Morgunblaðið - 03.04.1992, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. APRÍL 1992
Hanna Guðrún Hall-
dórsdóttir, Kumb-
aravogi - Minning
Fædd 28. september 1931
Dáin 24. mars 1992
Ég þekkt hefi vetrarins hörku og hjarn
og haft af eldsglóðura kynni,
en þó er ég alltaf sem óharðnað bam
andspænis minningu þinni.
Sé varzlan ðrugg og skorti ei skjól,
er skeiði gróandans nemur,
þá geturðu reitt þig á rætumar þar,
' er reynslu frostnóttin kemur.
(Indriði á Fjalli)
Með þessum örfáu orðum langar
okkur til að minnast ástkærrar fóst-
urmóður okkar, sem lést að kvöldi
24. síðastliðins mánaðar eftir langa
og stranga baráttu við ólæknandi
sjúkdóm. Við fósturbörn hennar, og
mannsins hennar Kristjáns Frið-
bergssonar, urðum alls 17 talsins
og áttum það öll sameiginlegt að
koma frá heimilum með erfiðar fjöl-
skylduaðstæður. Við vorum ung að
árum og lág í lofti þegar við komum
að Kumbaravogi. Þar eignuðumst
við fósturforeldra sem lögðu alla
alúð og metnað sinn í að skapa
okkur raunverulegt heimili og eðli-
legt fjölskyldulíf, sem er hveiju
barni nauðsynlegt veganesti út í líf-
ið.
Hanna, sem við fórum mjög fljótt
að kalla mömmu, var þeim einstaka
hæfileika búin að geta gengið í
móðurstað stórum hópi ólíkra barna
og gat veitt hvetju og einu þeirra
þá umhyggju og ástúð sem nauðsyn-
legt er öllum sem eru að vaxa úr
grasi. Mikla fórnfýsi, kærleika,
vinnu og natni þarf til að ala upp
svo stóran og ósamstæðan barna-
hóp. Það þarf að sjá um að allir
hafi hrein föt, vakni tímanlega á
morgnana og sinni skólanum, sofni
á réttum tíma, fari sér ekki að voða
við leiki, fái góðan og hollan mat
og jafnframt þarf að greiða úr per-
sónulegum vandamálum hvers og
eins. A kvöldin gaf hún sér oft tíma
til að safna hópnum saman og lesa
fyrir hann skemmtilegar og upp-
byggilegar sögur. Við fórum nær
alltaf í bíltúra og stuttar skemmti-
ferðir á laugardagseftirmiðdögum
og í lengri ferðalög á sumrin. Á
hverjum helgidegi klæddi mamma
okkur í sparifötin og öll fjölskyldan
fór saman til kirkju eða átti helgi-
stund á heimilinu. í uppeldi sínu
lagði hún mikla áherslu á kristilegt
siðferði og guðstrú. Hún brýndi fyr-
ir okkur gildi þess að vera ávallt
heiðarleg og lifa heilbrigðu lífi. Hún
kenndi okkur, ekki síst með eigin
fordæmi, að meta að verðleikum
iðni og dugnað.
Það þarf stórt hjarta til að rúma
öll þau stóru og smáu vandamál sem
koma upp hjá svona fjörlegum
barnahópi og það eru ekki margir
sem geta skilið til fulls alla þá miklu
fómfýsi sem liggur að baki lífs-
starfi hennar.
Eftir að við urðum fullorðin og
og fluttumst að heiman, fundum við
ávallt fyrir sömu umhyggjunni og
alúðinni þegar við komum heim.
Síðast þegar við hittumst, um jólin,
var sjúkdómur mömmu kominn á
lokastig en athygli hennar var samt
sem áður óskipt hjá börnunum sín-
um og bamabörnum. Sem fyrr
hugsaði hún fyrst um aðra. Jafnvel
nálægð dauðans breytti henni ekki.
Kristindómurinn kennir að lífið ríki
ofar dauðanum og að göfugasta líf-
ið sé að þjóna öðrum. Sannkristnari
kona en Hanna Guðrún Halldórs-
dóttir er vandfundin.
Eftir því sem við eldumst gemm
við okkur sífellt betur grein fyrir
því hversu mikil gæfa það var fyrir
okkur að eignast Hönnu og Kristján
fyrir foreldra og Kumbaravog fyrir
heimili. Við munum búa alla ævi
að því kristilega uppeldi sem við
fengum þar og lagt hefur traustan
og varanlegan grunn að lífi okkar.
