Morgunblaðið - 12.04.1991, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 1991
Tinna YrFriðriks-
dóttir — Minning
Fædd 5. júlí 1986
Dáin 3. apríl 1991
Elsku Iitla frænka okkar, Tinna
Ýr, lést eftir bílslys þann 3. apríl.
Tinna fæddist á Sauðárkróki þann
5. júlí 1986, dóttir hjónanna Stein-
varar Baldursdóttur og Friðriks
Steingrímssonar.
Fyrir tæpum tveimur árum flutt-
ist fjölskyldan suður og settist að
á Kjalamesi. Það var mikil tilhlökk-
un hjá okkur systkinunum þegar
ákveðið var að þau flyttust í ná-
grennið. Fyrstu þijár vikurnar
bjuggu þau fjögur hjá okkur. Þetta
var skemmtilegur tími og litlu syst-
umar Telma Yr og Tinna Ýr voru
sannkallaðir sólargeislar.
Tinna litla átti hug og hjörtu allra
sem vom svo lánsamir að fá að
kynnast henni. Alltaf var hún jafn
brosmild og glettnin skein úr aug-
unum. Það var svo skemmtilegt að
heyra hana hlæja því hún hafði svo
smitandi hlátur að við hin hlógum
alltaf með henni.
„Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska.“ Minningarnar em margar
og yndislegar um litlu frænku okk-
ar sem kvatt hefur þennan heim.
Við trúum að henni sé ætlað annað
hlutverk hjá Guði.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja.
Lögð í jörð með himnafóður vilja.
Leyst frá lífi nauða.
Ljúf og björt í dauða.
list þú eftir litla rúmið auða.
(M. Joch.)
Elsku Steina, Frissi og Telma.
Guð styrki ykkur og varðveiti og
munið að minningin verður aldrei
frá ykkur tekin. _
Baldvina Ýr, Dagmar Dögg,
Olga Ellen, Björgvin
Þór og Kristján Mar.
í dag verðtlr litla, elskulega vin-
konan okkar, hún Tinna Ýr, jarð-
sett. Hún var dóttir Friðriks Stein-
grímssonar og Steinvarar Baldurs-
dóttur. Eina eldri systur átti Tinna
litla, hana Telmu Ýr.
Okkur langar með nokkmm fá-
tæklegum orðum að minnast Tinnu
iitlu, þann alltof stutta tíma sem
við bárum gæfu til að umgangast
hana. Munum við ávallt minnast
brossins og glettninnar í fari henn-
ar, tilsvaranna og hversu blátt
áfram hún var.
Nú ertu leidd mín Ijúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna fri.
Við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól,
unan og eilíf sæla
en þín hjá Landsins stól.
Ðóttir í dýrðar hendi
Drottins min sofðu vært.
Hann sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú.
í eilífum andar friði
ætlð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Frissi, Steina og Telma.
Við sendum ykkur innilegar samúð-
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
blómaverkstæði
INNA
Skólavörðustíg 12
á horni Bergstaðastrætis
sími19090
arkveðjur, megi Guð gefa ykkur
styrk í sorg ykkar.
Ester, Haddi, Ásdís,
Árni og Viðar Geir.
Elsku litla Tinna mín er farin en
minningarnar hef ég þær fegurstu
og bestu sem hægt er að eiga um
eitt lítið stúlkubarn. Við tvær áttum
saman einn dag stuttu fyrir páska,
pabbi hennar og mamma fóru í
bæinn og Telma systir hennar var
í skólanum. Tinna fékk að baka
alveg ein, þegar farið var að
smakka kökuna kom á daginn að
ýmislegt hafði verið sett í deigið,
meira að segja uppþvottalögur. Við
gerðum saman leikfimisæfingar
sem við hlógum mikið yfir, við vor-
um svo glaðar. Við ætluðum í
göngutúr, en það gekk á með éljum
þennan dag, en svo stytti upp og
sólin skein, þá kom Tinna til mín
og sagði „Amma, nú er engin hríð
nú skulum við koma í göngutúr".
