Morgunblaðið - 09.04.1991, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. APRÍL 1991
Minning:
Oli M. Andreasson
Fæddur 27. nóvember
1934
Dáinn 30. mars 1991
Deyr fé
deyja frændr,
deyr sjaifr it sama;
en orðstírr
deyr aldregi
hveim er sér góðan getr.
Þessi orð úr Hávamálum fínnst
okkur eiga vel við er við nú minn-
.umst vinar okkar og samstarfs-
manns. Óla M. Andreassonar, sem
lést laugardaginn 30. mars. Óia höf-
um við þekkt í mörg ár, fyrst er við
systumar ungar að árum fórum að
koma í efnalaugina. Ailtaf var jafn
ánægjulegt að heimsækja Óla og
hann liðsinnti okkur við fyrstu hánd-
brögðin.
Nú á seinni árum er við tókum
meiri þátt í rekstrinum ásamt mök-
um okkar varð Óli okkur öllum meiri
samstarfsmaður, alltaf jafn hlýr og
glaður í bragði. Hann var futlur lífs-
orku og vinnugleði og óstöðvandi
þegar aðrir höfðu fengið nóg.
Samviskusemi og natni Óla var
einstök og einkenndu ávallt vinnu
hans. Eins og gengur og gerist inn-
an veggja svona fyrirtækis eru verk-
efnin miserfið. Það virtist sem hvatn-
ing fyrir Óla að takast á við og glíma
við þau erfíðustu. Með kvikum hreyf-
ingum og öruggum handbrögðum
leysti hann þau ávallt vel af hendi.
Óli var lærifaðir okkar og kenndi
okkur að meta fagleg vinnubrögð.
Sérhvert mál sem Óli fékk til að
leysa tók hann að sér með festu og
alvöru enda var honum fullkomlega
treyst fyrir rekstrinum þegar aðrir
brugðu sér af bæ.
Oft var fjörugt í kaffistofunni og
vinnusalnum þegar vel lá á Óla. Ef
til vill hafði honum gengið óvenju
vel í spilunum kvöidið áður eða feng-
ið einhvern afbragðs réttinn hjá Nínu.
í hádeginu.
ÓIi var stoltur eiginmaður og fað-
ir og deildi hann gleði sinni með
okkur sem með honum störfuðu. Óli
var lífsglaður og kátur að eðlisfari.
Okkur var því ijóst um mitt síðasta
ár þegar þreyta gerði vart við sig
hjá honum og krafturinn fór þverr-
andi að eitthvað amaði að. Um haus-
tið kom í ljos að hann átti við iilan
blóðsjúkdóm að stríða sem síðan
kvaddi hann frá okkur. Eitt er víst
að vandfundnir eru slíkir starfsmenn
sem Óli var.
Við erum öll, sem í Efnalauginni
Björgu störfum, erum þakklát fyrir
að hafa fengið tækifæri til að vinna
með manni sem Óla. Hann var góð
fyrirmynd og önnur eins hollusta við
fyrirtæki er einstök. Við sendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur til
Nínu, dætra þeirra Bryndísar, Svan-
hvítar og Sigrúnar og fjölskyldna
þeirra.
Agústa, Sigurður,
Soffía og Kristinn.
Kveðja frá bridsfélögunum
Óli er farinn yfir móðuna miklu,
langt um aldur fram. Hann var ein-
stakt ijúfmenni og við, sem spiluðum
við hann, vitum hve mikið er falið
í því ágæta orði: lipurð, góðmennska
og það, að vera alltaf hjálpsamur
og gera það, sem hægt er fyrir ná-
ungann.
Arlega fór bridssveitin, ásamt
nánustu kunningjum í þeim hópi, í
veiðiferð í júnímánuði, og man und-
irritaður ekki til að Óla hafi vantað,
ef hann var hérlendis. Síðasta veiði-
ferðin var farin í fyrstu viku septem-
ber síðastliðinn og varð þá í fyrsta
sinn vart við, að Öli væri lasinn, en
allir töldum við það ekki mikið mál,
sem það því miður var.