Sérstakar þakkir viljum við færa
starfsfólki Landakotsspítala á deild
1-A.
Elsku pabbi, við vottum þér okk-
ar innilegustu samúð og megi Guð
gefa þér styrk í þessum mikla missi.
Fósturbörnin.
Mig langar að minnast hennnar
Hönnu frænku með nokkrum orð-
um.
Hún var dóttir hjónanna Jónínu
Gísladóttur og Halldórs Magnússon-
ar. Hún fæddist í Vestmannaeyjum
og ólst þar upp ásamt þremur systk-
inum sínum, þeim Ingu, Engilbert
og Elínu. Hanna giftist Kristjáni
Friðbergssyni og eignuðust þau tvo
syni, Halldór Jón og Guðna Geir.
Þau bjuggu í Vestmannaeyjum í
nokkur ár og það er frá þeim tíma
sem ég á margar minningar sem
koma upp í hugann núna þegar ég
kveð frænku mína. Það komu upp
veikindi í fjölskyldu minni og þá
vorum við systurnar hjá Hönnu og
Kristjáni og höfðum við það mjög
gott hjá þeim hjónum, fundum við
það mjög vel hvað Hanna átti mikla
hjartahlýju og kærleika. Það.kom
ýmislegt uppá hjá litlum stelpum
þegar foreldrarnir eru ekki heima,
en það var ekkert vandamál því við
gátum alltaf farið til Hönnu og hún
leysti öll okkar vandamál á sinn
kærleiksríka hátt.
Mér er efst í huga núna þakk- .
læti til þeirra hjóna fyrir allt sem
þau gerðu fyrir okkur.
Seinna flúttu þau til Stokkseyrar,
keyptu sér jörðina á Kumbaravogi
og byggðu þar upp. Þar tóku þau
börn í fóstur og var stór barnahóp-
urinn þeirra. Það var alltaf jafn
gaman að koma til þeirra og sjá
hvað allt gekk vel og börnunum leið
vel, og alltaf var pláss fyrir okkur
börnin þegar við vorum á ferð á
fastalandinu og alveg sjálfsagt að
gista.
Hanna og Kristján eru búin að
byggja mikið upp á Kumbaravogi —
þar eru mörg myndarleg hús — og
komið þar elli- og hjúkrunarheimili
sem þau hafa rekið með dugnaði
og myndarskap.
Þegar við komum saman í dag
og kveðjum Hönnu, minnumst við
sérstakrar konu, hún var kristin og
sýndi það í verki og hjartað var
fullt af kærleika sem hún lét öllum
í té í kringum sig.
Ég bið góðan Guð að vera með
Kristjáni í hans miklu sorg og sendi
innilegar samúðarkveðjur til hans
og allra barnanna og fjölskyldna
þeirra frá mér og fjölskyldu minni.
Hanna Þórðardóttir.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Hanna Guðrún Halldórsdóttir, er
látin. Hún lést á Landakotsspítala
að kvöldi 24. mars 1992. Síðastliðin
tvö ár hefur hún barist við illvígan
sjúkdóm sem hún að iokum varð
undan að láta. Hún var sterk og
sönn hetja í þessari baráttu. Oft var
hún þjáð en aldrei lét hún aðra finna
eða taka þátt í þjáningu sinni. Útför
hennar verður gerð í dag frá Stokks-
eyrarkirkju.
Hanna fæddist í Vestmannaeyj-
um 28. september 1931. Foreldrar
hennar voru Jóna Gísladóttir, fædd
2. maí 1905, dáin 24. nóvember
1970, ættuð úr Ölfushreppi í Árnes-
sýslu og Halldór Magnússon, fædd-
ur 15. apríl 1904, dáinn 16. janúar
1978, frá Grundarbrekku í Vest-
mannaeyjum. Hanna á þrjú systkini:
Ingibjörgu húsmóður sem búsett er
í Vestmannaeyjum en eiginmaður
hennar er Þórður Stefánsson fyrr-
verandi skipstjóri: Engilbert neta-
gerðarmeistara í Vestmannaeyjum,
en kona hans er Selma Guðjónsdótt-
ir hjúkrunarforstjóri sjúkrahúss
Vestmannaeyja: Elínu húsmóður í
Keflavík, en eiginmaður hennar er
Jón Magnússon niðursuðufræðing-
ur.
