Morgunblaðið - 26.11.1992, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUÐAGUR 26. NÓVEMBER 1992
„ Izkkieitt ofhcws bestu weribum.. Bn.
mér er ðagt aéþetta. aú e/tut sen> Issta ■
fruxðurinri máCaÁC- d hwLfC."
klefa, mamma, þegar í ljós
kom að hann er með gítar-
inn.
Úr því þú mátt ekki smakka
vín setti ég saft í sósuna í
stað rauðvínsins.
HÖGNI HREKKVÍSI
fRiovigiwmMíifoiifo
BRÉF TTL BLAÐSINS
Aðalstræti 6 101 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691222
Fiskur eða ekki
Frá Christel Karlsen
Ég er norsk stúlka. Ég er gest-
komandi við Myndlista- og hand-
íðaskóla Islands. Ég hef verið um
það bil tvo mánuði á íslandi. Um
síðustu helgi buðu nokkrir góðir
vinir mínir úr skólanum mér til
Akureyrar. Þau buðu mér að fara
sama daginn og átti að leggja af
stað og ég var mjög ánægð af því
að ég hafði engin sérstök plön fyr-
ir helgina. Svo þessi ánægja sem
fór um mig var fyrsti gleðistraum-
ur þessarar helgar.
A Akureyri hitti ég margt fólk
sem var áhugavert að kynnast.
En ég ætla ekki að skrifa um fólk-
ið þó að það eigi það skilið, heldur
um atvik sem var fyrst talað um
í gríni.
Ein vinkvenna minna úr skólan-
um fer stundum norður á Akur-
eyri til að selja fisk til að afla sér
vasapeninga. Og ég hugsaði með
mér og sagði einnig upphátt að
kannski gæti ég líka selt fisk. Ég
var hissa á svarinu „Því ekki?“
Eini efinn væri að þar sem ég er
norsk og hef aðeins verið á íslandi
í tvo mánuði þá tala ég ekki ís-
lensku (skil smá, tala lítið). En ég
komst að þeirri niðurstöðu að það
væri gaman að reyna þetta og sjá
hvort ég gæti selt eitthvað.
Við lögðum af stað. Ég var svo-
lítið spennt. Vinkona mín veitti
mér upplýsingar um fiskinn sem
við ætluðum að selja og hvað hann
kostaði. Eftir að ég hafði verið
aðeins með vinkonu minni að selja
lagði ég ein af stað. Mér fannst
pínulítið óþægilegt þegar ég hugs-
aði um viðbrögð fólks við að út-
lendingur reyndi að selja þeim ís-
lenskan fisk. Ég huggaði þó sjálfa
mig á því að það versta sem fyrir
mig gæti komið væri að hurðum
væri skellt á mig.
Svo byijaði litla ævintýrið mitt
þegar ég hringdi á fýrstu dyrabjöll-
una. Dyrnar opnuðust og ég leit í
augun á íslendingnum og sagði:
„Good evening. I am selling fish.
Four different kinds I have: Tað-
reyktur silungur from Dalvík. And
I have three kinds of harðfiskur
from Bolungarvík; steinbítur,
þorskur and ýsa.“ (Gott kvöld. Ég
er að selja fisk. Fjórar tegundir.
Taðreyktur silungur frá Dalvík og
þijár tegundir af harðfiski frá
Bolungarvík: steinbít, þorsk og
ýsu.)
Þetta var opnunarræða mín í
hvert sinn sem einhver svaraði, þó
alltaf með smá tilbrigðum. Ef fólk-
ið sýndi áhuga þá færði ég mig
nær ljósinu svo að það gæti séð
og snert fiskinn sem lá í skínandi
plastinu. Sumir kaupendurnir buðu
mér inn í anddyrið þar sem ég gat
hlýjað mér á fíngrunum.
'Fólkið var mjög almennilegt, ég
var aldrei spurð hvaðan ég kæmi
og enginn hló að tilraunum mínum
til að tala íslensku. í hvert sinn
sem ég kom að nýju húsi endurtók
ég nöfnin og verðið á fiskinum
áður en ég hringdi bjöllunni og
brosti með sjálfri mér.
Stundum var samt nánast skellt
á mig, en það er skiljanlegt þar
sem fólk getur verið mjög þreytt
á sölumönnum sem eru að reyna
að selja þeim eitthvað sem það
hefur ekki áhuga á. Þetta dró ekki
úr mér kjarkinn, heldur varð vin-
gjamlega fólkið bara ennþá vin-
gjarnlegra.
Ég vildi deila þessu litla ævin-
týri með ykkur lesendunum, því
?hið óvænta og það að ganga í hlut-
ina með opnum huga getur leitt
af sér mikla gleði og lífsfyllingu.
