Morgunblaðið - 10.12.1991, Blaðsíða 54

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. DESEMBER 1991
54
Gísli Vilmundarson
símvirki - Minning
Fæddur 25. janúar 1928
Dáinn 2. desember 1991
Það var fyrir rúmum 20 árum
að undirritaður var kynntur fyrir
væntanlegum tengdaföður, Gísla
Vilmundarsyni símvirkja. Á heimili
tengdaforeldra minna Gísla Vil-
mundarsonar og Sigríðar Stefáns-
dóttur, kynntist ég og naut þeirrar
fjölskyldusamheidni, ástar og
tryggðar sem því miður er ekki
sjálfsögð í streituþrungnu samfé-
lagi nútímans.
Gísli Vilmundarson viðraði ekki
skoðanir sínar á torgum úti eða
stundaði titlatog. Allan sinn starfs-
feril vann hann hjá Pósti og síma.
Vann þar störf sín af trúmennsku
og kostgæfni, við vinsældir sam-
starfsmanna. Það mun nokkrum
sinnum hafa ollið vandræðum hjá
fyrirtækinu að hann hafnaði fráma
í starfi er hann átti rétt á sam-
kvæmt starfsaldri.
Metnaður þeirra hjóna var að búa
bömum sínum fjórum, Guðrúnu,
Vilmundi, Hafliða Stefáni og
Guðnýju ástríkt og traust heimili,
tryggja menntun þeirra og framtíð.
Fyrst byggðu þau ásamt fleiri síma-
mönnum íbúð í blokk á Dunhagan-
um og svo tuttugu árum síðar var
hamarinn og sögin dregin fram á
ný og glæsilegt hús reis í Brekku-
seli 32. Það vom sannkallaðir sælu-
dagar er húsið reis af gmnni því
margir voru þeir er óbeðnir lögðu
hönd að verki, áttu bara leið um.
Eins og sönnum íslendingi sæmir,
þá lét hann sig ekki muna um að
byggja eins og eitt hús í aukavinnu
og fór létt með. Það lék við þau
lífið, hjónin í Brekkuselinu og
bamabörnin komu í heiminn hvert
af öðmm sem sakna nú sárt afans
blíða.
Fyrir aðeins þremur mánuðum
uppgötvaðist sjúkdómurinn hræði-
legi, krabbameinið, er dró hann til
dauða. Rimma sú varð hörð og
snörp, hetjulega var barist, aldrei
æðrast. Helsjúkur kom hann á
Álftanesið í afmæli ynsta bama-
bamsins og bar sig vel. Nokkmm
dögum síðar var hann allur.
Astkær eiginkona Gísla, Sigríður
Stefánsdóttir, stóð við hlið manns
síns sem klettur þar til yfir lauk.
Gísli Sigurðsson eignaðist á lífsleið-
inni þann fágæta auð að vera elsk-
aður og virtur af öllum þeim er til
hans þekktu. Hann fór ferðina
miklu sáttur við Guð og menn þó
förin sú hefði að ósekju mátt drag-
ast um sinn.
Guð blessi minningu Gísla Vil-
mundarsonar.
Bragi Guðmundsson
Við komum hér á kveðjustund
að kistu þinni, bróðir,
að hafa við þig hinzta fund
og horfa á genpar slóðir.
Og óp oss vekja örlðg hörð,
er ennþá koma í hópinn skörð,
og bam sitt faðmi byrgir jörð,
vor bleika, trygga móðir.
En minning þín er mjúk og hlý
og mun oss standa nærri.
Með hveiju vori hún vex á ný
og verður ávallt kærri.
Ef lífsins gáta á Iausnir til,
þær Ijóma bak við dauðans þil.
Og því er gröfin þeim í vil,
sem þráðu útsýn stærri.
(Magnús Ásgeirsson)
Með þessu Ijóði vil ég kveðja
elsku pabba minn og þakka honum
fyrir allt sem hann gaf mér og
kenndi.
Ég þakka honum þann stutta en
yndislega tíma sem ég átti með
honum.
Guðný
Við sem dveljum í ljarlægð send-
um okkar hjartanlegustu kveðjur
heim til fjölskyldu Gísla.
Minningar hrannast upp, sér-
staklega frá bemsku- og æskudög-
um okkar.
Bernska okkar hefði verið snauð-
ari, hefðum við ekki átt Gísla
frænda að. Koma þá fyrst í hugann
ferðalög um landið okkar með hon-
um og Siggu, sem við kölluðum
gjarnan Siggu frænku. Við trúðum
því statt og stöðugt að það yrði
alltaf gott veður ef þau væru með
í för.
Gísli frændi var náttúruunnandi
fram í fingurgóma og vökul augu
hans sáu fegurðina í smáu jafnt sem
stóru í náttúrunni, hvort það voru
fjöll, fagrir steinar, blóm, fuglar eða
eitthvað annað.
