magnús og
mörgum síðkvöldum varið til að
leita lausna á vandamálum þjóðar-
skútunnar og öðrum áhugamálum
Magnúsar.
Magnús heillaðist snemma af
fiskveiðum og málefnum sjávarút-
vegarins. Strax í barnaskóla fylgd-
ist hann með loðnuveiðum eins og
íþróttaviðburðum og man ég að
hann hljóp oft heim til sín í frímínút-
um til að hlusta á aflafréttir í út-
varpi. Síðar á lífsleiðinni svalaði
Maggi áhuga sínum á fiskveiðum
og var til sjós þegar færi gafst frá
námi. Enginn var svikinn af vinnu-
brögðum Magnúsar. Hann var
harðduglegur, vandvirkur og sam-
viskusamur og átti alltaf aftur-
kvæmt þar sem hann hafði áður
starfað.
Síðastliðinn vetur var Magnús
við nám í sjávarútvegsfræðum við
háskólann í Tromsö. Hann hlakkaði
til að takast á við lokaverkefni og
var að hugleiða hvort hann ætti að
fara í doktorsnám að því loknu.
Leiðir okkar Magnúsar lágu ekki
mikið saman síðustu árin en vina-
bönd okkar rofnuðu ekki og það
var alltaf gaman að hitta Magnús.
Hann hafði alltaf frá einhveiju
skemmtilegu að segja og okkur
skorti ekki umræðuefni. Nú heyri
ég hinsvegar ekki meira frá Magn-
úsi en mun ætíð minnast hans sem
trausts og góðs vinar. Megi þessi
fátæklegu orð vera mín síðasta
kveðja til Magnúsar.
Foreldrum Magnúsar, ættingjum
og vinum votta ég og fjölskylda
mín samúð okkar og megi minning-
in um góðan dreng lifa í hjörtum
þeii í a. Hreinn Stefánsson
Fleiri greinar um Magnús
Kristjánsson munu birtast
næstu daga
Fæddur 17. júní 1918
Dáinn 3. febrúar 1990
Gísli Olafsson fyrrverandi hús-
vörður Tækniskólans lést í Landa-
kotsspítala sunnudaginn 3. febrúar
sl. Útför hans var gerð í kyrrþey að
hans eigin ósk föstudaginn 15. febni-
ar.
Gísli fæddist 17. júní 1918 í Geira-
koti í Fróðárhreppi. Foreldrar hans
voru hjónin Ólafur Gíslason bóndi
þar og Ólöf Einarsdóttir. Gísli var
sjötti í röð fjórtán systkina. Þegar
hann var tíu ára gamall fór hann í
fóstur að Hálsi í Eyrarsveit og ólst
þar upp til átján ára aldurs. Þá tók
hann að stunda sjóróðra frá Grafar-
nesi við Grundarfjörð. Fljótlega gerð-
ist hann vélgæslumaður á mótorbát-
um og farskipum og sótti mótornám-
skeið Fiskifélag íslands, fyrst 1940
og framhaldsnámskeið 1944 og
1946. Hann var 3. vélstjóri á togur-
unum Hallveigu Fróðadóttur og Jóni
Þorlákssyni. Síðast var hann vél-
stjóri á Jökulfellinu en hætti til sjós
árið 1954.
Þegar Gísli kom í land réðst hann
til Sveins Jónssonar hf. og vann þar
við sjálfvirkar frystivélar en í árslok
1960 réðst hann sem vélstjóri í Fisk-
iðjuverið og starfaði þar í ein tólf
ár. Síðan vann hann við frystivélar
hjá Gísla Ágústssyni rafvirkjameist-
ara en jafnframt gegndi hann sem
hlutastarfi húsvarðarstörfum í
Tækniskólanum sem þá var í Skip-
holti 37. Hann varð síðan fastráðinn
húsvörður við skólann haustið 1975
þegar flutt var að Höfðabakka 9 þar
til hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir árið 1988.
Eftirlifandi eiginkona Gísla er
Ragna Jóhannsdóttir frá Eyrar-
bakka. Hún dvelst nú í Hafnarbúð-
um.
Gísli Ólafsson var einstaklega lag-
tækur maður, ef ekki þúsundþjala-
smiður. í Tækniskóla íslands var oft
til hans leitað um greiða sem var
kannski ekki á verksviði húsvarðar
og hann leysti hvers manns vanda
væri honum þess nokkur kostur.
Sjaldan, ef nokkurn tímann, mun
honum hafa orðið misdægurt meðan
hann gegndi starfi húsvarðar, en um
svipað leyti og hann lét af störfum
kenndi hann sér þess meins sem
enginn fékk við ráðið.
