Morgunblaðið - 21.05.1992, Page 40

40
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. MAI 1992
Minning:
Þórdís Unnur Stefáns-
dóttir - Minning
Fædd 2. maí 1975
Dáin 11. maí 1992
Ég vissi fullvel
að ég ætti einhvem dag
leið um þennan veg;
en aldrei datt mér í hug
að „einhvem dag“ yrði nú.
(Arívara Naríhíra)
Við félagarnir erum ábyggilega
eins og aðrir unglingar. Okkur
fínnst að við séum kannski ekki
ódauðleg, en næstum því. Það er
vor og allir eru að klára skólann.
Dísa fer í bílatímann sinn glöð og
hress og hún kemur ekki aftur.
Missirinn er lamandi. Hvernig get-
ur svona lagað gerst og sólin hald-
ið áfram að skína eins og ekkert
sé? Þetta er eins og að dreyma
vondan draum og geta ekki vaknað
aftur. Tilhugsunin um að sjá hana
ekki oftar og geta ekki notið fleiri
ánægjustunda með henni, skilur
eftir tómarúm sem við kunnum
ekki að fylla.
Við höfum öll þekkst og tengst
frá því við vorum knli. Dísa var
lífsglöð og hress. Hún lét engan
vaða yfir sig og oft var hún fremst
í flokki ef henni fannst einhver
beittur órétti. Hún kom ávallt
hreint fram en gat samt verið stríð-
in. Margar voru stundirnar sem við
áttum að vera að læra en sátum
og spjölluðum og grínuðum. Henn-
ar hlátur hljómaði þá hátt og
snjallt. Dísa var duglegur og metn-
aðarfullur nemandi og stefndi hátt
í lífinu. Þess vegna lét hún aldrei
kjánalætin keyra úr hófi.
Afrekaskráin er kannski ekki
mjög löng þegar svona ung mann-
eskja er kvödd. Enda finnst okkur
flestum að afrekin séu framundan
og nægur tími til stefnu að láta
að sér kveða í heiminum. Þessar
stundir sem við áttum saman voru
bamæska og fyrstu unglingsárin,
ár sem eiga að vera áhyggjulaus
og glaðvær, gefa okkur grunn til
þess að byggja framtíðina á. Þess-
ari framtíð hefur nú eitt hörmulegt
atvik, eitt gáleysis andartak, svipt
hana og það verður aldrei aftur
tekið.
Við viljum þakka Þórdísi fyrir
samveruna og votta Guðbjörgu,
Stefáni og Massa ásamt öðrum
ættingjum okkar innilegustu sam-
úð og viparhug. Guð styrki ykkur
á þessum erfíðu tímum.
Bekkjarfélagar úr Fellaskóla.
Opið alla daga frá kl. 9-22.
VINKLAR A TRE
HVERGI LÆGRI VERD
ÞYZKIR GÆÐAVIN KLAR
OG KAMBSAUMUR
ÁVALLT FYRIRLIGGJANDI
EINKAUMBOÐ
BBÞ.Þ0RGRÍMSS0N&C0
Ármúla 29 - Reykjavík - sími 38640
Hvernig stendur á því að hún
Dísa var tekin burt svo fljótt? Sum-
arið í nánd og svo margt skemmti-
legt framundan. Hver hefði trúað
því að dagurinn sem allir hlökkuðu
svo til, síðasti prófdagurinn, myndi
breytast í svo mikla sorg?
Þegar bekkurinn hittist til að
minnast Dísu kom fyrst upp í huga
okkar allra hvernig þessari lífsg-
löðu bekkjarsystur okkar tókst áð
lífga upp á litlausan skóladaginn
með litríkum sögum og innilegum
hlátri.
Þó leiðir okkar hafi einungis leg-
ið saman þennan fyrsta vetur í
Verzlunarskólanum hefur hópurinn
náð vel saman. Það eigum við svo
sannarlega Dísu að þakka, því hún
var frumkvöðull félagslífs innan
bekkjarins. Setningar eins og „get-
um við hist heima hjá þér í kvöld“
eða „eigum við að koma á Myll-
una“ var Dísa þekkt fyrir. Ótrúlegt
er að svo mikil orka hafi búið í svo
litlum líkama.
Erfitt verður að ímynda sér
Svanhildi án Dísu, því þar sem
önnur þeirra var mátti einnig sjá
hina. Gott dæmi um hversu innileg-
ur vinskapur þeirra var er þegar
Svanhildur söng 17 ára afmælisein-
söng fyrir Dísu á miðnætti 2. maí.