Þótt við séu fullir sorgar yfir frá-
falli hans, erum við einnig hjartan-
lega þakklátir fyrir að hafa átt
hann að móðurbróður.
Dondi og Tjörvi.
í dag verður jarðsunginn frá
Garðakirkju Gísli Vilmundarson
rafeindavirkjameistari hjá Pósti og
síma, sem lést á Landspítalanum
2. desember síðastliðinn 63 ára að
aldri.
Ungur að árum hóf Gísli nám í
rafeindavirkjun hjá Pósti og síma
og lauk þar prófi árið 1949. Starf-
aði hann við uppsetningar, rekstur
og viðgerðir á sjálfvirkum símstöðv-
um hjá Bæjarsímanum og síðar
Símstöðinni í Reykjavík í tæp 45
ár. Gísli var heilsteyptur fagmaður
og útsjónarsamur við flókin verk-
efni símkerfisins. Einstök seigla
einkenndi störf hans og naut hann
sín best við erfið viðgerðarverkefni,
gafst aldrei upp enda mjög samvisk-
usamur og vinnusamur starfsmað-
ur.
Árið 1967 var Gísli skipaður raf-
eindavirkjaverkstjóri við sjálfvirku
símstöðina í Grensás, sem nú heitir
Múlastöð, og 1977 yfirverkstjóri við
sjálfvirku símstöðina í Landsíma-
húsinu við Austurvöll.
Árið 1954 kynntist ég Gísla, en
þá urðum við samstarfsmenn á
sjálfvirku símstöðinni í Reykjavík.
Milli okkar hófst strax gott sam-
starf sem þróaðist upp í trygga vin-
áttu milli okkar og fjölskyldna okk-
ar. Hljóðlát prúðmennska og ljúft
viðmót ásamt léttri kímni einkenndi
alla framkomu Gísla.
Þeir eru ríkir sem hafa átt því
láni að fagna að kynnast Gísla og
eiginkonu hans, Sigríði Stefáns-
dóttur, og eiga þau að vinum. Það
voru breitt bros og útbreiddir armar
sem tóku á móti gestum sem komu
á heimili þeirra Siggu og Gísla en
þau voru einstaklega samhent hjón,
alltaf reiðubúin að gefa af sjálfum
sér og hjálpa öðrum.
Við minnumst með gleði ferð-
anna okkar saman bæði hér heima
og erlendis og rifjum upp vísur sem
Gísli gerði í þessum ferðum, sem
og við svo mörg önnur tækifæri,
en Gísli var mjög vel hagmæltur
þó hann vildi aldrei gera neitt úr
því sjálfur.
Ljúfar minningar koma líka fram
í hugann um kvöldin sem við sátum
saman og rifjuðum upp einhveija
ferðina eða skipulögðum nýja, en
betri o g tryggari vini og ferðafélaga
getur enginn hugsað sér.
Elsku Sigga og fjölskylda, á þess-
ari sorgarstund sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Okkur
er efst í huga þakklæti og virðing
fyrir að hafa fengið að kynnast
Gísla og eiga hann að samferða-
manni. Eftir standa hugljúfar minn-
ingar um góðan og tryggan vin.
Blessuð sé minning Gísla Vil-
mundarsonar.
Hólmfríður og Sverrir
Skarphéðinsson.
Tengdafaðir minn og vinur er
Iátinn eftir þriggja mánaða stríð
við sjúkdóm sem lagði hann að velli.
Gísli var mikill vinur vina sinna og
ástkær öllum sem honum kynntust.
Hann skipti sjaldan eða aldrei skapi,
hreytti aldrei styggðaryrði í
nokkurn mann og þó hann væri
dökkur yfirlitum hef ég sjaldan
kynnst bjartari manni.
Gísli byggði húsið í Brekkuseli
sjálfur og ræktaði þar fallegan
garð. Hann eyddi ekki tíma sínum
í dægurþras né leit að veraldlegum
auði, en hafði samt mjög ákveðnar
skoðanir bæði í landsmálum og á
lífinu sjálfu. Honum fannst allir
menn jafn mikilvægir hvaða titil
sem þeir báru, enda var manngildi
ofar verðgildi í huga hans. Gísli
sóttist ekki eftir stöðuhækkunum í
starfi þótt hann ætti þess kost, en
lifði í sátt við sjálfan sig og alla í
kringum sig. Hjónaband hans. og
Siggu tengdamömmu, svo og Ijöl-
skyldulíf hans allt, var fagurt og
eitt það léttasta og kátasta sem ég
hef kynnst. Fjölskyldan var hans
aðal áhugamál,
Alla virka daga og oft um helg-
ar, hringdi síminn okkar á Vopna-
fírði í hádeginu. Það var Gísli
tengdapabbi að heyra í okkur hljóð-
ið, — hvort allt gengi vel. Já! Þann-
ig sýndi hann okkur væntumþykju
sína í fjariægð. Aldrei með hnýsni
eða afskiptasemi, bara gleðí og
hugulsemi.