Þegar við vorum komnar niðrað
hliði gerði aftur él, þá sagði hún
„núna skuium við koma heim,
amma“. Þegar heim kom hjálpuð-
umst við að laga til og þurrka af,
hún Tinna tók fullan þátt í því með
mér, þegar það var búið var barna-
tíminn byijaður og við horfðum á'
hann saman.
Alltaf þegar ég kom í heimsókn,
þá sagði Tinna „þú átt að sofa hjá
mér amma“, og saman sváfum við
í hennar rúmi. Hún Tinna var svo
sérstök, í hvert skipti sem ég fór í
bað, kom hún ævinlega og sagði
„Nú skal ég þvo þér um bakið
amma“. Hún sagði svo oft „þegar
ég er orðin stór ætla ég að vera
hjá þér, passa þig og hjálpa þér,
amma mín“. Og það hefði hún gert
ef hún hefði fengið að lifa lengur
með okkur. Nú þarf ég engu að
kvíða. Þegar ég fer þá kemur litla
Tinna mín á móti mér og ieiðir mig
um sali himnaríkis, þá verður ekk-
ert sem skyggir á, og við verðum
alitaf saman, þá passar Tinna
ömmu sína.
Háa skilur hnetti himingeima
blað skilur bakka og egg
tveir andar sem unnast
fá aidrei að eilífu aðskilið.
(Ferðalok)
Elsku Tinna gaf ömmu sinni það
ljúfasta og fegursta sem hægt er
að gefa. Eg bið þann Guð sem öllu
góðu stjórnar að biessa hana og
geyma, litlu stúlkuna mína.
Elsku börnin mín: Steina, Frissi
og Telma, Guð gefi ykkur þrek og
styrk til að halda áfram að lifa líf-
inu, við eigum öll minningarnar um
Tinnu, sem enginn getur frá okkur
tekið.
Amma á Blönduósi,
Guðrún Erlendsdóttir.
Elsku litli gleðigjafinn okkar hún
Tinna er farin, við óttumst ekki um
hana því við vitum áð hún er í góð-
um höndum, hjá algóðum Guði. Við
sem eftir erum, skiljum ekki alltaf
tilgang lífsins, en elsku litlu Tinnu
hefur án efa verið ætlað miklu
æðra hlutverk.
Lífsglaðara og betra barn var
vart hægt að hugsa sér en hana
Tinnu. Hún var alltaí' tilbuin að
halda utanum okkur og það vár
enginn vandi að fá koss á kinrtina.
Mitt í sorginni þá hugsa ég,
móðir 7 mánaða sonar okkar, að
hann fái ekki að kynnast litlu
frænku sinni henni Tinnu, en við
foreldramir éigum allar góðu og
fögni minningarnar um hana sem
við varðveitum handa honúm. Tinna
litla var alltaf vön, þegar þau
frændsystkinin hittust, að strjúka
honum um vangann og segja „elsku
litli frændi minn“ og kyssa hann
svo. Tinna lét sér alitaf svo annt
um aðra. Nú fyrr í vetur sváfu þær
mæðgur hér hjá okkur, mér og syni
mínum, við vorum ein heima. Þegar
leið á kvöldið var Tinna iitla að
guggna á því að sofa hjá okkur,
hún hafði svo miklar áhyggjur af
pabba sínum „aumingja pabbi er
aleinn heirna", sagði hún.
Tinnu þótti svo_ gaman að vera
fín og punta sig. Ósjaldan laumað-
ist hún inn í baðherbergi heima hjá
okkur og puntaði sig með hringum
■og eyrnalokkum og öðru sem hún
náði í og þegar settur var á hana
varalitur var hún alsæl.
Hún átti ákveðna „bæjarskó" af
því að það heyrðist svo mikið í
hælunum þegar gengið var, það
þótti henni svo spennandi. Hún átti
líka ákveðna „vinnuúlpu, leikskó-
laúlpu og bæjarúlpu“.