Hanna ólst upp í Vestmannaeyj-
um til 16 ára aldurs en seinna sett-
ist hún að námi í Hlíðardalsskóla í
Ölfusi. Þar kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum Kristjáni G. Frið-
bergssyni sem hún giftist í desem-
ber 1953. Settu þau á stofn heimili
sitt í Reykjavík og bjuggu þar um
nokkurra ára skeið eða þangað til
þau fluttu til Vestmannaeyja þar
sem þau bjuggu 1954-59. Á árun-
um 1959-61 áttu þau heimili í
Hlíðardalsskóla. 1961-63 voru þau
búsett í Kaupmannahöfn meðan
Kristján sótti námskeið í félags-
fræðum. Undir lok dvalarinnar, sem
Hanna minntist ávallt sem eins af
bestu tímabilum ævi sinnar, var
Kristjáni boðið forstjórastaða við
framleiðslufyrirtæki á Jótlandi. En
heimþráin var rík og 1963 ákváðu
þau að koma heim aftur og bjuggu
í eitt ár í Reykjavík en fluttu síðan
að Kumbaravogi á Stokkkeyri þar
sem heimili þeirra var síðan. Að
Kumbaravogi settu þau á fót fjöl-
skylduheimili fyrir börn sem vegna
íjölskylduaðstæðna gátu ekki dvalið
hjá eigin foreldrum. Árið 1975
stofnsettu þau dvalar- og hjúkrun-
arheimili fyrir aldraða. Úmfang
þeirrar starfsemi jókst hratt og um
alla uppbyggingu heimilanna var
Hanna vakandi. Á heimilin setti hún
sinn heimilislegan og vingjarnlegan
blæ. Fyrir utan reksturinn á Kumb-
aravogi stofnuðu Hanna og Kristján
dvalarheimilið Fell í Skipholti 21 í
Reykjavík. Þá hafa Hann og Krist-
ján rekið frá 1970 innflutnings- og
framleiðslufyrirtækið Baldur sf.
Synir Kristjáns og Hönnu eru:
Guðni, fæddur 5. september 1953,
framkvæmdastjóri Kumbaravogs á
Stokkseyri, kvæntur Kirsten E.
Larsen sjúkraþjálfara og eiga þau
fimm börn, Karl Jóhann, Önnu,
Sonju, Kristínu, og Hönnu Lilju.
Halldór, fæddur 13. janúar 1955,
aðstoðarbankastjóri hjá Evrópu-
bankanum í London, kvæntur Kar-
ólínu F. Söebech stjómmálafræð-
ingi, þeirri sem þetta ritar, og eiga
þau tvö börn, Hönnu Guðrúnu og
Kristján Guðmund. Það ólu Hanna
og Kristján upp fósturbörn sem öll
hafa bundist þeim sterkum íjöl-
skylduböndum og sem þau ávallt
Iitu á sem sín eigin börn. Þau eru
öll uppkomin og hafa flest stofnað
sín heimili. Hanna var yndisleg kona
og svo falleg í gegn. í útliti var hún
fíngerð með sínu fallegu, háu kinn-
bein og svipsterkt andlit.
Hugur hennar var svo heill.
Sjálfri sér samkvæm var hún og
hugsaði fallega til allra. Hún var
rausnarleg við alla og gaf mikið af
sjálfri sér. Allt frá því ég hitti hana
fyrst hefur mér þótt afar vænt um
hana. Mér leið alltaf vel í návist
hennar og ávallt var ég velkomin
til hennar.
Hanna var mikil hannyrðakona.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
í þeim efnum var gert af mikilli
natni og þolinmæði sem hún hafði
nóg af. Hún bæði saumaði mikið
og svo síðustu ár gerði hún mikið
af því að mála á alls kyns efni.
Ekki alls fyrir löngu færði hún mér
fallega silkislæðu sem hún hafði
sjálf málað og það voru vönduð
vinnubrögð sem lágu að baki. Henni
tókst alltaf að gera hlutina svo fal-
lega.
Hanna unni fallegri tónlist og lék
bæði á píanó og orgel. Hún hafði
sérstakt dálæti á trúarlegri tónlist.
Hún hafði afar gaman að heyra
barnabörnin spila á hljóðfæri og var
mjög stolt af þeim. Hún hafði sjálf
mikla sönghæfileika og hefði hún
ræktað tónlistarhæfileika sína hefði
hún sjálfsagt náð langt.
