Morgunblaðið - 15.12.1992, Blaðsíða 56

s.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. DESEMBER 1992
——:-----[---------! ------- .—j------
56
Minning
Katrín Þórisdóttir
Fædd 7. janúar 1962
Dáin 6. desember 1992
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það sem
þér þykir vænst um í fari hans get-
ur orðið þér ljósara í fjarveru hans,
eins og fjallgöngumaður sér fjallið
best af sléttunni. (Kahlil Gibran.)
Það er þó erfitt að fara eftir spak-
mælum þessum þegar ungt fólk
hverfur skyndilega yfir á æðra til-
verustig. Það fannst mér að minnsta
kosti er ég frétti andlát skólasystur
minnar hennar Kötu sem kom mér
í opna skjöldu þótt ég vissi að skær-
uliðamir, eins og hún kallaði sjúk-
dóm sinn, hefðu birst á ný. Hún
hafði barist hetjulega við þá áður
og virtist hafa sigrað þá endanlega
og ég vonaði að hún sigraði líka í
þetta sinn.
Ég kynntist Kötu fyrst að ráði á
þriðja ári okkar í viðskiptafræðinni
í gegnum hina óþijótandi verkefna-
vinnu sem einkenndi það ár. Enn
meiri samgangur varð er við völdum
báðar sama kjörsvið á lokaárinu og
saman áttum við skemmtilegar
stundir í ævintýraferð útskriftarhóps
til Singapore og Bali í janúar 1990.
Kata var þrautseig og skipulögð
en það var glaðværðin og ljúf-
mennskan sem ég mat mest í fari
hennar. Þessir eðliskostir hennar
komu skýrt í Ijós í veikindum henn-
ar. Hún veiktist hastarlega af ill-
kynja sjúkdómi í júní 1990 og var
á tímabili vart hugað líf. En hún
barðist dyggilega studd af samheld-
inni ijölskyldu sinni. Létt lund hjálp-
aði til og hún glettist meira að segja
með hluti eins og það að þessi sjúkra-
húslega væri ágætis innlegg í kandi-
datsritgerðina hennar um stjómun
á sjúkrahúsum. „Ég er að rannsaka
þjónustuna - þetta er besta leiðin
til þess.“ Ég minnist yndisiegrar
kvöldstundar í ágúst er Kata slapp
út og við Kolba systir hennar fómm
með henni út að borða til að halda
upp á árangur þann er náðst hafði
í baráttunni. Kata ljómaði sæt og
fín með nýja túrbanann sinn og
gladdist yfir þvi hve himneskt væri
að borða svona mat á nýjan leik og
hvað það væri nú mikill munur að
hafa losnað við aukakílóin, smávegis
sjóntruflanir ennþá, en hvað með
það. Alltaf í Pollýönnuleik.
Um haustið vann hún um tíma á
sama stað og ég og sló ekki af þótt
hún mætti í sprautur að morgni og
fyndi fyrir ógleði það sem eftir var
dagsins og alltaf var stutt í brosið.
Henni tókst það sem engum hafði
dottið í hug sumarið 1990, því hún
lauk við kandidatsritgerð sína og
erfítt próf eftir áramótin og útskrif-
aðist sem viðskiptafræðingur í febr-
úar 1991. Hún útskrifaðist einnig
úr hinni hefðbundnu lyfjameðferð
hálfu ári áður en búist var við. Hún
var komin í fullt starf sem viðskipta-
fræðingur á Borgarspítalanum og
framtíðin blasti við en öllum að óvör-
um komu skæruliðarnir aftur og í
þetta sinn höfðu þeir betur.
Ég vil votta Þórhildi, Þóri, Kolbu,
Jóni og öðrum ættingjum og tengda-
fólki Kötu mína innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Áróra Jóhannsdóttir.
Dáin, horfín, harmafregn.
Fótatak Katrínar hefur þagnað.
Eftir stöndum við samstarfskonur
hennar í bókhaldi Borgarspítalans
með sorg í hjarta og söknum vinar
í stað.