Enginn lifir svo lengi að hann
eigi ekki einhveiju ólokið. Og sá
sem ekki slapp við fæðingu sleppur
ekki við dauðann.
Minning okkar um þessa indælu
og lífsglöðu stúlku mun lifa í hjört-
um okkar allra um ókomna tíð.
Við vottum aðstandendum Dísu
okkar innilegustu samúð og biðjum
góðan guð að styrkja þau í þessari
miklu sorg.
Bekkjarsystkinin úr VÍ.
Á stundu sem þessari skortir
okkur orð og maður sest niður og
spyr sjálfan sig hver tilgangur lífs-
ins sé. Dísa, eins og hún var köll-
uð, var lífsglöð ung stúlka sem
átti allt lífið framundan. Það var
kraftur og ákefð í öllu sem hún tók
sér fyrir hendur. Henni gekk mjög
vel í skóla. Hún var í Fellaskóla
frá bamsaldo og átti hún þar góð-
an vinahóp. Það var alltaf nóg um
að vera og var gaman að fylgjast
með svo heilbrigðum og skemmti-
legum unglingum. Nú er stórt
skarð rofið í þann hóp.
Eftir Fellaskóla fór hún í Versl-
unarskóla íslands og ætlaði sér
langt í námi.
Þórdís Unnur var yngra barn
þeirra Stefáns Sigurðssonar og
Guðbjörgu Maríasdóttur og var
bróðir hennar Marías Kr. Stefáns-
son.
Mánudaginn 11. maí sl. var síð-
asta prófið í Verslunarskólanum
og var kátínan og léttirinn mikill
yfir að langur og strangur próftími
væri liðinn og nú var hægt að taka'
sér smá frí.
Dísa og Svanhildur æskuvinkona
hennar, sem á nú um sárt að binda,
BREMSU -DÆLUR
—SLÖNGUR -SETT
fóm saman í ökukennslu og var
búin að vera mikil tilhlökkun að
ná þeim stóra áfanga. Það var lengi
búið að undirbúa að fá lánaða bíl-
ana hjá mömmu, pabba og Massa.
Dísa var alltaf sólargeislinn hans
pabba síns og var borin á höndum
mömmu sinnar, pabba, bróður og
alarar fjölskyldunnar. Oft hringd-
um við til Dísu og báðum hana að
passa börnin kvöldstund fyrir okk-
ur og var það auðsótt mál. Það var
enginn velkomnari af frændsystk-
inum sínum en Dísa frænka.
Við svona sviplegt dauðsfall geta
engin orð huggað, en við verðum
að trúa því að þegar ungt og efni-
legt fólk í blóma lífs síns er hrifið
burt frá okkur á einu augnabliki
sé einhver tilgangur með því.
Elsku Gugga, Massi og Stebbi,
megi Guð styrkja ykkur og okkur
öll í þessari miklu sorg. Við vitum
að það verður vel tekið á móti henni
af afa hennar sem dó fyrir rúmu
ári og mun hún nú hvíla við hlið
hans.
Við þökkum góðri frænku okkar
fyrir þær dýrmætu stundir sem við
höfum átt með henni og þótt hún
sé farin mun minningin lifa í hjört-
um okkar.
Þá komin er kveðjustund okkar
og kossinn ég síðasta fæ
er minningin merlar og lokkar
sú minning fer aldrei á glæ.
Innst í hjarta sem gull ég þig geymi
þú ert glóbjarta drottningin mín
þó árin til eilífðar þau streymi
fer aldrei burt minningin þín.
(Þorvaldur Friðriksson)
Fríða og Nanna Bára.
Hún Þórdís, vinkona mín og
skólasystir, er dáin. Það er erfitt
að sætta sig við að fá aldrei að sjá
hana aftur né heyra í henni hlátur-
inn sem alltaf var stutt í. Dísa,
Svanhildur og ég komum úr sama
grunnskóla og lentum saman í bekk
í Versló þar sem allir voru hálf-
feimnir fyrstu dagana í nýjum skóla
nema Dísa. Það var henni að þakka
hvað bekkurinn hefur náð vel sam-
an. Hún var alltaf tilbúin til að
halda teiti fyrir skólaböll, síkát og
hress. Daginn sem hún dó var hún
í síðasta prófínu sínu og hafði
hlakkað mjög til þessa dags. Nú
var allt sumarið eftir og bílprófið
á næsta leiti. Rétt áður en hún fór
í bílatíma hringdi hún í mig til að
athuga hvað stæði til að gera um
kvöldið, hún ætlaði stðan að hringja
aftur eftir tímann. Þá símhringingu
fékk ég aldrei. Aðeins nokkrum
dögum áður hafði Dísa átt afmæli
og boðið nokkrum vinum til sín.