Gísli Ólafsson var ljúfur í um-
gengni en í stjórnmálum lét hann
engan eiga hjá sér, ef svo bar undir,
og þó allt í góðu. Ævinlega var hollt
að eiga við hann orðræðu um lands-
ins gagn og nauðsynjar. Þar gat
hann ekki aðeins miðlað af
lífsreynslu sinni og glöggskyggni
heldur var hann líka víðlesinn og
margfróður um menn og málefni.
En í andlegum efnum grúskaði Gísli
í mörgu. Ekki er mér kunnugt um
hvenær hann hreifst af dulspeki en
þau fræði virtust eiga hug hans all-
an, a.m.k. hin síðari ár.
Kennurum og öðru starfsliði
Tækniskólans þótti skarð fyrir skildi
þegar Gísli húsvörður hætti störfum
og margir létu í ljós söknuð sinn.
En þegar hann nú er allur, þá drúp-
um við höfði í hljóðlátri þökk fyrir
þá gæfu að hafa mátt lifa og starfa
með slíkum öðlingsmanni.
Eiginkonu, ættingjum og öðrum
vinum Gísla Ólafssonar votta ég
dýpstu samúð.
Ólafur Jens Pétursson
Kveðja frá Tækniskóla ís-
lands
Gísli Ólafsson fyrrum húsvörður í
Tækniskóla íslands lést 3. febrúar
sl. á sjötugasta og þriðja aldursári
og var jarðsettur í kyrrþey 15. þessa
mánaðar. Gísli starfaði um langt
árabil sem húsvörður Tækniskólans.
ÖIl störf sín vann Gísli af sérstakri
samviskusemi og vaiidvirkni og sýndi
stofnuninni slíka hollustu, að fáir
hafa gert betur. I starfi sínu ávann
Gísli sér vinsældir samstarfsfólks og
nemenda skólans og annarra, sem
hann átti samskipti við vegna starfs-
ins. Gísli lét af störfum árið 1988,
þá sjötugur, og farinn að kenna þess
sjúkdóms, sem nú hefur lagt hann
að velli eftir erfiða baráttu.
Nú þegar við í Tækniskóla íslands
kveðjum Gísla Ólafsson, sem var
samstarfsmaður okkar um árabil, er
efst í huga þakklæti fyrir vel unnin
störf og fyrir góða viðkynningu við
góðan dreng.
Fyrir hönd samstarfsfólks sendi
ég aðstandendum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Guðbrandur Steinþórsson rektor
við ekki bjuggum í sama húsi. Aðrir
þekktu hann gjarnan undir nafninu
Einar Bekk og var þá tekið upp
síðara nafn föður hans. Það má ef
til vill deila um hveijir eru hetjur.
En hetja hversdagslífsins heid ég að
allir séu sammála um, að Einar
frændi hafi verið, sem af honum
höfðu einhver kynni. Þegar Einar
frændi var á fyrsta ári veiktist hann
af lömunarveiki og bar þess aldrei
bætur. Hann gat aldrei gengið
óstuddur, því að veikindi hans bar
upp, áður en hann náði að ganga.
En með aðstoð stafs og hækju komst
hann leiðar sinnar, meðan hann var
á besta aldri eins og ég segi síðar frá.
Hækjan varð hans besti vinur.
Sem dæmi um það hversu vænt hon-
um þótti um hækjuna var, að hann
sagði svo fyrir, að hækjan skyldi lögð
við hlið hans í kistuna og fylgja hon-
um í gröfina, þó svo, að jafnvel hún
nægði honum ekki til að bjarga sér
sjálfur síðustu 40 ár ævi hans.
Þegar Einar frændi var 9 ára gam-
all tók faðir hans sig upp og fór með
Einar til Danmerkur, en þar var for-
eldranna eina von, að drengurinn
kæmist nokkurn tíman á fætur og
hann yrði ekki algerlega háður því,
að aðrir flyttu hann milli staða. Áuk
þess, sem þeim var sagt, að Einar
gæti fengið þar kennslu við handiðn,
sem mætti honum að gagni koma í
lífinu. Afi tninn festi frásögn af ferð
þeirra til Danmerkur á blöð. Ferðirn-
ar urðu reyndar tvær. Einar frændi
var orðinn 31 árs, þegar ég fæddist,
svo að þessi skrif afa míns gerðu
mér best ljóst, hversu mikið átak
þessar ferðir voru fátækum foreldr-
um svo og frásagnir Einars frænda
sjálfs, sem hann rifjaði stundum upp,
þegar ég var barn. Ég vitna hér í
upphaf greinar afa rníns. Hún birtist
í heild í Lesbók Morgunblaðsins fyrir
allmörgum árum. „Vorið 1905 veikt-
ist Einar sonur minn þá misseris
gamall og veikin fór svo með hann,
að hann varð máttlaus hægra megin
frá öxl og niður í fót og fyrir neðan
hné á vinstra fæti. Vinstri höndina
gat hann borið fyrir sig. Sagði Guð-
mundur Björnsson landlæknir svo
síðar, að þetta væri eitt af fyrstu
lömunartilfellum hér á landi.“ Þessi
lýsing afa míns á fötlun Einars
frænda segir sína sögu.