Katrín hafði einstakt lag á því að
umgangast fólk á sinn hlýlega og
opinskáa hátt. Hún bar með sér frí-
skandi andblæ á okkar vinnustað,
jákvæð og glaðleg, okkur öllum til
eftirbreytni.
Hún á eftir að hlýja okkur um
hjartarætumar minningin um síð-
asta vinnudag okkar, þegar við fór-
um nokkrir vinnufélagar saman út
að borða í hádeginu. Borðhaldið ein-
kenndist af gáska og kátínu, þrátt
fyrir vitneskju um væntanlega inn-
lögn og erfiða lyflameðferð.
Hún var ekki aldeilis á því að
leggja árar í bát, þrátt fyrir að hún
hefði greinst í annað sinn með hvítbl-
æði. Alltaf sýndi hún aðdáunarvert
æðruleysi í baráttu sinní og víst er
að hún fékk styrk og stuðning frá
fjölskyldu sinni.
Foreldrum, systkinum og frænd-
fólki öllu sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Því varð alit svo hljótt við helfrep þína
sem hefði klökkur gígjustrenpr brostið
og enn veit ég margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
(Tómas Guðmundsson)
Áslaug, Erna, Guðrún, Helga,
Jenný og Kristín.
„Hvað segiði stelpur, eruði ekki
hressar?" Með þessum orðum heils-
aði Kata ævinlega þegar við hitt-
umst og kallaði fram bros hjá okkur
öllum.
Á miðri aðventu þegar við erum
að undirbúa komu jólanna dimmir
skyndilega, Kata vinkona okkar er
dáin.
Leiðir okkar lágu fyrst s'aman er
við stunduðum nám í viðskiptafræði
við Háskólann. Eftir útskriftarferð
1990 til Singapore og Bali var Bali-
klúbburinn stofnaður. Um miðjan
júní það ár greindist Kata með
hvítblæði og í kölfar þess fylgdu
alvarleg veikindi. Með einstökum
viljastyrk og lífshvata sigraðist hún
á þeim erfíðleikum. Við fylgdumst
með henni um haustið vinna að því
að Ijúka náminu sem hún og gerði
í febrúar 1991.
Það verður ekki hægt að segja
annað en að Kata hafi verið uppá-
tækjasöm með eindæmum og dríf-
andi á allan hátt. Þegar gleði stóð
fyrir dyrum eða eitthvað var um að
vera var Kata hrókur alls fagnaðar
og geislaði af fjöri og lífsgleði.
Kata hafði unun af útiveru og
fórum við ekki varhluta af því að
hún naut íslenskrar náttúru upp á
síðkastið. í hvert skipti sem við hitt-
umst sagði Kata okkur frá einhverri
ævintýraferð sem hún hafði verið í.
Já, hún naut lífsins svo sannarlega
og framkvæmdi það sem hana lang-
aði til.
Lífið virtist brosa við Kötu þegar
reiðarslagið kom. Ekki leið nema
vika frá því að hún flutti okkur þau
tíðindi að hún hefði veikst aftur þar
til hún lést. Kata hafði sannfært
okkur með sinni bjartsýni og glað-
værð að allt mundi ganga vel og að
hún yrði með okkur í klúbbnum inn-
an nokkurra mánaða. Hver hefði
trúað því að svo stuttu eftir að við
heimsóttum hana á spítalann að
samverustundir okkar yrðu ekki
fleiri.
Hvað sem við kunnum að gera
saman í framtíðinni, verður Kötu
alltaf sárt saknað. Minningin um
hlátur hennar og lífsgleði mun fylgja
okkur öllum stundum.
Við sendum foreldrum Kötu,
systkinum og fjölskyldum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
■ Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Balísystur.
Kvöld eitt í desember fyrir átta
árum komum við saman 8 stelpur
úr viðskiptadeild HÍ heima hjá Kötu.
