Morgunblaðið - 29.12.1992, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. DESEMBER 1992
11
þá var. Þótt Jóhann sé trúverðugur
Higgins, er hann ekki eftirminni-
legur. Til þess hefði Jóhann þurft
að vinna af mun meiri nákvæmni
og þeirri smámunasemi í svipbrigð-
um, raddbeitingu og líkamsbeit-
ingu sem hafa hingað til gert hann
að afburðaleikara í hveiju því hlut-
verki sem hann hefur tekist á við.
Eina óaðfínnanlega persónu-
sköpunin í sýningunni er Pickering
ofursti, sem Helgi Skúlason leikur.
Helgi leikur sér að ákafa Picker-
ings og áhuga á menntun Elísu,
án þess að hann missi nokkum
tímann sjónar á þeim stillta, vel
menntaða manni sem Pickering er.
Hann ærslast innan þeirra marka
sem persónan býður upp á, hefur
lipra og hlýlega sviðsframkomu
sem undirstrika húmanistann sem
í Pickering býr. Hann skilur
mennskuna og það er ekki bara
greinilegt af orðum hans, heldur
öllu látbragði. Þar er hvert smáat-
riði; hvert svipbrigði, hver augn-
hreyfing unnin af hundrað prósent
nákvæmni.
Með hið viðamikla og krefjandi
hlutverk Elísu Doolittle fer Stein-
unn Ólína Þorsteinsdóttir. Víst er
að stúikan er ákaflega heillandi
og hefur ríkulegan sviðssjarma.
Sem blómasölustúlka og nemandi
hjá Higgins var Steinunn Ólína
létt og leikandi, sannfærandi skap-
mikil, bamslega einlæg og leikur
hennar mjög góður. En málið vand-
aðist lítillega þegar hún útskrifað-
ist sem hefðarkona. Hún varð
hreinlega eins og krúttlegur krakki
sem er að leika sér í fötum af
mömmu sinni. Því miður dugði
æskan og fegurðin henni skammt
þar og ég held að í þetta hlutverk
þurfi leikkonu með mun meiri
þroska; leikkonu sem hefur meiri
hroka og reisn til að bera — og
meiri raddstyrk. Söngur Steinunn-
ar Ólínu er ágætur á miðsviði radd-
arinnar, en sönglega séð er hlut-
verk Elísu heldur meira krefjandi
en svo að hægt sé að leika sér
þar. Raddsvið Steinunnar Ólínu er
ekki mikið, röddin fremur veik á
hærri nótunum og of hvell á þeim
lægri, úthaldi í tónum er ábótavant
hjá henni og öndunin er ekki nægi-
lega þjálfuð. Steinunni vantar skól-
un í söng og þroska á leiksviði í
þetta mikla hlutverk - jafnvel þótt
vinna hennar á því hafí verið lítt
aðfinnanleg á þeim forsendum sem
hún hefur.
Pálmi Gestsson leikur Alfred P.
Doolittle, föður Elísu, og nær að
stela senunni í hvert sinn sem hann
birtist. Ásamt drykkjufélögum sín-
um, sem leiknir eru af þeim Erni
Ámasyni og Sigurði Siguijónssyni,
gæðir hann sýninguna miklu fjöri
og eitt af bestu atriðunum fannst
mér vera þegar Pálmi syngur „Ég
á að gifta mig á morgun," ásamt
félögum sínum og öðrum götulýð.
í því atriði var kóreógrafían líka
mjög vel unnin, svo vel að það var
eins og sýningin vaknaði af ein-
hveijum þokudvala og öðlaðist
þann kraft sem mér fínnst hún
eiga að hafa.
Svo var það Freddy, ungi
maðurinn sem verður ástfanginn
af Elísu, arkar götuna hennar og
bíður fyrir utan húsið hjá Higgins
eftir að fá að sjá hana. Bergþór
Pálsson fer með þetta hlutverk í
sýningunni — og því miður fyrir
restina. Á móti hans söng varð
allur annar söngur í sýningunni
eins og samsafn af rútuslögurum.
Bergþór virtist alveg einn um að
hafa tilfínningu fyrir því að hann
væri í söngleik. Það er löngu orðið
ljóst af frammistöðu Bergþórs hjá
Islensku óperunni að hann er góð-
ur leikari og hæfileikar hans á því
sviði gemýttust honum í hlutverki
Freddys. Auk þess hljómaði röddin,
falleg og voldug og ég gat ekki
varist þeirri hugsun að þessa sýn-
ingu hefði átt að sétja upp með
atvinnusöngvurum fremur en leik-
uram sem hafa laglegar raddir.
Tónlistariega séð, var söngur
Freddys hápunktur þessarar sýn-
ingar.
Ónnur hlutverk em smá og gera
ekki kröfu um mikilfenglega leik-
list. Þóra Friðriksdóttir (sem frú
Pearce, ráðskona Higgins) og
Helga Bachmann (sem móðir hans)
skiluðu textum sínum vel, en
greinilega hefur lítt verið hugað
að því hvaða persónuleika þær
konur hafa að geyma, hópsenur
vora almennt líflegar bæði hvað
varðar söng og hreyfingu og voru
því ágætis mótvægi við lítið eitt
dauflega framvindu í atriðunum á
heimili Henrys Higgins.