Hann var félagslyndur og naut
þess að spila, enda góður bridsmað-
ur. Ekki lét hann sig vanta á árshá-
tíðir eða skemmtanir hjá Bridsfélagi
Kópavogs, né heldur aðalfundi þar.
Hann var góður söngmaður og þótti
gaman að taka lagið í góðum hóp.
Með eindæmum var Öli fljótur og
röskur við alla hluti, hvort sem var
til vinnu eða leikja, meira að segja
spilin voru á fleygiferð í höndum
hans. Ekki hefði líf Óla verið svona
gott, sem það var, ef Nína hefði
ekki staðið við hlið hans alla tíð, og
að koma í heimsókn til þeirra hjóna,
í spil eða afmæli, var alltaf eftir-
minnilegt.
Við félagamir í brids- og veiði-
sveitinni og makar okkar sendum
Nínu, dætrunum og öðrum vanda-
mönnum innilegar samúðarkveðjur.
Megi Óli hvíla í friði.
Guðmundur Pálsson
Laugardaginn 30. mars andaðist
vinur okkar, Óli Markús Andreasson.
Það eru um það bil 33 ár síðan við
kynntumst og í öll þessi ár hefur
vinátta okkar haldist og við áttum
saman ótal ánægjustundir. Óli Mark-
ús var fæddur og uppalinn í Vest-
mannáeyjum. Móðir hans var íslenzk
en faðir hans færeyzkur og bjó fjöl-
skyldan I Eyjum. Óli hafði alltasf
sterkar taugar til æskustöðvanna
og einnig til Færeyja, en þangað fór
hann nokkrum sinnum og átti þar
marga vini.
Eins og aðrir drengir í Eyjum fór
Óli snemma að vinna fyrir sér við
þau störf er féllu til í þessari stærstu
verstöð landsins og í Eyjum hóf
hann starf í efnalaug en við það
vann hann alla sína starfsævi.
Óli kvæntist Nínu Sveinsdóttur
og eignuðust þau fjórar dætur: Sigr-
únu, gifta Steliosi Saviolidis, búa í
Aþenu og eiga eina dóttur, Nínu
Maríu. Svanhvíti, gifta Kolbeini Arn-
grímssyni og eiga þau tvo syni, Óla
Ragnar og Isak. Bryndísi, sem býr
í foreldrahúsum og eina dóttur
misstu þau skömmu eftir fæðingu.
Við Faxastíginn í Vestmannaeyjum
var heimili þeirra Óla og Nínu og
þangað heimsóttum við þau fyrst,
sú heimsókn er okkur alltaf minnis-
stæð.
Eftir að Óli og Nína fluttust til
Reykjavíkur, hittumst við oftar.
Margar ferðir fórum við til að veiða
silung eða lax og alltaf skeði eitt-
hvað skemmtilegt þótt ekki væri
veiðin alltaf mikil. Óli átti sér fleiri
áhugamál, hann var mjög góður
bridsspilari og tók oft þátt í keppni
í þeirri íþrótt og hlaut fjölda verðlau-
nagripa og viðurkenninga fyrir þátt-
töku sína.
Síðasta árið var erfitt, heilsan var
tekin að gefa sig og starfsþrekið
minna, þótt áhuginn og dugnaðurinn
væri fyrir hendi. Síðastliðið sumar
fór hann til Grikklands að heim-
sækja dóttur sína og hennar fjöl-
skyldu og var sú ferð honum afar
mikils virði. Það var aðdáunarvert
hve Óli tók veikindum sínum með
miklu æðruleysi og hvað hann var
alltaf jákvæður og sýndi mikinn vilj-
astyrk, allt fram á síðasta dag.
Við leiðarlok þökkum við Óla ailar
þær gleðistundir sem við áttum sam-
an og vottum Nínu og fjölskyldu
hennar innilegustu samúð okkar.
Ingibjörg og Signrður
Þá hefur Óli, kær vinur okkar,
kvatt að sinni. Skilaboð lágu á sí-
manum um að Ingibjörg vinkona
okkar hafi hringt. Við vorum að
koma úr ferðalagi og þeirri hugsun
sló niður að nú ætti að hittast seinna
um kvöldið. Lítill vinahópur sem við
vorum saman í, hittist af og til og
alltaf tilhlökkun að hittast. Ekki
þarf að tilgreina að Óli var hrókur
alls fagnaðar í þeim hópi og alveg
hreint ómissandi þar.