Borðuðum við kínamat saman,
töluðum, hlógum og höfðum gaman
af. Eftir þetta matarboð stofnuðum
við „Klúbbinn Klikk“. Þetta var byij-
unin á góðum vinskap og síðan höf-
um við hist að jafnaði mánðarlega
og gert okkkur glaðan dag. Kolba,
systir hennar, var ein aðalhvata-
manneskjan að því að stofna klúbb-
inn. Þær systur voru einstaklega
góðar vinkonur og samband þeirra
var öðruvísi en gengur og gerist
meðal systra.
Ekki lukum við allar námi í við-
skiptadeildinni, en Kata var ein af
þeim sem náði takmarkinu þrátt
fyrir mikil veikindi á síðasta náms-
ári. Lýsir það best þeim krafti og
þeirri lífsgleði sem hún bjó yfir og
hjálpaði það henni örugglega mikið
í veikindum hennar. Kata náði sér
vel á strik eftir veikindin og vann
við sitt fag þar til sjúkdómurinn tók
sig upp aftur.
Þegar sú harmafregn barst okkur
að Kata vinkona okkar væri dáin
var tæp vika síðan við höfðum hist
síðast. Þá hittumst við heima hjá
Kolbu til að kveðja Kötu áður en
hún yrði lögð inn á spítala til að fara
í langa og stranga meðferð. Kata
var að vanda hress og bjartsýn, hún
átti lífið framundan og það var svo
margt sem hún ætlaði að gera. En
fyrst var að ná heilsu. Bjartsýni
hennar og lífsvilji gerði það að verk-
um að þegar við kvöddumst um
kvöldið hafði henni tekist að sann-
færa okkur vinkonurnar um að þetta
myndi ganga wel. Hún róaði
áhyggjutal okkar með orðum eins
og: „Ef ég er sterk, þá verða aðrir
það með mér“.
Það fór öðruvísi en við höfðum
vonað og trúað. En hún Kata er
farin frá okkur. Eftir situr minningin
um góða og trausta vinkonu, minning
um yndislegar samverustundir, minn-
ing sem við varðveitum.
Elsku Kolba, megi góður Guð
veita þér styrk í sorg þinni um góða
vinkonu og systur.
Við vottum foreldruin hennar,
systkinum og öðrum ættmennum
okkar innilegustu samúð.
Nú ertu .leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa,
höi-munga og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(H. Pétursson)
Edda, Sandra, Bidda, Dóra,
Bettý og Tóta.
Trúin á
óréttlæti og hörmungar
er mælikvarði á
vanþekkingu okkar.
Það sem lirfan
kallar endalok alls
kallar meistarinn
fiðrildi.
(Richard Bach)
Hún Kata okkar er dáin. Fyrir
aðeins mánuði var hún með okkur
í skemmtilegri helgarferð á Snæ-
fellsnesið. í leik okkar við úfið brim-
ið eða í söngnum á leiðinni heim
hvarflaði ékki að okkur að þetta
yrði síðasta ferðin hennar.
Við höfðum farið saman I hinar
ýmsu ævintýraferðir eins og þegar
við skelltum okkur í siglingu á
gúmmíbát niður Hvítá. Hún naut
allrar útiveru. Hvort sem um var að
ræða hestaferðir, veiðiferðir eða
fjallgöngur, var hún jafn áhugasöm
og átti oftast uppástunguna. Hvort
sem við strituðum í þoku og sudda
uppi á Baulu, eða lölluðum meðfram
ströndinni hjá Bárði Snæfellsás,
geislaði Kata af orku og glaðværð.
Það er erfitt að horfast í augu
við það að hún sé ekki lengur á
meðal okkar, en það hefur löngum
vafist fyrir okkur mannfólkinu að
skilja vegi Almættisins. Minningin
um Kötu mun ávallt kalla fram í hug-
ann fallega, hlýja brosið hennar,
sfyrkinn, lífsgleðina og bjartsýnina.
Hún virtist ætíð reiðubúin að taka því
sem að höndum bar. Við veikindum
sínum brást hún svo sannarlega með
aðdáunarverðri hugprýði og reisn.
Ferðahópurinn okkar verður ekki
samur án hennar, en jafnframt erum
við rík í hjartanu eftir kynni okkar
af henni og þakklát fyrir yndislegar
samverustundir.