Tónlistin var vel leikin, en
áherslan var kannski heldur meiri
á hraða en snerpu og mér fannst
hvert og eitt hljóðfæri ekki njóta
sín nógu vel, nema þá helst klari-
nettan á stöku stað. Niðurstaðan
var fremur eintóna spilerí, þar sem
vantaði andstæður í styrk og þau
blæbrigði sem hrífa mann með á
vit ævintýrsins sem leikhúsið á að
vera — og varð fyrir bragðið dálít-
ið kabarettsleg. Hljóðsetningin var
ekki í lagi, frekar en venjulega í
í Þjóðleikhúsinu. Svei mér þá ég
veit ekki hvers vegna ekki er hægt
að iaga þessi ósköp. í hátalarakerf-
inu sem á sviðinu er, verður allur
söngur málmkenndur, bergmálið
gerir það að verkum áð textinn
rennur saman og verður illa skilj-
anlegur og engin rödd nýtur sín
við þessar aðstæður. Er ekki hægt
að fjárfesta í betra hljóðkerfí fyrir
sviðið, eða gera þá kröfu að í söng-
leikjum séu raddir sem ekki þarf
að magna upp? Þetta er að verða
ljótur blettur á of mörgum sýning-
um á stóra sviðinu.
Leikstjórnin fínnst mér ekki
nógu markviss; persónusköpun er
að mörgu leyti ábótavant og virð-
ist sem leikstjórinn hafi fremur
unnið út frá týpum, þar sem áhersl-
an er á einum þætti persónuleik-
ans, en margþættum karakterum.
Tempóið dettur líka of mikið niður
í fámennum atriðum og þar held
ég að leikmyndin hefði getað hjálp-
að ef hún væri ekki svona berang-
ursleg; leikmunir og fylltara um-
hverfí hefðu gefið persónunum
meiri hreyfimöguleika og trúverð-
ugri aðstæður til að undirstrika
þær tilfinningar sem þær era að
burðast með. Þau Higgins, Picker-
ing og Elísa hefðu haft eitthvað
annað að gera en að setjast niður
og standa upp og æða um gólf í
sífellu. Hraðinn, þétt framvinda
sýningarinnar og góðar hópsenur
era þó kostir hennar og ráða úrslit-
um um heildarmyndina.
Þrátt fyrir ýmsa vankanta, er
My Fair Lady bara svo vel skrifað
stykki og tónlistin svo einstök að
það er langt frá því að mér hafí
leiðst á framsýningunni. Þótt sýn-
ingin skilji lítið eftir sig, leiklistar-
lega, er My Fair Lady alltaf fín
kvöldskemmtun.
/
„Það er þannig, einmitt núna, að staða Hlutabréfasjóðs VIB er
mjög sterk. Samsetning innlendra verðbréfa er traust, bæði í
hlutabréfum ogskuldabréfum, og 16% eru aukþess í
hlutabréfum evrópskra jyrirtækja. Avöxtun sjóðsins er nú um
9% yfir hlutabréfavísitölunni frá síðustu áramótum. “
Sigurður B. Stefánsson,
framkvæmdastjóri VÍB
Markmið HVIB er að i
íóða ávöxtun
tryggjagc
eigna sjóðsins og áhættudreifmgu með því
að fjárfesta _ í hlutabréfum og skulda-
bréfum. HVIB er góður kostur fyrir þá
sem vilja ávaxta sparifé sitt, auk þess að
tryggja frádrátt frá tekjushatti á nœsta
ári. Frá ársbyrjun 1991 hefur gengi
hlutabréfa lækkað um 6,5%. Á sama tíma
hefur sölugengi HVIB hækkað um 4,0%.
Sjóðurinn er því vel yfir meðalávöxtun á
markaðnum. Ástæða þess er árangursrík
áhættudreifing sjóðsins, en HVIB fjárfestir
í hlutabréfum 21 innlendra hlutafélaga
nokkurn veginn í hlutfalli við stærð þeirra
á markaði. Sjóðurinn Qárfestir einnig í
tveimur erlendum hlutabréfasjóðum,
þýskum og evrópskum. Skuldabréfaeign
HVIB dreifist að sama skapi á hina ýmsu
flokka skuldabréfa.
Myndin sýnir saman-
burð á verbi HVÍB og
Hlutabréfavísitölu VÍB
sem er me&alverð allra
skráðra almennings-
hlutafélaga.
120
110
100
90
HLUTABRÉFASJÓÐUR VÍB HF.
Önnur skbr. Laust fs
12% 3%
Markaös-
skuldabréf
25%
Innlend
hlutabréf
44%
EHend hlutabréf
16%
EIGNIR Þús. kr. % af heild
Hlutabréf 127.897 60
Flugleiðir 22.567 11
Eimskip 15.833 7
íslandsbanki 14.368 7
Grandi 9.651 5
Haraldur Böðvarsson . 9.300 4
Hampiðjan 6.676 3
Sæplast 3.360 2
Þormóður rammi 2.250 1
Önnur innl. hlutabréf 8.776 4
Evrópsk hlutabréf 21.408 10
Þýsk hlutabréf 13.708 ‘6
Skuldabréf 79.469 37
Markaðsskuldabréf 53.476 25
Önnur skuldabréf 25.993 12
Laustfé 6.607 3
Eignir samtals 213.973 100
VÍB
VERÐBRÉFAMARKAÐUR ÍSLANDSBANKA HF.
Ármúla 13a, 1SS Reykfavík. Sími: 68 15 30. Telefax: 6815 26