Það gladdi hana mikið síðustu
árin að hafa öll börnin hans Guðna
síns svona nálægt sér. Það var svo
stutt fyrir þau að hlaupa yfir í heim-
sókn til hennar ömmu. Þetta þótti
henni afar hlýlegt. Börnin í lífi henn-
ar voru mörg og henni mjög kær,
synirnir, fósturbörnin og barnabörn-
in öll. Hún hafði alveg ótrúlegt lag
á börnum og stundum fannst mér
sem hún hefði óþijótandi þolinmæði
á því sviði eins og öðrum. Hún var
svo fljót að vekja áhuga þeirra á
einhvetju öðru ef þess þurfti. Börn
hændust líka að henni og hún gaf
þeim alltaf mikinn tíma og aila sína
athygli.
Trúin var sterkur þáttur í lífi
Hönnu, en hún tilheyrði söfnuði sjö-
unda dags aðventista frá æsku og
var virk í starfi safnaðarins. Við-
horf hennar og mannkærleikur átti
sína uppsprettu í trúnni á Guð.
Margar ánægjustundir sem ég
hef átt með henni koma upp í hug-
ann á þessari stundu.
Við hjónin fórum ásamt Hönnu
og Kristjáni í tvær Evrópuferðir sem
ávallt voru okkur kærar. Sú fyrri
var farin haustið 1988, og sú seinni
vorið eftir. Þetta var svo skemmti-
legur tími fyrir okkur öll. Hanna
var svo áhugasöm um allt sem fyrir
augu bar, hvort sem það voru sögu-
legir staðir,byggingar eða fallegir
garðar. Nú svo var okkur Hönnu
falið það verkefni í einni stórborg-
inni að leggja bílnum í einum af
þessum stóru en þröngu bílastæða-
húsurn, ég keyrandi en Hanna sagði
til. Með yfii-veguðu og rólegu fasi
sínu tókst Hönnu að vísa veginn inn
í bílastæðið. Mikið hlógum við yfir
þessu öllu og vorum glaðastar þegar
þetta verkefni okkar var búið.
Hanna var alltaf svo létt í lundu og
ég naut þess að vera með henni.
I ágúst síðastliðnum komu þau
hjónin til London í heimsókn til
okkar fjölskyldunnar. Þetta var
yndislegur tími fyrir okkur öll. Þrátt
fyrir að hún væri veik var henni svo
umhugað að ég gæti hvílt mig þar
sem ég var komin á síðasta mánuð
meðgöngu minnar með seinna barn
okkar hjóna. Hún var svo tillitssöm
á allan hátt og mér þótti mikill
styrkur í því að hafa þau hjónin hjá
okkur. Þrátt fyrir veikindi sín átti
hún góðar stundir og henni tókst
að gera margt og skoða margt á
stuttum tíma, en dýrmætast þótti
henni samt að fá að eyða svolitlum
tíma með sonardóttur sinni og al-
nöfnu henni Hönnu Guðrúnu. Að-
dáunin var gagnkvæm. Þótt hún sé
ekki nema rúmlega tveggja ára þá
á hún svo margar góðar minningar
af ömmu sinni. Henni ömmu sem
sat með hana stundunum saman og
las fyrir hana eða söng fyrir hana.
Ég sá Hönnu í síðasta sinn var
þegar við ijölskyldan komum í heim-
sókn fyrir jólin. í þeirri heimsókn
höfðum við aðsetur fyrir austan hjá
þeim Hönnu og Kristjáni. Mikið leið
okkur vel hjá þeim. Þá komum við
í heimsókn til Islands einkum til að
sýna fjölskyldunni nýjasta fjölskyld-
umeðliminn, son okkar. Hanna var
þá sem og alltaf búin að hugsa fyr-
ir öllu. Hún undirbjó komu okkar á
sinn frábæra hátt. Hún var búin að
kaupa barnarúm og bala svo hægt
væri að hafa það sem allra þægileg-
ast fyrir okkur öll. Tímarnir með
Hönnu voru mér dýrmætir.
Mikið á ég eftir að sakna tengda-
móður minnar. Sorglegt er að
barnabörnin fá ekki að njóta sam-
vista við hana.
Elsku Kristján minn, sárastur er
missir þinn þar sem þið Hanna vor-
uð sem eitt. Þú ert búinn að vera
svo sterkur síðustu mánuði og vikur.
og aldrei hefur þú vikið frá Hönnu.
Ég veit að ekkert getur komið í
hennar stað og orð verða svo van-
máttug við slíkar aðstæður. Hún er
okkur ekki þó með öllu horfin. Hún
á eftir að lifa áfram með okkur öll-
um í fallegum endurminningum.