Algóður guð huggi og styrki
elskulega fjölskyldu Katrínar.
Guðjón, Guðrún, Heiðdís,
Nonni og Tóta.
Ég var harmi slegin þegar mér
var tilkynnt um andlát minnar kæru
vinkonu Kötu. Það var erfitt og sárt
að trúa því að hún, sem var í blóma
lífsins, yrði kölluð á brott svona
fljótt. Ekki nema þrítug að aldri.
Ég kynntist Kötu fyrir um að bil
þrettán árum, þar sem ég og Halla
systir hennar vorum skólasystur og
góðar vinkonur. Bjuggu þær þá í
foreldrahúsum. Kata var ein af sex
systkinum og var hún sú fjórða í
röðinni. Það voru margar ógleyman-
legar stundir sem við áttum saman
á heimili hennar. Mér leið alltaf eins
og á eigin heimili, því ekki voru for-
eldrar og systkini hennar síðri vinir
mínir.
Kata var sérlega kraftmikil og
dugleg og stefndi hátt í lífinu. Hún
stofnaði sitt eigið heimili og lauk
námi sem viðskiptafræðingur við
Háskóla íslands. Hún var mjög sam-
viskusöm og mikill vinnuþjarkur.
Þrátt fyrir strangt nám hafði hún
alltaf tíma fyrir vini sína. Hún var
mikil félagsvera og naut þess að
vera innan um fólk. Kata var ein-
staklega traust og góð vinkona,
ávallt í góðu skapi og hjálpsöm við
alla.
Það var alltaf hægt að leita til
Kötu ef eitthvað bjátaði á. Hún var
sönn vinkona sem alltaf hlustaði,
skildi og lagði orð í belg. Hún bar
þá góðu mannkosti að sjá alltaf það
góða í fari fólks.
Kata var gædd alveg einstakri
kímnigáfu og átti hún mjög auðvelt
með að fá fólk til að hlæja.
Ég á óteljandi skemmtilegar
minningar um Kötu. Minningar sem
ylja mér um hjartarætur og enginn
getur tekið frá mér. Til dæmis þeg-
ar við fórum í gönguferð út á Gróttu
að kvöldlagi i blíðskaparveðri. Ég
var í skóm sem meiddu mig. Kata
kunni ráð við því, tók mig á bakið
og bar mig eftir endilangri fjörunni,
án þess að blikna, með sömu glettn-
ina og breiða brosið. Þetta fínnst
mér vera góð lýsing á persónuleika
hennar. Hún gerði ekki smámál að
stórmáli heldur gerði þessa göngu-
ferð svo eftirminnilega og skemmti-
lega.
Það er erfitt að sætta sig við það
að sjá hana aldrei aftur, en minning-
in um hressa, lífsglaða góða vinkonu
mun alltaf lifa í hjarta mínu.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
njóta værveru hennar og bið algóðan
Guð að vernda hana og leiða.
Þín mildhlý minning lifir
svo margt að þakka ber
þá bjart og hlýtt var yfir,
er brosið kom frá þér,
þú sólargeisla sendir
og samúð vinar þel.
Með hlýrri vinarhendi,
mér hjálpaðir svo vel.
(Guðríður S. Þóroddsd.)
Elsku Þórhildur, Þórir, systkini
og aðrir aðstandendur. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð í ykkar
miklu sorg.
Heiða.
Okkur langar til að minnast ást-
kærrar vinkonu okkar Kötu sem lést
aðfaranótt sunnudagsins 6. desem-
ber í Borgarspítalanum.
Kata kemur úr stórri samheldinni
fjölskyldu. Hún var dóttir hjónanna
Þórhildar Helgadóttur og Þóris
Hilmarssonar, og átti hún fimm
systkini: Kolbu, Stebba, Helgu,
Höllu og Snorra. Alltaf hefur okkur
verið tekið opnum örmum á heimili
þeirra í gegnum árin. Kata hafði
eins og fleiri systkini hennar stofnað
sitt eigið heimili og komið sér vel
fyrir. Hún vann af krafti eftir að
hafa lokið námi frá Háskóla íslands
sem viðskiptafræðingur. Sjálf var
Kata bamlaus, en hændi að sér öll
böm, þó sérstaklega systkinaböm
sem sóttu mikið til hennar.