í Danmörku gekkst Einar frændi
undir margar aðgerðir til að rétta
fætur hans, sem höfðu kreppst og
síðan voru fæturnir settir í spelkur.
Árangur ferðanna var því sá, að Ein-
ar frændi gat með aðstoð stafs og
hækju bjargað sér eins og fyrr segir.
1 Danmörku nam Einar burstagerð
og dönsku lærði hann einnig. Starfs-
fólk sjúkrahússins þar tók ástfóstri
við drenginn svo mjög, að honum var
boðin framtíðardvöl þar, en afi minn
gat ekki hugsað sér. að láta Einar
frá sýr.
Það kom snemma í Ijós, að Einari
frænda var margt gefið, sem hefði
mátt þroska hefðu aðstæður verið
aðrar en þær voru á Seyðisfirði í
upphafi aldarinnar. Hann átti hægt
með nám allt og þrátt fyrir fötlun
sína kom í ljós, að hann var handlag-
inn og listfengur og hefði því hand-
mennt öll farnast honum vel úr
hendi. Þetta var starfsmönnum á
sjúkrahúsinu í Danmörku vel ljóst
og lá þeim víst gott eitt til að bjóða
honum fraintíðarvist þar. Vissu, sem
og rétt var, að þar voru tækifærin
fleiri en í fámennri sveit á íslandi.
Einar frændi átti heimili með for-
eldrum sínum fram eftir aldri og
aðstoðaði við dagleg störf að svo
miklu leyti, sem kraftar hans dugðu
til. Móðir mín hefir oft rifjað upp,
þegar þau systkinin réru saman til
fiskjar og bættu hvort annað upp.
Sjálfum varð mér enn betur ljóst,
þegar ég var orðinn fullorðinn,
hversu stór hetja Einar frændi var.
Um hugvit hans má nefna sem dæmi,
þegar hann tók lifandi silunga í hylj-
um neðst í Landamótaánni og bar
þá upp fyrir fossa og flúðir og sleppti
þeim þar. Þessu má líkja við laxa-
stiga nútímans.
llugljúfar eru mér einnig kvöld-
stundirnar hjá afa og ömmu, en Ein-
ar frændi las gjarnan „húslestur“,
þegar kvöldaði. Ekki voru þetta allt
sögur eða frásagnir sérstaklega ætl-
aðar börnum, en ég beið eftir þessum
lestri með sömu eftirvæntingu og ég
held, að allflestir íslendingar biðu
eftir lestri Helga Hjörvar á Bör Börs-
son á sínum tíma.
Ófáir eru þeir, börn og unglingar,
sem Einar frændi liðsinnti við nám
og er ég einn þeirra lánsömu, sem
þess naut. Hann þótti sérstaklega
laginn og þolinmóður við kennslu þó
skapstór vepri.
Afi og amma áttu stærstan þátt
í að létta Einari frænda lífið fram
eftir aldri. Þegar amma dó árið 1953
var afa um megn að annast Einar
frænda einn og því varð Sjúkrahús
Seyðisfjarðar heimili hans upp frá
því eða í hartnær 40 ár. Afí heim-
sótti hann daglega meðan hans naut
við, en afi lést árið 1967 og síðan
hefir enginn af nánustu ættingjum
hans verið búsettur á Seyðisfirði. Því
var það eingöngu starfsfólk sjúkra-
hússins, sem annaðist Einar frænda
síðustu 20 æviár hans.
Við ættingjar Einars Guðmunds-
sonar stöndum í ómetanlegri þakkar-
skuld við allt það góða fólk, sem þar
hefir starfað. Margir hveijir hafa
reynst honum sem besti bróðir og
systir. Þeim eru öllum fluttar hér
hjartanlegar þakkir fjölskyldunnar
nú að honum gengnum. Ennfremur
er Sigrúnu Þorsteinsdóttur (Sigru)
fluttar þakkir fyrir alla aðstoð henn-
ar við Einar frænda.
Blessuð sé minning Einars frænda.
Hann hvíli í friði.
Hreggviður og Herborg.