Stuttu fyrír páska hringdi ég
heim til hennar og hún svaraði með
sinni jákvæðu barnsrödd „hæ, hæ“.
Eftir stutt spjall og ég hafði spurt
eftir mömmmu hennar svaraði hún
ákveðið en í gamansömum tón,
„nei, mamma er á saumanámskeiði
að sauma gallajakka og pæjupils"
þá átti hún við pæjupils á sig og
Telmu systir.
Timma litla var alltaf tiibúin að
hjálpa til ef hún var beðin, þegar
ég var að annast litla strákinn minn
var hún alltaf boðin og búin að
rétta og ná í það sem þurfti og hún
var alltaf tilbúin að vera hjá honum
og sýna honum dót þá var hún að
„passa“ hann.
Þær systumar Tinna og Telma
voru líka alltaf að færa litla frænda
sínum föt ýmist af þeim sjálfum eða
af stóra barninu þeirra en það er
ein dúkkan.
Við þökkum góðum Guði fyrir
að hafa fengið að kynnast elsku
Tinnu iitlu og fyrir allt það góða
sem hún gaf af sjálfri sér. Við eig-
um öll dýrmætar minningar um
hana sem enginn getur frá okkur
tekið.
Guð geymi litlu kærleiksríku
frænku okkar og varðveiti.
„Vertu nú yfir og alít um kring
með eilífri blessun þinni
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni."
Elsku Steina, Frissi og Telma,
amma á Blönduósi og amma og afi
á Sauðárkróki og við öll sem syrgj-
um elsku litlu Tinnu. Megi trúin á
eilíft líf styrkja okkur og Guð al-
máttugur gefa okkur þrek og vaka
yfir okkur í þessari miklu sorg.
Didda, Eiki og Sævar Ingi.
Fátt er hægt að segja, þegar lít-
il frænka er svo skyndilega kölluð
burt, er ekki lengur á meðal okkar.
En þessi áleitna spurning brennur
á vörum okkar: Af hveiju? Af
hverju? En við fáum ekkert svar
við því. Við trúum því að góður Guð
hafi einhvern tilgang með þessu,
þó við skiljum hann ekki. En það
er huggun í þessari miklu raun. Það
er okkar bjargfasta trú að afi á
Blönduósi hafi tekið á móti litlu
telpunni sinni henni Tinnu Ýr og
leitt hana inn í bjart og hlýtt ljós
Guðs.
Með söknuði og sorg kveðja tveir
litlir frændur, þeir Sigurður Mar-
geir og Pálmi Snær, hana litlu
frænku sína. Og enn er spurt: Af
hveiju fengu þessi litlu systkina-
börn ekki lengri tíma saman? En
fátt er um svör.
Megi góður Guð gefa ömmu á
Blönduósi styrk í þessari miklu sorg
þegar hún horfir á eftir litlu Tinnu
Ýr, hún sem var hennar augasteinn
og gieðigjafí. __________
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til min!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með Ijóssins öndum.
(Sb. 1886 - B. Halld.)
Elsku Steina, Frissi og Telma
Ýr. Megi algóður Guð veita ykkur
styrk og trú á lífið, þó það sé erfítt
sem stendur. En við vitum að Tinna
litla er nú í góðum höndum og við
þökkum fyrir ailar þær góðu stund-
ir sem okkur voru ætlaðar með
henni.
Ömmu hennar og afa Baldvinu
og Steingrími og öllum öðrum ást-
vinum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Maggi, Helga, Sigurður
Margeir og Pálmi Snær.
Hún elsku hjartans litla Tinna
er dáin. Það er svo erfitt að trúa
því, hún sem var aðeins fjögurra
ára. Hún dó af slysförum þann 3.
apríl, sem er afmælisdagur minn.
Ég man svo vei þegar hún fædd-
ist norður á Sauðárkróki þann 5.
júlí 1986, en þá var ég stödd þar.