Það var fyrir rúmum tveim ámm
að Kata veiktist af hvítblæði. Það
var mikið áfall fyrir bæði fjölskyldu
og vini. Barðist Kata af hetjudáð í
gegnum veikindin, með miklum
styrk móður sinnar og fjölskyldu sem
vart véku frá henni. Meðan á veik-
indunum stóð hét hún móður sinni
því, að þegar hún yrði frísk færa
þær saman i skemmtiferð til Lond-
on. Með sinni bjartsýni og lífsgleði
tókst henni að vinna bug á veikind-
um sínum.
Stuttu síðar stofnuðum við
kvennaklúbb ásamt systranum,
Kötu, Helgu og Höllu. Við hittumst
reglulega hjá hvor annarri yfir kaffi-
bolla og kræsingum, að ógleymdum
útilegunum sem farnar voru á sumr-
in, annaðhvort í bústað eða tjald,
sem alltaf vora skemmtilegar og vel
heppnaðar. Alltaf mætti Kata þar
með góða skapið og full af kímni.
Er þaðan margs að minnast sem
aldrei mun gleymast. Rúmum tveim-
ur árum eftir að veikindin hófust
efndi Kata loforð sitt við móður sína,
og skrappu þær til London í byijun
nóvember. Eftir að heim var komið
kom annað áfall, veikindin höfðu
tekið sig upp að nýju. Með sömu
bjartsýni og áður ætlaði Kata sér
að komast yfir þau.
Fjóram dögum áður en hún átti
að leggjast inn ákváðum við að hitt-
ast. Það var ekki að sjá að hún léti
bugast, þrátt fyrir veikindin mætti
hún hress og kát að vanda. Við
kvöddumst þetta kvöld allar bjart-
sýnar á að við ættum eftir að hitt-
ast aftur og eiga saman jafn ánægju-
legar stundir og áður.
Eftir sex daga legu á Borgarspít-
alanum gripu örlögin inn í, okkar
kæra vinkona var kölluð á brott svo
fljótt. Og er hennar sárt saknað í
okkar hópi. Megi Guð varðveita hana
og gefa foreldram, systkinum og
öðram aðstandendum hennar styrk
i þeirra miklu sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kvecja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem)
Heiða, Dagmar, Jenný og Kolla.
Fólk um þrítugt hugsar ekki mik-
ið um dauðann. Okkur finnst sem
við eigum allt það besta framundan
og að heilu áratugunum sé úr að
spila. Það er því mikið áfall þegar
einn úr hópnum heltist fyrirvaralitið
úr lestinni. Það minnir okkur á að
dauðinn fer ekki í manngreinarálit,
spyr ekki að aldri né högum þeirra
sem hann ljóstar. En þótt hann eigi
að teljast eðlilegur hluti mannlifsins
er ekki unnt að veijast þeirri hugsun
að hann beiti ljá sínum ómaklega
þegar fyrir verður ung kona með
ríka lífslöngun og framtíðarvonir.
Kötu skorti hvorugt og eins þótt
öllum væri kunnugt um alvarleg
veikindi hennar fyrir tveimur áram,
var þó tekið að fymast yfir þá
reynslu. Að því er flestir héldu, sem
hana þekktu og umgengust, hafði
hún þegar yfirstigið veikindi sín.
Hún var búin að búa sér snoturt
heimili, komin í gott starf og tekin
að leggja fyrir til framtíðarinnar,
rétt eins og ungt fólk gerir sem á
áratugina fyrir sér og allt það besta
framundan. Sjúkleiki hennar var þó
þess eðlis, að sjálf var hún ávallt
meðvituð um hið mjóa bil heilbrigðis
og dauða. Má nærri geta hversu
stöðug vitundin um návigi hins
skæða kvilla hefur verið henni erfið
byrði, þótt ekki hefði hún mörg orð