Og ég vil þakka fólkinu á Akur-
eyri. Ég vann mér líka inn smá
vasapeninga.
CHRISTEL KARLSEN,
Hörgshlíð 22, Reykjavík.
HEILRÆÐI
Passið ykkur á
myrkrinu!
Notum end- ÍOk
urskinsmerki!
RAUÐI
KROSS
ÍSLANDS
Víkveqi skrifar
Víkveiji undrast stundum það
viðmót, sem sumir starfs-
manna þjónustustofnana sýna, því
þeir virðast með afbrigðum óþjón-
ustulundaðir. Eitt lítið dæmi um
slíkt rakst vinkona Víkveiji á, þeg-
ar hún hringdi til Rafmagnsveitu
Reykjavíkur einn morgun fyrir
skömmu og tilkynnti að rafmagnið
hefði farið af húsi hennar og næstu
húsum í Þingholtunum. Fyrir svör-
um varð starfsmaður, sem sagði
strax, að honum væri mjög til efs
að þetta væri rétt, því enginn hefði
hringt og kvartað. Vinkona Vík-
veija benti honum á, að það væri
einmitt það sem hún væri að gera.
Þá hóf sta.fsmaðurinn að spyrja í
þaula, hvort konan hefði athugað
rafmagnstöfluna í íbúð sinni og
hvort hún hefði athugað aðaltöflu
hússins. Þetta voru að sjálfsögðu
eðlilegar spurningar og konan gat
svarað því til, að þetta hefði hún
þegar gert, .en augljóst var af frek-
ari spumingum mannsins, að hann
hafði litla trú á að konan bæri skyn-
bragð á slíkt. Konan benti hins
vegar á, að önnur hús vestan meg-
in við götuna virtust einnig raf-
magnslaus. Þá greip starfsmaður-
inn til þess ráðs að lýsa enn efa-
semdum sínum, þar sem enginn
hefði kvartað! Konunni var farið að
leiðast þófið, en starfsmaðurinn
hélt áfram og sagði, að bilanasím-
inn væri við hliðina á honum og
hann hefði ekkert hringt. Konan
spurði, hvort það gæti ekki verið
vegna þess að rafmagnið væri ný-
farið af, en maðurinn svaraði því
til, að varla gæti það verið svo ný-
skeð, fyrst hún hefði haft tíma til
að athuga rafmagnstöflurnar! Hann
reiknaði greinilega ekki með því að
aðrir íbúar við götuna gerðu slíkt
hið sama. Nú fauk verulega í kon-
una, sem bað manninn afsökunar á
ónæðinu, sleit samtalinu og bjó sig
til vinnu við birtu frá kertaljósum.
xxx
Hver sem orsök rafmagnsleysis
konunnar og nágranna henn-
ar var, þá kom rafmagnið aftur á
um það leyti sem hún steig út um
dyrnar til að halda til vinnu. Ekki
skal fullyrt, að menn á vinnubíl frá
Reykjavíkurborg, sem stóð í inn-
keyrslu við þriðja hús frá húsi kon-
unnar, hafí aðhafst eitthvað það,
sem gat valdið rafmagnsleysinu, en
eitthvað voru þeir að bauka. Aðal-
atriði málsins er hins vegar það,
að þegar hringt er í opinberar þjón-
ustustofnanir, þá er lágmarkskrafa
að starfsmenn þeirra sýni skilning
á vandamáli viðmælandans, en láti
ekki eins og hann sé að bulla eitt-
hvað til að tefja þá frá störfum.
xxx
Víkveiji hefur lengi beðið þess
að frágangi við lóð Hallgríms-
kirkju yrði lokið, en lóðin er til
háborinnar skammar. Það má vera
að Islendingar séu ýmsu vanir, en
erlendir ferðamenn, sem margir
leggja leið sína að kirkjunni, hljóta
að furða sig á þessu. Þeir koma
kannski framan að kirkjunni, skoða
styttu Leifs Eiríkssonar, sem stend-
ur á grasbala og vaða svo yfír
mölina að aðaldyrum kirkjunnar.
Allt í kringum Hallgrímskirkju er
möl, forað og drasl. Þetta skýtur
mjög skökku við, þegar lögð er æ
meiri áhersla á góðan frágang við
ýmsar stærri byggingar og eru
Ráðhúsið og Perlan skýrustu dæm-
in. Ef frágangur á lóðinni er of
stór fjárhagslegur biti fyrir sókn-
ina,' þá finnst Víkveija að borgin
eigi að grípa í taumana og ganga
frá lóðinni, því hún er mikið lýti á
borginni.