Endurminningum sem við leyfum
börnunum okkar að taka þátt í. Við
skulum minnast með gleði og þakk-
læti þeirra ára sem við fengum að
vera með henni. Nú hijá hana ekki
veikindi því nú hefur hún fengið að
loka aftur augunum og hvíla sig.
Ég trúi því sem hún trúði, að við
munum hittast á ný á betri jörð.
Ingvar Ellert Osk-
arsson - Minning
Fæddur 11. september 1944
Dáinn 24. mars 1992
í dag fer fram útför æskuvinar
míns og frænda Ingvars Ellerts
Óskarssonar. Ingvar var sonur
hjónanna Elmu Jensen Ingvarsson
og Óskars Ingvarssonar, sem sein-
ast bjuggu í Langagerði 32 hér í
borg. Elma frænka mín var ættuð
frá Flatey í Breiðafirði en Óskar
var frá Neðra-Dal undir Eyjaíjöll-
um. Þau hjónin eru bæði látin fyrir
allmörgum árum.
Ingvar ólst upp í stónim systk-
inahópi því börnin voru sjö og Ingv-
ar sá fjórði í röðinni. í huga mínum,
sem var heimagangur árum saman
á því ágæta heimili, lifir minning
um glaðværð og rausn. Þar var allt-
af eitthvað að gerast enda gest-
kvæmt með afbrigðum og húsráð-
endur sannkallaðjr höfðingjar heim
að sækja.
Margs er að minnast frá þessum
vordögum lífsins þegar ýmislegt var
brallað og heimurinn í hugum okk-
ar svo stór og ókannaður. Við Ingv-
ar áttum mikið saman að sælda,
enda vorum við jafnaldrar, en einn-
ig héldum við oft hópinn með bræðr-
um hans sem voru á líku reki. Að
sumu leyti skar Ingvar sig úr. Hann
var sérlega prúður og kurteis, fróð-
leiksfús og sökkti sér oft í blaðalest-
ur svo okkur hinum þótti stundum
nóg um en hafði jafnframt til að
bera óvanalega gott skopskyn.
Gaman hans var græskulaust og
oft fékk hann okkur hina til að
veltast um af hlátri yfir einhveiju
smálegu sem aðeins hann sá.
Þegar hann hafði aldur til lá leið
hans til sjós en starfsævi hans var
ekki löng. Um tvítugt missti hann
heilsuna og upp frá því dvaldi hann
löngum á sjúkrastofnunum. Þrátt
fyrir að veikindin settu mark sitt á
hann þá var hann ætíð sami prúði
og kurteisi drengurinn .sem engum
lagði illt til og gat ávallt séð eitt-
hvað kátlegt í tilverunni.
Ingvar naut þess að eiga góða
að því systkini hans öll voru honum
stoð og stytta í langvarandi og erf-
iðum veikindum. Samheldni þeirra
og umhyggja er aðdáunai-verð.
í hugum okkar sem þekktum
Ingvar lifir minning um góðan
dreng.
Blessuð sé minning hans.
Einar Jónsson
Situr álútur með spenntar greip-
ar, lítur til mín og hlýtt bros færist
yfir andlitið: „Þú ert fallegt barn.“
Barnsleg gleði hans, hláturinn,
þakklætið, myndirnar sem hann
teiknaði fyrir okkur og óbilandi trú
hans á okkur. Við eigum góðar
minningar um frænda sem kenndi
okkur trúna á guð og nú þegar
sorgin kveður dyra og óteljandi
spurningar koma upp í huga okkar
eru svörin hans, svörin sem hann
gaf okkur áður, okkar mesta hugg-
un. Elsku mamma og pabbi,
Gummi, Einar, Dóra, Auður og
Dabbi, við vitum að guð tekur glað-
ur á móti honum Ingvari okkar.
Minning hans lifir.
Bjarni og Hrafnhildur.
í dag verður til moldar borinn
frá Fossvogskn-kju Ingvar Ellert
Óskarsson. Hann var fæddur og
uppalinn í Reykjavík, sonur hjón-
anna Elmu J. Ingvarsson frá Flatey
á Breiðafirði, f. 17. september 1917,
d. 18. ágúst 1972, og Óskars Ing-
varssonar frá Neðradal undir Eyja-
fjöllum, f. 12. september 1903, d.
25. mars 1977.