Tengdapabbi var mikill tækni-
maður og því ekkert skrítið að hann
gerði símvirkjun að Iífsviðurværi
sínu. Það léku allir hlutir í höndum
hans og ófá úr, klukkur og heimilis-
tæki hafa verið borin til hans biluð,
jafnvel talin ónýt sem hann hefur
gert við að nýju. Þannig fór maður
einnig af fundum hans léttari í sinni
og ánægður með lífið og tilveruna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú I friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þokk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Ég þakka yndisleg kynni og lær-
dómsríkar stundir með kærum
tengdaföður, einum mínum besta
vina. Þá lífsspeki og æðruleysi sem
dætur mínar fengu að kynnast og
eiginmaður minn að alast upp við.
Sigrún Oddsdóttir
Skjótt skipast veður í lofti. Hið
sama gildir í mannlífínu, þar bregð-
ur oft skjótt skýi fyrir sólu. Það
reyndum við mágar Gísla Vilmund-
arsonar símvirkja á fögrum ágúst-
degi síðastliðið sumar, þegar
skyndilega og öllum gjörsamlega á
óvart vitnaðist að ólæknandi sjúk-
dómur heijaði á hann, sem lagði
Fædd 4. apríl 1899
Dáin 29. nóvémber 1991
Guðrún Karólína, amma, var
fædd á Helgafelli í Helgafellssveit
og er af einni stærstu ættinni á
Snæfellsnesi, þ.e. Pálsættinni. Það
var árviss viðburður hjá henni að
fara í Hólminn og heilsa upp á vini.
og vandamenn alveg þangað til
heilsan og hár aldur leyfði ekki slík
ferðalög, en taugarnar voru alltaf
sterkar til átthaganna.
Margir af eldri kynslóðinni munu
minnast hennar ömmu minnar sem
Gunnu Páls og hjá henni Gunnu
Páls var alltaf heitt á könnunni og
alltaf hægt að fá gistingu fyrir ut-
anbæjarfólkið sem þurfti að bregða
sér í kaupstaðinn.
Hún var ung kona þegar hún
flutti til Reykjavíkur og þar bjó hún
alla tíð. I Reykjavík kynntist hún
Guðmundi afa (Guðmundi
Norðdahl), sem var reyndar horfinn
til feðranna fyrir mína tíð og eign-
uðust þau tvö börn, Onnu Elísa-
hann svo að velli á tæpum Ijórum
mánuðum. Gísli hafði gengið glaður
og léttstígur til vinnu sinnar hjá
Landsímanum í sumar sem endra-
nær og engan grunaði að hann
gengi ekki heill til skógar. '
Þegar veikindin gerðu vart við
sig var hann nýkominn úr sumar-
leyfisferð um Vestfirði, en þangað
fóru þau hjónin með vinafólki sínu,
en á Vestljörðum eru einmitt æsku-
slóðir konu hans, Sigríðar Stefáns-
dóttur. í þessari ferð hafði hann
kvartað um gigt í mjöðm en taldi
að það myndi lagast fljótt.
Éigi verður lífssaga Gísla rakin
hér í þessum fáu kveðjuorðum en
geta má þess að hann fæddist í
Kjarnholtum í Biskupstungum 25.
janúar 1928, næstelstur Ijögurra
barna Vilmundar Gíslasonar bónda
þar og konu hans, Þorbjargar Stef-
aníu Guðjónsdóttur, sem fæddist í
Straumi í Hraunum, en ólst upp á
Ottarsstöðum.
Foreldrar Gísla fluttust að Króki
í Garðahverfi árið 1934 og þar ólst
hann upp með systrum sínum þrem-
ur. Gísli kenndi sig ávallt við Krók,
eins og þau systkini öll, því að þar
voru þeirra bernskuspor og þar
mótuðust þau í því sérstæða mann-
lífi sem einkenndi byggðina en er
nú nær horfið, en það er önnur
saga. Tíminn breytir svo mörgu og
ekkert endurtekur sig í sömu mynd
og svo er um líf í Garðahverfinu.
Gísli fór ungur í Flensborgar-
skóla, nam síðan símvirkjun og
vann nær allan sinn starfsaldur hjá
Landsímanum. Á starfsárum Gísla
varð gjörbreyting á allri tækni í
símþjónustu í landinu og fylgdist
hann vel með í þeirri þróun.
Gísli var meðalmaður á vöxt,
augun dökk, andlitið frítt og hárið
mikið og hrafnsvart. Skapgerðin
var heilsteypt og var Gísli jafnan
léttur í lund og afskaplega hjálp-
samur og greiðvikinn þegar til hans
var leitað af vandamönnum og vin-
um.
betu, ömmu mína, og Magnús. Nú
eru barnabörnin hennar langömmu
orðin 6 talsins og langömmubörnin
9 alls.