Hveijum hefði þá dottið það I hug
að þetta yrði í síðasta skipti sem
við færum í boð til hennar Dísu
okkar sem einmitt þá var að tala
um að halda boð fyrir síðasta skóla-
ballið? Helgina áður en hún dó
komum við saman hjá Svanhildi
sem átti afmæli. Þær vinkonurnar
voru nú báðar orðnar sautján ára
og voru byijaðar að læra saman á
bíl og ætluðu sér að vinna saman
í sumar. Það er svo margt sem
mig langar til að segja um hana
Þórdísi mína en kem ekki orðum að.
Ég og fjölskylda mín sendum
aðstandendum Dísu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ingunn Dögg Sindradóttir.
í dag komum við saman til að
kveðja yndislega stúlku, hana Dísu
okkar. Dísu kynntist ég þegar hún
var átta ára gömul er hún og dótt-
ir okkar bundust vináttuböndum.
Minningarnar leita á hugann. Ég
sé þær fyrir mér sem litlar stúlkur
í upphafi skólagöngu sinnar, stúlk-
ur sem voru forvitnar og opnar
fyrir öllu sem í kringum þær voru.
En árin líða allt of hratt og fyrr
en varði var æskan að baki og þær
orðnar unglingar, ekki fullorðnar
og ekki lengur böm. Á þessum
árum eignuðust þær stóran og góð-
an vinahóp, bekkjarfélaga sína í
Fellaskóla. Þessi góði vinahópur
hefur verið mikill stuðningur fyrir
alla þá sem eiga um sárt að binda
á þessum erfíðu tímum. Unglings-
árin liðu við leik og störf og kom-
ust þær vel í gegnum þessi ár.
Þegar þær voru að fara á síðustu
árshátíðina í Fellaskóla, uppá-
klæddar, þá voru blendnar tilfínn-
ingar sem bærðust í bijósti mér
þegar ég horfði á þær og gerði
mér grein fyrir því að þær voru
áð verða fullorðnar. Mér er svo
minnisstæður glettnishláturinn
hennar Dísu og ákafínn í henni að
komast af stað, því hún var svo
full af fjöri og vildi drífa hlutina
af. Ekki leið sá dagur að hún kæmi
ekki í heimsókn og hringdi nokkr-
um sinnum bara til að spjalla eða
athuga hvað við værum að gera,
og alltaf með þessum hressileika
sem einkenndi hana svo mikið. Ég
man hvað Dísa var glöð þegar hún
heyrði síðastliðið sumar að þær
stöllur myndu hittast á Benidorm
og eiga þar saman tvær vikur.
Þessar tvær vikur voru þeim
ógleymanlegar og Dísa hafði svo
gaman af að sýna okkur allt og
vera með okkur. Síðastliðið haust
byijuðu þær í Verslunarskólanum
og var mikill spenningur samfara
því. Dísa var hlæjandi þegar heim
var komið þegar það kom í ljós að
þær höfðu lent enn og aftur í sama
bekk. í vetur þegar þær voru að
læra, ef ekki heima hvor hjá ann-
arri, var setið tímunum saman í
símanum og lært þannig. í byijun
mánaðarins áttu þær báðar afmæli
og þá var komið að þeim áfanga
sem lengi hafði verið beðið eftir,
bílprófinu. En þá verður þetta
hörmulega slys og Dísa mín er
hrifin á brott frá okkur, Dísa sem
okkur þótti svo vænt um og hafði
lífgað allt svo upp í kringum sig
með sinni líflegu og hressilegu
framkomu og hnyttnu tilsvörum.
Mikið á ég eftir að sakna þess að
sjá hana ekki koma í heimsókn,
bara til að athuga hvað við værum
að gera og spjalla, eða allra símtal-
anna til að segja halló og að hún
kæmi á eftir.
Elsku Díana mín, á þessum
erfiðu stundum þegar þú kveður
þína bestu vinkonu veit ég að hún
er hjá þér og minningarnar um
hana verða aldrei teknar frá þér.
Elsku Gugga mín, Stebbi, Massi,
Fanney og aðrir aðstandendur. Ég
votta ykkur mína dýpstu samúð og
bið Guð að styrkja ykkur á þessari
sorgarstundu.
Hví var þessi beður búinn, ,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sin.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Marta.
Allt of oft lesum við og heyrum
um banaslys ungs fólks og hjörtu
okkar fyllast trega þegar ungt og
efnilegt fólk sem á framtíðina fyrir
sér er svo skyndilega kallað á brott.