Hún var svo falleg með svarta hár-
brúskinn sinn.
Ég var hjá Steinu og Frissa
nokkra daga eftir að þær mæðgur
komu heim af sjúkrahúsinu. Þetta
voru yndislegir dagar, veðrið var
svo gott og Steina ætlaði að láta
þá litlu út í vagn í fyrsta skipti.
Hún leyfði mér að klæða hana og
hlú að henni í vagninum og mér
fannst mér svo mikiil heiður sýnd-
ur.
Steina, Frissi, Telma og litla
stúlkan komu svo fljótlega suður í
heimsókn til mín og ákváðu þá að
láta skíra hana. Þau voru ekki
búin að ákveða nafnið. Ég spurði
hvort þeim fyndist ekki nafnið
Tinna fallegt, sem þeim þótti, þann-
ig að ég fékk að ráða nafninu henn-
ar. Hún var síðan skírð í Fella- og
Hólakirkju og hlaut nafnið Tinna
Ýr.
Þessi atvik juku þá tilfinningu
að mér fannst ég eiga svo mikið í
henni.
Steina, Frissi og stelpurnar
bjuggu á Sauðárkróki þar til í júní
1989. Þá fannst mér svo langt á
milli okkar og því var gleðin mikil
þegar þau fluttu suður á Kjalar-
nes. Þá var ég sjálf búin að eign-
ast litla telpu, Elvu, og voru þær
Telma og Tinna fjarska hrifnar af
litlu frænku sinni. Þær voru þá
með hana í mömmuleik og var Elva
litla barnið. Síðar kenndi Tinna
Elvu mömmuleik, sem var þeirra
vinsælasti Teikur. Tinna var svo
mikil mamma í sér. Hún fór aldrei
út með brúðurnar sínar berar, held-
ur gaf sér ávallt tíma til að klæða
þær og hlú að þeim, jafnvel þótt
rekið væri á eftir henni. Mikil
væntumþykja ríkti milli þeirra litlu
frænknanna, Tinnu og Elvu og þær
föðmuðust alltaf þegar þær hittust.
Tinna var einstaklega reglusöm,
t.d. átti hún sérstaka vinnuúlpu,
leikskólaúlpu og bæjarúlpu, og var
þeim aldrei ruglað saman. Svo átti
hún líka sérstaka spariskó og bæj-
arskó. I bæjarskónum glumdi þegar
hún gekk og það þótti henni svo
fínt. Hún var mikið fyrir að punta
sig og vera fín. Stundum kom hún
í heimsókn og var þá búin að mála
sig með bláum-augnskugga og þá
fannst henni hún vera reglulega
fín.
Margar góðar minningar eigum
við frá samverustundum. Mér er
t.d. minnisstætt núna á föstudag-
inn langa, þá voru litlu frænkurnar
þijár saman heima hjá okkur og
fengu að baka. Þær voru svo lukku-
legar með það og mér er minnis-
stæður svipurinn á Tinnu, hún
ljómaði af ánægju þegar hún var
að setja deigið í formin og smakka
á því. Svo fóru þær Tinna og Elva
saman út á róló og leiddust hönd
í hönd. Þetta var í síðasta sinn sem
elsku Tinna kom til okkar.
Á annan í páskum fórum við upp
á Kjalarnes að' hjálpa Steinu og
Frissa að mála í nýja húsinu sem
þau byrjuðu að byggja síðastliðið
sumar. Þá voru . þær Telma . og
Tinna að koma frá Sauðárkróki,
en þær höfðu fengið að heimsækja
afa og ömmu um páskana. Við
Steina höfðum lokið við að mála
herbergið hennar Tinnu fallega
bleikt, en Tinnu fannst það nú
óþarfí, hún hefði átt að fá að gera
þetta sjálf.
Áður en við fórum heim komum
við aðeins að Vallá þar sem þau
búa núna. Þær systur fóru út að
leika sér og ég horfði á eftir þeim
út um gluggann, þar sem þær trít-
luðu saman upp fyrir hús.