Um margra ára skeið bjuggu
langamma og mamma saman, svo
árið 1970 bættist ég í hópinn, fyrsta
langömmubarnið og naut ég þess
titils í nokkur ár og oft kallaði hún
mig „hjartabarn ömmu sinnar”.
Þegar ég var níú ára gömul flutti
amma í verndaða íbúð fyrir aldraða
í Furugerði 1, en það breytti því
ekki að við vorum mikið saman og
var ég hjá henni heilu helgarnar
og reyndar oftast þegar færi gafst.
Fyrir rúmu ári fékk hún pláss í
Hátúni 10, þar sem hún naut mjög
góðrar umönnunar, en þá var hún
að mestu leyti orðin rúmliggjandi
en saknaði þess mikið að geta ekki
boðið fólki upp á kaffisopa og eitt-
hvert góðgæti upp í börnin. Gjaf-
mildi og gestrisni var það sem ein-
kenndi ömmu og henni leið ávallt
vel ef hún gat veitt vel og helst
vildi hún geta leyst alla út með
Guðrún K. Pálsdótt-
ir - Minning
Hann var einlægur náttúruunn-
andi og hafði unun af gróðri og
ferðalögum, einkum um sitt eigið
land og gripið gat hann til veiði-
stangarinnar á vatnsbakka.
I einkalífi' sínu var hann ham-
ingjusamur. Kona hans, Sigríður
Stefánsdóttir frá Tálknafirði, var
honum samhent í einu og öllu. Þau
eignuðust íjögur börn. Elst er Guð-
rún, þá Vilmundur, Hafliði Stefán
og yngst er Guðný. Barnabörnin
eru orðin fimm. Við fráfall Gísla
er harmur þeirra og tengdabarn-
anna þyngstur. Huggun er þó harmi
gegn að eftir lifir björt minning um
góðan dreng, eiginmann, föður og
afa.
Á saknaðarstund megna orð oft
lítils, en samkennd okkar í harmi
ykkar er djúp. Lífið er okkur léð
af almættinu. Það lýtur eigin lög-
málum sem við fáum í engu breytt.
Megi jólaljósin sem tendruð eru
þessa dagana létta harm ykkar.
Stefán Olafur Jónsson og
Þorsteinn Gíslason.
Mánudaginn 2. desember barst
mér sú fregn að elskulegur vinur
minn og Ijölskyldu minar, Gísli Vil-
mundarson, væri látinn eftir stutta
en erfiða sjúkdómslegu. Á slíkri
stundu er svo margt sem mann
langar að segja og svo margt sem
maður hugsar. Upp rifjast allar
samverustundirnar sem við höfum
öll átt saman, eins og ógleymanlegu
ferðalögin innanlands og utan. Ég
er þakklát fyrir að foreldrar mínir
og ég skyldum hafa fengið að eiga
Gísla að vini. Hann var alltaf svo
glaðlyndur og jákvæður, sannur
vinur vina sinna og hvers manns
hugljúfi.
Elsku Sigga og fjölskylda, elsku
Guðný mín, missir ykkar er mikill
en minningin um yndislegan mann
lifir og er okkur öllum huggun á
þessari stundu.
Blessuð sé minning elsku Gísla
míns.
Svanhildur Sverrisdóttir
Gísli Vilmundarson var fæddur í
Kjarnholtum í Biskupstungum þann
25. janúar 1928, og voru foreldrar
hans hjónin Þorbjörg Guðjónsdóttir
og Vilmundur Gíslason. Er Gísli var
barn að aldri þá veiktist Vilmundur
og fluttist íjölskyldan þá að Króki
í Garðahverfi. Voru það í fyrstu
Þorbjörg með Gísla og systur hans
þijár, Ragnheiði, Elínu og Vilborgu
ásamt móður Vilmundar, Guðrúnu
Sveinsdóttur. Vilmundur dvaldi enn
um ár á Landspítalanum áður en
hann fékk bata. Við systkinin í
Görðum minnumst þess ennþá með
gleði er þessi hópur kom í sveitina
til viðbótar við krakkana á næstu
bæjum. Þetta var harðgerður kjarni
og þrátt fyrir lítil efni og að oft
væru soðkökur í matinn þá döfnuðu
gjöfum. Henni ömmu minni fannst
skipta meira máli að geta gefið
öðrum heldur en að kaupa eitthvað
handa sjálfri sér.
Nú er hún amma mín búin að
fá hvíldiua. Fólk undrar sig á hversu
mjög maður syrgir gamla konu eins
og langömmu. En aldurinn skiptir
engu, heldur tilfinningarnar sem