Enn einu sinni hefur ungmenni lát-
ið lífíð í umferðarslysi og myrkur
færist yfir huga okkar og hjörtun
fyllast svo sárri sorg því nú var það
hún Dísa sem kölluð var á brott,
hún Dísa sem var alltaf svo góð
og kát og aftur og aftur leitar á
hugann spurningin „af hveiju?“
Dísa var náin vinkona dótturdóttur
okkar og frænku, Svanhildar Dí-
önu, og voru þær tíðir gestir á heim-
ilum okkar. Við höfum fengið að
fylgjast með þeim breytast úr litlum
stúlkum sem léku sér í bamaleikjum
í ungar stúlkur sem voru farnar að
leggja drög að framtíðinni, svo full-
ar metnaðar og svo efnilegar. Hún
Disa var um margt sérstök, lítil,
hnellin, ákaflega ræðin og örlítið
stríðin. Hún var opinská og þegar
hún kom á heimili okkar spjallaði
hún alltaf svolítið við okkur og þeg-
ar hún hringdi til að spyija eftir
Díönu þá spjallaði hún eða gantað-
ist alltaf smástund við þann sem
svaraði í símann. Síðastliðið sumar
hitti Dísa Díönu og frænkur hennar
á Benidorm og gátu vinkonurnar
eytt þar saman tveimur vikum, þeim
báðum til mikillar gleði. Dísa gat
ómögulega skilið hvernig frænk-
urnar Díana og Svana gátu legið í
sólbaði tímunum saman aðgerðar-
lausar, því hún gat aldrei verið að-
gerðarlaus og var alltaf á hlaupum,
svo full atorku. Þá náði hún stund-
um í Önnu Stellu, litlu frænku Dí-
önu, og fór með hana í laugina,
Önnu Stellu til ómældrar gleði því
Svana og Díana voru ansi lítið fyr-
ir svoleiðis buslugang og oft mátti
ekki á milli sjá hvor skemmti sé
betur, Dísa eða Anna Stella. Þannig
var Dísa. Aldursmunur háði henni
ekki hvort sem hún var að leika sér
við lítið bam eða spjalla við gamalt
fólk. Minningarnar hrannast upp,
litlar stúlkur að fermast og ungar
stúlkur að fara á skólaskemmtanir,
svo fallegar og fínar og fullar eftir-
væntingar. Við köllum fram í hug-
ann svipbrigðin hennar Dísu, rödd
hennar, fallega brosið og björtu
augun, minningar sem við geymum
í hjörtum okkar. Þau eru þung spor-
in sem fjölskylda og vinir hennar
Dísu, og þín, elsku Día, stíga núna,
en við trúum því að henni hafí ver-
ið ætlað annað og meira hlutverk
á æðri stigum. Við kveðjum Dísu
með söknuði í hjörtum okkar og
þakklæti fyrir allar samverustund-
irnar. Foreldrum, bróður og öðmm
aðstandendum Dísu vottum yið okk-
ar dýpstu samúð og biðjum góðan
guð að styrkja þau í þeirra miklu
sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Pétur og Svana,
Ragna Svana og Anna Stella.
Lífið er eitt andartak ...
Þegar ég heyrði þau sorglegu
tíðindi að fyrrverandi nemandi
minn, Þórdís Unnur Stefánsdóttir,
hefði látist eftir umferðarslys, kom
mér þessi hending í hug. Það er
oft skammt á milli lífs og dauða
og enginn veit hver er næstur.
Það hlýtur að teljast eðlilegt að
kennari sem hefur umgengist nem-
anda meirihlutann af skólagöngu
sinni hans kynnist honum náið. Það
fer eftir persónuleika beggja hvern-
ig þessi kynni verða. Mannleg sam-
skipti eru á marga vegu, einnig í
skólum.
Dísa, en það var hún oftast köll-
uð af félögum og vinum, var einn
þessara þægilegu og traustu nem-
enda. Hún var kurteis, vingjarnleg
og jákvæð. Samskipti hennar við
alla voru á þann hátt að gagn-
kvæmt traust og heiðarleiki var í
fyrirrúmi.
Þar sem ég kynntist Dísu einkum
í gegnum íþróttir, bæði í kennslu
og fijálsu starfi, tók ég eftir léttri
lund þennar og dugnaði í íþróttun-
um. Ég minnist þess vetrar í Fella-
skóla í Breiðholti er ég kenndi stúlk-
unum í hennar árgangi leikfimi. Það
var nokkuð strembinn vetur en um