Það er svo margs að minnast
um elsku litlu stúlkuna okkar, sem
gaf okkur öllum svo mikið. Söknuð-
ur okkar er sár, en við getum hugg-
að okkur við allar fallegu og góðu
minningarnar.
Ég trúi því að afí, sem farinn
var á undan, hafí tekið á móti elsku
litlu Tinnu og að henni líði vel.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Ég bið algóðan Guð að styrkja
Steinu, Frissa og elsku litiu Telmu,
einnig ömmu á Blönduósi, sem nú
hefur misst litla sóiargeislann sinn,
afa og ömmu á Sauðárkróki, og
okkur öll sem eiga um sárt að
binda.
Sigurbjörg, Hreiðar,
Haukur, Leifur og Elva.
Ef væri ég söngvari syngi ég ljóð
um sólina vorið og land mitt og þjóð.
En mömmu ég gæfi mín ljúfustu ljóð
hún leiðir mig, vemdar og er mér svo góð.
Þessar ljóðlínur koma upp í hug-
ann er við rninnumst vinkonu okk-
ar, Tinnu Ýr. Þetta var uppáhalds
lagið hennar og það lag sem hún
bað oftast um að sungið væri í sam-
verustundum okkar í Kátakoti og
hún söng það af mikilli innlifun.
Tinna var ijörmikil, ákveðin og
dugleg stúlka. Hún var sjálfri sér
samkvæm og oft fylgdi hún því
fast eftir sem hún vildi ná fram.
En hún var ekki óbilgjörn og mikil
hlýja stafaði frá henni. Við nutum
þess að vera saman bæði úti og
inni. Tinnu þótti mjög gaman að
föndra og mála og gerði marga
fallega hluti fyrir mömmu, pabba
og stóru systur.
Tinnu þótti mjög vænt um kisuna
sína, hann Krumma, og fengum við
að heyra margar sögur af honum
og uppátækjum hans. En svo dó
Krummi nú í vetur. 'Tinna saknaði
hans og var það því stundum um-
ræðuefni krakkanna í Kátakoti
hvernig honum liði. í barnslegri ein-
lægni sinni ræða þau nú um að þó
Tinna Ýr sé dáin þá hafi hún nú
Krumma vin sinn hjá sér og geti
þau aftur leikið sér saman.
Samverutími okkar með Tinnu
Ýr var ánægjulegur og er okkur
afar minnisstæður. Við erum Guði
þakklát fyrir að hafa gefíð okkur
svo margar gleðistundir með henni.
Slys gera ekki boð á undan sér
og engan óraði fyrir því að Tinna
Ýr yrði svo skyndilega kölluð frá
okkur miðvikudaginn 3. apríl. Við
biðjum Guð að veita öllum vinum
og aðstandendum Tinnu Ýr styrk í
sorg sinn og söknuði.
I minningu Tinnu Ýr eigum við
öll að taka höndum saman og gera
allt sem í mannlegu valdi stendur
til að fyrirbyggja að slík slys verði
nokkurs staðar.
Það er líka mikil sorg að verða
valdur að slíku óhappi og biðjum
við Guð að veita þeim einnig hugg-
un og hugarró.
Við tökum einlægan þátt í sorg
og söknuði systur og föreldra Tinnu
Ýr og biðjum Guð að styrkja þau
og hjálpa þeim að varðveita þann
dýra sjóð minninga sem hún skildi
eftir sig.
Valdís Badda og Erla
Litla dásamlega og fallega
barnabarnið okkar hún Tinna Yr
er látin. Þvílík sorg og dapurleiki
umlykur mann þegar slík frétt sem
þessi berst manni til eyrna. Hún
sem hafði komið í heimsókn til
ömmu og afa um páskana ásamt
systur sinni, Telmu Ýr sem nú á
um sárt að binda. Það er svo margs
að minnast um litlu stúlkuna okk-
ar, sem var alltaf svo góð og blíð