Ekki þurfti að íhuga það meira,
því aftur kom símtai og það var
reiðarslag. Óli hafði látist þá um
morguninn.
Okkur var bmgðið. Aðdragandi
var að veikindum hans, en að svo
stutt væri eftir grunaði okkur ekki.
Við söknum góðs vinár, enginn kem-
ur í hans stað. Óli var skemmtilegur
og einlægur félagi og umfram var
hann heiðarlegur og greiðvikinn.
Fyrir það þökkum við hjónin.
Einnig þökkum við hans góðu
konu Nínu.fyrir allar ánægjustund-
irnar sem við höfum átt gegnum
árin.
Guð blessi minningu Óla.
Kristín og Þráinn
Laugardagsmorguninn fyrir páska
hringdi Nína eiginkona Óla til mín
og sagði mér að hann hefði látist
snemma dags. Þegar ég heimsótti
hann þrem dögum áður gátum við
talað dálítið saman um hans hjartans
mál, hvemig gengi, væri mikið að
gera í páskatraffíkinni og hugurinn
var bundinn við starfið. Sjá mátti
að hann var mikið veikur og nokkuð
ljóst að hveiju stefndi.
Hugurinn hvarflar til gömlu góðu
eyjunnar okkar, Heimaey, úti í hafi.
Þar vorum við fæddir og uppaldir,
hann á Skólaveginum en ég í næsta
nágrenni á Faxastígnum.
Æskustöðvarnar höfðu margt að
bjóða börnum sínum, fuglalíf og ið-
andi líf við höfnina. Stundum fengum
við lifur og gellur til að selja, kiífa
í klettum, sem var auðvitað strang-
lega bannað, en við fúndum ekki
fyrir hættunum þótt við værum var-
aðir við. Þetta voru okkar leikir.
I svona umhverfi ólumst við upp,
kannski í óvenju mikilli hættu í nær-
veru við sjóinn og fjöllin. Var þetta
ekki fyrsta aðvörunin um að lífið er
ekki bara beinn og breiður vegur.
Óli Markús fæddist í húsinu Geirs-
eyri í Vestmannaeyjum og fluttist
með foreldrum sínum á Skólaveg 34
og átti þar lengstum heima.
Foreldrar hans voru Guðbjörg
Oktavía Sigurðardóttir og Andreas
Ansgar Joensen og eru þau bæði
látin fyrir nokkrum árum.
Óli átti þijá albræður: Marinó (lát-
inn), Karl og Rafn og einnig tvo
hálfbræður sammæðra: Hjörleif Má
Erlendsson og Pál Pálsson. Árih milli
1930 og 1940 voru kreppuár í Eyjum
sem og annars staðar á landinu. Það
var ekki auðvelt á þeim tíma að fram-
fleyta stórri fjölskyldu, en bjargræð-
ið var oftast fiskurinn í sjónum og
fuglinn í fjöllunum, auk dugnaðar
foreldra. Drengirnir þurftu mjög
ungir að vinna og aðstoða við heimil-
ið. Þó að heimilið væri mannmargt
og ekki alltaf mikið til, þá var það
annálað hve húsmóðirin lagði mikið
upp úr jiví að hafa það hreint og
fágað. Óli erfði snyrtimennsku frá
móður sinni og lagði mikið upp úr
henni.
Þann 15. nóvember 1958 kvæntist
hann Nínu Sveinsdóttur dóttur
Sveins Pálssonar múrarameistara og
konu hans Þórnýjar Þorsteinsdóttur
frá Reykjavík. Þau eru bæði látin.
Fyrstu búskaparárin bjuggu þau
Óli og Nína í Eyjum, fluttu síðan til
Það vita allir sem
horfðu á Ólaf Ragnar og
Davíð í sjónvarpinu
á sunnudag
ALÞÝÐUBANDALAGIÐ

.' ’ v ..'............................................... • .....
ER MOTVÆGIÐ VIÐ